Beste lezers van deze onvolprezen blog, waarin politiek incorrecte praat de boventoon voert, afgewisseld met melige grappen en veel geblaat, wat hebben wij genoten de voorbije weken van de rust en kalmte in de anders zo nerveuze redactiekantoren.  Alleen met Juffrouw Ellen, op zoek naar romantische muziek om uw harten te beroeren en het hare te ontdooien.  Ho, lieve Juffrouw Ellen, wat zou ik graag op u staan wachten op de heuvel in Hong Kong terwijl u naar boven klautert zoals Jennifer Jones in haar strakke verpleegsteruniform en William Holden vanuit de hemel voor ons zingt met zijn lichtjes door alcohol en drugs benevelde stem "Love is a many splendored thing ..." en dan volgt een innige omhelzing waarin u mij in het oor fluistert "Platenruiter, gij zijt niet om aan te zien, maar kom, er zijn hier geen andere venten". 

Het was slechts een ijdele droom.

Vandaag hebben wij voor u de gekende 3de beweging uit Johannes Brahms' Vioolconcerto in D opus 77 uit 1878 uitgezocht, gespeeld door de Berliner Philharmoniker  onder leiding van Claudio Abado, met de Israëlische violist Gil Shaham. Een van de prettigste bezigheden voor deze blog is het uitkiezen en vergelijken van fragmenten om op zeer subjectieve wijze de meest geschikte uitvoering te selecteren.  Als je voor dit repertoirestuk de Berliner en Shaham samenvindt, is verder zoeken overbodig.  Deze slotbeweging wordt door Brahms omschreven als allegro giacoso ma non troppo, licht vrolijk maar niet te veel.  Het is een temperamentvol rondo, waarbij de solist het gepassioneerde hoofdthema direct aanvat met korte aanzetten. Daarna volgen twee lyrische, lichtjes ingehouden tussenspelen die uitlopen in enthousiaste passages rond het hoofdthema. Het slot is triomfantelijk en er wordt niet  gesleurd naar een bombastische finale. De opname gebeurde dit jaar in het Teatro Massimo, de prachtige Opera van Palermo.

Toen Juffrouw Ellen me vroeg of dit stuk niet kan uitgevoerd worden met accordeon, was ik even blij niet in Hong Kong op een heuvel te staan wachten op haar.

Uw verkleefde Platenruiter

.

Olieverf door Elsschots kleinzoon : Willem Dolphyn

‘Doodzwijgen zal het beste zijn’, zegt Laarmans in Tsjip over de inhoud van een brief. En zijn vrouw Fine erkent: ‘Ja, zwijgen kan niet verbeterd worden.’

Ook De Ridder kende de kracht van het woord én de macht van stilzwijgen. Als zakenman beoefende hij de topsport van het praten – voor een lijmer is zwijgen uit den boze. Als privé-mens was hij het andere uiterste.

Elsschot was een man van weinig woorden, de huisvader-echtgenoot ook.

‘Stilzwijgendheid is een geweldig wapen’, schrijft Alfons De Ridder aan zijn zoon Walter over ‘de Pool’, Bennek Maniewski, die niets meer van zich laat horen. Dat betekent dat hij evenmin informatie krijgt over zijn eerste kleinzoon Jan Maniewski, alias Tsjip. ‘En zo lang hij dat hanteert komen wij niet verder.’

De passage dient gesitueerd te worden in 1938: na een derde vakantie dat jaar bij zijn vader in Polen, keert de kleine Jan, tegen de afspraak in, niet terug naar België.

Elsschot wist al langer hoe vervelend het kan zijn wanneer iemand geen mond opendoet. In Tsjip beschrijft hij hoe zijn vrouw hem tergt met een absolute stilzwijgendheid, die vreselijk op zijn zenuwen werkt.

De Ridder kent het wapen, hanteert het geregeld zelf. Wanneer zijn vrouw hem berispt omdat hij weer eens te laat is thuisgekomen, zwijgt hij als vermoord.

Als we zijn literaire verwoording in Tsjip mogen geloven, antwoordt hij soms niet omdat hij de moed niet heeft om zijn eigen stem aan te horen.

Er zijn vele soorten van zwijgen bij De Ridder. Een heeft in alle geval te maken met zich terugtrekken. Dat formuleert de Elsschot in De Ridder het krachtigst in de openingsalinea van Het dwaallicht: 

Maar eerst nog een krant voor vanavond bij ’t vuur, want als ik niet lees werkt mijn zwijgen verkillend op mijn huisgenoten. Och, ik begrijp dat niets zo drukkend is als de aanwezigheid van een die voor zich uit zit te staren alsof hij alleen was, die nooit een grap vertelt noch iemand op de schouder slaat om hem moed te geven in zijn kwade dagen, die nooit vraagt hoe gaat het, of ben je gelukkig. 

Jan De Ridder, zoon: ‘Pa was zwijgzaam. Ik denk dat hij verbitterd of teleurgesteld was. Hij had bovendien die stilte nodig om te schrijven.’

Willem Dolphyn, kleinzoon: ‘Pa hield zijn mond over de hele lijn. Hij lurkte maar aan zijn pijp. Als hij wat zei waren het van die mysterieuze antwoorden: “Ja, als jullie het nog niet weten, hoe zou ik het dan weten.”  Zijn antwoorden waren altijd gevat en voor de goede verstaander. Als hij vond dat je ongelijk had, zei hij niet dat je ongelijk had, maar: “Het wordt tijd dat ik ga slapen.” Gesloten als een huis.’

Paul en Alice Claessens, huisvrienden: ‘Hij zei niet veel, maar wat hij zei was ad rem.’

R.F.Lissens, emeritus hoogleraar Nederlandse letterkunde: ‘Hij sprak rustig, egaal, met vaste stem. Hij was blijkbaar niet erg spraakzaam. En met een lichter Antwerps accent dan de taal van zijn praatgrage, geletterde stadsgenoten Baekelmans en Schmook.’ 

De Ridders zwijgen staat haaks op zijn dagtaak, ‘waar spreken goud betekent en stilte overeenkomt met het naar adem happen van een drenkeling’, zoals hij het ‘lijmen’ beschrijft in het gelijknamige boek. Duidelijke, heldere taal, soms een paar vleiende woorden als aftrap voor het niet te remmen orakel. Want stilte is gevaarlijk. 

‘Elsschot was au fond geen orateur’, zegt Willy Clijmans – zoon van Elsschots vriend Fritz Francken -, die de schrijver in 1947 uitnodigde om voor de balie een spreekbeurt te geven over eigen werk. Elsschot opteerde, zoals meestal, voor de letterlijke interpretatie van het woord lezing en las uit eigen werk.

Ook in literaire kringen valt hij op door zijn afwezigheid en stilzwijgen. De schrijver is lid van de Vereniging voor Letterkundigen en van de Maatschappij voor Nederlandse Letterkunde, maar hij wil niet meespelen ‘in de poppenkast der literatoren’. Hij is nominatief redactielid van het Nieuw Vlaams Tijdschrift, zit in de jury van de Kryn-prijs omdat hij het niet kan maken nee te zeggen tegenover Angèle Manteau, maar vooral tegenover de weduwe van Kryn, maar verder: niet of nauwelijks is hij te vinden in de literaire scene.

Wanneer Gerard Walsschap hem vraagt te bevestigen dat dat uit vrije wil is en niet omdat hij zich miskend voelt, antwoordt hij: ‘Al die ruzie, al die herrie waarbij mijn naam gebruikt wordt en die ik niet gevraagd heb, vervelen mij in de hoogste mate want bij dat alles moet ik ten slotte, door mijn eigen stilzwijgendheid, een belachelijke rol spelen.’

Willem Elsschot is een man van weinig woorden. Wat zijn literaire werk betreft, zou je die woorden bij wijze van spreken kunnen tellen. Hij zegt veel, met weinig woorden. Zijn verhalen zijn kort, een uitweider kan hij niet bepaald worden genoemd. Zelfs brieven aan vrienden en geliefden zijn kortregelig, afgemeten, haast zakelijk.

Zijn Amsterdamse vriendin, de journaliste Flora Meyer, verwijt hem verbitterd ‘de kuise kortheid’ van een van zijn brieven. Het is aan haar dat hij met gevoel voor understatement schrijft: ‘Praatziek ben ik trouwens niet.’

Flora Meyer werd door Willem Elsschot meegenomen op een ‘Dwaallicht-wandeling’ door Antwerpen, ten bewijze haar verhaal ‘Wandeling met Willem Elsschot’, verschenen in de Nieuwe Rotterdamse Courant van 9 april 1955. Van 1948 tot 1955 is er zeker contact geweest, zoals blijkt uit onlangs teruggevonden correspondentie in privé-bezit. Ze heeft het in een brief over ‘de onwettige wandeling’ en neemt het woord passie in de mond.

Flora is ronduit teleurgesteld als de zeer geachte heer De Ridder haar in 1953 een kaartje stuurt. De Ridder zit op dat moment met ‘echtelijke complicaties’  Meyers ‘passie’ lijkt hoe langer hoe meer over te hellen naar sympathie, schrijft ze.

De ‘oude rakker’ had haar wel expliciet gepolst hoe het zat met haar huwelijkse of andere staat. Op 16 juli 1953 antwoordt ze hem, hem wellicht parafraserend:

Ja, ik ben een onbeheerd gebleven juffer, ik heb geen clandestiene man of een echte. Het spijt me oprecht, hoewel de journalisten zeggen dat ik voor zoveel, zes kinderen bijvoorbeeld (het aantal van De Ridder) gespaard ben gebleven.

Ze sluit af met een handdruk en veel gedachten aan hem.

Flora Meyer overlijdt enkele jaren later na Elsschot.

Raymond

(Vrij bewerkt naar ‘Een Man van Woorden” door Martine Cuyt)

Op Facebook ben ik bevriend met VB'ers die in de politiek zitten. Al wat ik zie, is dat ze praten over plezierige zaken, een Breugelfestijn langshier, een uitstap naar het buitenland, op diner bij vrienden. Maar over ernstige zaken spreken ze niet, terwijl wij hier tenonder gaan van de allochtone criminaliteit, wat weinig of niet bestraft worden. Kunnen zij daar niet beter mee bezig zijn, dan al die feestjes.

Ik was al vanaf het begin een kiezer voor het VB, enkel de laatste keer heb ik dit niet gedaan, omdat zij ook niets meer voor ons doen. Maar nu op Facebook zie ik met wat ze bezig zijn, dat is geen echte reclame om de volgende verkiezing mee te winnen. Als ze mijn stem en nog vele anderen willen, dan vind ik dat ze minder moeten praten over hun festijnen, maar meer over het beleid tegen de vreemdelingen.

Met vriendelijke groet,
Chris

Reactie Angeltjes : wij weten niet of facebook de meest geschikte plaats is om over de grote maatschappelijke problemen van gedachten te wisselen.  Misschien komt Angeltjes volgende keer bij de verkiezingen op en  dan mag u voor ons stemmen. Wij doen niet ingewikkeld : geen leden, geen inspraak, en vermoedelijk geen verkozenen, maar wel een duidelijk programma en in de vrije tijd festijnen en orgieën, georganiseerd doro Juffrouw Ellen. Ziet u er wat in ?

We komen nog even terug op de stemming in het Euro-parlement van 21 oktober over de persvrijheid in Italië. Frank Vanhecke licht een en ander toe en zo vernemen we, hoe Frieda Brepoels slaafs de linkse standpunten van haar fractie volgt, terwijl in Vlaanderen de NV-A zich keurig in het rechterhoekje opstelt. Dat die partij zichzelf in onmogelijke posities wringt, is haar eigen verantwoordelijkheid : zich overal binnenwringen om te participeren aan de macht en smekend om erkenning, gaat evident gepaard met dubbelhartigheid en principeloosheid.

Gisteren werd in het Europees Parlement gestemd over de resolutie "Berlusconi", een initiatief van Italiaanse socialisten en communisten die mordicus de Italiaanse premier aan de Euroschandpaal wilden nagelen (zie deze blog 9 oktober jl). Het ging zogezegd om de "vrijheid van informatie in Italië", een land nota bene waar wellicht de breedste opiniewaaier van heel de Europese Unie in de grote media aan bod kan komen. Bovendien kan men zich de vraag stellen of het wel aan de EU ligt om zich te bemoeien met de interne keuken van een - vanzelfsprekend - democratische lidstaat; ooit van "subsidiariteit" gehoord?

Omdat Europees links er een hoogdag van de politieke correctheid wou van maken, werd het stemuur gisteren vrijgehouden voor enkel de resoluties over Italië; een bij mijn weten nog nooit eerder gebruikte procedure. Het liep echter niet als verwacht. De gematigde resoluties van rechts werden weliswaar weggestemd, maar bij de eindstemming over hun eigen gemeenschappelijke linkse resolutie (groenen, socialisten, communisten én liberalen)  bleken ze voor één keer nipt geen meerderheid te hebben; bij de laatste stemming was het zelfs 338 voor en 338 tegen, dus verworpen bij gelijkheid van stemmen. Nooit eerder gezien in het Europees Parlement: zegezeker progressief en links Europa bijt in het zand. De geplande feestjes werden afgezegd, de kurken bleven op de champagneflessen.

Een nederlaag voor links, en zeker ook een persoonlijke nederlaag voor Guy Verhofstadt die ("zijn" liberale fractie helemaal het links-progressieve kamp insturend) zich fel had geëngageerd in deze zaak tegen Berlusconi, en nu moet vaststellen een flink aantal dissidenten in eigen liberale rangen te tellen. We hebben de voorbije week trouwens flink wat informatie verspreid over de manier waarop Verhofstadt en de VLD in Vlaanderen kritische journalisten aanpakte...

En de Vlaamse Europarlementsleden? Daar valt vooral het stemgedrag van NVA'ster Frieda Brepoels (inmiddels lid van de extreemlinkse groene fractie) op: links, linkser, linkst. Amendementen die bijvoorbeeld wezen op de problemen in andere Europese lidstaten (Duitsland waar de SPD meerderheidsaandelen heeft in heel wat mediaondernemingen, Portugal waar de socialisten journalisten onder druk zetten) werden door haar systematisch mee weggestemd, alle extreem-linkse amendementen werden door haar gesteund, en ook bij de eindstemming stemde ze mee met links. Voor wat de Vlamingen betreft was het dus "rechts" (Vlaams Belang, LDD, CD&V) tegen "links" (SPA, Groen, NVA en Verhofstadt-VLD). 't Is maar dat U het weet.

Frank Vanhecke

De linkse kerk samen met de moslims lossen bij Delhaize het Midden-Oostenprobleem op.

De voorbije 20 jaar is het verlies aan jobs in de industriële sector vooral gecompenseerd door een groeiend aantal werknemers in de openbare sector en in de non-profit. Momenteel werkt zelfs 45 procent van de Walen in de openbare of niet-commerciêle  dienstverlening. Dat blijkt uit een studie van de Waalse  arbeidsbemiddelingsdienst Forem naar de evolutie van de werkgelegenheid in Wallonië.

De resultaten van het onderzoek staan zaterdag te lezen in La Libre Belgique. Net zoals in andere delen van het land is het aantal loontrekkenden sinds 1993 gestegen. Voor Wallonië gaat het om een stijging vna 19 procent. Maar die stijging heeft zich niet in alle sectoren doorgezet. Zo zit het aantal jobs in de industriesector in dalende lijn. Tegenwoordig werkt nog maar 22 procent van de Walen in de industrie. Dat is 4 procent minder dan in 1993. Voor heel België bedraagt de daling van het aantal jobs in de industrie zelfs 11 procent.

De daling van het aantal jobs in de industrie wordt vooral opgevangen door twee andere sectoren. Eerst en vooral door de dienstensector. Sinds 1993 is het aantal jobs in de tertiaire sector namelijk met 32 procent ofwel 77.000 jobs gestegen. Ook in de quartaire sector, de sector van de openbare dienstverlening, kende een groei van 85.000 jobs sinds 1993. Momenteel werkt 45 procent van de Walen in die sector.

Vlaanderen treedt op als sponsor.

.

.

De Amerikaanse legerpsychiater die vorige week een bloedbad aanrichtte op de militaire basis Fort Hood in Texas, heeft een verlamming aan zijn onderlichaam vanaf zijn heupen. De islamitische dader schoot dertien mensen dood.

De dader van het bloedbad is vanaf de heup verlamd
Dat meldt de Amerikaanse nieuwszender CNN vrijdag op gezag van zijn advocaat.

‘Het lijkt erop dat hij niet meer zal kunnen lopen,’ aldus de raadsman, die een uur lang bij zijn cliënt in het ziekenhuis was. Ook een niet nader genoemd familielid van de 39-jarige majoor was bij het gesprek.

Hasan schoot vorige week donderdag op de legerbasis dertien mensen dood. Hij werd uiteindelijk uitgeschakeld door kogels die agenten op hem afvuurden.

De 39-jarige majoor werd behandeld voor alcoholisme en zou voordat hij het vuur opende, Allahu Akbar hebben geroepen. Hij zou e-mailcontact hebben gehad met een radicale imam die in verband is gebracht met een van de terroristen van elf september.

Hij is officieel aangeklaagd nadat hij uit zijn coma was ontwaakt.

Hasan werd neergeschoten door Kimberly Munley, een sergeant van de politie. Zij raakte bij het bloedbad zelf ook gewond.

@ Elsevier

Automobilisten moeten in 2012 3 eurocent per kilometer gaan betalen. Dat maakte verkeersminister Camiel Eurlings vrijdamiddag bekend op een persconferentie.

Het kabinet bereikte vrijdag na jaren van steggelen eindelijk een akkoord over de kilometerprijs.

Volgens het kabinet gaat 59 procent van de automobilisten minder betalen. Dit omdat de motorrijtuigenbelasting wordt afgeschaft en de aanschafbelasting verdwijnt. Voor 25 procent blijven de kosten gelijk en 16 procent gaat meer betalen.

Het gemiddelde tarief van een personenauto is drie cent per kilometer in 2012. Dit bedrag loopt op tot 6,7 cent in 2018.

Het kabinet verwacht dat het aantal gereden kilometers met 15 procent wordt teruggedrongen.

Over de heffing is in politiek Den Haag jaren gesproken. Volgens Eurlings zijn alle autobezitters in Nederland op het moment 6,6 miljard euro kwijt aan auto-gerelateerde belastingen. Dat totaalbedrag blijft gelijk, alleen wordt het anders verdeeld. Dat heeft positieve gevolgen voor het milieu (de uitstoot van kooldioxide en fijn stof neemt met 10 procent af) en de files zullen gehalveerd worden. Ook verwacht Eurlings dat het aantal verkeersdoden met 7 procent gaat afnemen. Het openbaar vervoer zal met 6 procent toenemen, denkt Eurlings.

Gehandicaptenvoertuigen, motoren, taxi's en oldtimers en alle bussen in het openbaar vervoer worden vrijgesteld van de heffing. Alle gewone personenauto's en vrachtwagens krijgen een gps-apparaatje aan boord dat bijhoudt hoeveel, wanneer en waar er gereden wordt. Het gps-systeem stuurt de informatie naar een inningskantoor dat de rekening opmaakt.

@ de Telegraaf

‘Fons De Ridder was een flierefluiter. Hij kon geen rok zien of hij was weg. Dat was een van zijn specialiteiten. De “rattekes” noemde hij de meisjes. Hij was niet al te kieskeurig, maar hij had wel liefst jonge meisjes. Dat was algemeen van hem bekend.’

Deze uitspraak is niet van Liane Bruylants, maar komt uit de mond van Leentje, de dochter van Ary Delen, die jarenlang in de Lemméstraat kind aan huis was en maar al te best wist hoe er de gang van zaken was. Maar ook Liane Bruylants kon ervan  meespreken en ongetwijfeld met veel meer recht en reden. Zelf geen onbeschreven blad, had deze Antwerpse dichteres, toneel- en scenarioschrijfster, jarenlang met Willem Elsschot een relatie waarover enkele jaren terug in en buiten schrijverskringen nog enige beroering ontstond.

Zij was zeker niet de eerste minnares in het leven van de schrijver, maar wel degene die de meeste liefdebrieven heeft nagelaten, aangevuld nog door verschillende spraakmakende mondelinge getuigenissen. En wat blijkt? Dat de trotse Antwerpenaar en vrouwenmagneet viel voor “zijn Liane” als nooit voor iemand tevoren.  Ook nadat ze hem jaren geleden genadeloos had gedumpt, stelde hij alles in het werk om de relatie nieuw leven in te blazen. Hij ging hierin zelfs zo ver dat hij blijkbaar ten einde raad en waarschijnlijk voor de allereerste keer in zijn leven zichzelf reëel onderdompelde in zijn favoriete rol van underdog. Tevergeefs want tegenover de suprematie van de bijna veertig jaar jongere Liane had hij geen verweer. Maar nemen we de draad op bij het prille begin met

HOMME A FEMMES

Hoe Liane Bruylants een oude geliefde werd

‘Fons heeft me geleerd dat elk woord telt’, zegt de Antwerpse dichteres, toneel-en scenarioschrijfster Liane Bruylants (1921-2009). ‘Dat je heel goed moet opletten wat je schrijft. Dat is de opvoeding die ik van hem gekregen heb.’

Dit verhaal begint in 1946. Liane is 25. Sinds 1 juni 1945 is ze gescheiden en werkt ze met haar vriend, de criticus en dichter Frans Buyle (die ze in 1944 heeft leren kennen en bij wie ze blijft tot aan zijn zelfgekozen dood in 1977) in hun uitgeverij De Toorts. Tijdens de oorlog is ze correctrice geweest bij Het Vlaamsche Land. Ze leert Willem Elsschot kennen wanneer die ’s morgens bij haar aanbelt en probeert een advertentie voor Snoeck’s te slijten. Liane tekent daarvoor in, maar kan later de factuur niet betalen.  Door de krach in de boekenwereld, die niemand had zien aankomen, geraakt ze in geldnood, maar Elsschot, heel grootmoedig, kwijt haar vrij van schuld.

‘Ik herkende onmiddellijk de gevoelige Laarmans in hem, maar ook de Boorman, die zich voordeed als deftige zakenman, maar eigenlijk een oplichter was. Ik heb Elsschot altijd ervaren als een man die tegen zijn wil in de harde zakenman moest zijn. Omdat hij hoorde te zorgen voor zijn groot gezin.’’

Liane beweert dat ze door Frans Buyle altijd met financiële problemen te kampen had. Hij voelde zich benadeeld omdat hij meende dat hij recht had op steun van de gemeenschap en dat hij de centen van de rijken maar moest nemen. Volgens haar ging hij zich te buiten aan oplichterijtjes. Bovendien mocht hij later niet meer schrijven wegens zijn publicaties tijdens de oorlog. Hij was verklikt door schrijver Toussaint van Boelaere, die een register had opgesteld van aangebrande auteurs.’

Met Fons kon ze praten over de moeilijkheden met haar partner, maar hij liet zich niet in met hun privé-leven.

Fons zoekt nader contact en dra gingen ze, gezellig gearmd, wandelen in de hoerenbuurt. De vonk springt over en lang duurt het niet of ze belanden samen in bed.

‘Fons had heel speciale ogen’, zegt Liane. ‘Sexy. Fons had een grote persoonlijkheid, aantrekkingskracht en veel charisma.’

‘De daad op zich was niet zo geweldig’, voegt ze eraan toe. ‘Hij gaf toe dat, toen hij jonger was, veel potenter was geweest. ‘Zijn leeftijd speelde hem parten . Ik zag het meer als een relatie van leraar tot leerling, als l’amour pédagogique.’

Voor hun intieme ontmoetingen gingen ze naar het Zuid, aan het Museum en in een hotelletje aan de Minderbroedersstraat.

Liane was op een bepaald moment ernstig ziek. ‘Elsschot komt me elke dag bezoeken’, schrijft ze in haar dagboek. ‘Het duurt maanden voor ik weer op de been ben’ ‘Toen zei mijn vader, die zeventien jaar jonger was dan Elsschot, waarschuwend: “Pas op voor die man. Die man loopt achter de vrouwen.” Ik heb niet gereageerd.’

‘Hij was niet flauw, maar nuchter in de omgang met vrouwen. “Een vrouw zou men in een schrijn moeten bewaren”, zei hij. Hij bedoelde daarmee dat hij respect had voor vrouwen. Hij was een homme à femmes.

Daarna heb ik hem jaren niet gezien, op een keer in Brussel na. Toen was Fons niet goedgezind, omdat ik te lang met Urbain Van de Voorde babbelde. Hij was jaloers.’

‘Ik heb Fons goed gekend van 1946 tot 1951, met tussenpozen, omdat ik veel moeilijkheden heb gehad, heel ziek ben geweest, financiële en andere problemen had met Frans, het stopzetten van ons uitgeverijtje, zenuwinzinking. Ik was het allemaal zo beu dat ik de knoop heb doorgehakt en in het onderwijs ben gegaan’

Antoon Roothaert – de auteur van Dr. Vlimmen – hielp haar aan een baan in Deurne, Alfons De Ridder zorgde ervoor dat ze die job kon behouden. Door een incident werd ze daar door de directrice ontslagen, waarna Elsschot gaat praten met burgemeester Dequeecker van Deurne met de bedoeling haar verwijdering ongedaan te laten maken. De vraag belandt vervolgens bij Richard De Clercq, gouverneur van Antwerpen, en het lukt – ze mag haar baan behouden – met inachtneming weliswaar van een maand schorsing.

‘Ik heb vele minnaars gehad’, bekent Liane Bruylants. ‘En ik heb het geluk gehad dat ik goede minnaars had: mannen die ik kon vertrouwen, met wie ik kon praten, die mij financieel hielpen. Fons is de enige die zijn geld heeft teruggevraagd toen het uit was.’

Het ging om een som van 8000 frank ( wat de dag van vandaag zo’n 100.00 frank zou zijn), die hij opvorderde via zijn advocaat en die zij in termijnen tot de laatste frank heeft terugbetaald.

‘Hoe het is fout gelopen?’, vraagt Liane. ‘Om eerlijk te zijn: ik begon iemand anders te zien. Ik moet toegeven dat het leeftijdsverschil tussen Fons en mij te groot was. “Je hebt me laten vallen als een baksteen”, verweet hij me en eigenlijk had hij gelijk.’

Tijdens de viering van zijn zeventigste verjaardag in een school aan de Quellinstraat in 1952 krijgt hij haar plots in het oog, loopt vlug op haar toe, omhelst haar, wordt weggehaald door een of ander personage, maar zegt haar nog in de gauwte zo zacht mogelijk: “Belt ge me nog eens op? Ge weet wel waar, hé?” Maar ze heeft hem nooit meer opgebeld.

Liane noteert daaromtrent onder meer in haar dagboek:

Willem Elsschot wordt gevierd. Heeft de leeuw zijn tanden en klauwen verloren? Wordt hij wat seniel en geeft hij toe aan wat hij zelf “al dat onnozel burgerlijk gedoe noemde?”

‘Hij wist dat hij werd gelezen. De rest vond hij overbodig.’

Tijdens de jaren 1950 en 1951 is er vrij veel gecorrespondeerd tussen Liane en Alfons. Onder meer volgende brieven bevinden zich in haar bezit:

 6 februari 1950          

Liane,  

Ik dank u voor de toezending van uw bundeltje ‘Schimmen en Bacchanten’ dat ik met grote belangstelling gelezen heb.

Al deze gedichten hebben kwaliteiten. Daar het u echter interesseren kan te weten welke ik het mooist vind zal ik speciaal vermelden: V2, Schipbreuk en Irreëel.

 De vertaling van Annabel-Lee is zeer vrij maar toch mooi. Aan die grote vrijheid kon u niet ontkomen aangezien u rijmend wilde vertalen,met behoud van de mooie cadans van Poe. Ik vind alleen dat ‘met hart en zinnen’ niet in de geest van Poe is. De ‘zinnen’, die, onder de zweepslag van de medogenloze (sic) natuur, het slotaccoord vormen van alle liefde, spreken niet uit de tekst van Poe Zijn engels spreekt, dunkt mij, van een liefde als die van Dante voor Beatrijs. Maar daar u (doorgestreept) Poe twee maal het woord ‘love’ gebruikt heeft,iets dat werkt in de rijm van de regel zelf, was u verplicht het zelfde te doen en u stond daardoor voor een grote moeilijkheid, dat geef ik toe. Bij Poe zit echter de schoonheid vooral in het gebruik van twee maal het zelfde woord, waardoor op ‘love’ een uitzonderlijke nadruk komt te liggen.

Ik hoop dat u zult doorgaan en wens u veel succes. Als u nog eens een paar gedichten schrijft behoorde die u eens naar het Nieuwe Vlaamse Tijdschrift te zenden, het zij rechtstreeks het zij via uw toegenegen 

A.    De Ridder (W.E.)

***

13 maart 1950 

Beste Liane,

Ge zult mij dezen namiddag zeker aan de telefoon nog al kort gevonden hebben.

Maar mijn vrouw was in de buurt en ik wilde niet dat ze vernemen zou dat ik met u naar Deurne op stap ben gegaan om de heer Dequeecker te gaan spreken.

Vrouwen geloven niet in goede bedoelingen, maar steeds in één en dezelfde bedoeling.

Ik heb gewacht tot 10 minuten over één uur en moest weg.

Ik had anders gaarne van u vernomen hoe uw onderhoud verlopen is. Dat het zo lang geduurd heeft is in ieder geval geen slecht teken.

Morgen, Dinsdag, heb ik een rendez-vous met een dame bij Gentil, een café over de Locarno, iets dichter bij de statie en om 11 uur zal ik daarvan verlost zijn. Moest gij om11 uur daar in de buurt komen wip dan even binnen. In uwe plaats zou ik voorlopig geen stappen meer doen.

Uw toegenegen,

 A. De Ridder 

Het is wenselijk mij over deze zaak niet te schrijven. Moest gij me nog nodig hebben schrijf dan aan: Café ter Beke, Markgravelei 90 (Voor Mr. De Ridder), Antwerpen. (dat bevindt zich hooguit op 200 meter gaan van zijn woning in de Lemméstraat. Raym.)).

*** 

18 Maart 1950 

Beste Liane,

Gij kunt mij morgen Zondag spreken, laat ons zeggen om 11 uur bij Gentil, waar wij elkander voor het laatst ontmoet hebben.

Een maand schorsing is toch iets heel anders dan ontslagen worden. 

                                                            Uw toegenegen,

A.    De Ridder

***

18 jan 1951

Geachte Liane,

Ik dank u voor het keurig uitgegeven exemplaar van ‘Eva Brandes’. Bij herlezing wordt de gunstige indruk nog versterkt.

Ik verneem van vrienden dat het reeds opgevoerd werd en wel met succes. Met ‘groot succes’ zegt er een. Het spijt mij werkelijk dat ik zulks niet geweten heb, anders had ik voor mij en mijn vrouw zeer zeker twee plaatsen besproken. Bij de eerstvolgende vertoning, if any, zullen wij aanwezig zijn. Ik raadpleeg nooit de theaterrubriek in de dagbladen en zo ben ik dan van de opvoering van uw Eva onwetend gebleven. Waarlijk jammer.

Veel succes wenst u uw toegenegen

A. De Ridder

***

16 april

Waarde Liane,                                                               

Ik dank je voor het gedicht van Robinson en voor de vertaling.

Over het omwerken van TSJIP tot een tooneelstuk kunnen wij wel eens praten. Ik ben iedere dag te bereiken per telefoon tussen halfeen en één uur (17.46.81), behalve op Donderdag en Zondag.

Hartelijke groeten.

A.    De Ridder

*** 

(niet gedateerd)

Liane,

Het is beter mij niet te telefoneren.

Hebt gij iets te zeggen telefoneer dan 17.46.81 Café Hof ter Beke, Markgravelei 90 (over de kerk) en vraag naar Madame aan wie gij de boodschap kunt afgeven.  Gij kunt daar ook een briefje bezorgen, zelfs per post. In dat geval:  Hof ter Beke, 90 Markgravelei T.T. (voor Mr. De Ridder). Een en ander liefst twee dagen vooruit opdat ik u nog zou kunnen waarschuwen indien ik verhinderd mocht zijn.

De  door u aangeduide plaats is niet geschikt. Laten wij steeds afspreken aan de ingang van de Zuidstatie of in het guichettenzaal, om halvijf. En dan een kwartier wachten indien nodig. Ik zal daar morgen, Donderdag, om half 5 zijn, omdat ik een correspondentie neem. Ik neem het busken aan de kerk in de Markgravelei (St. Laureyskerk) om 4.15 en neem dan aan de Zuidstatie de trolleybus. Zie ik u daar niet, laat dan maar iets weten aan het Hof ter Beke, mondeling, per brief of telefoon. Ik kom daar iedere middag om half één.. TELEFONEERT GIJ OM HALF TWEE DAN KUNT GIJ MIJ AAN DE TELEFOON KRIJGEN.; En anders aan madame zeggen. Ik kan waarschijnlijk Vrijdag of Zaterdag komen. Kom ik niet dan ben ik verhinderd. Dan maar opnieuw proberen.

(Alfons De Ridder)

***

 Liane Bruylants overleed op 25 maart 2009 , ze werd werd 88 jaar.

                                                                                                                                                                  (Vrij bewerkt naar “Een Man van Woorden” door Martine Cuyt)

                                                                                                                                                                                                      Raymond

Op 20 oktober ll. opende de Franse Cultuurminister Mitterand een evenement in Bordeaux.  Hij zal deze dag niet vlug vergeten, want enkele tientallen manifestanten van de Bloc Identitaire wachtten hem op en jouwden hem uit.  De Franse politie en de prefect van het departement spanden zich ijverig in om de minister af te schermen.  Mitterand, een notoire homoseksueel (wat zijn privé zaak is) kwam recentelijk in het nieuws ,toen bleek uit een van zijn boeken, dat hij een regelmatig Thailandbezoeker was die gretig misbruik maakte van jonge jongetjes. Waar ligt de grens tussen homoseksualiteit en pedofilie ?  De Identitairen zijn alleszins van mening dat een dergelijk iemand niet past in de functie van cultuurminister.

Ouders hebben hun twee kinderen van een openbare school gehaald in Sydney omdat hun zoon gepest werd door moslims. De jongen van elf at tijdens de ramadan een broodje met salami en dat had hij beter niet gedaan. Hij werd van toen af aan gepest en voor zijn vader was een nieuw incident de spreekwoordelijke druppel.

Nieuw incident
Antonios Grigoriou werd gepest en mishandeld door een groepje moslims op school omdat hij vlees at tijdens de ramadan. Zijn vader Andrew diende toen klacht in bij de politie. Antonios werd samen met een vriendje aangevallen in de Punchbowl Public School in Sydney. De jongens werden ook opgesloten in de bibliotheek nadat ze achtervolgd werden door een groepje gelovige moslims. De vader haalde zijn kinderen dinsdag van de school nadat zijn zoon opnieuw gepest werd door een 'moslimleerling'. De jongen werd geschopt en geslagen en dat was voor de vader de spreekwoordelijke druppel. "Ik kan niet langer aanzien wat ze mijn jongen aandoen", aldus Antonios.

"Ontoelaatbaar"
Volgens Onderwijs kan racisme op school niet. "Klachten over pesten en racistische onverdraagzaamheid worden ernstig genomen. De directeur van de school onderzoekt nu wat er gebeurd is en heeft de vader gebeld", aldus een woordvoerder van het departement. Na het salami-incident werd de leider van het groepje pestkoppen geschorst. Volgens Onderwijs besteedt de school speciale aandacht voor de culturele verschillen tijdens periodes als Kerstmis en de ramadan."

 

"Vet varken"
Ook andere ouders klagen over het gedrag van sommige jongeren op de school. Ze vinden ook dat er te laks opgetreden wordt. Volgens een ouder was haar zoon van twaalf bang geworden. Hij durfde niet langer meer zijn brooddoos openen omdat hij schrik had voor de reacties. "Ook hij werd meteen gepest omdat hij salami tussen zijn boterhammen had en omdat hij andersgelovig is. Mijn zoon met Griekse achtergrond wordt versleten voor een 'vet varken'", aldus de moeder. Een andere moeder zegt dan weer dat haar zoon niet langer op schooluitstap wil uit angst om gepest te worden.

@ Het Laatste Nieuws

Op 17 september schreven wij, ons steunend op Gazet van Antwerpen en Dag Allemaal volgend stukje over Greet Rouffaer :

Greet Rouffaer (de nicht van Senne) en uitsluitend bekend bij het grote publiek als dokter Nellie uit Wittekerke en als slachtoffer van een gasontploffing werd door de producenten van de musical "The Sound of Music" uitgenodigd op de première.  Zij mocht met haar huidige echtgenoot plaatsnemen ergens  op balkon, waar zij tussen het gewone volk zat.  In het eliteblad "Dag Allemaal" beklaagt zij zich, dat ze nog nooit in haar leven zo vernederd is geweest. De Frut neemt het geweeklaag over en wij, met ons grote hart voor artiesten van het zesde knoopsgat, betuigen graag onze deelneming aan Greet voor deze mensonterende blijk van miskenning. 

Vandaag ontvangen wij van Bart de Bondt, de echtgenoot van Greet, volgende reactie :

Vandaag heeft de Hoge Raad voor Journalistiek de klacht van Greet Rouffaer tegen Dag Allemaal gegrond verklaard. Zij had namelijk geen interview gegeven. Ik geef u allen hierbij copie van hun besluit en hoop daardoor dat hij of zij die graag oordeelt over anderen dit in het vervolg niet of minder snel zal doen:

Er bestaat geen betwisting over het feit dat Greet Rouffaer aan Dag Allemaal een telefonisch interview geweigerd heeft, naar eigen zeggen wegens slechte ervaringen in het verleden. Op aandringen van de journalist, heeft ze hem wel een schriftelijke reactie per mail gestuurd.

De journalist heeft die reactie weergegeven in de vorm van een interview, terwijl het niet de bedoeling was van klaagster om daarover een interview te geven (zie ook: RvdJ 2005-02, Christiane T. t/ Vanhellemont en Dag Allemaal, 10 maart 2005).

Bovendien zijn Rouffaer in minstens twee passages woorden in de mond gelegd die ze niet heeft gebruikt: Ik ben op een schandalige manier vernederd., en Ik weiger me op deze schandalige manier te laten misbruiken.

Deze citaten, die niet stroken met de waarheid (zie de eerste plicht in de Verklaring der plichten en rechten van de journalist) worden bij het artikel in het vet en in een groter lettertype weergegeven. De eerste tekst is als titel gekozen, en de tweede is als citaat uitvergroot naast het artikel gepubliceerd. De reactie van Rouffaer heeft daardoor een polemisch karakter gekregen, wat evenmin haar bedoeling is geweest.

De Raad voor de Journalistiek stelt vast dat Dag Allemaal en de journalist, zowel wat de vorm als wat de inhoud betreft, foutief hebben gehandeld.  

Om die redenen is de Raad voor Journalistiek van oordeel :  De klacht is gegrond.

Bart de Bondt

Reactie van Angeltjes : wij hebben geen hoge pet van de beroepsmedia en als wij hen in deze zaak gevolgd hebben, dan zijn we weer eens bedrogen uitgekomen.  Onze excuses aan Greet Rouffaer, zonder dat we voor het overige onze mening herzien over de artistieke prestaties van de actrice. 

"Voor een dergelijke functie is een eerste minister in functie en als dusdanig lid van de Europese raad, geen kandidaat. Daarvoor zijn dit nationaal mandaat en zijn verantwoordelijkheid in eigen land te groot. Indien echter, in de Europese raad, een consensus aanwezig is, kan deze man of deze vrouw niet weigeren deze belangrijke Europese functie te aanvaarden", aldus Herman van Rompuy in de Kamer in antwoord op interpelletaies van Gerolf Annemans en Jean-Marie De Decker.

Van Rompuy wacht de top van volgende week donderdag af om te zien hoe de zaak verder verloopt. "Voor de rest lees, hoor, en zie ik wat over mezelf wordt geschreven. Ik herken er vaak mezelf niet in, noch in het goede, noch in het kwade dat over mij verteld wordt", wat door de Kamer op gelach werd onthaald.

"Ik denk er telkens het mijne over en werk in dit land met volle overtuiging verder."

Anderzijds wordt het land B door Europa weer eens op de vingers getikt voor zijn begrotingsbeleid. De Europese Commissie eist uitdrukkelijk om het begrotingstekort tegen 2012 terug te dringen tot minder dan 3%. Volgens het huidige plan zal er in 2012 nog steeds een tekort van 4,4% zijn. 

In september moest de regering al een aangepaste begroting indienen omdat de eerste versie uitging van onrealistische verwachtingen. Voor haar herexamen is de federale regering echter evenmin geslaagd. Volgens Europa is een bijkomende inspanning van vijf miljard euro nodig, maar Didier Reynders en co zien geen probleem. Zij stellen dat ook andere landen een waarschuwing kregen. Dat klopt, maar men vergeet natuurlijk dat het land B  – in tegenstelling tot die meeste andere landen – naast het monstertekort op de begroting ook nog eens een torenhoge staatsschuld torst.

Gelukkig hebben we in de Vlaamse regering de NV-A die er zal over waken dat er méér belastingen geheven worden in Vlaanderen, langs diverse kanalen, zodat wij de idioten van dienst blijven om belgië uit het slop te halen.

De begrotingstekorten van het vorige jaar, van het lopende jaar 2009 (waarover een discreet stilzwijgen bestaat), de catastrofale tekorten voor 2010 en 2011 worden opgevuld met leningen.  Over de periode van 2012 af, is het gissen. We zijn vandaag 13 november en het laatst bekende cijfer van de staatsschuld is nog steeds dat van 30 september, namelijk 325 miljard euri.

Over budgetcontroles is al lang geen sprake meer.  Van de behoorlijke financieminister die Van Rompuy ooit geweest is in de regering Dehaene, blijft niets over : de toestand is dermate deplorabel dat de eerste-minister zich lusteloos en zonder enige ambitie neerlegt bij de onoverzichtelijke ramp die dit land naar de financiële afgrond leidt.  Wij hebben het bewust niet over de structurele impasse waarin belgië al jaren vertoeft. 

Het zullen  de komende generaties zijn, die belast worden met de afbetalingen van de putten gedolven door de huidige politici die niet opgewassen blijken tegen hun taak en zich enkel weten te profileren als maarktkramers van een door weinigen gewenste multiculturele maatschappij.  De voorstanders van deze levensvorm bevinden zich onveranderlijk in de omgeving van de profiteurs van het regime.  De gewone burgers huiveren, buigen hoofd en rug en ondergaan gelaten de onkunde van het beleid.

Het is zuivere tjevenhypocrisie dat de premier verklaart dat hij met volle overtuiging verder zal werken.  Waaraan ?

Ons nageslacht zal niet alleen dankbaar zijn voor de zware rente- en kapitaalaflossingen die wij hen nalaten maar tevens voor de lamentabele migratiepolitiek, die onze beschaving ondermijnt.

Hartelijk welkom in Europa, Herman : u deed het schitterend in uw land van pralines en bier.

Ray