Wij hebben de tv-uitzending van *Neveneffecten* gisteravond niet bekeken. Een mens kan niet alles volgen. Zover we de media mogen geloven (voor één keer) kwamen de auteursrechten-afhalers er bekaaid van af.  Iets waar wij bij Angeltjes al herhaaldelijk op gewezen hebben : Sabam is een bende inhalige en door de staat gesteunde aftroggelaars.  Bovendien staat Sabam met zijn door niemand gecontroleerde eigen regeltjes de promotionele verspreiding van Vlaamse muziek en artiesten in de weg.

Het wordt meer dan tijd dat deze Augiasstal uitgemest wordt. Als er geld moet geïnd worden om dit door te geven aan auteurs, componisten of uitvoerende artiesten, dan is dit een zaak voor de overheid en niet voor de privé-sector.  Zeker na zovele jaren monopolie en misbruiken door Sabam. Het is niet onbegrijpelijk dat het lakse belgische bestel dit allemaal toelaat, want belgië zelf hangt aan mekaar met corrupte driegdraad.

Waarom de auteurswetgeving nog steeds in handen is van de federale regering is ons ook een raadsel. Vlaanderen kan zich veel beter inschakelen in de internationale wetgevingen inzake auteursrechten dan het muffe land B.  Dit  is duidelijk  een aangelegenheid voor de Vlaamse Gemeenschap. Neem die corrupte troep over uit belgische handen en maak er een transparante, correcte affaire van. Geef aan Caesar wat hem toekomt en stop met het volk af te halen en te bedrigen.

Knap werk, van de heren van *Neveneffecten*.

Savat

 Karita Mattila is een gekende  klassieke Finse (er stond even Tsjechisch, excuses)  sopraan, die zich vol overgave en Schwung stort op een aria uit My fair Lady van Frederick Loewe. Op de begeleleidende foto ziet u Karita in de rol van Salomé die het hoofd van Johannes koestert.  Het moet natuurlijk dat van professor Higgins zijn, maar daar gaan we niet op in : meeslepend muziekje en niet nadenken. (Hopelijk kom ik nu niet in botsing met onze Lolita, want dit is eigenlijk haar terrein)

Savat

 De producenten van deze video, vladtepesblogdotcom suggereren om de grote moskee in Moskou drastisch te verwijderen. Uiteraard wijzen wij deze vorm van geweld van de hand.  Het zal nog niet zijn ! Geweld, aanslagen, doden van onschuldigen is en blijft het unieke voorrecht van bepaalde groepen in de wereldmaatschappij die aldus de vrede, verstandhouding en naastenliefde bevorderen. Daarom : oogjes toe, snaveltjes dicht, het komt allemaal goe.

Herneming van een Trends-artikel dat oorspronkelijk uit 2004 dateert en dat in principe elke week opnieuw zou moeten verschijnen. Het boek "De mythe van de omgekeerde transfers" door professor em. Juul Hannes  is een ideale basis voor een Canvasprogramma.

"België sneuvelt op het ogenblik dat Wallonië één cent moet transfereren naar Vlaanderen," zegt Juul Hannes. Hij is geen radikalist van het Vlaams Blok maar een degelijke, liberale academicus. Zijn monnikenwerk onthulde, dat Vlaanderen al sinds 1830 geld transfereert naar Wallonië.

"Vlaamse politici vertrekken steevast van het beginsel dat België niet mag  barsten. België zal nog lang niet barsten. Het barst op de dag dat de Franstaligen één eurocent betalen aan de Vlamingen." Het is een statement dat kan tellen, zeker als het komt van Juul Hannes, emeritus hoogleraar in de Economische Geschiedenis van de Universiteit Gent en de VUB. "Ik zoek al 40 jaar naar voorbeelden van de solidariteit van het zuiden met het noorden. Ik heb er nooit gevonden."

De academicus lanceerde zijn eerste bevindingen in 1995. Ook de top van de liberale partij kent intussen de feiten. Juul Hannes: "Ik heb over de geschiedenis van de geldstromen gesproken met Karel De Gucht, Patrick Dewael en Guy Verhofstadt. Zij wéten dat de miljarden euro van Vlaanderen naar Wallonië niet van gisteren dateren - geld dat vaak op een onefficiënte manier wordt besteed. En ze weten ook dat de Walen nooit, ik herhaal nóóit, één frank hebben overgeheveld naar Vlaanderen. Een half jaar geleden heeft Karel De Gucht nog eens al mijn cijfers opgevraagd. De liberale economen Jef Vuchelen en Paul de Grauwe hoef je evenmin wat wijs te maken, we bediscussieerden mijn cijfers. Ook Louis Michel heeft mijn documentatie gekregen. Noch in de negentiende, noch in de twintigste eeuw stroomde er een Waals belastingoverschot naar Vlaanderen."

Arm Vlaanderen

Democratische beginselen moeten met een religieuze ijver toegepast worden, niet af en toe een beetje, aldus Hannes. "Dan zouden de liberale politici niet constant hoeven af te wijken van hun uitgangspunten omwille van de Belgische vrede. De kostprijs van het bestuur in Wallonië is bijna 50% hoger dan in Vlaanderen. Dat is nog hoger dan in Brussel, waar de meerkosten 35% bedragen. Als de Franstaligen hun cliëntelisme in neofeodale structuren willen handhaven, en de extra inkomsten van de tranfers niet in hun onderwijs willen stoppen, dan is dat hún zaak. Wij hoeven daar geen belastinggeld voor op te offeren. Wallonië trekt zich niets aan van de wensen van de grootste gemeenschap van België."

Laat de transfers passeren via de Europese Unie en na enkele jaren zal men daar vaststellen dat het de spuigaten uitloopt, pleit Hannes. De EU zal dan eisen dat Wallonië zijn bestedingen normaliseert. "Vanaf 1830 hebben de Vlamingen de Belgische rekeningen buitenmatig betaald, onder meer voor de bruggen, spoorwegen en kanalen van Wallonië. Dat deden ze zelfs in de dramatische jaren 1840-1860, toen arm Vlaanderen op zijn dieptepunt zat en er op het Vlaamse platteland hongerdoden vielen."

De emeritus hoogleraar kent de groeiende discussie over de onafhankelijkheid van Vlaanderen. "Als je die bereikt, geef je de investeringen van de Vlamingen in het zuiden op. We hoeven geen wraak te nemen, we moeten gewoon sterker drukken op het Belgische beleid. Op veel terreinen moeten we stoppen met Wallonië de kans te geven de zaken in Vlaanderen te bepalen."

Als Vlaanderen vandaag arm was geweest, dan zou onze positie uiterst zwak zijn en zouden we geen eisen mogen stellen, weet Hannes. "Maar nu kunnen wij, als wij willen, door onze rijkdom met de vuist op tafel slaan. Die rijkdom is er niet gekomen door bijvoorbeeld transfers van zuid naar noord, zoals het officiële Franstalige verhaal klinkt."

Volstrekt achterhaalde wetgeving
Juul Hannes ontdekte dat je de nationale cijfers over de negentiende eeuw van de historicus Pirard (gepubliceerd in de jaren 1980-1985) provinciaal kunt toewijzen, en dat die gegevens nog gedetailleerder worden met de statistieken van het Gemeentefonds. Een monnikenwerk dat opvallende conclusies opleverde. Juul Hannes: "Als ik de belastingen van de vier Vlaamse provincies vergeleek met die van de vier Waalse provincies, dan klopte het beeld niet dat wij voorgeschoteld krijgen - namelijk dat transfers in de negentiende eeuw van zuid naar noord gingen en dat wat nu gebeurt een compensatie zou zijn voor de solidariteit die Wallonië opbracht in de eerste tachtig jaar van België."

Usines de Cockerill in Seraing

In de negentiende eeuw was Vlaanderen veel armer dan Wallonië. Het gewicht van de transfers is waarschijnlijk nooit zwaarder geweest dan in de jaren veertig en vijftig van die eeuw. De neergang van de Vlaamse provincies begon in 1810, 30 jaar later was de uitputting volledig en toch bleven de transfers vloeien. Oost- en West-Vlaanderen zakten in elkaar door hun overbevolking en de combinatie van drie verzwakkende sectoren: landbouw, tuinbouw en huistextiel. Door de honger in Vlaanderen slonk zelfs het bevolkingscijfer.

Bij de aanleg van de spoorweg Brugge-Kortrijk mocht de plaatselijke bevolking helpen; de werkers ontvingen één brood per dag. De gezinsleden crepeerden, want één brood is net voldoende om de kracht van één persoon op peil te houden.

De negentiende-eeuwse administratie van Financiën eeuw was klein, hanteerde potlood en papier, en functioneerde heel goed. "Onderhuids voel je dat de ambtenaren vonden dat de fiscaliteit niet was aangepast aan de noden van de tijd, maar de politici trokken zich daar geen barst van aan," aldus Hannes. "De fiscaliteit van de negentiende eeuw is ontstaan in het begin van de eeuw, werd in 1823 onder de Hollanders vastgelegd en is pas veranderd na de Eerste Wereldoorlog."

De inbreng van iedere regio in de totale opbrengst van drie directe belastingen - grond- en personenbelasting en het patentrecht (de bedrijfsbelasting) - is bekend voor de periode 1831-1912. Ze bedraagt 3,4 miljard goudfrank. Een goudfrank is, volgens de consumptie-index, vandaag 5,5 euro waard. De bedragen van de directe belastingen kunnen gerelateerd worden aan het inwoneraantal van de regio's. Uit die cijfers blijkt volgens Hannes dat een Vlaming gemiddeld 5,3% meer heeft betaald dan een Waal.
Berekend met het gezin als maatstaf bracht Vlaanderen 199 miljoen goudfrank meer op. Indien een Vlaams gezin slechts evenveel zou hebben betaald als een Waals, dan had Vlaanderen jaarlijks 2,5 miljoen goudfrank minder moeten afstaan. Dat bedrag krijgt pas echt betekenis als we het vergelijken met de jaarrechten op koolmijnen en groeven - een directe belasting die vrijwel exclusief in Wallonië werd geheven. Het zwarte goud van Wallonië bracht jaarlijks gemiddeld 550.000 goudfrank in de staatskas, vijfmaal minder dan wat de fiscus in Vlaanderen aanboorde. De fiscus had de Waalse steenkoolopbrengsten moeten belasten, zegt Juul Hannes.

Veel vensters en deuren : veel belastingen

"De fiscale bril van de ontegenzeglijk bekwame en correcte ambtenaren in de negentiende eeuw was niet communautair misvormd," zegt Hannes. De fiscale wetgeving van het begin van de negentiende eeuw werd niet aangepast aan de snel veranderende economische gegevens, en kon de vooral in Wallonië gevestigde zware nijverheid niet naar behoren belasten. Diezelfde onaangepaste wetgeving zorgde er wel voor dat het in het begin van die eeuw relatief rijke Vlaanderen - wat vanaf 1810 omsloeg in armoede - nog een eeuwlang op zijn verleden belast werd. "In het overbevolkte Vlaanderen stegen de pachtprijzen door de grote vraag tot een onredelijk peil, en droeg de grond dus én een hoge pacht én een belasting die niet meer in verhouding stond tot de werkelijke inkomens."

Onevenredig belast
In 1890 en 1910 zorgden de belaste huizen, de opbrengst van deuren en vensters, en de waarde van het meubilair voor 87,5% van de opbrengst van de personenbelasting. Er waren geen fundamentele veranderingen sinds 1860. In 1890 bedroeg de belaste huurwaarde van een Vlaams huis gemiddeld 183,2 goudfrank, van een Waals huis 118,2 goudfrank. Dat Waalse huis was dus gemiddeld slechts 64,5% waard van een huis in Vlaanderen? De meubels van de Vlaamse bewoners waren 299 goudfrank waard, die van de Waal 12% minder, 264 goudfrank. Na vijftien jaar van ernstige landbouwcrisis betaalde Vlaanderen in 1890 nog 43,5% van de personenbelasting met 40,3% van de gezinnen. Wallonië, met eveneens 40,3% van de gezinnen, droeg slechts 28% van de belastingen. Het verhaal is eentonig. Voor de erfenisrechten van de jaren 1838-1911 betaalde de gemiddelde Vlaming 25,4% meer erfenisrechten dan een Waal. Als Vlaanderen 100 goudfrank opbracht, betaalde Wallonië 79,77 goudfrank. Erfenisrechten wogen zwaar op onroerend goed en uiterst licht op gemakkelijk te verbergen roerend goed. De Vlamingen met hun spaarzaamheid en gronden en huizen werden afgestraft in de grondbelasting, de personenbelasting en de erfenisrechten. Deze hogere belastingen in Vlaanderen staan haaks op de zwakke economische prestaties van Vlaanderen in de negentiende eeuw.

Luik in de 19de eeuw

De bedrijfsbelasting (het patentrecht) pakte de slager en de schrijnwerker aan. Grote bedrijven waren er immers nog niet. De Nederlandse wetgever, onze wetgever vóór 1830, bepaalde dat fabrieken met 300 werknemers maximaal 402 frank patentrecht moesten betalen; 300 werknemers was toen zeer veel. "Kort nadien ontstonden in Wallonië bedrijven met 3000 werknemers, en die betaalden dus 402 frank belastingen, want 'maximum is maximum'. Een Waalse hoogoven - in het begin een eenmanszaakje - betaalde 48 frank belastingen. 70 jaar later betaalt de gigantische hoogoven die ervoor in de plaats kwam en afhangt van een financiële groep nog altijd 48 frank. Intussen betaalde het bakkertje in Antwerpen 80 frank. Conclusie: de mijnrechten van Wallonië hebben nooit geld in het nationale bakje gebracht, de douanerechten in Antwerpen wel."

De inkomensongelijkheid is geweldig veranderd, de vermogensongelijkheid die Juul Hannes berekende voor 1891 en Jef Vuchelen voor 1994 is ongeveer identiek gebleven. "In de negentiende eeuw verstedelijkten de provincies Henegouwen en Luik als gevolg van de industrialisering. De lonen lagen 40% tot 50% hoger dan in Vlaanderen. Je ziet echter geen sporen van een vermogensopbouw, noch fiscaal, noch wat de ongelijkheid betreft. Er moet een systeem geweest zijn van overconsumptie en een gebrek aan transfers tussen de generaties in Wallonië."

Door het elitaire kiesstelsel werd de noodzakelijke aanpassing van het fiscale systeem niet doorgevoerd tot in 1920. "De Belgische politici leenden liever geld," zegt Hannes. 

 "Toen de Duitsers hier in 1914 binnenvielen, troffen zij de meest ontredderde overheidsfinanciën van de hele wereld aan. In 1940 was het net zo, en nu 60 jaar later met Europa is het weer hetzelfde."

Bange Walen
De Vlamingen zouden niet geïnteresseerd zijn in de transferkwestie, en dat is een foute perceptie, vindt Hannes. "De mensen wéten het niet, de verantwoordelijken ontvluchten de waarheid, en de pers vindt dit verhaal niet sexy genoeg. Wij hebben geen voordeel met een zwart gat in Wallonië. Trouwens, als Wallonië zijn centen redelijk zou besteden, dan was er geen probleem. Maar de verspilling van federaal geld, dat in grote mate Vlaams geld is, laten verdergaan is een politieke doodzonde. Als er te veel artsen zijn in Wallonië, dan wordt het aantal ook in Vlaanderen beperkt. Waarom?"

Economen van de UCL vroegen de gegevens van Hannes op, en reageerden nadien nooit meer, noch om zijn bevindingen te bestrijden, noch om ze te nuanceren. Waar komt bijvoorbeeld de hoge Belgische staatsschuld vandaan? Een flink deel ontstond doordat de doodsstrijd van steenkool en staal zo lang werd gerekt. "40% van de huidige staatsschuld is zo ontstaan, en 75% daarvan
stroomde naar Wallonië. Toen die kraan werd dichtgedraaid, was het gedaan met onze grote holdings," weet Hannes. Hij begrijpt de Waalse angst. "Het feit dat de Vlamingen nu een eenheidstaal spreken, dat ze nu rechten opeisen, wordt gezien als een bedreiging voor Wallonië. Niemand kan daar trouwens een Vlaamse krant lezen, stel je voor wat dat is. Wallonië is een heel gesloten milieu. De Franstalige kranten bulken van de desinformatie."

Het aantal asielaanvragen in Duitsland is in 2010 met 50% gestegen.  Volgens cijfers van het Bureau voor migratie en vluchtelingen vroegen verleden jaar 41.332 personen asiel aan, d.w.z. 13.683 (49.5%) meer dan in 2009.  Het aantal asielaanvragen gaat daarmee al het derde jaar in stijgende lijn.

De meeste asielaanvragers komen uit Afghanistan (5.905), gevolgd door Irak (5.555), Servië (4.978), Iran (2.475) en Macedonië (2.466).  In het geval van Servië en Macedonië betekent dit een stijging van 765, m.a.w. 2.162% in vergelijking met het voorgaand jaar.  Toen vroegen 581 Serviërs en 109 Macedoniërs asiel aan.

Minister voor Binnenlandse Zaken, Thomas de Maisière (CDU) wil benadrukken dat bij er bij een groot aantal der aanvragers uit de Balkanlanden niet voldaan wordt aan “de voorwaarden voor erkenning als vluchteling”.  Dergelijke aanvragen zullen in de toekomst “consequent en snel geweigerd worden om de duur van het illegale verblijf in Duitsland en de daarmee verbonden lasten voor staatshuishouding tot een minimum te beperken”.

Ter vergelijking:

BRD      357.021 km2    81.757.600 inwoners (1.1.2010)    41.332 asielaanvragen

België     30.528 km2   10.839.905  inwoners (1.1.2010)    19.941 asielaanvragen

.

Losgerukt hoofd ontdekt met Arabische trekken van man tussen 30/35 jaar. Zouden er aanhangers van de godsdienst van de vrede achter dit incidentje zitten ?  Twijfelachtig. Wie zegt dat dit de zelfmoordagent is ? Laten we rustig blijven en niemand beschuldigen zonder bewijzen.  Als binnenkort de sharia hier heerst, dan kunnen we pas onze gang gaan.

"Onze buik vol van taalkundige Vlaamse eisen. Bescheidenheid aub, als men een lokaal taaltje spreekt."

 +AANPASSING 24.01.11 - 18.35 uur

Die madam  is haar taal niet zo goed meester als zij denkt. In de taal van Molière "heeft" men geen taal, maar "spreekt" men een taal. Dus niet  "... quand on a une langue si locale" maar wel "... quand on parle une langue si locale".

Il n'y pas de quoi, trutte.

Regus Patoff

luidt de klok !

wie vlaanderen liefheeft
------
geeft niet toe
en weet wel hoe
hij in 't verleden werd belogen
gefusilleerd of bedrogen

en hoe de Waal ook lult
wij hebben al jaren geduld
en wat de Waal ook zegt
eigen bestuur is ons recht

waalse politiekers hebben weer gesproken
de dolk wat verder in ons hart gestoken
maar de vlaming is een taaie soort
die toch nog altijd voelt of hoort
dat in zijn gezapig slavenleven
de spot met hem wordt gedreven

toch zal Klokke Roeland nog eens luiden
tot angst en wanhoop van het Zuiden
dan laten we ons niet meer bedriegen
en zal de Blauwvoet weer eens vliegen

 
http://blog.seniorennet.be/johan1944/

Wij van Angeltjes hebben niet te klagen hebben over de actualiteit op rijm. Gazet van Antwerpen moet zijn lezers aanporren met een oproep, die we hieronder plaatsen.  U mag altijd een dubbeltje naar ons sturen. 

Het is donderdag Gedichtendag, en daarvoor zetten we u aan het werk. Wanneer u een gedichtje instuurt over de actualiteit, kan u cinematickets winnen.

Om u te helpen zetten we alvast vijf actuele thema’s op een rijtje waarmee u aan de slag kan. Hou het ingestuurde gedicht kort (maximum vijftien regels) en wacht niet tot donderdag om het in te sturen.

De beste inzendingen halen mogelijk ook de krant. En de vijf beste zijn sowieso goed voor telkens twee cinematickets. Oh ja, verzin het gedicht zélf en sla niet aan het kopiëren!

Clijsters knokt zich op de Australian Open naar de top.

Burgemeester Patrick Janssens wordt papa op zijn 54ste.

Na de betoging is het afwachten: komt er een doorbraak uit de impasse of stranden de onderhandelingen?

Berlusconi heeft het zwaar, nu steeds meer details bekend raken over zijn seksleven.

De kijkcijfers pieken in de finaleweek: Wie wordt de Allerslimste Mens?

Stuur uw gedicht via e-mail in naar hier@reageren.be. Vermeld naam, e-mail en adres. Alleen naam en woonplaats worden gepubliceerd.

*****

Op tijd en stond

een frietje in de mond,

dat is lekker en gezond

Olala, groot nieuws vandaag bij de Vlaamse Kwaliteitskranten : Martine Tanghe zou geweend hebben tijdens een van de propaganda-uitzendingen bij de 0000.  Er bevond zich een stofje in haar oog.

Wij hebben geen stofje in ons oog maar telkens wij La Tanghe zien verschijnen op ons scherm, wellen de tranen spontaan in onze ogen op. Hierna een fragmentje van een ander vevelend oogmoment. Lezers en lezeressen met een gevoelig gemoed, wordt aangeraden dit filmpje over te slaan.

@ Het Nieuwsblad

PST : Het schrijverke van dit artikel gelukt er in het zware probleem in Genk te omschrijven zonder een keer te verwijzen naar de oorzaak : de talrijke Nederlandsonkundige vreemdelingen die geen fluit geven om een behoorlijke integratie.  Het schrijverke legt zijn oor te luisteren bij de bange blanke CD&V-burgemeester en bij een communistisch gemeenteraadslid van de PvdA : daar worden we met zijn allen wijzer van. Het enige waarover het schrijverke wil reppen, is "de witte vlucht", alsof witte mensen eigenlijk de reden zijn van de intellectuele achterstand ... Dit stukje uit Wikipedia vertelt veel over de toestand in de gewezen Limburgse mijnstad :

Genk kende door het mijnverleden verschillende immigratiegolven (eerst uit Polen en Oekraïne, daarna uit Italië en nog later uit Turkije en Marokko). Hierdoor is ongeveer een derde van de burgers van allochtone afkomst. De Italiaanse gemeenschap is de grootste en omvat zowat 10.000 personen. In Genk zijn in totaal zo'n 85 verschillende nationaliteiten terug te vinden. Dit alles maakt van Genk een multiculturele stad. De meeste Genkenaren zijn daarmee opgegroeid en hebben hier weinig problemen mee. Inwoners van vooral gemeenten zonder mijnverleden bekijken het negatiever en praten over Genk als migrantenstad. In de toekomst verwacht men een enorme toename van het Turkse en Marokkaanse aandeel aangezien meer dan 3/4de van die gemeenschap uit hun vaderland een huwelijkspartner importeert. Het multiculturele karakter van Genk kan men ook in religieuze gebouwen zien: Genk telt vier Turkse moskeeën, een Marokkaanse moskee, een Oekraïens-Orthodoxe kerk, een Oekraïens-Katholieke kerk en een Grieks-Orthodoxe kerk

Ray

Georges Oldenhove de Guertechin (1948) dient een klacht in tegen N-VA-voorzitter Bart De Wever wegens het beledigen van koning Albert II en het in gevaar brengen van de geloofwaardigheid van België. De adellijke antiquiteit uit Doornik verwijst naar het spraakmakende en onbehendige interview van De Wever met het Duitse magazine Der Spiegel van enkele weken geleden

De blauwbloedige gekwetste vindt dat zijn belangen "net als die van alle landgenoten in het geding zijn door die verklaringen". Hij verwijst naar de argumentatie van een juriste van de ULB. Carine Doutrelepont had daags na het interview van De Wever opgemerkt dat deze met zijn uitspraken voor twee persdelicten zou kunnen vervolgd worden.

Twee opmerkingen :

1°/ Deze antieke aanhanger van de partij van Joëlle Milquet (CdH) toont tenminste openlijk wat hij vindt van de vrijheid van meningsuiting : kop dicht, zeker als je een Vlaming bent.

2°/ Nu ondervindt Bart wat vele VB-mandatarissen al jaren meemaken. De Wever heeft nu weer een reden, om het slachtoffer uit te hangen.

Was Lierenaar Felix Timmermans de beste schrijver die Vlaanderen ooit gekend heeft ?  Wij zouden het niet durven beweren maar hij behoort onbetwistbaar tot de groten in de Nederlandse literatuur. Felix Timmermans was/is, volgens bepaalde bronnen,  de meest vertaalde auteur. De Fé stierf in zijn vaderstad Lier op 24 januari 1947 op 61-jarige leeftijd.

Ooit werd hem de vraag gesteld wat hij deed wanneer hij niet schreef. Het antwoord was : schilderen en tekenen. En bovendien moest hij toen bekennen dat hij liever schilderde dan schreef. Want schrijven dat kostte nog moeite.

De Fé werd het voorlaatste kind in een gezin van veertien kinderen. Vader was handelaar in Lierse kant. De jonge Felix mocht vader helpen bij het uittekenen van patronen. Echt geschoold was hij niet. Zeker niet in spelling en taal. Op de lokale tekenschool deed hij het een ietsje beter. Toen begon de 19-jarige Felix gedichten te schrijven. Die verschenen wel, taalkundig gecorrigeerd, in het lokale weekblad ‘Lier Vooruit’.

De gebundelde gedichten verschenen later als ‘Door de dagen’. De doorbraak als schrijver kwam er in 1910 toen de ziek gevallen jongeling ‘Schemeringen van de dood’ in het ziekenhuis schreef.

Vlak voor de Grote Oorlog schreef hij zijn bekendste werk, Pallieter, dat in 1916 werd uitgegeven. Het wordt door velen als zijn meesterwerk gezien. In 1921 werd het in het Duits vertaald en uitgegeven 

Pallieter is het verhaal van de borenzoon die in Lier woont met Charlot, zijn huishoudster, het paard Beiaard, de hond Loebas en de ooievaar Peterus. En voor een deel is dit het verhaal van zijn schepper, Felix Timmermans.  Pallieter wordt verliefd op het petekind van Charlot, Marieke. Pallieter wordt dan nog de vader van een stevige drieling. Wanneer er een spoorlijn komt en het Netelend in twee zal gesplitst worden, trekken ze allemaal samen de wijde wereld in. Pallieter neemt het op voor bedreigde bomen en mishandelde paarden en andere dieren. Het boek is een uitbundige verheerlijking van het leven en de natuur.

Felix Timmermans was getrouwd met Marieke Janssens. Zij hadden vier kinderen die later alle vier actief waren in de kunstwereld en in de sporen van hun vader liepen. Dochter Cecilia zag het levenslicht in 1919. Zij tekende later gewoon ‘Lia’. Clara werd geboren in 1922, Tonet in 1926 en in 1930 werd zoon Gommaar geboren, de tekenaar.

Op 6 augustus 1944 werd Felix Timmermans getroffen door een slagadertrombose. Hij lag ziek te bed toen op de dag van de bevrijding Lierse verzetslieden aan de deur klopten. De Fé werd verdacht van collaboratie. Hij werd dan onder huisarrest geplaatst. De aanklacht tegen Timmermans werd zonder gevolg geseponeerd einde 1946. Timmermans stierf te Lier op 24 januari 1947. 
 

Hieronder staat het verhaal van twee Brusselse ouders die hun dochter "belgique" willen noemen. Tegenwoordig mag men zijn kind de meest triviale of gekke voornamen meegeven. Een korte zoektocht op internet leverde volgende resultaten op :

Vlinder - Marie-Guana - Quimbo - Poppe Lowie (de zoon van Karel Deruwe) - Beau (in combinatie met de familienaam Ter Ham) - Mohammed (zeer bizar)  - Lohengrin - Faithless - Zondagwip - Jihad - Chanel - Adonis - enz.

Hebben uw kinderen een Vlaamse naam of zou u nu uw kinderen een Vlaamse naam geven ? Zie onze Poll in de linkse zijkolom (het is maar een spelletje, niet boos worden).

Het land B mag dan in de greep verkeren van een existentiële crisis, er zijn nog burgers die warme gevoelens hebben bij de naam van hun kunstmatige natie. 
 
Zo wilde het echtpaar Gaël en Lydwine de Sauvage hun pasgeboren dochter Laure-Line de doopnamen Belgique, Marie-Emmanuel meegeven.

De burgerlijke stand van de Brusselse deelgemeente Etterbeek lag echter dwars, zo meldt La Libre Belgique. Een ambtenaar attendeerde de ouders erop dat er verwarring zou kunnen ontstaan door de tweede voornaam van het meisje. Die komt namelijk overeen met de achternaam van de keuning ...  Schepen Françoise Bertieaux (MR) van Etterbeek heeft voorgesteld om nog twee namen te plaatsen tussen de roepnaam en de doopnaam Belgique. Ze suggereerde Espérance (Hoop) en Félicité (Geluk).

Bron : la libre

Een van de langstdurende en meest bedreigende wereldconflicten is dat tussen Israël en de Arabische wereld omtrent de Palestijnse kwestie.  Om het even waar ter wereld moslims  zich binnenwringen, grijpen zij de Palestijnse kwestie aan om amok te maken en de rechten die hen in Israël zouden ontzegd worden, op te eisen in hun nieuwe leefomgeving. Het Midden-Oosten conflict wordt in Europa, Amerika en Azië gebruikt als voorwendsel om zich te wentelen in de slachtofferrol en een aparte behandeling op te eisen voor hun zogenaamde "koeltoer" van ongelijkheid en wreedheid.  Zeg dat het niet waar is, en u liegt. 

De Volkskrant pakt vandaag uit met gelekte documenten over vredesonderhandleidingen tussen de beide hoofdpartijen. Niets is wat het lijkt. 

Duizenden documenten over het conflict tussen Israël en de Palestijnen zijn vanavond gelekt. De documenten zijn afkomstig van Palestijnse onderhandelaars, en vormen volgens de Britse krant The Guardian het grootste lek ooit in de geschiedenis van het Midden-Oosten-conflict.

Al-Jazeera en The Guardian beschikken als enigen over de documenten, die volgens de Britse krant een unieke kijk bieden in het vredesproces. Dat proces is inmiddels al twintig jaar bezig, en stierf een langzame dood.

Volgens The Guardian is de belangrijkste indruk uit de documenten dat de Palestijnse leiders zwak en wanhopig zijn in het zoeken naar een oplossing voor het Midden-Oosten-conflict. Daarbij zijn de Israëli's onverzettelijk, en tonen Amerikaanse politici en ambtenaren minachting voor de Palestijnse autoriteiten, schrijft de krant.

Jeruzalem
Een van de opmerkelijke details: Het hoofd van de Palestijnse onderhandelaars stelde voor dat Israël 'het grootste Jeruzalem ooit' zou krijgen, in ruil voor een oplossing in het slepende conflict tussen de Palestijnen en Israëli's. De Amerikanen en Israëlische onderhandelaars vonden het aanbod van de Palestijnen niet goed genoeg.

Palestine papers
De komende dagen zullen zowel Al-Jazeera als The Guardian publiceren uit de Palestine Papers, zoals ze worden genoemd. Voor nu een paar nieuwsfeiten uit de documenten, zoals The Guardian ze op haar website brengt:

- Palestijnse onderhandelaars gingen er mee akkoord dat Israël vrijwel alle nederzettingen in Oost-Jeruzalem annexeerde. Israël vond dat het aanbod niet ver genoeg ging.

- De Palestijnse autoriteiten werden door Israël in vertrouwen op de hoogte gesteld van Israëlische plannen om de Gazastrook binnen te vallen in 2008.

- De Palestijnse autoriteiten werken nauw samen met de Israëlische geheime dienst.

- De Palestijnse onderhandelaars zouden bereid zijn geweest om akkoord te gaan met de terugkeer van niet meer dan 100.000 Palestijnse vluchtelingen, over een periode van tien jaar. Het gaat om mensen die in 1948, toen de moderne staat Israël ontstond, naar het buitenland vluchtten en hun nageslacht.

- De Britse geheime dienst speelde een centrale rol in een plan om Hamas te bestrijden in de Palestijnse gebieden.

- In 2008 stelden de Palestijnse onderhandelaars een compromis voor over het beheer van de Tempelberg in Jeruzalem, een heilige plaats voor joden en islamieten. Een gezamenlijke commissie zou het complex moeten gaan besturen.

1600 documenten
De informatie is afkomstig uit circa 1600 vertrouwelijke documenten, die zouden zijn opgesteld door Palestijnse functionarissen, en die de periode 1999-2010 bestrijken. Al-Jazeera gaf The Guardian exclusieve toegang tot de documenten. De krant stelt een groot aantal documenten te hebben gecontroleerd op authenticiteit. Al-Jazeera en The Guardian hebben aangekondigd dat ze de komende tijd meer nieuws zullen brengen op basis van de Palestine Papers.

Bron : de Volkskrant

Toen Karl Marx eind 1847 in Brussel het Communistisch Manifest schreef, had hij nooit kunnen vermoeden hoe België het beste voorbeeld zou worden van zijn politieke theorie – de socio-economische onderbouw determineert de politiek-culturele bovenbouw. In België stelde de ‘bovenbouw’ zich moeiteloos in op de veranderende ‘onderbouw’. Wallonië was ooit rijk, maar werd arm. Vlaanderen was arm, maar werd rijk. Brussel is de hoofdstad van vergane glorie. Toch is er een transformatieproces waarop België mogelijk stukbreekt: Vlaamse natievorming.

Het Belgische establishment staat oog in oog met Bart De Wever, leider van de Vlaamse nationalisten, die het Vlaams autonomiestreven verpersoonlijkt. Het establishment, met aan het hoofd de koning, zijn entourage en de heersende elite, is altijd geslaagd in het beheersen van transformaties, door zijn exponenten een belang te geven in België. Waalse socialisten, ooit staatsgevaarlijk, werden trouwe landgenoten dankzij de gulle subsidiekassen van de Belgische staat. Links Vlaanderen, socialisten en groenen, werden bondgenoten. Ze wonen liever in een links België dan in een rechts Vlaanderen. De Vlaamse culturele elite werd ingepalmd door een België dat zich afficheerde als multicultureel. Dat was stijlvoller dan kneuterige Vlaamse dorpstrots met pensenkermissen rondom parochiezalen.

De Wever is een probleem. Hoe kan het Belgische establishment een politicus incorporeren die geen voorstander is van België? De Wever noemt zelfs het koningshuis een „poppenkast”. De meeste Vlaamse politici koesteren ontzag voor het gezag en zijn gemakkelijk te paaien met audiënties, eretitels en erebanen. België heeft circa vijftig ministers van staat. Succesvolle Vlamingen, van charmezanger tot zakenman, maken kans op een adellijke titel – baronnen bij de vleet. Het Belgische establishment kon zo voorkomen dat zich een politiek-cultureel zelfbewuste Vlaamse bovenlaag ontwikkelde.

Het establishment heeft het autonomiestreven in Vlaanderen, de ‘onderbouw’, onderschat. Jarenlang werd het Vlaamse nationalisme, samen met het Vlaams Blok, veilig verbannen achter een cordon sanitaire – de uitsluiting van de macht. Het werd geblokt, met etiketten als ‘fascisme’ en ‘racisme’. Vlaamse, traditionele partijen hadden een eigen recept om het autonomiegevoel electoraal op te vangen. Voor de verkiezingen voerden ze een luidruchtige ‘pro-Vlaamse campagne’, om de dag na de verkiezingen te verstommen. Het establishment vond het prima. De Vlaming die Belgisch premier werd, verloochende toch alles wat hij zei. De liberale premier Guy Verhofstadt (1999-2008) deed dat met verve.

In die periode ging het mis. De christen-democratische CD&V, de natuurlijke regeringspartij, kwam in de oppositie en volgde een ‘pro-Vlaamse koers’. Dat deed zij in kartel met een Vlaams nationalistische partij (N-VA). CD&V-partijleider Yves Leterme sloeg, onder luid applaus van zijn junior kartelgenoot De Wever, op de Vlaamse trommel. België moest confederaal worden. De christen-democraten boorden zo de bron van het Vlaams nationalisme aan. Het werd een eclatant succes. In 2007 zegevierde het koppel Leterme-De Wever. Leterme kwam voor de keus te staan: Vlaams minister-president blijven of Belgisch premier worden. Hij koos voor het laatste en verloochende zijn ‘Vlaamse beloften’. Het kartel ontplofte.

De christen-democraten hadden wel het Vlaamse autonomiestreven gelegitimeerd. De N-VA begon te groeien. Het CD&V zakte weg. De Vlamingen zijn trots. Ze zien in De Wever een man die pal staat voor de Vlaamse autonomie en die het ‘durft te zeggen’. De Vlaamse partijen die het Belgische establishment altijd hielpen, liggen intussen in puin.

Wat kan het establishment nog doen? Interne correctiemiddelen – afkopen, inkopen, omkopen – werken niet bij De Wever. Wat resteert, is externe druk, bangmakerij. Het establishment kent de psyche van de Vlaming – moedig aan de toog, maar minder strijdvaardig naarmate het gevaar dichterbij komt. Daarom verschijnen in de media verhalen over speculanten die het als aasgieren hebben voorzien op België. De schuldige is bekend: De Wever. Hij kan „geen compromissen sluiten”. Oproepen voor een „noodregering” volgen, zonder N-VA. Ook Europa wordt erbij gesleept. Europees Commissievoorzitter Barroso zegt dat België snel een regering moet hebben. De Europaus heeft gesproken.

De vraag is hoe koel De Wever blijft in het politieke schaakspel met het establishment. Marx zou dit waarschijnlijk zien als de klassieke spanningen die onvermijdelijk een einde maken aan het regerend systeem. Zijn historische wetmatigheid zegt dat de politiek-culturele bovenbouw niet ontsnapt aan de wurggreep van de socio-economische onderbouw. De tijd speelt in De Wevers voordeel. De Belgische staat verkeert in politieke en financiële ademnood. Wallonië en Brussel zitten structureel krap bij kas. Van nieuwe verkiezingen is het gevolg dat zowel Vlaanderen als Wallonië radicaliseert. De Wever haalt 40 procent in Vlaanderen. Socialistenleider Di Rupo haalt 40 procent in Wallonië. De twee kunnen om tafel zitten om de koek te verdelen. Wallonië wil geld, Vlaanderen zijn eigen ‘bovenbouw’. Marx wees erop dat de instemming van het establishment niet is vereist voor een politieke omwenteling, integendeel.

Geen establishment is gezelliger en minzamer dan het Belgische, dat de beste champagne schenkt, maar de geschiedenis kent geen genade met wie zich de leerrijke lessen van het Marxisme niet eigen maakt.

Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Dinsdag 18 januari 2011, pagina 9

Ergens in Engeland nabij een supermarkt hebben enkele aanhangers van de godsdienst van de vrede een standje opgezet, vermoedelijk ter promotie van hun fijne religie. Predikers, kwezels, godsdienstfanatici, simpelen van geest, u kiest maar.

Terwijl de standhouders praten met een politieman (in de UK is dit meestal een uiterst politiek-correct individu, althans als hij/zij de job wil blijven uitoefenen) filmt  een man het tafereel, tot een van de standhouders op hem toestapt en probeert het filmen te verhinderen. De cameraman adviseert hem meermaals zich te wenden tot de politieman, omdat hij gebruik maakt van de "common law"  om op de openbare weg te filmen. De interpellant druipt af.  Een tweede man, die slechts op het einde in beeld komt, eist dat er niet gefilmd wordt en dat hij niet in beeld wil komen. De cameraman herhaalt zijn zelfde argumenten, tot numero twee zijn geduld verliest en zegt : "als je mij filmt, ga ik je doden". I'll kill you. Krèk, zoals in de befaamde sketch van Achmed, the dead terrorist. 

Dit soort toestanden toont voldoende aan hoe het hier binnenkort overal zal aan toegaan. En dan mogen alle angsthazen en racistenroepers uit gans Vlaanderen, die geschokt en verontwaardigd zijn door een onfatsoenlijk woord, ons het zwijgen willen opleggen : wij blijven aanklagen en waarschuwen !  In onze eigen landen, worden wij geterroriseerd door hordes fanatici die onze sociale kassen leegplunderen en ons de les komen spellen.  Ho ja, het zal wel een uitzondering zijn, zeker ...

Ray

Elk jaar wordt in Berlijn met “Rückblende” (terugblik) een prijs uitgereikt voor de beste politieke foto of karikatuur.  Beelden van politici, van  momenten die het land in beroering brachten.  De winnende foto hoeft geen verdere uitleg: hij zit daar, Thilo Sarrazin, lid van de Raad van Bestuur van de Deutsche Bundesbank (intussen tot ontslag gedwongen), onbewogen en vastberaden, bij de voorstelling van zijn boek “Deutschland schafft sich ab” (Duitsland schaft zich af), dat een miljoenenbestseller zal worden en niemand in het land onberoerd zal laten.  

De jury was het unaniem eens dat de Berlijnse fotograaf Fabrizio Bensch de eerste prijs voor deze foto verdiende: een beeld zegt immers meer dan duizend woorden.  

Wij gunnen het hem, de fotograaf, maar nog meer gunnen wij Thilo Sarrazin het ongelooflijk succes van zijn boek; het was geen steentje in een kikkerpoel, het was een rotsblok in de Mummelsee!

Floriaan Terbeke

Bron: Der Spiegel