Onze pc heeft kuren, vermoedelijk lentekriebels. We gaan hem naast het naaimachine zetten, misschien helpt dat. Alleszins hier is 1 (één) foto van het congres gisteren.
Foto : Jan Meulepas
Antwerpen-Rotterdam :betoelaagde, socialistische propaganda in Toneelhuis
Burgemeestersdebat: Patrick Janssens en Ahmed Aboutaleb i.s.m. deBuren
Het Vlaams-Nederlands Huis deBuren presenteert schoonheid en wijsheid van de Lage Landen, en biedt een platform voor debat over cultuur, wetenschap, politiek en samenleving in Vlaanderen, Nederland en Europa. Kunstenaars, journalisten, wetenschappers, politici krijgen er het woord.
Op zich is dat een lovenswaardig initiatief met uiteraard de klassieke Vlaamse linkse leuteraars, genre Kristien Hemmerechts, Tom Lanoye, Erwin Morteir, etc. en de Nederlandse Grachtengordel-betweters, uiteraard even links. Tot de centen op zijn.
Dit socialistisch propaganda-debat is een louter gesubsidieerde aangelegenheid. Zowel deBuren als het Toneelhuis zijn zwaar betoelaagde instellingen.
Antwerpen en Rotterdam. Twee grootsteden met een wereldhaven, twee concurrenten ook. Steden waar steeds mensen van verschillende origine hebben samengewoond en gewerkt. Aan het roer staan Patrick Janssens (sp.a) en Ahmed Aboutaleb (PvdA). De burgemeesters praten over hun grote uitdagingen. Over stedenbouw, werkgelegenheid, sport en cultuur. Over integratie, en over de schoonheid én de complexiteit van multiculturaliteit. Over jongerenbeleid, onderwijs en economie. Over hoe ze van Antwerpen en Rotterdam zo aangenaam mogelijke plekken willen maken om te wonen en te leven.
Liesbeth Van Impe, politiek journaliste bij het Nieuwsblad en even links als de spekers, leidt het debat.
Look, dis is Tsjing Tsjangs Plaain in the city of allah, and a piloot is landing on a pilaar. Very naaice.
Jong VLD wil het Engels toestaan als beleidstaal, dit wil zeggen dat overheden – gemeenten, de VDAB, de Vlaamse overheid, de fiscus – met bedrijven en burgers ook in het Engels moeten kunnen communiceren en niet langer alleen in het Nederlands.
De jonge liberalen willen ook andere taalwetten versoepelen, onder meer die over het taalgebruik in het bedrijfsleven zodat bedrijven ook met hun werknemers in het Engels kunnen communiceren.
Tot zover dit bericht uit diverse media.
In een situatie waarin de Vlamingen nog elke dag in de Vlaamse Rand en in Brussel op hun tenen moeten staan, om hun eigen taal overeind te houden, is de invoering van weer een dominante taal, naast Frans, een ongelukkig en onverstandig idee van mensen die per se een internationale uitstraling nastreven en geen gevoel hebben voor de eigen taal en identiteit. Of de gevolgen van zo'n maatregel niet inzien.
Engels is een wereldtaal en zij is belangrijker dan Frans ; het zou logisch zijn om Engels de tweede taal te laten zijn in Vlaanderen in het onderwijs, (let wel : géén lessen in het Engels) maar er is slechts één beleidstaal : Nederlands.
Daarnaast moet het een van onze troeven blijven zo veel mogelijk vreemde talen te beheersen : daar verdien je respect mee. (en je boterham. In het bedrijfsleven gebeurt nu reeds zeer veel in het Engels, indruisend tegen het decreet Van de Sande. Een beetje ernstig Amerikaans of welk internationaal bedrijf dan ook, weet dat in Vlaanderen de officiële taal Nederlands is. Laten we dat zo maar behouden. De redenen zijn genoegzaam bekend, behalve bij de snobs van de Jong-VLD.
Ray
Van Dale zegt het
Het kan ook andersom
Met dank aan Erik
Cyprus : de verdeeldheid zal nog toenemen
Ook zonder de overwinning van de Turkse nationalisten bij de verkiezingen, is de sfeer steeds grimmig in de grensdorpen tussen Grieks- en Turks Cyprus. Op de bergflanken zijn reusachtige halve manen + ster aangebracht, opdat we niet zouden vergeten, waar we zijn. Net zoals in de hoofdstad Nicosia dat een tweede verdeeld Berlijn in het klein is met op de streng bewaakte en door prikkeldraad afgezette grens, midden door de stad, een onaangename atmosfeer oproept.
De overgang tussen de twee gebieden is nog steeds een hachelijke onderneming die bijna nooit slaagt. Een bezoeker gaat ofwel naar het ene of het ander gebied maar kan nooit het ganse eiland afreizen. Het officiële Turkije dat Noord-Cyprus binnenviel in 1974, alle Grieken verjoeg en het land nu nog steeds bezet houdt, heeft belang bij het streven naar een vreedzame oplossing. Cyprus is lid van de EU (behalve het Turkse gedeelte) en Erdogan wil van deze vervelende situatie af, niet zozeer omdat hij graag toegevingen doet, maar wel om op dat moment zijn intrede binnen Europa met des te meer klem op te eisen.
Hierna een fragment uit BN De Stem :
De Turkse Republiek van Noord-Cyprus wordt alleen door Turkije erkend, zo ook de president.
Toch heeft de verkiezing gisteren van de nationalistische Dervis Ergolu verstrekkende gevolgen. Niet alleen voor het verdeelde eiland, waar de Turks-Cyprioten en Grieks-Cyprioten al sinds 1974 gescheiden leven, maar ook voor Turkije en Europa.
Voor Cyprioten aan beide zijden van de Groene Lijn die het eiland in tweeën snijdt, en na ruim 35 jaar snakken naar een oplossing, is de teleurstelling groot. De gematigde Mehmet Ali Talat, die de afgelopen twee jaar - onder toeziend oog van de VN - met de Grieks-Cypriotische president Christofias om de onderhandelingstafel zat, moet het veld ruimen voor rivaal Ergolu. Een nationalist die voorstander is van een twee-staten-oplossing en weinig op heeft met de Grieks-Cyprioten.
Onder druk van Turkije - dat steun uitsprak voor de gematigde Talat - zal Eroglu de onderhandelingen wel moeten vervolgen, maar de toon zal radicaal veranderen en het gevaar is groot dat voor de zoveelste keer het vredesproces op het eiland met een kleine 800.000 inwoners, onder wie zo'n 215.000 Turks-Cyprioten, stagneert. De Grieks-Cyprioten hebben al aangegeven niet al het werk wat ze met Talat hebben verzet over te gaan doen.
De verkiezing van Eroglu laat zien dat veel Noord-Cyprioten de hoop op hereniging hebben verloren. De onderhandelingen die al meer dan twee jaar aan de gang zijn en achter gesloten deuren plaatsvonden, hebben in hun ogen niets opgeleverd. Eroglu heeft daar handig gebruik van gemaakt. Ook de corruptie en vriendjespolitiek binnen de regering heeft Talat veel stemmen gekost. Evenals de economische crisis, die het minilandje dat bijna volledig afhankelijk is van Turkije, flink heeft geraakt.
Desalnietttemin is volgens Cyprioten die pro-hereniging zijn, Talat de beste kans op vrede. Met de nieuwe president Erogul lijkt de kans zo goed als verkeken.
En teleurstelling is er niet alleen op Cyprus. Ook de internationale gemeenschap is het bevroren conflict meer dan zat. Zo zorgt Cyprus keer op keer voor problemen tussen NAVO-leden Griekenland en Turkije. En het eiland is sinds 2004 een hoofdpijndossier voor de Europese Unie. In dat jaar was het referendum over het Annan-herenigingsplan. De Turks-Cyprioten zeiden ja, de Griekse zijde wees het plan af. Een week later trad het verdeelde eiland toe tot de EU. Met alle gevolgen van dien.
In Ankara wordt de winst van havik Eroglu niet met gejuich ontvangen. De Turkse premier Erdogan benadrukte gisteren nogmaals dat hij ook van een nieuwe president verwacht dat hij de vredesonderhandelingen 'met overtuiging' voortzet. Cyprus vormt een van de belangrijkste struikelblokken voor de toetreding van Turkije tot de Europese Unie.
@ BN de Stem
Pat Condell 18.04.10 : over de islam met een hoopgevende visie
.
VB congresseert : Omdat wij de Vlaming verdedigen
Niettegenstaande de prachtige lentedag, was de Antwerpse Zuiderkroon té klein om alle aanwezige VB-militanten te ontvangen deze zondagnamiddag op de Vlaamse Kaai.
Vraag ons geen cijfers, we hebben er geen, maar de velen die geen toegang kregen in de grote zaal (de veiligheidsvoorschriften laten het niet toe op de trappen of in de gangen plaats te nemen) vonden een dankbaar onderkomen in de gelijkvloerse receptiehall.
Opnieuw een pluim voor de technische ploeg, die instaat voor decor, belichting, audio en video en de strakke regie van dit succesvol congres. De beveiliging is zoals steeds in handen van Luc Vermeulen en zijn jongens, ook zij verdienen dank en waardering voor hun trouwe inzet.
Congresvoorzitter Gerda van Steenberge (Oost-Vlaanderen) hield een korte maar krachtige toespraak onder het motto "Vlaams Belang maakt het verschil". Filip de Man die het panelgesprek had moeten leiden maar wegens de vliegproblemen weerhouden was in het buitenland, werd vervangen door Jan Lievens, een man die met vriendelijke en zwierige autoriteit de sprekers begeleidde. Senator Nele Jansegers wees op de voortrekkersrol van Vlaams Belang in de vele maatschappelijke problemen die ons beheersen : schoorvoetend zien we de andere partijen de VB-standpunten overnemen.
Het sympathieke West-Vlaamse kamerlid Peter Logghe (van wie wij al diverse malen columns hebben overgenomen) boog zich over het pijnlijke dossier van Justitie. Met een olijke oogopslag serieuze mistoestanden aankaarten, is een kenmerk van Peter waar hij ook nu weer succes mee oogstte. Maar tegelijk harde waarheden inlepelde.
Onderwijsspecialiste en Vlaams parlementslid Kathleen Martens, wees op de schabouwelijke toestanden in ons Vlaams onderwijs, dat volgens communistische maatstaven nivelleert naar beneden toe. De schoolkeuze is niet langer gegarandeerd in een aantal steden, want er zijn niet voldoende gebouwen noch klassen gepland geworden in het verleden. Het onderricht van onze Nederlandse moedertaal wordt bewust verwaarloosd als programmapunt om de identiteit van de Vlamingen uit te wissen. Mevrouw Martens maakte een diep indruk door genadeloos de bedoelingen van de traditionele partijen te ontmaskeren : Vlaanderen moet per se terugkeren naar zijn staat van onderontwikkeld, cultuurloos volk.
Als laatste was het de beurt aan de Vlaams-Brabantse Houvast, Bart Laeremans. Geen loodgieter, geen trekpaard maar een Vlaams-nationalist uit één stuk die herhaaldelijk onderbroken werd door luide toejuichingen. De oprukkende verfransing kan slechts gestopt worden, als wij niet alleen BHV splitsen maar het land B.
Als Filip Dewinter zijn publiek begroet met de woorden "Salaam Aleikum" ... dan explodert de zaal. Onze volkstribuun wees genadeloos op de beschavingscrisis die wij meemaken en waar géén enkele partij de moed voor heeft er iets aan te doen, integendeel : de invasie van vreemden, de belabberde financiële toestand van het land, het gebrek aan Vlaamse overtuiging. De traditionelen ontkennen de waarheid.
Dewinter viseerde de islam, niet de gematigde moslims, maar wél de leer met zijn vele maatschappelijke excessen. Een congres zonder toespraak van Dewinter zou niet helemaal een écht VB-congres zijn. Dat geldt ook voor Gerolf Annemans, maar die zit ook "opgesloten" in het buitenland : in de stadsstaat Singapore.
Als slot kwam een enthousiaste partijvoorzitter Bruno Valckeniers aan het woord. Hij vergeleek de schilderij van Pieter Breughel over de bedelaars met de huidige Vlaamse politiek : "mogen wij alstublief een aalmoes krijgen ?". Hij had het ook over de nefaste rol van de NV-A die snakt om zich mee te laten opnemen in het belgische establishment en tot hiertoe nog NIETS bereikt heeft voor Vlaanderen. Over Albert II zei de voorzitter : "Als hij naar Congo gaat, mogen ze hem daar houden..."
De strijdbaarheid in de zaal en op het podium was groot zoals we dat gewoon zijn bij het VB. Geen obligate open doekjes maar spontaan enthousiasme, de moed van een overtuiging, de schildwachten van Vlaanderen die het verschil maken en op wie wij steeds kunnen vertrouwen.
Noch VRT, noch VTM waren aanwezig. Er waren trouwens geen lege stoelen om te filmen. De bewuste mediaboycot gaat in verheftigde mate verder.
Ray
PS : De VB-Jongeren hebben een ludiek filmpje gemonteerd. opelijk verschijnt dit binnenkort op Youtube, zodat we het kunnen overnemen.
Bart Laeremans in de Zevende Dag
In het VRT-programma De Zevende Dag ging Vlaams Belanger Bart Laeremans vanmiddag in debat met Carina Van Cauter (Open VLD), Renaat Landuyt (SP.A) en Tony Van Parys (CD&V). Aanleiding van het debat was de hervorming van Justitie en de recente overvallen op juweliers.
Zoals bekend, pleit het Vlaams Belang voor de uitbreiding van de wettige zelfverdediging tot de bescherming van eigendommen en handelszaken. Voor Open VLD leidt dergelijke uitbreiding tot een “far west”, wat natuurlijk flauwekul is. Het is integendeel de huidige veiligheidssituatie in Brussel – en in tal van andere grootsteden – die aan een far west doet denken. Criminelen zijn er de baas. Het Vlaams Belang vindt dat de angst dringend van kamp moet veranderen.
Dat het de juwelier uit Schaarbeek was die in de gevangenis belandde, vindt Bart Laeremans volstrekt onaanvaardbaar. Het Vlaams Belang-parlementslid wees er nog op dat CD&V in de vorige legislatuur zélf een voorstel tot uitbreiding van de wettige zelfverdediging op tafel had gelegd, maar zodra de partij tot de meerderheid behoorde kon zij zich dit niet meer herinneren. “CD&V draait ook in dit dossier pirouettes,” aldus Bart Laeremans. “Met Stefaan De Clerck als minister van Justitie gaat Vlaanderen er bovendien op achteruit in plaats van vooruit.”
@ VB
Nieuws van de gestrande Kamerleden
De in Singapore gestrande Belgische parlementsleden namen zondag het vliegtuig naar Griekenland. De delegatie van de Kamer wordt opgesplitst in twee groepen die elk een andere reisroute zullen nemen. Dertig uur Een eerste groep met de Kamerleden van LDD, cdH, sp.a en Vlaams Belang vertrekt vanmiddag omstreeks 15.00 uur Belgische tijd voor een reis van dertig uur naar Athene. Enkele uren later vertrekken ook Kamervoorzitter Patrick Dewael (Open Vld) en de Kamerleden van Open Vld, CD&V, PS en MR.
De Kamerleden werkten de voorbije week een missie in Zuid-Korea en Vietnam af. Door het vliegverbod boven grote delen van Europa werd de reis huiswaarts echter stopgezet in Bangkok. Vanuit de Thaise hoofdstad ging het gisteren naar Singapore. Griekenland is één van de weinige Europese landen waar het luchtruim nog steeds open is.
Het is altijd wat met die IJslanders, maar er is positief nieuws.
IJsland is failliet, ze hebben tienduizenden Europeanen meegesleurd met frauduleus bankieren en valse beloftes. Als finale dank sturen ze nu de hel op ons af. Wij zijn van oordeel dat de Verenigde Staten van Amerika, IJsland moeten adopteren als 51ste staat en als natuurpark. Wij van onze kant schenken vervolgens Turkije aan Israël, dan zal het daar wat opschieten in het Midden-Oosten. De Palestijnen verhuizen naar Indonesië en we schenken aan Djakarta ons Europees Parlement (met heel het zootje ééncelligen) om de boel daar verder te verzieken.
Of hoe een vulkaanuitbarsting in staat is de wereldproblemen een nieuwe wending te geven. Heeft u ook nog voorstellen ? Laat maar horen.
Tis fiest in tstat vandoag : komde golle 'n oek ? *
* Het is feest in de stad vandaag, komen jullie ook ?
De Zevende Dag 18.04.2010 : U kijkt toch ook niet ?
In ons politieke hoofdstuk kijken we uit naar de oplossingen voor BHV van koninklijk opdrachthouder Jean-Luc Dehaene. Onze gastcommentator is de gekende TV-Flamingant.
Ons politiek debat gaat over de hervormingen bij justitie met onder meer Tony Van Parijs (Gent) die er als minister niets van terecht heeft gebracht maar hij kan er goed over meepraten en Renaat Landuyt (Brûhhe) die grààg minister van justitie zou geweest zijn om de veelwijverij te officialiseren. Hij onderhoudt nu discrete contacten met Sharia4Belgium. Tijdens dit debat kan u gerust verder ontbijten of uw nagels vijlen.
We volgen de aswolk van de vulkaanuitbarsting in IJsland. Over de gevolgen voor ons luchtruim en voor het vliegveld van Zaventem hebben we het met de verantwoordelijke staatssecretaris, Etienne Schouppe. Etienne heeft (via de diplomatenmail) IJsland gevraagd tegen een fikse vergoeding, nog vele dagen wolken te blijven sturen. "Het is voor mijn kiescampagne, elke dag op TV, zo evenaar ik onze Bart".
In de sport blikken we vooruit naar de topper Club Brugge-Anderlecht. Als Anderlecht wint, is het de nieuwe landskampioen. We gaan live naar de manager van Anderlecht, Herman Van Holsbeeck.
We reflecteren ook over het ontslag dat bondscoach Dick Advocaat indiende. "Het is niet voor het geld", sprak de lepe Nederlander, "ook niet voor de eer maar het betaalt veel beter en Poetin benoemt mij later tot maarschalk bij de KGB". Georges Leekens, misschien wel kandidaat opvolger, zal Advocaat collegiaal afkraken. Waar vindt u meer fairplay dan bij het voetbal ? Bij de wielrenners wellicht, want daar staat Tom Boonen in de studio die zich uitspreekt voor de macrobiotische keuken. Met zijn sappig Kempens accent zegt ons Tommeke : "As'ek ni mier kan koerse, dén goan'k microbiotologisch koke".
Hoofddoeken voor moslima’s kunnen ook hip zijn. Twee Antwerpse ontwerpsters, Inge Rombouts en Fatima Rafiy, tonen de nieuwe trend onder het motto : "Een ingepakt Paaseihoofd is ook erotisch".
Centrale en muzikale gast in Stijn Meuris. Hij zingt ‘Een heel klein beetje oorlog’ uit zijn jongste album ‘Spectrum’, waarmee hij op nummer 1 staat in de Ultratop 100 Albums Vlaanderen en waarvoor wij hem feliciteren.
Indra Dewitte met haar co-presentator Alain Conincx
Tot zover het programma dat gepresenteerd wordtdoor Indra Dewitte en Alain Coninckx, die in ruzie ligt met zijn neef Flor Konincx wegens een ouwe vrouwenaffaire.
De redactie van 0000 in innige co-productie met Angeltjes.
PST : Ergens in de loop van de uitzending zal ook de heer Bart Laeremans in beeld genomen worden, vernemen wij zopas
Een grote Gentse dame : Vina Bovy (1900 - 1983)
Op de blog "Dagelijks iets Degelijks" van Ronny de Schepper ontdekten wij onderstaand artikel over de internationaal bekende Gentse sopraan Vina Bovy. De Heer De Schepper is oud-journalist van de Rode Vaan en Het Laatste Nieuws en een literaire duizendpoot. Wij verwjzen u graag naar zijn intressante blog :http://ronnydeschepper.wordpress.com/over-mij/
De professionele en gedetailleerde beschrijving zal hopelijk velen van onze lezers boeien en wij danken de Heer De Schepper voor zijn knap opzoekwerk dat tevens een stuk Gentse geschiedenis bevat. Over het interview dat Joos Florquin had met Vina Bovy, laten wij u ook het fragment zien, waarin zij (een beetje grootsprakerig) vertelt over het Vlaamse lied dat zij zong in het Kursaal van Oostende. Tenslotte volgt er nog één fragment waarin u kennis maakt met de stem van deze grote Gentse dame.
Vina Bovy werd als Malvina Johanna Pauline Félicité Bovy in Gent geboren op 22 mei 1900. "Aan Sint-Pieters" zoals ze zelf zegt, meer bepaald in één van de armenbeluiken in die buurt, die ondertussen zijn afgebroken om plaats te maken voor gebouwen van de Gentse universiteit. Het De Vreese Werkmanskwartier (zo genoemd naar Livien De Vreese, die het beluik in 1848 had ontworpen) bevond zich op de plaats waar sedert 1935 de universiteitsbibliotheek staat. (Sommige bronnen noemen als geboorteplaats het nabijgelegen, nog armtieriger Bataviabeluik, maar dat werd reeds in 1883 afgebroken om plaats te maken voor het Instituut der Wetenschappen op de Rozier.) Ook een andere zangeres, de 26 jaar oudere Mathilde Pede, die eigenlijk vooral bekend werd omdat ze de ramp met de Titanic overleefde, woonde in het De Vreese Werkmanskwartier.
Vader Prosper Bovy, van beroep letterzetter, was geen zacht eitje. Vlak voor zijn huwelijk had hij nog tien dagen "cachot" gekregen "pour coups et blessures". Alhoewel de familie Bovy voortdurend verhuisde (binnen dat beluik en ook wat verder, richting Kuiperskaai), woonde Prosper in die periode in de Lange Kazernestraat waar "diverse lichte vrouwen" en "vrouwen met kaart" vertoefden. Vina zelf werd trouwens amper zes maand na het huwelijk geboren. Dat was om twee uur 's nachts in de Rogierstraat, waar haar grootouders langs moeders zijde woonden. Ze ontleent haar voornaam trouwens aan haar grootmoeder. Vader Prosper was toen 22, moeder Caroline Van Overberge amper 18 en zonder beroep.
Als Vina zeven maand oud is, verhuist de familie naar café Van Dijck in de Sint-Amandsstraat 30, maar als ze haar eerste verjaardag viert, wonen ze al opnieuw in de beruchte Lange Kazernestraat. Nog eens vijf maanden later zit de familie weer in de Sint-Amandsstraat, maar nu op nr.12. Het is hier dat Vina's zus Marie wordt geboren, die slechts een veertiental dagen in leven zal blijven. Nog een kleine twee weken later sterft dan haar moeder, net zoals haar zusje aan cholera, waarna vader Prosper Bovy een jaar later sterft van verdriet, althans toch zoals Vina zelf het later zal vertellen.
Ondertussen werd Vina grootgebracht door haar grootouders die op dat moment in de Rozierstraat wonen. Dat blijft zo tot ze haar carrière als zangeres aanvat. Ondanks haar zeer armoedige afkomst verklaarde ze aan Joos Florquin in een aflevering van "Ten huize van" dat ze een zeer gelukkige jeugd heeft gekend. Op de een of andere manier moet haar grootvader niet onbemiddeld geweest zijn, want hij ging met haar zelfs af en toe naar de opera. Toch is Vina op een bepaald moment van school weggegaan om bij een korsettenmaker haar kost te verdienen, toen haar grootvader (zij het niet gemeend) gedreigd had haar naar een weeshuis te sturen omdat ze te veel op het gezinsbudget woog.
Sinds de Duitsers in 1914 België waren binnengevallen, waren alle scholen gesloten en mocht er alleen nog les gegeven worden aan het conservatorium (kunst kon volgens de Duitsers misschien wel de wereld redden, maar zeker geen bedreiging vormen voor het regime). Een vriendin nam Vina daarom mee om theaterles te gaan volgen. Dat beviel haar zozeer dat ze in 1915 ook zangles begon te volgen. Een jaar later legde ze examen af met "Wat is het toch goed" van Lieven Duvosel en de romance van Zaïda uit de opera "Don Sebastiano" van Gaetano Donizetti. Datzelfde jaar nog, meer bepaald op 17 september, trad ze voor het eerst in het openbaar op en wel in de nieuwe feestzaal Ons Huis op de Vrijdagsmarkt. Haar aria's uit "Les Dragons de Villars" en "Romeo et Juliette" klonken zo veelbelovend dat ze alles op alles zette en naast haar lessen in het conservatorium, stiekem ook nog privé-les ging volgen bij de toen blijkbaar zeer bekende pedagoog Willemot.
Nadat ze in 1917 te horen was in de Minardschouwburg in "De zingende molens" van Arthur Van Oost, debuteerde ze op 21 januari 1918 als Argentine in "Les deux billets" van Poise in het operagezelschap van het NTG. Leider hiervan was de componist Oscar Roels (1864-1938), tevens directeur van het conservatorium. Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog waren de activiteiten in het NTG weliswaar stilgevallen, maar in 1915 kon Roels toch opnieuw een operagezelschap oprichten dat, afgewisseld met een toneelgezelschap, de schouwburg bespeelde. Dit gezelschap werd opgeheven bij het einde van de oorlog, maar op die periode van acht maanden had Vina Bovy toch nog opgetreden als Musetta in "La Bohème", Hänsel in "Hänsel und Gretel" en Sophie in "Werther".
Na de wapenstilstand werd Oscar Roels directeur van de Franse Opera op de Kouter en Vina Bovy volgde hem. Ze opende zelfs het operagebouw met het Amerikaanse volkslied, terwijl ze een Amerikaanse vlag omklemde. Daarna hernam ze haar rol van Musetta, maar later volgden ook Stéphano in "Romeo et Juliette", eerst Siebel en daarna Marguerite in "Faust" en de titelrol in "Les Noces de Jeanette".
Ondertussen was er iets gebeurd dat later stilzwijgend uit alle biografieën werd geschrapt. Op 14 mei 1919 huwde ze Seraphine Philemon Desmedt, van beroep bediende. Ze gingen bij zijn ouders in de Nieuwe Sassepoortstraat inwonen. Als deze echter een jaar later naar de Graslei verhuizen, blijkt volgens documenten in het Gentse stadsarchief dat Vina reeds gescheiden leeft van haar man, al zal de scheiding officieel pas in 1922 worden uitgesproken. In 1924 zal ze Gent dan verlaten om in Sint-Joost-ten-Node te gaan wonen (wellicht bij haar minnaar, de zanger André Burdino), want in die tijd trad ze vooral op in de Muntschouwburg ("daar leerde ik acteren").
Tot 1923 zal ze in de Gentse opera nog onder andere Micaëla in "Carmen" zingen, Nedda in "I Pagliacci", Mimi in "La Bohème", Salomé in "Hérodiade" en de titelrollen in "Thaïs", "Louise" en "Madama Butterfly". In 1921 heeft ze ondertussen samen met André Burdino een concertreis gemaakt naar Peru. In de zomer van datzelfde jaar zijn ze samen ook te horen in "Il Barbiere di Siviglia" in de Parijse Opéra Comique. De Parijse Opera zal haar favoriete operahuis blijven tot in 1947. Ze vertolkt er niet minder dan zestig maal de rol van Manon Lescaut en meer dan dertig maal die van La Traviata.
Het is ook als Manon dat ze in 1926 op vraag van Arturo Toscanini debuteert in de Scala van Milaan. Zolang men denkt dat ze een Française is, is het geen succes, maar van zodra duidelijk is dat ze van Gent afkomstig is, is het hek van de dam. Vooral als ze ook nog een steuntje in de rug krijgt van de schoonzoon van Mussolini en later van Il Duce himself.
Een jaar later herneemt ze de rol van Manon in Buenos Aires. Ook hier zal ze tien jaar lang een regelmatige gast zijn. Daarna was het de bedoeling dat ze in 1936 ook de New Yorkse Metropolitan Opera zou veroveren, maar de oorlog zou haar opgang voortijdig afbreken. Op 23 januari 1937 had ze in New York nochtans voor een exploot gezorgd door als eerste alle drie de sopraanrollen te vertolken in "Les Contes d'Hoffmann", de opera van Offenbach. Er bestaat een goedkope CD-uitgave van Naxos met deze unieke versie, die echter helaas alleen maar historische waarde heeft. Datzelfde jaar vertolkte ze in de Met eveneens de rol van La Traviata, waarbij ze de juwelen droeg van keizerin Eugenie, die haar in bruikleen waren gegeven door Mussolini.
In 1928 is ze ondertussen in Frankrijk gehuwd met de edelman Norberto Fischer en heeft ze de Franse nationaliteit aangenomen. Ze vestigen zich in de prestigieuze villa Cyrnos (de Griekse naam voor Corsica) van keizerin Eugénie (de echtgenote van Napoleon III, waarvan haar echtgenoot in vrouwelijke lijn afstamde) in Cap Martin (tussen Menton en Monte-Carlo). Ze hebben een zoon, eveneens Norbert genaamd, die mogelijkerwijs nog in leven zou zijn in Parijs. In 1973 woonde hij in de Rue du Point du Jour 106 in Boulogne sur Seine.
Bij de dood van haar man in 1950 verkoopt ze het kasteel en komt ze opnieuw in Gent wonen, waar ze sedert 1947 reeds directeur was van de opera, een functie die ze tot 1955 zal blijven waarnemen (met als rechterhand Arthur Metdepenninghen, de vader van Erna). Niet alleen treedt ze tijdens haar directeurschap nog op, ze studeert zelfs nog nieuwe rollen in. Zo bijvoorbeeld Desdemona in "Otello" (26/11/1948) en de titelrollen in "De Bruid der Zee" (2/10/1947), "L'Aiglon" (10/2/1950, een opera van Arthur Honegger en Jacques Ibert over de zoon van Napoleon) en "Fedora" (11/2/1955). Met een scène uit deze laatste opera (samen met Jan Verbeeck) en uit "Andrea Chenier" neemt ze op 19 april 1955 afscheid van de Bühne. Als er maar geen eind komt aan het applaus, legt ze zelf de zaal het zwijgen op, waarna ze onbegeleid een strofe zingt uit "Ik ken een lied" van Willem De Mol, meer bepaald die welke eindigt op de woorden: "Mijn hart vergeet u niet." Dit lied had voor haar een speciale betekenis, aangezien ze het in 1929 ook in het Kursaal van Oostende had gezongen. Het was de eerste maal dat daar in het Nederlands werd gezongen en een deel van de Franstalige bourgeoisie had uit protest de zaal verlaten. (In 1962 zal haar allerlaatste optreden nog eens in datzelfde Kursaal plaatsvinden.)
Aan haar directie van de opera kwam een eind omdat ze met financiële problemen werd geconfronteerd. Ze was blijkbaar wel een grote artieste, maar daarom is men uiteraard nog geen grote zakenvrouw. Integendeel misschien zelfs. Ik heb het nu wel degelijk over haar functie in de Gentse opera, maar ook privé blijft het onduidelijk hoe ze van een paleis met zestig kamers tot een appartement aan de Kortrijksesteenweg kon verglijden. Zonder platendraaier dan nog. Haar eigen opnamen waren allemaal 78-toerenplaten. "Spijtig genoeg is de stereo maar uitgevonden in '58," jammert ze tegen Laurens De Keyzer in De Gentenaar van 17/9/1981. Tegen deze fijne confrater licht ze een tipje van de sluier op. Als men tussen de lijnen leest, leefde ze na de geboorte van hun zoon gescheiden van haar man. Ze weigerde het luilekkere leventje van de jet set, ze wilde blijven werken. "Mijn man zei: de dag dat ge me een kind geeft, moogt ge doen wat ge wilt. Ik heb hem een zoon geschonken en een beetje later zat ik weer op de boot." (De Gentenaar, 13/9/1978) Daarbij moet men wel weten dat Norbert amper drie jaar na het huwelijk is geboren...
Toch is het zo dat haar carrière tijdens de Tweede Wereldoorlog gebroken werd, omdat ze (in plaats van haar contract bij de Metropolitan te hernieuwen) bij haar man in Europa wou zijn. Ook in de periode 1947 tot vlak voor zijn dood in 1950 woonden ze samen in Gent. Redelijk berooid want door speelschulden had ze al haar fortuin verspeeld. Dat ze het kasteel niet kon behouden, viel dus best aan te nemen, zeker als men weet dat zelfs Churchill te licht uitviel als koper.
Tijdens de directie van Bart Lotigiers weigerde ze een voet in de opera te zetten, "maar meneer Locufier, dat was een mens met een groot hart!" (De Gentenaar, 13/9/1978) Ook Luigi Martelli kon op haar steun rekenen. Tussen 1955 en 1973 woonde ze trouwens opnieuw in Frankrijk, met name in Boulogne.
Op 20 september 1981 werd ze door directeur Alfons Van Impe van de pas opgerichte Opera voor Vlaanderen uitgenodigd om in een ereloge het openingsconcert met Sylvia Sass mee te maken. Ze ging er graag op in, al had ze wel haar bedenkingen bij de nieuwe constructie: "Zeg mij eens waarom er allemaal politici in de raad van beheer zitten? Wat kennen die van opera? Hebben ze eigenlijk al ooit een opera gezien of gehoord?" (De Gentenaar, 17/9/1981)
Vina Bovy overleed op 16 mei 1983 na een hartaanval. Enkele jaren daarvoor had ze in het BRT 2-programma "Met wie in de drie" nog verklaard: "'k Ben aan St.-Pieters geboren, 'k heb er mijn eerste communie gedaan en tons ben ik de wereld ingetrokken. Maar 'k ben altijd gere were gekeerd naar mijn Gent en nu blijf ik hier om hier te sterven." Of zoals voorzitter Adolphe De Meyer van het Vrienden van de Lyrische Kunst schrijft in zijn blad: "Zij zegde ten minste niet op de Franse radio: Je me sens plus Française que Belge", ongetwijfeld alluderend op die andere Gentse diva, Rita Gorr. Beroemd is ook de anekdote over het etentje met baron Lippens na een huldiging. Toen de baron in het poepsjieke Hôtel de la Poste vroeg wat ze wenste te eten, antwoordde ze: "Bloewuste mee appeltrut" (bloedworst met appelmoes).
Op 28 oktober 1984 werd een praalgraf ingehuldigd op de Westerbegraafplaats nr.J12 door een actie van de Vrienden van de Lyrische Kunst. Erika Pauwels, de enige leerlinge van Vina Bovy (de enige die het bij haar uithield, beweren kwatongen), was overigens niet opgezet met deze "liefdadigheid" die totaal indruiste tegen de fierheid van Vina Bovy zelf. Van Jacqueline Van Quaille, die ter gelegenheid van die inhuldiging de rol van Vina Bovy vertolkte in de "pêle-mêle" van Theater Taptoe in de Gentse opera, en van Rita Gorr wordt ook vaak beweerd dat ze les volgden bij Vina Bovy, maar dat is niet waar.
Het Gentse stadsbestuur vereeuwigde haar naam door in juni 1995 het woonpark "Rose Garden" in de Sint-Denijslaan nabij het Sint-Pietersstation in het Vina Bovypark om te dopen. Ze was de eerste in een inhaalmaneuver om wat meer vrouwen in de straatnamen te krijgen. Maar ook hier valt te betreuren dat de ligging van het park geen uitstaans heeft met haar leven of carrière. Velen vinden dat een straatnaam in de buurt van de opera veel geschikter ware geweest.
Over Vina Bovy zelf bestaat er nog geen degelijke biografie. Een weinig kritisch boekje, uitgegeven in eigen beheer door Jacques Deleersnyder in 1965, is op dit moment niet meer verkrijgbaar en zelfs zo goed als onvindbaar.
Als aanvulling op deze knappe biografie, weze het ons toegelaten twee aanvullingen te maken :
- In 1943 speelde Mevrouw Bovy mee in een Frans film met o.m. Fernand Gravey, Le Capitaine Fracasse. HIER klikken voor fragment.
- In de Vlaamse Opera te Gent bevindt zich nabij de Foyer een borstbeeld van Vina Bovy.
Vina Bovy in het drinklied uit La Traviata (en Français) Historische opname 1936
De rol van Alfredo wordt gezongen door de Franse tenor Georges Thill. Een zeer goed bewaarde audio-weergave, begeleid met bewust vage achtergrondbeelden van een recente en klassieke La Traviata-opvoering. Vina Bovy beschikt over een heldere stem, mooie frasering en ze was een aantrekkelijke verschijning.
Ten Huize van Vina Bovy met Joos Florquin (1973)
Camille Huysmans, Frans Van Cauwelaert en Louis Franck hadden een lange strijd gevoerd om de Gentse universiteit te vernederlandsen, door het franstalig establisment werden zij beschuldigd van "un crime contre l'esprit". Toen Huysmans uit protest, rond 1931, was blijven zitten tijdens het spelen van de "Brabançonne" in het Kursaal van Oostende was er een vechtpartij ontstaan. De directie v/h Kursaal besliste dat er in de toekomst geen Nederlands (Vlaams) mocht gezongen worden in het kursaal. Vina Bovy die toen in het zuiden van Frankrijk woonde en gedurende 3 jaar haar loopbaan onderbrak om coloratuur te studeren kwam wel af en toe naar Gent en Oostende om recitals te geven. Het voorval waarover ze vertelt speelt zich af tijdens de zomer van 1932. De opname op het einde komt van haar afscheidsconcert in 1960 en zit in de archieven van de belgische radio.
Maecenassen voor zwaar gesubsidieerde Munt !
Het land B telt 3 muziektheatergezelschappen en 4 steden waar de producties gebracht worden. In Brussel is er de Muntschouwburg (de enige federale culturele instelling). Vlaanderen telt twee operahuizen een in Antwerpen, een in Gent, bespeeld door 1 instelling, de Vlaamse Opera en Wallonië heeft in Luik, l'Opéra de Wallonie.
De Munt ontvangt ruim dubbel zoveel subsidies van de federale regering dan de Vlaamse Opera die twee steden bedient wat heel wat supplementaire kosten met zich brengt, van de Vlaamse Gemeenschap. Nu blijkt de Munt ook over een degelijke mecenaatsportefeuille te beschikken, naast zijn indrukwekkende lijst sponsoren. Mecenassen "schenken" geld, zonder daarvoor iets terug te krijgen, behalve wellicht een vorkeurbehandeling en enkele gratis tickets. Sponsoren betalen een contractueel overeengekomen bedrag in ruil voor naamvermelding en andere voordelen, zoals recepties, goede plaatsen, bezoeken achter de schermen, grati programmabrochures, enz.
Naast het elitaire karakter dat zich onvermijdelijk afspeelt rond premières, moet gezegd worden dat àlle operahuizen een actieve politiek voeren van jeugdwerving en goedkope tickets tijdens de weekvoorstellingen.
De Muntschouwburg heeft voor de eerste keer een lijst met mecenassen gepubliceerd. Sinds dit jaar zijn individuele giften fiscaal aftrekbaar en daarmee lokte De Munt verscheidene zakenlui en ondernemers van renommee
Op de lijst staan bekende namen als Karel Vinck, de voorzitter van Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM) en bestuurder bij De Muntschouwburg en ook Thomas Leysen, de voorzitter van Umicore en van het VBO.
De verwante adellijke families Boël, Janssen en Solvay duiken ook op. Zo is de onechtelijke dochter van de koning, Delphine Boël, een mecenas, net als haar achterneef Mickey Boël. Andere bekende namen zijn Daniel Janssen en zijn broer Paul-Emmanuel.
Tot dezelfde adellijke kring behoren de families Berghmans en Lhoist van het gelijknamige kalkimperium. De familiale aandeelhouders van AB InBev zijn amper vertegenwoordigd, maar zij steunen onder meer Ars Musica en Bozar. Op de lijst staat wel de gewezen bestuurder van de brouwerijgroep Charles Adriaenssen.
Van de nieuwere generatie ondernemers en zakenlui is een opvallende naam die van Bruno Colmant. De gewezen voorzitter van Euronext bekleedt nu een topfunctie bij Fortis Holding. Ook Jos Linkens (Lunch Garden en Neuhaus) en Geert Duyck (het investeringfonds CVC Capital Partners) zijn mecenassen van het operahuis.
@ Bron : Trends + eigen commentaar
Engeland Vakantieland : Promotiefilmpje
Reizigers hoeven geen identiteitspapieren : een exemplaar van de koran volstaat.
