Het steekt hen dat Ben Ali in het verleden met alle eerbetuigingen in Frankrijk ontvangen werd, terwijl zij niet welkom zijn.  Ze vragen zich af of ze niet beter asiel zouden aanvragen.  Ze hebben alle vijf een blanco strafblad.  Issam gelooft er niet in.  Hij meent dat racisme hem ook hier – Issam heeft een donkere huidskleur – de das zal omdoen. 

Daarom grijpen ze naar een nieuw actieplan: een huwelijk met een Franse vrouw.  Daarop gaan ze zich nu concentreren: “Bij een vrouw, die mij papieren verschaft, zou ik heel mijn leven blijven en goed voor haar zijn.  We zouden op het platteland gaan wonen: huisje, tuintje, kinderen, dieren.” 

Het eerste probleem om uit de startblokken te geraken is een bereidwillig slachtoffer te leren kennen.  Issam weet eigenlijk niet hoe zich dat in Europa afspeelt.  De stad is zo groot – men heeft geen enkele kans eentje, waar men eventueel geïnteresseerd in is, opnieuw te ontmoeten.  De Françaises van Tunesische afstamming kijken op hen neer en willen slechts Fransen huwen: dat hoeven ze zelfs niet te proberen.

De portiers van de Parijse discotheken laten hen niet binnen.  Issam probeert dan maar meisjes aan te spreken die een toegangsticket voor de Eiffeltoren willen kopen.  Tot hij begrijpt dat daar ook geen bruid te vinden is, want de kans haar terug te zien is zo goed als onbestaande.

Een restaurantuitbater meent dat de ouders der illegale jongens wel degelijk op de hoogte zijn van de uitzichtloze situatie hunner zonen in Frankrijk – ze kunnen dat tenslotte ook op televisie volgen.  Het dilemma is dat niemand het waagt zijn fout toe te geven.  Een tragedie, waarvan het einde niet te voorzien is.

Semi is 18, een melkmuilgezichtje met donshaartjes op zijn wangen.  Thuis in Sousse, in het restaurant van zijn ouders, luisterden ze naar de sprookjes van de toeristen.  Samen met zijn broer zou hij in Parijs zijn geluk gaan zoeken: elk in een andere boot richting Lampedusa.  Zijn broer kwam nooit aan.  Semi kreeg voorlopige papieren in Italië, trok verder naar Parijs, belandde in Belleville, dichtbij de beroemde Père Lachaise-begraafplaats.  Semi gelooft niet meer dat zijn toekomst in Frankrijk ligt: “De mensen willen ons niet.  Ze wijzen ons af zonder ons te kennen.”  De ontgoocheling staat hem op het gezicht geschreven: “Ik wil alleen nog terug naar huis.”.  Hij heeft er genoeg van ’s avonds niet te weten waar hij de nacht kan doorbrengen.  Afwisselend is dat in een tentje dat hij en lotgenoten gekregen hebben in het Parc de Belleville, of onder een stuk karton op een luchtschacht van de metro. 

Assad Samara, een 29-jarige architect van Tunesische oorsprong met een Frans paspoort,  helpt hen waar hij kan met een douchegelegenheid, een gsm, met warm eten en sigaretten.  Hij neemt een enorm risico want illegalen helpen is in Frankrijk strafbaar.  Hij raadt de illegalen aan niet in de buurt van het Parc de la Villette te komen.  Dit park in het noorden van Parijs is het verzamelpunt van honderden Tunesische illegalen geworden, die in Parijs noch familie, noch vrienden hebben.  Onder hen - naar verluidt - ook voormalige gevangenen; de politie houdt regelmatig razzia’s, verricht tientallen arrestaties en wijst hen uit naar Italië.  Maar de meesten keren weer terug.

Ook Oussama werd tijdens een politiecontrole meegenomen naar het commissariaat; hij beweert dat de politie zijn Italiaanse verblijfsvergunning niet teruggegeven heeft.  Hij werd onder politiebegeleiding van Parijs naar Nice overgevlogen; van daaruit in een bus, samen met andere Tunesiërs, over de Italiaanse grens.  Oussama keerde terug naar Parijs, via Ventimiglia.  Hij hoopt nog altijd dat hij “in het zwart” kan gaan werken in een restaurant.  Zijn vriend is daarin geslaagd – zonder sociale verzekering – maar met betaling in harde euro’s. 

De 32-jarige Fawzi is van opleiding ziekenverzorger en werkte in een wellnesshotel bij Sfax.  Hij geloofde niet dat de toeristen snel zouden terugkomen en daarom besloot hij zijn geluk in Frankrijk te zoeken.  Fawzi beschouwt de Italiaanse verblijfsvergunning als een soort “vloek”: niemand wil hem in dienst nemen. 

Het socialistische boegbeeld Ségolène Royal wil haar partij tot een andere immigratiepoltiek omvormen.  Als partij van de “kleine man” moeten de socialisten vastbesloten tegen de illegale immigratie handelen.  Het Front National stelt het duidelijker: “nul immigratie”.  Marine Le Pen toonde dat duidelijk door in Lampedusa zelf tegen de “mislukte immigratiepolitiek” van Europa te protesteren.

Minister van Binnenlandse Zaken, Guéant, heeft politie en gendarmerie opdracht gegeven de Schengenakkoorden strikt na te leven.  De tijdelijke Italiaanse verblijfsvergunningen zijn ongeldig indien de betrokkenen niet kunnen aantonen over voldoende financiële middelen te beschikken. 

Blijft de vraag wanneer de Tunesiërs in Parijs zich realiseren dat er op een afstand van ca. 3 uurtjes rijden het land b zijn grenzen, zijn hotels, zijn sociale woningen en OCMW-kassa’s vrij toegankelijk maakt voor iedereen die daarop wil aanspraak maken.  En het is voor de Franstaligen in dit land een bonus dat de Tunesiërs de taalonevenwichten nog meer naar het zuidelijk landsdeel zullen doen overhellen.

Bewerking uit FAZ door Floriaan Terbeke

Cevdet Yilmaz, alias Ted de Turk, die in 1983 in een café in Delft zes mensen doodschoot, is de afgelopen jaren regelmatig op verlof geweest. Voormalig staatssecretaris van Justitie Nebahat Albayrak (PvdA) had hem deze mogelijkheid vorig jaar ontnomen, maar dit is nu teruggedraaid.

Cevdet Yilmaz schoot in 1983 om onbekende reden en in koelen bloede zes mensen dood. De Raad van Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ) oordeelde dat een crimineel de kans op verlof alleen ontnomen kan worden als er nieuwe feiten of omstandigheden aan het licht komen, waardoor het verlof niet toegekend had mogen worden. Piet Hein Donner (CDA) kende Yilmaz als minister van Justitie in 2002 de mogelijkheid van verlof toe.

Gezinnetje
Albayrak ontnam de Turkse Yilmaz in november 2009 zijn verlofregeling omdat uit onderzoek onder nabestaanden en slachtoffers bleek dat zij zich ernstig gekwetst voelen door het verlof dat Y. krijgt. Vorig jaar bleek dat Yilmaz buiten de gevangenis zelfs een gezinnetje heeft kunnen stichten.

Yilmaz schoot op 5 april 1983 in het Delftse café Het Koetsiertje zes mensen dood, onder wie een meisje van 12. Vier anderen raken gewond. Yilmaz werd tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Vanwege psychische problemen kreeg hij later ook tbs.

Onbegeleid
De zesvoudig moordenaar zit sinds 2001 zijn tbs uit in de Van der Hoeven kliniek in Utrecht. Verlof is een onderdeel van zijn behandeling, vinden zijn behandelaars. In 2006 deed de kliniek zelfs een aanvraag om Yilmaz onbegeleid op pad te laten gaan.

De Tweede Kamer was er in 2007 al in meerderheid voorstander van dat levenslang gestraften nooit met verlof mogen. De RSJ voorkwam deze wetgeving echter.

Tot zover dit stuk van Marlou Visser @ Elsevier.

Ted de Turk heeft zelfs Wikipedia bereikt (wat eigenlijk niet moeilijk is, zelfs Angeltjes zou in Wikipedia een plaatsje kunnen veroveren) en daar vonden we onderstaande details :

Café 't Koetsiertje werd gerund door Hans de Hoog, het café stond bekend als een gelegenheid waar vooral jongens van de straat kwamen die meer van een partijtje knokken hielden dan van een borreltje.

't Koetsiertje lag aan het stationsplein van Delft en pal tegenover het, thans gesloopte, politiebureau. Het café zou verkocht worden, op 5 april 1983 was de potentiële koper op cafébezoek: bloemenkoopman Gerard Sneekes, zijn vrouw Tonie en dochter Carmen (12). Kwart voor negen in de avond krijgt de politie een telefoontje binnen: "Er wordt geschoten in 't Koetsiertje". Toen de Delftse politie daar arriveerde, bleken er van de 18 cafébezoekers zes dood en vier zwaargewond. De doden waren: Ton Smits, Wim van Baarle, Jan van Drongelen, Wim Janssen, Tonie Sneekes en Carmen Sneekes. De overlevenden wisten te melden dat een man van Turkse afkomst dit gedaan had.

Een paar dagen later wordt Cevdet Yılmaz gearresteerd. Hij is een onwaarschijnlijke verdachte, omdat de politie in eerste instantie dacht naar een notoire amokmaker op zoek te moeten, een beeld waar Yılmaz niet aan voldeed. Hij had een opleiding genoten, stond als intellectueel te boek en was redacteur van een Nederlandse krant. Ook had hij zich netjes aangemeld bij de vreemdelingendienst.

Volgens overlevenden zou Yılmaz het aan de stok hebben gekregen met Ton Smits. Yılmaz was net tot Nederlander genaturaliseerd, Ton Smits zou tegen hem gezegd hebben: "Je mag dan wel een Nederlands paspoort hebben, je bent en blijft een kanker-Turk".[2] Vervolgens zou hij in het gezicht van Yılmaz hebben geslagen waardoor Yılmaz op de grond viel. Andere stamgasten zouden Yılmaz hebben uitgelachen. Yılmaz zou daarop met een rood gezicht het café hebben verlaten, om twaalf minuten later terug te komen en het vuur te openen. In totaal schoot Yılmaz twaalf kogels af, waarvan tien raak. Hiervoor nam hij een halve minuut de tijd, om vervolgens rustig het café te verlaten.[3] De kranten publiceerden later ook dat Yılmaz en Ton Smits ruzie hadden om een vrouw, maar dat verklaart niet dat Yılmaz ook de overige gasten onder vuur nam.

In maart 1984 probeerden Yılmaz en zijn advocaat de rechtbank op grond van geestesziekte een veroordeling tot TBS gedaan te krijgen. Volgens zijn advocaat schoot Yılmaz als een dolle hond in het café rond. Dat strookt echter niet met het feit dat er maar weinig kogelgaten zijn gevonden. De rechter is het echter eens met de officier van justitie, die beweert dat Yılmaz rustig, kalm en berekenend op alle cafébezoekers heeft geschoten; "Dit lijkt meer op een executie dan op een dollemansgevecht". Tot aan de Hoge Raad aan toe wordt Cevdet Yılmaz tot levenslang veroordeeld.

Tot 2001 zat Yılmaz zijn straf uit in de penitentiaire inrichting de IJssel in Krimpen aan den IJssel, en wil niet praten over zijn daden. Sinds 2001 zit Yilmaz in de Utrechts v/d Hoeve TBS kliniek. Yılmaz kwam in augustus 2009 in opspraak omdat zijn inrichting hem regelmatig begeleid verlof gaf (dat was een voorwaarde van de TBS-kliniek om hem op te nemen), en hij tijdens die verloven een gezin heeft gesticht. [4] In december van dat jaar besloten minister Hirsch Ballin en staatssecretaris Albayrak van Justitie dat het verlof werd ingetrokken. In 2010 oordeelde de beroepscommissie van de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming dat dit echter onterecht gebeurd was en dat het verlof dus moest worden hersteld.

Besluit : zeg nooit "kankerturk" tegen een genaturaliseerde Turk.

Dag beste dames en heren, lezers van deze extremistisch aangename blog,

Ik ben weer eens mijn licht gaan opsteken bij het het weerkundig instituur te Ukkel en de heren hebben mij enkele verheugende mededelingen gedaan, maar helaas ook enkele mindere, die ik u niet wens te onthouden.

Zaterdagochtend hangt er mogelijk eerst nog nevel of lokaal mist. Overdag krijgen we droog en zonnig weer met in het noorden toch nog vrij veel wolkenvelden maar in het zuiden volop zon. De maxima schommelen tussen 20 of 21 graden aan de kust en lokaal 27 graden in de gebieden langs de Franse grens. De wind waait zwak tot matig uit zuidelijke richtingen.

Zaterdagavond is het droog met brede opklaringen en blijft het nog lange tijd warm. In de loop van de nacht neemt in het westen van het land de bewolking en kunnen er enkele buien vallen die al een onweerachtig karakter kunnen aannemen. De minima liggen tussen 11 en 15 graden. De wind waait overwegend zwak uit veranderlijke en later opnieuw zuidelijke richtingen. Aan de kust wordt de wind op het eind van de nacht matig.

Zondag trekt opnieuw een storing van west naar oost over het land, voorafgegaan door warme en onstabiele lucht vanuit Frankrijk. Vanaf het westen komen er dan perioden van regen en buien die in de loop van de dag intens kunnen worden en gepaard kunnen gaan met onweer. Maar in Steenstrate zal de zon schijnen.

Begin volgende week bevinden we ons tussen warme en onstabiele lucht boven het Europese vasteland en koelere zeelucht boven de Britse Eilanden. Er moet ook dan rekening gehouden worden met perioden van regen of onweerachtige buien. Tussendoor zijn er ook langere droge perioden.

Tot woensdag liggen de maxima tussen 22 en 27 graden in het centrum van het land. In het tweede deel van de week wordt het minder warm.

Stacy, uw toegewijde weervrouw

Geachte redactie,

Wat vaststaat is dat de Vlamingen moeten gebruik maken van hun numerieke meerderheid. Ik neem zelfs aan dat er bij CD&V en ook VLD nog een groot deel Vlaamsgezinde stemmen verborgen zitten die intern systematisch buitenspel gezet worden. De 50% in de stemmen hebben de Vlaamsgezinden al. Ze zijn alleen verkeerd verdeeld over de ondemocratische partijen die de particratie laten primeren op de wil van de kiezers en op het belang van de burgers.

Nu de EU$$R wankelt, een monetair cataclisme zich voor onze ogen ontrolt en alsof dat nog niet genoeg zou zijn er zich bovendien een zware recessie aankondigt durf ik stellen dat de VLD en CD&V bij financiële toegevingen aan Brussel en Wallonië, want het draait altijd om de centen, volgend jaar al bij de gemeenteraadsverkiezingen zullen in elkaar klappen tot een kleine fractie van wat ze nu nog zijn. Meer en meer Vlamingen beginnen in te zien dat er iets rotten is in de kingdom of Belgiom. Van Rompuy, Leterme, wie gelooft die mensen nog?

Lucky9

Onze collega Guido van Alphen (zie onze favorieten) heeft in zijn laatste beschouwingen een visie ontwikkeld naar aanleiding van de regeringsformatie, die wij u niet willen onthouden, ook al omdat we er zelf een bondig antwoordje op gegeven hebben bij Guido.

Dan wou ik nog eens enkele woorden kwijt aan die goedmenende Vlamingen die vinden dat De Wever het zich gemakkelijk maakt door niet meer mee te spelen. De Wever zal in sommige Vlaams-nationale kringen wel nooit iets goed kunnen doen. Speelt hij mee, dan geeft hij teveel toe. Speelt hij niet mee, dan staat hij aan de zijkant en laat hij zijn beurt voorbij gaan. Als hij en zijn partij zich niet kunnen vinden in de nota's van Di Rupo en Beke, dan kan hij niets anders doen dan niet mee te spelen. Het alternatief is zich met die zaken akkoord verklaren om verder te kunnen praten. Als het straks Beke en zijn CD&V niet lukt, dan zullen die de N-VA gelijk moeten geven en zullen de electorale gevolgen ervan voor de christen-democraten desastreus zijn. Dat laatste is iets wat de N-VA zich niet kan veroorloven, want dan verzwindt ook de mogelijkheid om straks met de andere V-partijen de electorale 50% grens in Vlaanderen te overschrijden en zullen we nog veel verder van huis zijn. Het wordt hoog tijd dat ook wij, Vlamingen, eens wat verder leren kijken dan onze neus lang is.

Hier ons korte antwoord onder de titel : "Om over na te denken"

Ik ben het in principe met je eens, wat betreft de toekomst.
Als je nu praat over het overschrijden van de magische 50% drempel, is het absoluut noodzakelijk dat er voor de verkiezingen een pax gesloten wordt tussen de V-partijen.  De vraag is en blijft, helaas,  altijd dezelfde : waarom weigert de NVA de meermaals uitgestoken hand van Vlaams Belang ?  Ray-van-Angeltjes.

°°°°°

Wij willen dieper ingaan op deze kwestie, want wij voelen ons aangesproken als Vlaams-nationalisten voor wie De wever nooit iets goeds kan doen. Die houding wordt niet op conto geschreven van emotionele wispelturigheid of partijdige afgunst : wij zijn zoals de mannen van Jupiler, wij weten wààrom Bart niet populair is op deze blog en we zullen het nogmaals op een rijtje zetten : onze afwijzing van de NVA bij de regeringsonderhandelingen en onze afzijdigheid voor de NVA als partij.

De betoverende welsprekendheid

De NVA is de persoonlijke speeltuin van Bart de Wever, de welbespraakte en aalvlugge debatter die een grote indruk maakt met zijn verbale talenten op vriend en tegenstrever.  Dat staat buiten kijf.  De vergissing die velen nog steeds begaan, is dat woorden iets anders zijn dan daden en realisaties. Een handige spreker is niet per se een goede strateeg,  organisator of manager.  Wij hebben van in den beginne Barts eloquentie bewonderd maar tevens zijn groeiende arrogantie gadegeslagen en ons afgevraagd, "wat heeft die man eigenlijk al gepresteerd" ?  (Om u voor te zijn, VB-ers hebben nog nooit de kans gekregen om iets rechtstreeks te realiseren door het bestaan van het ondemocratische cordon)

Na de verkiezingen van 13 juni 2010, waar de NVA met 27 zetels in de federale Kamer plots de grootste partij werd, was de hoop op een Vlaamse doorbraak in de belgische politiek zeer groot bij velen.  De Wever heeft direct zijn eerste plaats afgestaan aan Di Rupo om deze de regering van de Grote Staatshervorming te laten vormen. De Wever zou de Walen betoveren met zijn welsprekendheid zoals hij dat dankzij de media met de Vlamingen had klaargespeeld. Dat was het opzet.  En dat is falikant mislukt, we gaan de geschiedenis niet herschrijven, ze is afdoende gekend.

Tegen de splitsing van belgië

De strategie van de NVA was gebaseerd op het Grote Gelijk van de voorzitter, die het zo ver dreef zelfs uit naam van alle Vlaamse partijen te spreken.  Tegelijk bleef hij hoghartig zijn natuurlijke bondgenoten, de Vlaams Belangers,  misprijzen en verbaal mishandelen. Zo meende hij op een goed blaadje te komen bij de Walen en Vlaams-links.  Als puntje bij paaltje kwam verloochende Bart zelfs het eerste programmapunt van zijn partij, de Vlaamse onafhankelijkheid. "Neen, wij zijn tegen de splitsing van belgië" riep hij uit toen Onkelinx dreigde over te lopen naar Frankrijk. De rollen waren plots omgekeerd : de Walen gingen even de separatistische toer op en de Vlaamse "Eerste prijs Welsprekendheid" wilde per se het belgische vaderland redden.    Wat een knappe zet van de Waalse socialisten om De Wever te strippen. 

Wel of niet onderhandelen ? Eerst de strategie bepalen

De Wever had zich direct na de verkiezingen, al ware het op een discrete manier, van de steun moeten verzekeren van àlle zogenaamde V-partijen  om gesteund door 40 federale parlementairen, de Walen duidelijk te maken dat de belgische staat drastisch moet omgevormd worden. Nu heeft hij zich laten verlokken om mee te spelen in een professioneel  politiek pokerspel waar verbale kunstjes geen enkele indruk maken. Het bewijs is er : de NVA staat achter het VB aan de zijlijn. Vlaanderens zoveelste nederlaag stond in de sterren geschreven van 14 juni 2010 af, toen de NVA zich terugtrok en Di Rupo naar voren duwde.

Onderhandelen zoals De Wever gedaan heeft, heeft geen enkel resultaat opgeleverd, omdat hij vertrokken is van verkeerde uitgangspunten, hem ingegeven door zijn solistische en narcistische neigingen : "Ik kan dat alleen". Niet onderhandelen, is een gevolg van de onhandigheden en het gebrek aan ervaring die de NVA heeft opgestapeld. 

Daarom zeggen wij, o.i. terecht, dat De Wever het in deze omstandigheden, nooit goed kan doen. Wij vragen niet hiermede in te stemmen, wij zeggen enkel : is het duidelijk zo ?

De NVA in de federale Kamer

Verder zijn wij bij Angeltjes niet onder de indruk van de politieke prestaties of de Vlaamse rechtlijnigheid van de NVA, los van de mislukte regeringsonderhandelingen.

Op federaal vlak komen van de 27 kamerleden er enkelen aan bod in de media met thema's die al jaren bespeeld worden door ondermeer Filip de Man of Gerolf Annemans.  Op communautair vlak loopt de NVA-fractie op eieren.  Er is bovendien het voortdurende NVA-trauma versleten te worden voor een light-versie van Vlaams Belang. Daarom wordt wanhopig vastgehouden aan het beschamende cordon sanitaire. De Vlaams-nationalisten bij NVA mogen trots zijn op deze verkrachting van de democratie door de gevestigde partijen, die zij slaafs navolgen. Proficiat !

Wat is er NVA-achtig aan de Vlaamse Regering ?

Wat onderscheidt de NVA van haar coalitiegenoten in de Vlaamse Regering ?  Op welk vlak wordt er een politiek gevoerd die onze identiteit ietwat schraagt ?  Wat doet een Bourgeois of Muyters anders dan bijvoorbeeld de liberaal Dirk van Mechelen deed ? De NVA is niet langer rechtstreeks verantwoordelijk voor mediabeleid, maar dat doet er niet toe, coalities hebben te maken met geven en nemen.  Voelen wij, Vlaamsgezinden, onze openbare omroep als een stukje spreekbuis van wat er bij ons leeft, dankzij de NVA-inbreng ?

De Vlaamse Gemeenschap is nog steeds een gefinancierd filiaal van de federale regering en de invloed van enkele veredelde Vlaamsgezinde tjeven in een NVA-uniform, heeft nauwelijks impact op het beleid. Dat is de trieste waarheid. Ook als Peumans verontwaardigd doet over zijn hoge wedde, blijft hij ze maandelijks incasseren. Opnieuw : woorden en daden.

De NVA in de stad van allah

Over de rol van de NVA in Vlaanderens grootste stad moeten wij het nauwelijks hebben. De Wever zit in de Antwerpse meerderheid en is mede verantwoordelijk voor het beleid dat wij ondergaan en waar hij zich karakterieel goed bij voelt : veel reclame, veel verbaal stuntwerk en helaas ook voor de burgers veel geweld, onveiligheid, financiële misbruiken, partijpolitieke intriges en onderdrukking van de echte Sinjoren in een stad die verplicht wordt haar identiteit te verloochenen en voorrang te verlenen voor al wie twee of meer nationaliteiten bezit. Of geen nationaliteit, da's ook goed.

Ons besluit

De magische grens van de 50% overschrijden is op zich een eerbaar doel, dat Vlaanderen zou sieren.  Dan moeten we wel nadenken wat er moet gebeuren met die "meerderheid".  Dat is een antwoord dat enkel kan gegeven worden door politici van de betrokken partijen en dat zijn wij niet. Wij zijn geëngageerde Vlaamse toeschouwers die niet gehinderd zijn door carrièreplanning, eigenbelang of machtshonger. Onze maatschappelijke priorireiten hangen wij vast aan de partij(en) die het meest beantwoordt aan onze inzichten : Vlaamse republiek, Vlaamse identiteit en een maatschappij vrij van islamitische bemoeiingen.

Als de V-partijen zich engageren tot een technische samenwerking, een politiek akkoord of een vredespact,  dan staan wij op de bres. Loyaal en ondubbelzinnig zoals wij zijn en steeds met een kritische blik.

Ray
 

De Nederlandse Tweede Kamer debatteert over de EU-steun aan Griekenland en de financiële problemen die de Europese Unie teisteren.  De Finse regering, die Griekenland bijspringt met een lening van 1,4 miljard euro, eist een onderpand van 1 miljard euro. Dit gebeurt onder druk van de oppositie door de Ware Finnen. Maar ook Nederland, Oostenrijk, Slowakije en Slovenië vertonen interesse in een onderpand.

In het land B is het parlement in vakantie, enkele politici zijn teruggekeerd om op de koffie te komen bij Elio di Rupo en verder is men  bezig te onderzoeken of het mogelijk is de 's  nachts gedoofde autostradelichten terug aan te steken. Er zijn prioriteiten in het belgische politieke leven.

Intussen zullen wij dan maar bij Elsevier de boeiende visie van Syp Wynia er bij halen,  om te vernemen hoe Nederland omgaat met de financiële vraagstukken, die daar gezien worden als een gevaar voor de toekomst van het land.  België heeft geen toekomst meer, dus daar moeten we ons geen zorgen over maken.

Terwijl de toekomst van Nederland op het spel staat, speelt de oppositie wrokkige spelletjes met de premier. Waarom laat Job Cohen Mark Rutte geen streep trekken in Europa: tot hier en niet verder?

 Oppositieleiders kissebisten vooral over details tijdens het debat over de euro
Vandaag is het vier weken geleden dat de zeventien regeringsleiders van de eurozone nog eens 250 miljard euro uittrokken voor Griekenland, wat het totaal aan eurosteun voor dat land in de buurt van de 400 miljard brengt, inclusief de steun van de Europese Centrale Bank.

Dat is niet alleen onwaarschijnlijk veel geld, maar het heeft ook nog eens helemaal niet geholpen: Italië en Spanje bleven onder vuur liggen.

Kissebissen
Gisteren vergaderde de Tweede Kamer eindelijk in een plenaire zitting over de afspraken van die eurotop. En wat deed de Kamer? Kissebissen, spijkers op laag water zoeken, sarren en weglopen.

Het was niet te merken dat er dezer dagen keuzes voorliggen die de toekomst van Nederland verregaand bepalen.

Die keuzes luiden: de eurozone laten exploderen, de eurozone tot een soort verzorgingsstaat voor zuidelijke landen maken, gefinancierd door de steeds kleinere rest, of een gecontroleerde exit-strategie voor zwakkere broeders. In Elsevier is betoogd dat het laatste de minst slechte, zo niet de beste oplossing is.

Gram halen
De oppositie - Job Cohen (PvdA), Alexander Pechtold (D66) en Ineke van Gent (GroenLinks) - greep de gelegenheid echter aan om hun gram te halen over het mislopen, ruim een jaar geleden, van hun eigen coalitie met VVD-leider Mark Rutte.

Rutte staat zwak tegenover Cohen, Pechtold en Van Gent, omdat hij ze nodig heeft met zijn huidige eurokoers, waarin hij grosso modo de lijn volgt die Angela Merkel (Duitsland) en Nicolas Sarkozy (Frankrijk) steeds weer met elkaar afspreken.

Het is natuurlijk ook fijn voor deze oppositiepartijen om Rutte een beetje te kunnen sarren en hem voor de dertigste keer door het stof te laten gaan voor zijn knullige rekensom na afloop van de eurotop.

Tenenkrommend
Tegelijkertijd is het tenenkrommend dat de oppositiepartijen er voor kiezen om wrokkige spelletjes te spelen, terwijl de toekomst van Nederland op het spel staat.

Rutte moet voortdurend door het stof, maar hoeft intussen geen enkele helderheid te verschaffen over waar het voor hem ophoudt met het steeds maar weer toegeven aan de Franse president, die als vanouds de Duitse bondskanselier in de tang heeft.

Dat alles leidt tot de voor Nederland desastreuze weg: een eurozone onder Franse leiding, gelegitimeerd door de Duitsers, met jaar in jaar uit miljardentransfers naar mediterrane landen. Een slimmere PvdA dan die van Job Cohen en Ronald Plasterk zou de premier kunnen dwingen paal en perk te stellen. Cohen zou Rutte kunnen dwingen om grenzen te trekken en hem daar aan houden. Maar dat doet de PvdA niet. Die partij speelt liever spelletjes.

Paradoxaal
Hoe paradoxaal het ook klinkt: een verstandige, sterke oppositie van vooral de PvdA zou de onderhandelingspositie van Rutte in Europa versterken.

Er is in de landen die voortdurend de portemonnee moeten trekken alom weerstand tegen de Europese transferstaat-in-wording. Laat Rutte die weerstand organiseren, met steun van een Kamermeerderheid.

Waarom dwingt de PvdA, toch zo gehecht aan de Nederlandse uitkeringen en andere sociale voorzieningen, de premier daar niet toe?

@ Elsevier

Ramadan Bombathon 2011 Scorecard  

toekomstig grafschrift Bart de Wever

hier lig ik nu als een klojo
na mijn avontuurtje met die homo
ik ben door hem gerold
hij heeft met mij gesold
ik verberg me hier en doe rustig dodo

johan

http://blog.seniorennet.be/johan1944/

Ze overleefden de tocht over de zee.  Gedurende de eerste uren zongen ze, alsof ze samen ten strijde trokken: 155 mensen samen op een vissersboot, rechtstaand omdat er geen plaats was om te zitten met niets anders dan een paar liter cola, suikerklontjes en sigaretten.  ’s Nachts kwam de angst.  De zee hadden ze immers nog nooit gezien: op televisie schenen de golven niet zo bedreigend.  Ze moesten zich aan elkaar vasthouden om hun evenwicht te bewaren op de halfrotte boot.  En ze putten kracht uit een mantra: “Europa is de vrijheid, wij kunnen het aan, wij zijn sterk genoeg.”  Luid schreeuwend in het donker.  Na de tweede nacht fluisterden ze nog slechts.  Toen de cola op was, begonnen sommigen zeewater te drinken. Opgezwollen ledematen, binnenin uitgedroogd.  Ook Assims beste vriend was aan boord: Asiz.  Drie dagen en drie nachten stonden ze naast elkaar.  Toen het water over de reling sloeg, toen de motor stilviel, gaf de kapitein hen de raad te bidden.  Asiz geloofde toen niet meer in god: hij verdronk samen met 19 anderen.

Een Frontexvliegtuig ontdekte de zwalpende schuit, stuurde een reddingsschip.  Van de 155 die in Tunesië aan boord gestapt waren, bereikten 135 Lampedusa.  Issam stelt dat hun Franse droom hen het leven gekost heeft.

Issam en zijn makkers trokken samen op toen de Parijse politie in juni jacht op hen ging maken.  Tweeduizend zouden zich illegaal in Parijs bevinden.  De stedelijke overheid voorzag een paar slaapplaatsen; die aan de Champs Elysées noemt men “chez Sarkozy”.  Honderden Tunesiërs bouwden kampen in de parken de la Villette en Butte Chaumont tot de politie de plastic zeilen van de bomen en struiken trok en de provisoire tenten vernietigde.  En de politie keerde terug, nacht na nacht.

Eerst pakten de Tunesiërs hun zaken snel bij elkaar en legden zich elders, buiten het park, neer.  Tot hun kracht en geduld op was.  Tot ontgoocheling plaats maakte voor woede en geweld.  Het kwam tot rellen waarbij de illegalen het onderspit moesten delven – ook de publieke opinie keerde zich tegen hen wegens verstoring van de openbare orde en opruiïng.

Zelfs de goedmenende Parijzenaars, die kleding en voedsel gebracht hadden, schrokken zich een hoedje.  Men vernam dat bij de bootvluchtelingen ook Tunesische criminelen zaten die uit de gevangenis ontsnapt waren.  “Wij kunnen niet terug; wij willen slechts papieren en werk.” meent Issam.  Samen met zijn vrienden heeft hij het park geruild voor de schuilplaats onder de brug.  Ze proberen niet op te vallen, alle heibel uit de weg te gaan.  Zij willen bij dit land horen – tot elke prijs.

Daarvoor is kracht nodig.  Wie op straat leeft, is buiten gesloten.  Elke dag een beetje meer.  ’s Morgens begint de dag van de vijf illegalen met het verstoppen van hun matrassen en bagage – zodat de politie hun slaapplaats niet ontdekt.  Ze zetten heel het boeltje aan de straatkant zodat het eruit ziet alsof op de vuilophaaldienst gewacht wordt.  Dan krijgen de kleren een beurt: ze kloppen het stof eraf, verwijderen vlekken, scheren zich aan het kanaal.  Een douche om de dag bij een weldadigheidsorganisatie “Fédération des Tunisiens pour une Citoyenneté des deux Rives” in de Rue de Nantes.  Slechts wie erin slaagt te doen alsof alles in orde is, kan in Europa eventueel succes hebben.  Dat hebben ze snel geleerd.

Issam probeert Parijse uitdrukkingen onder de knie te krijgen en vermengt deze met zijn schoolboeken-Frans.  En dan begint hij aan zijn zoektocht naar werk in restaurants, cafés, bouwwerven…om steeds hetzelfde te horen: “kom terug als je papieren hebt, er is teveel controle.”  In een restaurant met Noord-Afrikaanse bediening, krijgt hij af en toe iets te eten.  De rest van de dag kan hij in de armenkeuken terecht.

Issam en zijn vrienden stammen uit kleine dorpen uit het zuiden van Tunesië, aan de rand van de woestijn.  De televisie is hun venster op de wereld.  En de toeristen.  Wekelijks worden er excursies naar de woestijn georganiseerd met moto’s, met quads, met dromedarissen.  En zijn dorp is dan een stopplaats.  Zonsopgang of –ondergang in de woestijn moet je toch gezien hebben?  En wat een prachtige foto’s!  Achteraf is het zand tussen je tanden, je rugpijn, de lauwe thee, het droog brood en ondermaats eten snel vergeten. 

Of er komt een bus toeristen voor een nep-authentiek Berbers huwelijk, met een nomadentent, couscous, meeslepende muziek (sic!) en buikdanseressen.  Het zitten op de kelims moet je er maar bijnemen: couleur locale.  De dorpsbewoners waren zo naïef te geloven dat de toeristen – vriendelijk en royaal - hen wel héél graag zien om zover te komen kijken naar wat goedkoop vermaak. Een misbegrepen illusie. 

Wordt vervolgd.

Dag lieve mensen,

Eigenlijk zouden we zowat elke week een beschrijving van een liedje kunnen geven dat in een niet zo ver verleden door een Brits rockgroepje gebracht werd.  In de zestiger jaren hadden die blijkbaar een vruchtbare groeibodem in het Verenigd Koninkrijk.  Zo ook het groepje van vandaag.  Hun naam mag jullie niet afschrikken: The Animals hadden niets beestigs – in vergelijking met hun tijdgenoten zagen ze er als collegejongens uit.  The Animals draaiden helemaal rond hun zanger Eric Burdon, een ventje wiens gestalte omgekeerd evenredig was met zijn stem.  Ze beschouwden zichzelf een R & B-groep.  In de loop der jaren kenden ze een groot verloop: muzikale meningsverschillen, vliegangst en grote ego’s zorgden ervoor dat ze hun eigen weg gingen.  In 1964 scoorden ze een hit met het nummer van vandaag: “The house of the rising sun” – in september 1966 gingen ze uit elkaar.  Eric Burdon trok naar de VSA en borduurde voort op het succes van The Animals.

In 1975 kwam ze nog eens bijeen in de oorspronkelijke bezetting om een elpee op te nemen maar die kon hun vroegere verkoopcijfers niet evenaren.  In 1983 zouden ze het met de elpee Ark nog een keer overdoen, ditmaal met modernere muziek, en die werd wel door het publiek gesmaakt.  Tot een echte reünie zou het niet meer komen.  Ze hebben elkaar wel nog in de rechtszaal ontmoet bij een proces over het gebruik van de groepsnaam.  Eric Burdon verloor en hij staat voortaan op de affiche met zijn eigen naam & The Animals eraan toegevoegd. 

Al die jaren is men nog steeds aan het raadselen over de oorsprong van het nummer van vandaag. Dat het over een bordeel en het trieste leven aan de rand van de maatschappij in New Orleans gaat is duidelijk.  Maar oorspronkelijk zou het een Engels volksliedje geweest zijn dat een bordeel in Soho beschrijft.  Britse emigranten zouden het in de 17de eeuw meegebracht hebben naar de VSA.  De oudst gekende opname dateert van 1933 en het werd intussen door talrijke zangers gekopieerd: o.a. The Beatles, Eric Clapton, Joan Baez, Dolly Parton, Pink Floyd, Odetta, Sinead O’Connor, Bob Dylan en Nina Simone. 

Wat er ook van zij, het waren The Animals die het in 1964 tot een absolute nummer één wereldhit maakten.  En terecht.

Kusje -  Lolita

Op het Sint Jansplein (spreek uit : Tsjing-Tjangsplaain) greep vorig week-end het Nigeriaans feest van de oogst plaats. Wij danken de foto's aan de immer alerte en vriendelijke fotograaf van Het Nieuwsblad, John Moussiaux en aan de krant zelve die er een kort verslag bij maakte.

 Het 'New Yam'-festival wordt gevierd met traditionele maskers, dans, lekker eten en muziek. De term 'New Yam' verwijst naar de yam of maniok, het belangrijkste gewas in vele,voornamelijk West-Afrikaanse landen. 'New Yam' is dus letterlijk 'de dag vanaf wanneer je opnieuw yam kan eten'.  En zoals geweten, is maniok een fijne delicatesse.  Voorwaar, dit is toch heel wat anders dan de Rubensstoet. Antwerpen gaat er eindelijk op vooruit en dergelijke festiviteiten op een steenworp van de Seefhoek verzachten de zeden. Zeker tot bij zondondergang.

Bron : http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLLVA_20110817_003

Waarde redactie,

In het land van sangria en flamenco is beroering ontstaan. Niet tegen een mogelijke afschaffing van de afkeurenswaardige stierengevechten, maar tegen het bezoek van de Paus.

mvg - senior

Turken hoeven in ons land (Nederland)  niet verplicht een inburgeringscursus te volgen. Ze mogen vrijwillig op cursus, maar daar mag geen dwang achter zitten en er mogen evenmin sancties of boetes worden opgelegd. Tot dat oordeel kwam dinsdag de Centrale Raad van Beroep in hoger beroep.

Volgens het rechtsorgaan is verplichte inburgering van Turkse immigranten in strijd met een overeenkomst tussen Turkije en de Europese Unie uit de jaren zestig. Daarin staat dat Turken die naar de EU komen, niet mogen worden belemmerd bij het vinden van een baan. Daarin staat ook dat EU-lidstaten geen nieuwe wetten maken die aan Turken toegekende rechten beperken.

De wet Inburgering die in Nederlands sinds 2007 van kracht is, belemmert Turken juist wel, meent de raad. Want als zij het inburgeringsexamen niet halen, komen zij bijvoorbeeld niet in aanmerking voor een verblijfsvergunning voor een onbepaalde tijd. Daarnaast leidt het zakken voor een examen tot een boete. Dit leidt tot een verboden onderscheid tussen Turkse burgers en burgers uit de EU-lidstaten.

Vorig jaar kwamen de rechtbanken in Rotterdam en Roermond tot soortgelijke conclusies. Rotterdam, Vlaardingen en Roermond gingen samen met toenmalig minister Eimert van Middelkoop i in beroep. De Centrale Raad van Beroep is het hoogste rechtsorgaan, daarom is beroep tegen deze uitspraak niet mogelijk.

Het Inspraakorgaan Turken in Nederland  reageerde verheugd op het nieuws. Volgens directeur Ahmet Azdural maakt het een einde aan ,,een discriminerende regeling’’. Veel Turken zien het volgens hem als een vijandig stelsel. Wel vindt Azdurel het van levensbelang dat Turken de Nederlandse taal leren.

Minister Piet Hein Donner  van Binnenlandse Zaken zei dat hij wil gaan kijken hoe Turken in de toekomst moeten inburgeren. Ook wees hij erop dat het kabinet al heeft aangekondigd zich in te zetten voor de aanpassing van het verdrag tussen Turkije en de Europese Unie. Daarvoor heeft Nederland wel steun van andere landen nodig.

Ook wethouder Korrie Louwes van Rotterdam betreurde de uitspraak. ,,We kunnen mensen niet meer verplichten om mee te doen, maar zullen ze wel blijven verleiden om een taaltraject te volgen.’’ De PVV heeft inmiddels Kamervragen gesteld over het ,,bizarre’’ besluit.

Het is onduidelijk hoeveel Turken momenteel een inburgeringscursus volgen. Nederland telt ongeveer 400.000 mensen van Turkse komaf.

http://www.europa-nu.nl/id/virxo9d6dtzj/nieuws/turken_niet_langer_verplicht_tot?ctx=vh9hce2h6wda

Vlaanderen maakt zich ernstig zorgen : 1 Franstalige toegeving vs. een 20-tal Vlaamse.

Di Rupo's concrete voorstellen bevorderen exclusief de Franstalige optie van een drieledig België. Garanties voor de Brusselse Vlamingen worden onderuit gehaald en van de Vlaamse eisen komt weinig in huis. Dit is misselijk makend eenzijdig.

In 2010 kozen de Vlamingen nochtans overduidelijk voor een grondige staatshervorming en meer autonomie, structurele hervormingen en besparingen. Essentiële voorwaarden voor politieke stabiliteit zijn respect voor de grondwet, het gelijkheidsbeginsel en de grenzen van de gewesten. En daaraan mangelt het in Di Rupo's plannen zwaar.

De Vlaamse partijen die nu onderhandelen vertegenwoordigen slechts 53 % van de Vlaamse kiezers. Daar is de grootste partij van het land niet bij. De onderhandelende Franstaligen vertegenwoordigen bijna 90 % van de Franstalige kiezers. Dit onevenwicht verontrust ons.

Nog meer verontrustend is dat deze onderhandelingen steunen op de nota Di Rupo. Zelfs met de 'correcties Beke' blijft dat peperduur en discriminerend en zal de nota niet bijdragen tot een stabiele regering, noch tot economisch herstel.

De splitsing van B-H-V is noodzakelijk omwille van de grondwet. Daarvoor mag zeker geen prijs betaald worden. Di Rupo weigert echter een nette splitsing. De zes Vlaamse gemeenten rond Brussel met taalfaciliteiten vallen er buiten, Franstalige politici krijgen er zelfs extra voorrechten en de inwoners krijgen er nog meer aansluiting bij Brussel. Dit zijn stappen naar de inlijving van deze gemeenten bij Brussel en naar een "corridor". Dat zal de onverdraagzaamheid van de hardliners niet matigen, integendeel!

Vrede is slechts mogelijk mits respect voor de grenzen. De Franstaligen in Halle-Vilvoorde zouden kunnen kiezen voor de Franstalige rechtbanken. Een nep-splitsing dus. Er zou ook een Brusselse Metropolitane gemeenschap opgericht worden. Die geeft Brussel éénzijdig inspraak tot ver in Vlaams Brabant. Respect?

Politieke stabilisering vereist gelijkberechtiging in de tweetalige hoofdstad. Talrijke maatregelen in de nota Di Rupo bouwen er de tweetaligheid echter af en beperken de inspraak van de Vlamingen. Kortom, Vlamingen zouden veel meer moeten betalen voor Brussel (en dat tijdens de zwaarste financiële crisis sinds WO II) in ruil voor nog minder inspraak. Zo komt er nooit communautaire pacificatie.

Di Rupo's voorstellen leiden ook tot verdere versnippering van de bevoegdheden en niet tot reële responsabilisering van de deelstaten en bovendien tot meer drieledigheid i.p.v. de door Vlaanderen gewenste tweeledigheid. Dit is niet de staatshervorming die Vlaanderen wenst en geen recept voor beter bestuur.

Het OVV vraagt alle Vlaamse partijen om zo te onderhandelen dat de essentiële Vlaamse belangen niet geschaad worden. Daarom is extra geld voor Brussel slechts verantwoord na ernstig onderzoek naar reële lasten en lusten van de hoofdstedelijke functie, na stopzetting van alle gewestelijke uitgaven voor gemeenschapstaken en na een grote staatshervorming met een grote overdracht van bevoegdheden naar de gemeenschappen. De dreiging van de financiële markten moet daarbij net aansporen om het roekeloze en aartsconservatieve afwijzen van voldoende en diepgaande hervormingen te mijden als de pest. Al wie daarmee wil verleiden tot de voorliggende extreme en éénzijdig-Vlaamse toegevingen zal slechts verergering van de problemen oogsten.

Namens het Dagelijks Bestuur van het OVV

Robrecht Vermeulen - Voorzitter
Persbericht dagelijks bestuur v/h Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) - 16/08/11

Deze 55-jarige Engelse mevrouw was vrijdagavnd op week-end vertrokken naar haar ouders en maandag naar een concert van de Proms getrokken. Daar werd zij door haar buren telfonisch verwittigd dat er wat aan de hand wa sin haar woning. Toen de dame haar hui betrad, blek dit bewoond door een meute zigeuners, die beweerden over officiële documenten te beschikken dat de zoon hen het huyis had verhuurd nadat zijn moeder overleden was.  De vrouwen van de bende droegen de kleren van de eigenares en de persoonlijke bezittingen waren in palstiek zakken gestopt en in de tuin neergezet.

De volgende dag wist de vrouw een uitwijzigingsbevel te versieren en de Roemenen konden opkrassen. Helaas, bevond het huis intussen zich in een lamentabele toestand met allerlei vernielingen, gezien ondermeer metaal van het dank was verwijderd. De rest ziet u op de foto.  Mevrouw High verklaarde, dat 30 jaar van haar leven was verwoest op enkele dagen, gezien souvenirs, persoonlijke bezittingen, enz. waren verdwenen of beschadigd.

Ook in andere delen van Engeland pikken Roemeense zigeuners woningen of boerderijen in, waarbij zij zich beroepen op het handvest van de Mensenrechten.

Groot-Brittannië is al tientallen jaren een voorloper in de softe behandeling van vreemdelingen. Politiek-correct tot in het belachelijke toe.  Het zijn echter niet de politici die de pijnlijke en beschamende gevolgen dragen van het lakse beleid, maar de burgers, de man en de vrouw in de straat. 

Er is slechts een begin van een oplossing : de grenzen drastisch sluiten in gans Europa en ze laten bewaken door de legers. 

http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/immigration/8704896/Gipsies-move-into-immigration-officers-home-while-she-spent-night-away-at-Proms.html 

De Nederlandse politicus Daniel van der Stoep (PVV) verlaat vrijwillig het Europees Parlement omdat hij onder invloed van alcohol een aanrijding heeft veroorzaakt.

Van der Stoep botste gisteren met zijn auto en nam meteen een drastische beslissing. Afgelopen nacht stuurde hij een persmededeling de wereld in waarin hij zijn ontslag aankondigt.  "Bij de aanrijding is de materiële schade gelukkig beperkt gebleven en er zijn ook geen mensen gewond geraakt", zegt Van der Stoep. "Maar desalniettemin heb ik mij met deze actie gediskwalificeerd als parlementariër."

Van der Stoep zat sinds 2009 in het Europees Parlement. Daarvoor werkte hij als beleidsmedewerker voor de PVV-fractie in de Tweede Kamer. Partijleider Geert Wilders betreurt de beslissing, maar respecteert ze.