Filip Dewinter : Schaf de dubbele nationaliteit af
Dewinter: "Als Marokkaan heb je een voorsprong"
20/01/2009 13:10
Zes jaar geleden hadden ze een aanvaring in De zevende dag. Vorige week zaten ze opnieuw oog in oog. En deze keer liep Filip Dewinter niet weg, maar bleef hij urenlang zitten voor een lange en pittige interviewmarathon met onze verslaggever. Deze week op acht volle pagina's in Knack. Hier een kort fragment.
Uw beruchte 70-puntenplan uit 1992 was helemaal afgestemd op de collectieve terugkeer van immigranten. Wat is er sindsdien veranderd in uw denken?
DEWINTER: In mijn denken is niets veranderd, de samenleving is veranderd. We zijn ondertussen bijna twee decennia verder. En dat betekent dat hier een grote groep mensen opgroeit van de tweede of derde generatie. Voor een groot deel van hen is het een illusie te denken dat ze nog ooit zullen terugkeren. De situatie is geëvolueerd, helaas niet in de positieve zin, maar goed. Maar onze uitgangspunten zijn dezelfde gebleven.
Pas die dan eens toe op die tweede en derde generatie, die hier geboren is.
DEWINTER: Wel, ik ben altijd van mening geweest dat het een verhaal is van aanpassen of terugkeren, van...
Wacht even. Iemand die hier geboren is, naar waar moet die terugkeren? Naar de kraamkliniek?
DEWINTER: (lacht) Neeneenee, maak er nu geen karikatuur van.
Hoe zit het dan wel?
DEWINTER: Ik denk dat we veel duidelijker moeten zeggen wat we van die mensen verlangen, en wat we niet van hen verlangen. En die duidelijkheid is er nu niet, wel integendeel. Het uitgangspunt is simpel: een immigratiestop, de deuren dicht. We kunnen niet dweilen met de kraan open. Als de gezinsherenigingen blijven bestaan en het aantal illegalen blijft toenemen en de asielprocedures worden niet bijgestuurd en het aantal naturalisaties blijft toenemen, en de dubbele nationaliteit verdwijnt niet - tja, dan zijn alle inspanningen nutteloos. Dan heeft het geen zin om de mensen die hier zijn, te laten inburgeren. Dus die massa-immigratie moet stoppen. En dan kan het echte werk beginnen.
Oké. Hoe moet dat dan concreet?
DEWINTER: Simpel. Om te beginnen schaffen we de dubbele nationaliteit af. We laten die mensen weten dat er maar één loyauteit kan bestaan, die aan onze gemeenschap, aan onze waarden en normen. Punt twee: dat moet dan maar zwart op wit gezegd worden, in een loyauteitsverklaring, zoals die bestaat in de Verenigde Staten van Amerika.
Pardon? Wie hier geboren is, hoeft toch helemaal niets te ondertekenen? Als Belg hebben zij evenveel rechten als u en ik.
DEWINTER: Maar ook plichten. En daar praten ze liever niet over.
Wie praat daar liever niet over?
DEWINTER: Een groot deel van de hier verblijvende moslims zegt dat. En steeds luider.
Maar de verpletterende meerderheid van de hier aanwezige moslims leeft toch heel gewoon en keurig volgens 's lands wetten?
DEWINTER: Een overgrote meerderheid wel, ja. Maar die meerderheid is totaal niet relevant, omdat zij de dienst niet uitmaakt. Het zijn de extremisten die de touwtjes van de islamzuil in handen hebben. Bovendien worden vele allochtonen helemaal niet aangezet om te integreren, omdat ze in wijken wonen met alleen maar Marokkaanse winkels met moskee en Koranschool erbovenop, in een soort geïmporteerde soek. Waarin zouden ze moeten integreren?
Weet u wat ik denk? Als u geboren zou zijn als Marokkaanse Belg, dan zou u zélf het emancipatiebeleid aantrekken, dan zou u ook gelijke rechten eisen.
DEWINTER: Maar ik bén niet geboren als Marokkaan, ik ben geboren als Vlaming in Brugge. Laat ik eens een andere hypothese nemen. Als ik naar Marokko zou verhuizen, zou ik begrijpen dat ik mij moet aanpassen. En dat wil ik niet. Daarom verhuis ik niet naar Marokko.
Maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat het emancipatieproces van de allochtone gemeenschap vandaag even noodzakelijk is als dat van de Vlamingen, de arbeiders en de vrouwen in de twintigste eeuw dat is geweest. Ook die hebben gelijke rechten moeten afdwingen.
DEWINTER: Er is een groot verschil. Wij spelen thuis. Op eigen veld.
Wie hier geboren is als Marokkaanse Belg, speelt óók thuis.
DEWINTER: Die vreemdeling speelt niet thuis. Die vreemdeling is hier te gast, die moet zich als gast gedragen. Er zijn misschien gasten die wat langer blijven, maar ze zijn nog steeds te gast. En ze moeten goed beseffen...
Wie hier geboren is, is níét te gast. Dit is evengoed hun land als het uwe.
DEWINTER: Ik vind nog altijd: een kat die in een viswinkel geboren wordt, is daarom nog geen vis - om het eens plastisch uit te drukken. Het duurt wellicht een paar generaties vooraleer men volledig geassimileerd is. Maar dat is uiteindelijk wel de bedoeling: Vlaming onder de Vlamingen worden. Maar dan moeten wij van onze kant ook een inspanning doen om hen dat duidelijk te maken. En dat doen wij niet.
Moeten wij niet vooral een inspanning leveren om discriminatie weg te werken? Stel nu eens dat u zelf in Antwerpen geboren wordt uit Marokkaans-Belgische ouders...
DEWINTER: (zucht) Daar gaan we weer.
Dan hebt u van bij uw geboorte al een achterstand.
DEWINTER: Ik denk dat ik in deze samenleving een voorsprong heb, als ik als Marokkaan in Antwerpen geboren word. Er staan meteen een paar straathoekwerkers klaar om mij persoonlijk te begeleiden. Ik kan rekenen op positieve discriminatie, er is een burgemeester die mij pampert. (laconiek) Ik zit goed voor de rest van mijn leven.
Dat is onzin, en dat weet u.
DEWINTER: Die mensen zijn niet het slachtoffer van onze zogenaamd racistische samenleving. Punt uit.
Vlamingen voeren campagne in Wallonië : wat een strategie !
Verkiezingscampagne voeren, is als naar een feest gaan, waar veel mensen samenkomen : ieder probeert er op zijn best uit te zien. De een verschijnt met bokshandschoenen, de ander met gescheurde kleren en een blauw oog van het ruziemaken, weer anderen dragen een hoofddoek en zwaaien met hun dubbel paspoort ; er zijn er zelfs die een ganse dierentuin aanvoeren : oude krokodillen, roofkippen, blauwe haaien en één stel leurt met Fortis-aandelen. Verkiezingen zijn pleizeriger dan dorpskermissen.
Nos amis belges van de NV-A voeren campagne in het buitenland, om de Walen te overtuigen van het nut van een staatshervorming. Na vijf keer is het tijd voor een zesde keer, zeggen zij. Het lijkt er op, dat na de stunt met de vrachtwagens, die miljarden euri transfergelden kwamen afleveren over de grens, de NV-A er genoegen in schept om de Walen nog fanatieker op te zetten tegen Vlaanderen. Met welk resultaat ?
Herinner u de uitzending op de RTBF, waar de NV-A voorzitter zich zwetend als een paard doorheen worstelde met een pijnlijke woordenbrij in schabouwelijk Frans, die volledig genegeerd werd door de Walen.
En hij doet het wéér, alsof de Waalse publieke opinie enige invloed zou kunnen of willen uitoefenen op Elio di Rupo, Didier Reynders, Joëlle 1000quet of de belgicisten van Ecolo. Het is onze zaak niet, men doet maar : de NV-A is een hardleerse partij die telkens tegen dezelfde muur aanbotst.
Veelbetekend is het alleszins dat uitgerekend in la Libre belgique een lezer uit Namen de NV-A van antwoord dient op een manier die gênant is voor de halve waarhedenpartij :
De NVA heeft niet de moed om tot de bodem van het debat te gaan.België is een ongeval in de geschiedenis met als gevolg twee volkeren met opvattingen die meer en meer uit mekaar groeien inzake het politieke, sociale, economische en culturele gebeuren. Er is meer overeenkomst tussen enerzijds de Vlamingen en de Nedelanders en anderzijds de Fransen, Walen en Brusselaars. De verkiezingen tonen het telkens wat meer aan : weinig ruimte in Vlaanderen voor de progressieve ideeën van links en het omgekeerde in Wallonië, waar zelfs de MR een sociaal gelaat heeft. Om de puinhoop op te ruimen is er slechts een oplossing : de scheiding van het land, Vlaanderen kan overwegen zich aan te sluiten bij Nederland, Wallonië en Brussel kunnen zich verenigen met Frankrijk.
La N-VA n'a pas le courage d'aller au fond du débat. La Belgique est un accident de l'Histoire avec comme résultat 2 peuples avec des conceptions de plus en plus différentes de la vie politique, sociale, économique et culturelle. Il y a plus de points communs entre les Hollandais et les Flamands d'une part, les Français, Wallons et Bruxellois d'autre part. Les élections le prouvent de plus en plus : peu de place pour des idées progressistes de gauche en Flandre, peu de place pour des idées conservatrices de droite à Bruxelles et en Wallonie (même le MR s'est donné un visage social). Pour mettre fin au gâchis, il n'y a qu'une solution : la séparation du pays, la Flandre pouvant envisager sa réunion à la Hollande, la Wallonie et Bruxelles pouvant choisir la réunion à la France.
Dat is een andere drank dan de slappe koffie die de NVA tegen beter weten in blijft schenken.
Cruiseschepen in Antwerpen : een fiasco
Cruiseschepen laten Antwerpen links liggen
De cruiseterminal heeft ruim 2 miljoen euri gekost
ANTWERPEN - Het cruisetoerisme, een van de paradepaardjes van dit stadsbestuur, komt in Antwerpen maar niet van de grond. Na een heropflakkering in 2008 doen dit jaar wellicht opnieuw minder schepen Antwerpen aan. Al brengen die in totaal wel meer toeristen mee.
Voorlopig verwacht Antwerpen in 2009 nog maar zeven cruiseschepen. In 2008 waren dat er nog negen, en hoopte schepen van Toerisme Philip Heylen (CD&V) nog dat Antwerpen definitief gelanceerd was als cruisehaven na een aantal zeer magere jaren - in 2007 bijvoorbeeld meerden er ondanks de grote investeringen slechts drie schepen aan. Nu blijkt dus dat die relance - Heylen droomde op korte termijn van een vijftiental zeecruises per jaar - nog ver af is.
'Het gaat slechts om voorlopige cijfers, hopelijk komen er nog wat boekingen bij', benadrukt Annelies Nauwelaerts, woordvoerster van Heylen. Toch geeft ze toe dat de economische crisis zich duidelijk laat gevoelen in de cruisesector. 'Klopt', zegt Igor Daems, manager van de cruiseterminal. 'Ook de haven van Rotterdam bijvoorbeeld kampt met tegenvallende boekingen. De grote Amerikaanse rederijen kiezen er duidelijk voor om in de buurt van Amerika te blijven: de Caraïben, Hawaï, ... Dat bespaart hen heel wat energiekosten en de reizigers zelf moeten geen duur vliegticket meer boeken.'
Het Japanse schip Asuka aan het Zuiderterras, waaronder zich de terminal bevindt
.
Er wordt een aardig stukje naast de kwestie gesproken in dit artikel en het is niet de eerste keer dat we het over het fiasco hebben van de dure aanleg van de cruise-terminal in Antwerpen, ter hoogte van het Steen. De schepen van toerisme mag elke maand naar Los Angeles, New York of Fort Lauderdale vliegen om de rederijen te smeken naar Antwerpen te komen, dat maakt op die dames en heren nul komma nul indruk. Laten we bondig de bezwaren tegen Antwerpen nog eens op een rijtje zetten :
- De afstand van circa 125 km van de monding van de Schelde tot de stad moet traag bevaren worden en is door de verplichte aanwezigheid van een loods een dure aangelegenheid x 2 ; wij vinden die waterlandschappen mooi, maar bij grijs en mistig weer is er voor een verwend cruisetoerist weinig te beleven.
- Is er al overwogen om de liggelden aan de Antwerpse cruisecontainer af te schaffen ? Een beetje compensatie voor de loodsgelden.
- Amerikaanse toeristen worden ondermeer aangelokt door glitter. Amsterdam weet dat zeer goed : vooraleer de schepen bij hen aanleggen, zijn er al enkele afgevaardigden van grote diamantbedrijven opgestapt in de haven die Amsterdam voorafgaat om aan alle passagiers aantrekkelijke folders en gratis vervoer aan te bieden bij aankomst. Hallo, Antwerpen ? Weer niet bij de pinken ?
- Zeer veel toeristen, eenmaal aangemeerd, stappen in bussen die hen naar Brugge voeren : dé mooiste stad van het land. Om die onomkeerbare reden leggen de meeste cruiseschepen die Vlaanderen aandoen, aan in Zeebrugge. Geen loodskosten, geen dure autobusdiensten, 's morgens aanmeren, tegen de avond afvaren.
- Antwerpen beschikt ongetwijfeld over troeven, maar kan nooit opboksen tegen de aantekkelijkheid van Brugge. Dat is nu eenmaal zo. Bovendien speelt ze de troeven waar ze wel over beschikt nauweliujks uit : zoals te verwachten van een stad en politici die vooral met zichzelf en hun allochtone bevolking bezig zijn.
Tot slot wordt natuurlijk de financiële crisis ingeroepen, want die dekt tegenwoordig alle fiasco's en mislukkingen in het leven af. Zelfs vanmorgen toen ik opstond en mijn knieën kraakten, dacht ik het nog : wanneer is die financiële crisis nu voorbij ?
Ray
19 januari, 20 januari en 19 juni : opmerkelijke dagen
Gisteren, de derde maandag van januari zou de triestigste dag van het jaar zijn geweest. Daar hebben wetenschappers zich over gebogen. En de leukste dag die komt in juni, de laatste vrijdag voor het aanbreken van de zomer op de 21ste.
Wat men ons allemaal aannnaait, nietwaar Wim Schamp ?
Vandaag 20 januari 2009 is daarentegen een memorabele datum voor de geschiedenis : vreugde en hoop omspannen de Westerse wereld, omdat in Amerika voor de allereerste keer een zwarte president bezit zal nemen van het Witte Huis.
Het ondankbare Europa heeft van in de jaren '60 zijn straten en pleinen opengesteld om dommig en eencellig links te laten betogen tegen de Verenigde Staten. "Yankee, go home, Johnson Molenaar" (want als er "Johnson Moordenaar" gescandeerd werd, was dat een strafbaar feit : het beledigen van een vreemd staatshoofd). Ik heb zin om naar het Europarlement in Brussel te gaan vandaag met een spandoek "Erdogan go home, middeleeuwse sukkel". Ik zal er niet lang staan.
Amerika heeft nooit een bedreiging gevormd voor Europa, integendeel. Als er een oorlog oplaaide in de woelige Balkan werd Amerika opgevorderd om de bommen te komen gooien en de boel te kalmeren. Het linkse Europese tuig kon ondertussen betogen tegen de USA, en zijn woede uitschreeuwen tegen de imperialistische moordenaars. Het wordt langsom duidelijk dat Europa bestuurd wordt door gestoorden : een grote bek opzetten tegen de vrienden en de échte invaders ontvangen met gastvrije onderdanigheid.
Maar van vandaag af stapt de muis Europa terug parmantig naast de Amerikaanse olifant. Omdat hij zwart ziet.
Het zal een ganse dag knallen op radio en televisie. Rond 18 uur onze tijd, kan Obama aanvangen met het wijzigen van het aanschijn van de Weireld. Wij hebben er alle belang bij hem het beste toe te wensen. Tegelijk weze het ons toegelaten sceptisch te blijven. Zeker wij in Vlaanderen, die weten wat verkiezingsoverwinningen met wapperende vlaggen betekenen in de politieke realiteit.
Vanmorgen kregen we een filmpje toegestuurd over een opmerkelijk fenomeen tijdens de Amerikaanse verkiezingscampagne. Het waren na mekaar gemonteerde beelden van vrouwen die tijdens diverse toespraken van Hoessein Obama van hun stokje gingen. Die dames bevonden zich telkens vooraan bij de podia en hij onderbrak zijn redevoering om doktershulp op te roepen en zich compassieus tot de omstaanders te wenden. Vreemd, hoe vaak dat voorviel. Omdat het vandaag een historische dag is, zullen we het ontluisterende filmpje opbergen voor slechtere dagen.
In het verleden hebben wij onze visie op Amerika nooit laten afhangen van partijpolitieke overwegingen. Dit in tegenstelling tot de Europese media die zelfs niet beseffen hoe belachelijk en kortzichtig zij zich opstellen in het afbreken van de aftredende republikein Bush en het ophemelen van de Heilige Democraat Obama.
We spreken mekaar over dit onderwerp nog eens op 19 juni. Dat is de vrijdag voor het aanbreken van de zomer, de leukste dag van het jaar.
Savat
Het leukste getekende videoclipje in jaren
Na de triestigste dag van het jaar, probeert de redactie van Angeltjes u op te beuren. Of heeft u liever Turkse muziek ? Egyptische buikendans ? Afghaanse Heren die mekaar diep in de ogen kijken terwijl ze hun geweren laden en ritmisch met de heupen wiegen ? U zegt het maar. Maar eerste dit steengoede filmpje.
PUB !
We beginnen de dag met een vetbetaalde PUB
Als de nood hoog is, is de kerkmuur nabij ,ook voor een politie-agent
Foto Limburgs Dagblad
Plaats van het delict : Maastricht
20 januari 2009 : Hoessein Day
19-01-2009
Opgedragen aan Onze Grote Leider, Heer Erdogan
Een onderhoudend stukje muziek voor de avondlijke ontspanning van Heer Erdogan : met hartelijke groeten van zijn beste buren.
Friet met stoofvlees - Björn Roose
Omdat verschillende van onze lezers zich afvragen wat er aan de hand is met de webstek van Björn Roose, geven wij u een stukje uitleg, zoals wij het zelf vernomen hebben van enkele vrienden.
Vrijdag moet er een mededeling gestaan hebben op Björns blog, dat hij er mee stopte, omwille van andere prioriteiten in zijn leven. That's it. En even later was de site verdwenen.
Wij betreuren deze beslissing van Björn, maar uiteraard respecteren we ze.
Wij hebben van bij de eerste dag af goed samengewerkt en soms met mekaar overlegd. Björn stond bij onze favorieten en wij bij hem. Vandaag hebben we hem weggehaald.
Het was plezierig om Björn te plagen en hem tegelijk te loven voor zijn verstandige artikels en zijn onwankelbaar Vlaams-nationalisme.
We moeten niet boos zijn om wat we niet meer hebben, maar dankbaar voor wat we kregen van Björn. Het ga je goed, prefesser.
Ray
Slechte timing van Erdogan, net voor de EU-verkiezingen
Vandaag was de heer Grote Leider en Premier Erdogan in Brussel op promotieronde bij Zijne Excellentie Barroso en bij de Weledele Heer Pottering, EU Parlementsvoorzitter uit het bevriende Deutschland. Hij zal tevens ontmoetingen hebben met de fractievoorzitters van de grote traditionele politieke oudbakken formaties en met het diplomatieke knipmes van de EU, Javier Solana, een man van vele verleidelijke woorden uit het diervriendelijke land Eviva Espana, por favor.
Een beetje vervelend is de planning die Erdogan volgt, namelijk net nu naar Brussel komen, om de deur tot toetreding van zijn land te forceren, terwijl er over enkele maanden Euro verkiezingen plaatsvinden. Niet zo goed bekeken van de Grote Staatsman.
In EU-kringen bestaat een ruime welwillendheid om Turkije binnen te loodsen, ook al blijven er in de commissie die de bezwaren optekent en de vorderingen onderzoekt, heel wat voorwaarden onaangeroerd. Niet alleen de onwil om de kwestie Cyprus tot een eind te brengen maar ook de ontvangst van Griekse schepen in Turkse havens blijft stuiten op onwil. Om nog niets te zeggen over de interne Turkse politiek inzake gelijke rechten voor minderheden, Koerden en andere godsdiensten dan de enige ware van de Vrede en de Zwaarden. Protestantse dominees of katholieke paters in Turkije zijn daar niet aanwezig om neergestoken of gemarteld te worden, dat moet nog even duidelijk gemaakt worden aan sommige Turkse medemensen.
Ook de vrije meningsuiting over de gang van zaken in de Turkse natie blijft een heikel punt. Het aantal keren dat bijvoorbeeld Youtube afgesloten werd in de voorbije jaren, toont voldoende aan, dat de leiding geen hoge pet of fez heeft van de onafhankelijkheid van de geest. En wat met het wetenschappelijk onderzoek aan de universiteiten ? Oei, oei, daar moeten nog vervelende knopen doorgehakt worden. Is die planeet nu ouder dan 5.000 jaar of hoe zit het ?
De EU-naziërs weten zeer goed dat de bevolking in zowat alle lidstaten niet gebrand is op de toetreding, daarom zal men zich officieel beperken bij dit bezoek van Erdogan tot hoffelijke algemeenheden. Eens de formaliteiten van 7 juni achter de rug (de verkiezingen) kan men ongestoord verder de bezwaren onder tafel vegen en lekker opschieten om Europa over te leveren aan de Turken.
Wil u meer lezen (in het Engels) dan zwiert u zich over dit bruggetje heen naar eenTurks dagblad. Maar u hoeft dat niet, binnenkort komt Turkije bij u in de living het nieuws voorlezen, dat zal nauwelijks verschillen van wat u nu allemaal moet aanhoren.
Wij zijn geen voorstanders van de Turkse toetreding tot de EU maar we kunnen er niet over zwijgen vandaag. Terwijl hét grote nieuws zich bevindt over de Oceaan, alwaar America for ever zich opmaakt voor een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis. Da's morgen, dan zijn we allen Changelings. Ik zal onrustig slapen vannacht. Juffrouw Ellen, hebt u nog een slaappilletje ?
Ray
recep tayyip erdogan 18.01.2009 belcika hasselt
Anciaux, Erdogan en de socialisten : een mooi trio
Bert Anciaux, de Held van de Partijvernieling, laat zich op zijn blog wild enthousiast uit over de Turkse premier Erdogan die gisteren in Hasselt zijn halve en hele landgenoten kwam aanporren om een beetje "belgische taal" te leren maar vooral trouwe Turken te blijven.
De socialistische partij rolt vechtend over straat : ET uit het Waasland, Willy Claes die militanten altijd vervelende nevenverschijnselen vond, Mijnheer Louis uit Leuven, Erik de Bruyn de marxist , het meisje uit de apotheek, Maya Detiège, enfin heel de rode horde staat in rep en roer omdat de Partijvernieler zich in het rode nest wil binnenwringen. Maar de man in kwestie doet of er niets aan de hand is. Herrie is zijn normale biotoop. Ja, hij schrijft over Erdogan en looft die kerel de hemel in. Over het instortende Volkshuis dat hij betreedt, geen woord. Een normaal mens zou zich uit eerlijke schaamte terugtrekken en zeggen, ik zal later nog wel eens langskomen als jullie uitgeruzied zijt. Zo niet, Bert, in zijn super-egocentrisme begrijpt hij zelfs niet, welk een afkeer zijn persoonlijkheid oproept en veroorzaakt.
Nadat hij gepleit heeft voor de toetreding van Turkije tot de EU en Erdogan bestempeld heeft als en charismatische leider en nog allerlei onkundig gezwets over de lekenstaat die zich verzoent met de islam, volgende pareltjes uit het verwarde hoofd van de woordenkramer Anciaux :
Turkije is een machtige staat, waar ook de Vlaamse Gemeenschap een Cultureel Akkoord mee gaat afsluiten. Samenwerking tussen Vlaanderen en Turkije is nodig. Beiden zijn het landen waarbinnen meerdere culturen leven. Het zou goed zijn indien de Turkse overheid die culturele verscheidenheid als een verrijking zou zien. Turkije en Vlaanderen, beiden intercultureel, kunnen veel van elkaar leren.
De Koerden hebben recht op meer politieke en culturele rechten. Een sterk en democratisch Turkije moet dit kunnen geven. De oproep van Erdogan om enerzijds te integreren in het land van aankomst en anderzijds de eigen culturele identiteit nooit op te geven, is een boodschap waar ik rotsvast in geloof.
De Turkse Gemeenschap is een belangrijke partner voor het opbouwen van een intercultureel Vlaanderen. Assimilatie is daarbij inderdaad dodelijk. Het vernietigt elke identiteit en verstikt zo verscheidenheid. De Turkse Vlamingen zijn een sterke en bezielende groep mensen die we nodig hebben om samen vooruit te geraken.
Prinses Minima op zoek naar Identiteit
Zo zal het wel lukken voor de Argentijns-Nederlandse-Identiteitsloze
Minstens veertig moslimextremisten zijn in een trainingskamp in Algerije omgekomen aan de gevolgen van de pest. Dat kwam aan het licht nadat veiligheidsagenten een lijk langs de weg vonden, zo meldt The Sun.
Het slachtoffer was een lid van Aqlim, een vertakking van al-Qaida in Noord-Afrika. Aqlim is de grootste en machtigste al-Qaidagroepering buiten het Midden-Oosten. Aqlim geeft trainingen aan aspirant-terroristen.
De kopstukken van al-Qaida vrezen nu dat de ziekte, die ook 'de zwarte dood' wordt genoemd en tijdens de Middeleeuwen over heel Europa miljoenen slachtoffers maakte, zich al heeft verspreid naar andere terreurcellen, of zelfs naar de taliban in Afghanistan.
"Dit is het dodelijkste wapen in de oorlog tegen het terrorisme. De meeste groeperingen hebben immers niet de medische uitrusting om deze ziekte te bestrijden. De ziekte verspreidt zich snel en wie geïnfecteerd raakt, sterft binnen enkele uren", zo citeert The Sun een bron bij de Britse veiligheidsdiensten.
De builenpest waarover sprake wordt verspreid door de beten van rattenvlooien. Symptomen zijn zwellingen in de lies, de hals en oksels. De infectie kan een week in het lichaam zitten zonder zichtbaar te worden, maar in die tijd is ze wel hoogst besmettelijk.
De epidemie zou begonnen zijn in de grotten waar Aqlimleden zich schuilhouden in de provincie Tizi Ouzou, zo'n 150 kilometer te oosten van de hoofdstad Algiers. De groep, die onder leiding staat van de gezochte terreurbaas Abdelmalek Droudkal, is inmiddels op de vlucht geslagen naar de provincies Bejaia en Jijel.
Droudkal beweert dat hij de leiding voert over een duizendtal rebellen. Er zijn ook trainingskampen van Aqlim in Marokko, Tunesië en Nigeria.
Aqlim was verantwoordelijk voor de aanslag op de VN-kantoren in Algiers in 2007, waarbij 41 doden vielen. Aanslagen in Algerije kostten in 2008 aan 70 mensen het leven. In juli stelde Droudkal nog dat zijn groepering "voortdurend contact" had met andere "broeders" van al-Qaida.
@ Het Laatste Nieuws te bereiken via deze brug voor nog menig ander boeiend artikel, geschreven in een vlotte stijl, met hier en daar een forse dt-fout, om u scherpzinnig te houden. Met dank aan HLN.
19/01/09 11u07
Bertje in Chipa
Een erg grappige lezersreactie in Gazet van Antwerpen :
Stuur Bertje naar China. Een week later heet dat al Chipa: chinezen en progressieven anders. Nog een week later is het Spiritueel China en Nieuw Chinese Alliantie. In week 3 zwemmen alle chinezen naar Taiwan.
Pieter Terventen, ANTWERPEN
Erdogan in Brussel
Was het maar waar dat hij voor een gesloten muur staat
Terugtocht
Nu het Israëlische leger zich gedeeltelijk terugtrekt uit de Gazastrook, roept Hamas zich, zoals verwacht, uit tot de overwinnaar. Het is maar hoe je die zaken bekijkt. Hopelijk zijn wij in onze steden en straten verlost van haatvolle en vernielzuchtige betogingen.
Het drama van de socialistische partij : la lutte finale
Vande Lanote : de regisseur van JA ! campagne
Toen na de grote verkiezingsnederlaag van de socialisten in juni 2007 Vande Lanote democratisch besliste uit naam van al de partijleden dat hij zou opgevolgd worden door Gennez, de gewezen lieveling van Steve Stevaert, leek dat een behendige zet. De verantwoordelijke voor de afgang met de nazistisch geïnspireerde JA ! campagne, werd geloofd om zijn consequente en moedige troonsafstand : den Baard, steeds tuk op vrouwelijk gezelschap, duidde en passant Freya Vandenbossche aan als fractiewoordvoerder in de Kamer. Voilà, hij was er van af en de partij had een paar jonge vrouwen om op te treden als huisorkest van de socialistische Titanic. Enkele slimmeriken, onder wie Guy Peeters de sterke man van de socialistische Mutualiteit en voorzitter van de VRT, raadden Freya af dit vergiftigd geschenk te aanvaarden : de gewezen begrotingsministerin vroeg niet beter, ze kon amper met haar telraampje overweg en nu zou ze de grote ideologische partijlijnen moeten uitzetten in Kamerdebatten met de fameuze redenaars van andere fracties. Er zijn grenzen aan de humor (behalve bij Groen ! ).
Caroline Gennez : eigendunk van hier tot Tokyo
Caroline Gennez daarentegen, was overtuigd van het eigen kunnen, de eerste vrouwelijke voorzitter van de typisch mannelijke partij met boegbeelden als André Cools, Jos van Eynde, Louis Major ("wijven moeten minder lawaai maken") e.a., dat versmaadde zij niet. Ze had een aantal jaren ervaring als voorzitster van de socialistische jongerenbeweging, die zij omgedoopt had tot Domino. Verder viel ze op door een eigendunk van hier tot Tokyo, die ze niet wenst of kan verbergen.
Toen zij besliste, samen met haar kleine groep raadgevers, dat de SP-a beter in oppositie zou gaan, in plaats van in een uitzichtloze regering van Leterme te stappen, zette dit bij de vele socialisten die hun job in de kabinetten zagen verzwinden, veel kwaad bloed. Niettegenstaande de verkiezingsnederlaag hoopten velen nog op een waterkans om hun positie te redden. De SP-A is steeds een plaatsingsbureau geweest voor de kameraden en gezellinnen. De christen-democraten bezitten netwerken en nevenorganisaties als een bijenkorf, de socialisten hebben zich strakker maar even intens uitgebouwd in de macht die de democratische structuren en opvattingen in dit land compleet beheersen.
Het drama van de socialisten
Gennez knipte de regeringsdraad door en Louis Tobback beperkte zich tot de lichtjes denigrerende uitspraak, dat de jonge generatie haar plan moest trekken ; zijn eigen zoon zit erbij, want dat heeft evenmin nooit ontbroken bij de socialisten, het nepotisme. Ze zitten trouwens in de Kamer mooi op een rijtje naast mekaar, de zwaar overschatte erfopvolgers. Met een uitzondering voor Peter Van Velthoven, die wat meer kwaliteit in huis heeft dan zijn papa.
Het drama van de socialisten is, dat zij in hun machtsopbouw tafelspringende militanten aan de top kregen, die zich lieten omringen door universitaire arrivisten, om op te tornen tegen de perfiede en geschoolde tjeven. En tegelijk werden de banden met het gewone volk dat zij geacht werden te vertegenwoordigen, hautain doorgeknipt. Het miserabilisme maakte plaats voor de welvaartmaatschappij en hoe meer biefstukken er op de borden kwamen, hoe meer aanhang de socialisten verloren. Al de diverse pogingen van Collard, Van Miert, het duo Coppieters-De Batselier, de zwakke woordjes van Patrick Janssens om de partij te verruimen met progressieven, socialistische katholieken of katholieke socialisten, en nu laatst onder het voorzitterschap van Steve Stevaert met links-liberalen die zich verslikken in hun eigen fantastische wereldidealen, zijn schromelijk mislukt. Het gedraai van Gennez om enkele dolende Parsifals binnen te halen, vormt het hoogtepunt van al deze mislukkingen.
Tobback niet welkom in de Antwerpse volkshuizen met Doorbraak
Toen eind jaren '70 begin '80 Van Miert (die een intelligent man is) gebruikmakend van zijn electoraal succes de operatie Doorbraak inzette, kwam Louis Tobback ondermeer in Antwerpen (waar de grootste en meest verstarde SP-afdeling huisde) het terrein aftasten, op zoek naar uitbreiding. Hij kreeg geen toegang tot de Volkshuizen en verzeilde in een vroegere hippiekroeg op de Grote Markt (de Paddock) waar de restanten van Kabouters, de magere en ongeïnspireerde nabootsers van het Amsterdamse Provo, hun thuisbasis hadden. Het bleek al vlug dat de toen nog vrij onbekende LouisTobback helemaal niet geïntresseerd was in een verruiming van de partij maar enkel leden probeerde te strikken die zich te schikken hadden naar het programma en de richtlijnen van de socialisten. Punt en uit. Van Miert was de eerste voorzitter die ooit zijn Plechtige Communie had gedaan en die in vele grote afdelingen met wantrouwen bejegend werd. Het is niet uit chauvinisme dat ik het hier hoofdzakelijk heb over de Antwerpse socialisten, hén heb ik het best gekend en het is de grootste afdeling. Toen in de jaren '70 een Volksunie-gemeenteraadslid overstapte naar de SP, is zij nadien volledig verdwenen in de krabbenmand en zij is altijd "de zwarte madame" gebleven die met wantrouwen bejegend werd. Het terechte lot van een overloper.
Het schepencollege was een boksring
De socialistische partij bestaat vooral bij de gratie van afhankelijkheid van de leden en carrièreplanning. Toen men vaststelde dat partijtrouw enkel met de lippen bewezen werd, en de militanten en kiezers massaal verdwenen in de richting van de aartsvijand, het Vlaams Blok/Belang, werd de kadaverdiscipline nog strenger toegepast. Jarenlang werden de leden met bussen vervoerd naar de partijzetel in de Ommeganckstraat om daar met het instructiebriefje in de hand, de poll-verrichtingen uit te voeren. Het partijcreatuur dat als een Stalin vriend en vijand afsnauwde, Wim Geldolf, sloot interne coalities met Bob Cools en later Jos van Elewijck om de partijmacht te beperken tot een klein groepje. Jarenlang liet hij zich rondrijden in zijn zwarte Citroën DS tussen Antwerpen en Brussel als schepen en volksvertegenwoordiger en vulde hij stipt zijn zwarte notaboekjes met alle gegevens die hem ter ore kwamen over aartsvijanden, en dat was practisch iedereen. Toen zijn positie aan het wankelen was door een overkill aan interne conflicten, herleidde hij het monoliete schepencollege tot een boksring met de meest gore beschuldigingen aan het adres van partijgenoten zoals Julien de Meyer en Yvonne Julliams. De verzuurde en mensvijandige Geldolf heeft uiteindelijk zichzelf uitgerangeerd.
Een museumpartij met een verouderde collectie in een Sovjetgebouw
In de huidige socialistische partij is er niet veel veranderd. De verdeeldheid en interne jaloersheid, de nijd en tegenwerking is nog even prominent aanwezig als in de voorbije decades. Dat heb je met politieke partijen die uit zijn op macht en wier ideologie stoelt op 19de eeuwse toestanden. De SP is een museumpartij met een verouderde collectie in een modern gebouw dat ontworpen is door een Sovjet-architect.
Caroline Gennez heeft in haar jongerentijd niet nagelaten om Louis Tobback regelmatig tegen de schenen te stampen. Kathleen van Brempt (ministerin Schuddenbol) is haar carrière gestart bij Tobback en zij heeft dat zoals te verwachten, helemaal anders aangepakt. Volgzaam, gehoorzaam, gebruikmakend van haar ontegenzeggelijke charmes, heeft zij stipt de partijlijn gevolgd zonder veel in vraag te stellen. Toen in de Antwerpse gemeenteraad, ten tijde van de hevige tweestrijd tussen burgemeester Detiège en partijvoorzitter Janssens, deze laatste een zeer vrouwonvriendelijke opmerking plaatste, hebben alle vrouwen over de partijgrenzen heen, de vergadering verlaten. Wie bleef zitten ? De mouwvegende arriviste Van Bremt. We halen dit enkel aan, om op het verschil te wijzen tussen twee mensen van een zelfde generatie in één partij. Het is de stijl Van Bremt die weergeeft hoe de partij in mekaar zit : nooit tegen de stroom inroeien, desnoods tot waar de rivier verandert in een neerdonderende waterval.
Het Vlaams partijsocialisme kent veel stromingen
Er zijn op dit ogenblik vele stromingen binnen de SP-a maar er is ook nog zeer veel macht. In de Vlaamse regering zitten Van Bremt en Vandenbroucke stevig in hun zetel, in de bestendige deputaties van de provincies heeft de SP-a zijn lokale pionnen en in bijna alle grote Vlaamse steden levert de partij ofwel de burgemeester of is ze aanwezig in het schepencollege. De rode beweging kan bovendien rekenen op veel toegewijde steun binnen het ambtenarenkorps en van vele invloedrijke personeelsleden binnen de openbare omroep en in de media is het niet alleen de Morgen die drijft op socialistisch gerichte journalisten.
In de partij zijn verschillende strekkingen die mekaar het rode licht in de ogen niet gunnen. Dat fenomeen culmineerde in de 35% stemmen die een vrij illuster onbekende, Erik de Bruyn, oogstte bij de voorzittersverkiezing van Gennez. In plaats van De Bruyn, de man is een socialistische marxist, mee op sleeptouw te nemen en hem te betrekken bij het beleid, bejegent ze hem met de koelheid van een bedrogen echtgenote. In Antwerpen leeft de grote onvrede over het heerszuchtige en minachtende optreden van Janssens, eens de geïmporteerde voorzitter van deze partij die het presteert om de getrouwen uit te sluiten en de voorkeur geeft aan nieuwkomers die voor hem door het stof gaan. De afgewezen stamboeksocialisten laten zich rancuneus vertegenwoordigen door het brave, onbeduidende meisje Maya Detiège, die als voornaamste programmapunt te bieden heeft "ons ma in ere herstellen". In de afdelingen waar dinosaurussen als Tobback (Leuven) en Willockx (het Waasland) het voor het zeggen hebben, beroept men zich op het sentiment naar de vergane glorie van het socialisme met als belangrijk element, de haat tegen nationalisten, waar zij volledig ten onrechte, Anciaux van verdenken.
Wij kijken met genoegen toe, hoe de partij die Vlaams Belang wil bestrijden met alle mogelijke middelen, nu zelf verstrikt zit in een identiteitscrisis die voortspruit uit een gebrek aan ideologische achtergrond, een wild egoïsme en een ongebreidelde machtshonger. C'est la lutte finale.