23-10-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Adriaan Martens (1885 - 1968)

Als student zet Martens zich in voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit. In 1912 promoveert hij aan de RUG tot doctor in de geneeskunde. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is hij een van de nieuwe hoogleraren van de von Bissinguniversiteit. In 1918 wordt hij lid van de tweede Raad van Vlaanderen. Na de oorlog wordt hij vanwege zijn collaboratie tot de doodstraf veroordeeld. Hij wijkt uit naar Nederland, maar kan dankzij de uitdovingswet van 1929 terugkeren. Martens behoort tot de eerst aangestelde leden van de op 7 november 1938 opgerichte Vlaamse Academie voor Geneeskunde. Brusselse en franskiljonse kringen en oud-strijdersverenigingen komen in verzet tegen de benoeming van de oud-activist. Franstalige liberalen dwingen de regering tot aftreden. In een verklaring, het Manifest van Antwerpen, beklemtonen Vlaamse politici dat de Franstaligen zich niet in te laten hebben met Vlaamse culturele aangelegenheden. Op 2 april 1939 neemt Martens zelf ontslag om een einde te maken aan de controverse. Bij de Duitse inval in 1940 wordt Martens als verdachte gearresteerd door de Belgische overheid en naar Frankrijk overgebracht. In juli 1940 komt hij vrij. Kort daarop wordt hij benoemd tot hoogleraar in de interne geneeskunde in Gent. Martens ondertekent in augustus 1940 de oproep van het VNV voor een nieuwe Volksbeweging en treedt toe tot de partij. Na de bevrijding wordt hij veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf en drie miljoen frank boete wegens politieke collaboratie. In 1948 wordt hij vrijgelaten. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

Op 4 maart 1794 werden 4 zogeheten bokkenrijders geëxecuteerd. Het waren de laatsten in een lange rij van veroordelingen van struikrovers die de beide Limburgen maar vooral het Land van Overmaas jarenlang onveilig hadden gemaakt.

In 1898 ligt het poolschip Belgica van commandant de Gerlache vastgevroren in het Zuidpoolijs. De overwintering zou 15 maanden duren.

Op 4 maart 2006 overleed kunstschilder Jef Van Tuerenhout. Hij was vanuit Mechelen uitgeweken naar de kuststreek. Hij werd 79 jaar.

Op 4 maart 1848 wordt de communistische denker Karl Marx in Brussel van zijn bed gehaald en naar Frankrijk verbannen. Het café ‘De Swaen’ op de Brusselse Grote markt moest van dan af enkele zwaar drinkende klanten missen.

Wanneer de Duitse revolutionaire denker Karl Marx op 2 februari 1845 in Luik arriveert, weet de Belgische politie al dat deze uit Frankrijk uitgewezen ‘gevaarlijke’ man in het oog moet worden gehouden. Per postkoets gaat de tocht verder naar Brussel. 
Karl Marx, van wie we nu weten dat hij de filosoof is van het communistische denken en van de arbeidersrevolutie, was eerder op de vlucht uit Duitsland, zijn vaderland. In Parijs spoort hij de Duitsers aan een aanslag te plegen op vooraanstaanden. De plannen mislukken maar Karl Marx wordt Frankrijk uitgewezen. Hij vertrekt via Luik naar Brussel.
België wordt in die jaren beschouwd als het meest liberale en democratische land van Europa. Wie op de vlucht was kon hier altijd wel terecht, op voorwaarde een verblijfsvergunning te krijgen.
Karl Marx diende op 22 maart 1845 een schriftelijk verzoekschrift in bij Koning Leopold. Hij mocht hier blijven op voorwaarde dat hij zich verbond om geen politieke activiteiten te organiseren. Marx engageerde zich daartoe. Hij was filosoof en zou zich onledig houden met wetenschappelijk werk.
Karl Marx zou in Brussel verblijven van 1845 tot 1848 toen hij ook uit België werd uitgewezen.
Marx liet ook enkele dagen na zijn aankomst in Brussel zijn vrouw, de van adel afkomstige Jenny von Westphalen, en hun dochtertje overkomen. Tijdens hun verblijf in België zou het gezin met nog twee kinderen uitbreiden. Hoe de familie Marx hier konden in leven blijven, leek een raadsel. Karl Marx werkte wel als journalist voor de Duitstalige Brüsseler Zeitung, een blad voor de vrij grote groep Duitse inwijkelingen. Maar gelukkig was er Friedrich Engels, vriend en geestesgenoot die wel geld had. 
Karel Marx woonde dicht bij de Brusselse kathedraal, zijn vriend Friedrich Engels in Sint-Joost-ten-Node. Samen met nog andere meestal Duitstalige vluchtelingen werd er bij pot en pint stevig gepraat en plannen gemaakt. 
De door Marx gestichte ‘Bond der rechtvaardigen’ werd omgedoopt tot de ‘Bond der communisten’ en de leuze ‘Alle mensen worden broeders’ werd: ‘Proletariërs aller landen, verenig u’. Het was op de Brusselse Grote Markt in het ‘Huis de Zwaan’ dat Marx en Engels het pamflet schreven dat nog steeds bekend is als de bijbel voor extreem links.
Het Communistisch Manifest begint met een waarschuwing: "Een spook waart door Europa, het spook van het communisme. Alle machten van het oude Europa hebben zich tot een heilige klopjacht tegen dit spook verbonden, de paus en de tsaar, Franse radicalen en Duitse politieagenten." Het manifest eindigt met: "De communisten verbergen hun opvattingen en oogmerken niet. Zij verklaren openlijk dat hun doel slechts kan worden bereikt door de gewelddadige omverwerping van iedere tot dusverre bestaande maatschappelijke orde. Dat de heersende klassen sidderen voor een communistische revolutie! De proletariërs hebben daarbij niets te verliezen dan hun ketenen, zij hebben een wereld te winnen. Proletariërs aller landen, verenig u!"
Wanneer in Frankrijk op 24 februari 1848 de revolutie uitbreekt slaan in Brussel ook arbeiders aan het muiten. In Brussel wordt gemanifesteerd tegen de Koning en voor de republiek. De Belgische autoriteiten schrijven de schuld toe aan Karl Marx die de relletjes had goedgekeurd. Eerste minister Rogier gaf het bevel om alle gekende vrienden en relaties van Karel Marx te arresteren.
De volgende dag, 4 maart 1848, viel de politie het pension binnen waar Marx verbleef en arresteerde hem en zijn vrouw. De politie zette Marx en zijn gezin de grens over. Als politieke vluchtelingen kwam Marx terecht in het revolutionaire Parijs. Later zou hij doorreizen naar Londen waar hij ook stierf.
 
@ 6minutes.be

Enkele dagen geleden vertoefden we in het Londen uit onze jeugdh-jaren. Vandaag gaan we naar Berlijn tijdens he nazibewind.

Deze reportage begint onschuldig met een bezoek aan de populaire componist Paul Lincke die enige van zijn melodieën op de piano speelt. Vervolgens komen we meer te weten over het amusementsleven in Duitsland tijdens de oorlogsjaren met een aantal beelden van de propagandaminister Joseph Geubels en programma's voor de militairen aan het front. Niet uit nostalgie naar die ellendige periode, wel uit nieuwsgierigheid naar het leven van toen. Einverstanden ?

Ray

25-10-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Reimond Tollenaere (1909 - 1942)

Tollenaere studeert van 1928 tot 1934 rechten aan de RUG. Hij is een radicaal aanhanger van politiek Groot-Nederland en verwerpt elk compromis met de Belgische staat. Als beursstudent in Duitsland in 1931 en 1932 komt hij in contact met het nationaal-socialisme en neemt hij een aantal nazileerstellingen over. Tollenaere is nog student wanneer VNV-leider Staf de Clercq hem in oktober 1933 benoemt tot propagandaleider van het VNV. Van meet af aan is het Tollenaeres bedoeling om het VNV een nationaal-socialistische en Groot-Nederlandse koers te laten varen. Hierdoor komt hij regelmatig in conflict met de gematigder strekking binnen de partij. In mei 1936 wordt hij tot volksvertegenwoordiger gekozen. Hij streeft naar een rechtse en antidemocratische beweging tegen een eventueel volksfront van socialisten en communisten. Tollenaere wordt bij de Duitse inval gearresteerd en naar Frankrijk gedeporteerd (10 mei 1940), maar op 21 juni bevrijd. In de zomer van 1940 spreekt hij zich uit voor een onvoorwaardelijke collaboratie en een nationaal-socialistische Germaanse statenbond. Groot-Nederland zou hierin als autonome staat een plaats vinden. In mei 1941 wordt hij de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie/ Zwarte Brigade van de Eenheidsbeweging-VNV. In augustus 1941 behoort hij tot de eerste lichting Vlaamse vrijwilligers die naar het oostfront vertrekken. Na zijn vertrek heeft Tollenaere geen invloed meer op de politieke koers van het VNV. Bij een van de eerste acties van het Vlaamsch Legioen sneuvelt hij. Zijn dood is een zware klap voor de Clercq die Tollenaere ziet als zijn opvolger. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

Buongiorno cari amici

We gaan nog eens melig doen.  Dat mag, vind ik.  De winter, de bedrukte sfeer, het politiek straatje zonder vooruitzichten voor Vlaanderen maakt dat ik mijn opgewekt humeur kwijt ben.  Daarom stel ik jullie vandaag een zanger voor uit een land waar de zon veel meer haar best doet om ons te verwarmen dan in dit kille, natte landje.  

Roberto Satti zag het lentelicht in Rome op 18 maart 1945.  Hij verhuisde als tiener naar Verona, de stad waar zijn oudere zus met haar man, een Amerikaanse G.I., woonde.  Dankzij zijn schoonbroer geraakte hij vertrouwd met de Amerikaanse muziek, vooral dan met country en rock ’n roll.  Hij had een goede stem, begeleidde zichzelf op de gitaar en werd af en toe uitgenodigd om op soldatenfeestjes voor sfeer te zorgen.  De film “Jailhouse Rock” zorgde ervoor dat hij met Elvis Presley begon te dwepen en zanger wou worden.  Niet alleen qua uiterlijk leek Roberto wel wat op Elvis, ook zijn stem had een soortgelijk timbre en een groot bereik van een zuivere falset tot een diepe bas.  

In 1963 kreeg hij onder de artiestennaam Bobby Solo een platencontract bij Ricordi Record Company in Milaan.  Een jaar later mocht hij met “Una Lacrima sul Viso “ deelnemen aan het San Remofestival, maar hij werd uitgesloten omdat hij wegens een keelprobleem niet kon zingen en zich verplicht zag te playbacken.  Niet dat dit enige negatieve invloed had, want het plaatje veroverde de wereld: het haalde een verkoopcijfer van zes miljoen exemplaren wereldwijd.  Het daarop volgende jaar won Bobby Solo dit festival met het liedje “Si piangi, si ridi”, werd vervolgens afgevaardigd naar het Eurovisie Songfestival en eindigde ermee op de vijfde plaats.  Tot het midden van de zeventiger jaren nam hij verschillende plaatjes op met wisselend succes.  Dan veranderde hij het geweer van schouder en werd zelf producer tot de discotijd aanbrak en hij zijn bekendste nummer in een nieuw kleedje stak.  En hij herhaalde het oorspronkelijke overdonderende succes.

Bobby Solo is intussen een gewaardeerd artiest, een zanger die vele genres aankan: Frank Sinatra, Johnny Cash, country, rock, Napolitaanse volksliedjes, jazzy nummers, kerstmuziek… noem maar op, maar zijn groot idool is en blijft “Il Maestro” Elvis Presley. 

Luister en kijk even mee naar Bobby Solo met Una Lacrima sul Viso (Merken jullie ook de gelijkenis met een jonge Helmut Lotti?).  Mooi, he? 

Bacio -  Lolita
 

Soms duurt het lang om een regering te vormen. Anderzijds duren regeringen niet altijd lang. Daarvan zit er een voorbeeld bij wat we vandaag herdenken. 
Wie werd er vandaag, 3 maart, geboren?
Zanger Marc Dex in 1943
In 1972 zangers en presentatrice Yasmine die met haar echte naam Hilde Rens heet en die op en tragische manier uit het leven trad.

Sterfgevallen op deze dag:
De Belgische politicus Paul-Emile Janson. Hij stierf in 1944 in het concentratiekamp Buchenwald.
In 1971 overleed politicus Victor Leemans.
In 1983 overleed Hergé, tekenaar van Kuifje, met de echte naam Georges Remy.
Gérard Blitz die de vakantiedorpen Club Med (met de volle naam de ‘Club Méditerranée’) was begonnen, stierf in 1990. Gérard Blitz was lid van een familie van vooroorlogse zwemkampioenen uit Antwerpen.

Op 3 maart 1995 stonden de financiële markten in rep en roer. Voor de Amerikaanse dollar kreeg je geen 30 frank meer. Iedereen dat wat spaargeld te beleggen had was in dollars gestapt en nu zakte de sterke Amerikaanse munt weer weg.

Paul-Henri Spaak kon op 3 maart 1946 een regering vormen. Hoe lang wist hij deze in stand te houden? 
Dat het vormen van een regering niet altijd van een leien dakje verloopt, weten we nu meer dan ooit. Na de verkiezingen van 2007 beleefden we de langste crisis tot hiertoe. Er is niet alleen het vormen van een beleidsploeg. Eens die er is, moet getracht worden de eenheid samen te houden. En ook dat lukt weer niet altijd. Lees maar. 
Sinds 1830, sinds België onafhankelijk werd, kenden we 93 opeenvolgende regeringen met een verschillende duurtijd en gevormd door afwisselende partijen. De normale tijdspanne dat een regering aan het bewind blijft is 4 jaar. Maar als er incidenten zijn dan kan het korter.
De kortste looptijd die tot hiertoe werd vastgesteld was de regering die Paul-Henri Spaak op 3 maart 1946 vormde. Nauwelijks 18 dagen later was het feestje al voorbij.
Voor de oorlog, kon de op 13 mei 1925 gevormde regering Van de Vyvere het nauwelijks twee weekjes langer volhouden. De regering bleef slechts 34 dagen aan het bewind.
In het niet zo heel verre verleden waren er nog negen andere regeringen die minder dan 5 maanden standhielden.
De regering Duvieusart van 8 juni 1950 moest na 2 maanden en 8 dagen stoppen.
De regering Tindemans I die op 5 april 1974 aantrad hield het slechts 2 maanden en 16 dagen vol.
Tindemans III (6 maart 1977) stopte na 3 maanden.
Martens II ging op 23 januari 1980 van start en moest na 3 maanden en 24 dagen de handschoen in de ring werpen.
De vooroorlogse regering Theunis was actief vanaf 20 november 1934 en hield het 4 maanden vol.
Van Acker III (31 maart 1946) kon 4 maanden en 3 dagen aan het bewind blijven. Eyskens II (26 juni 1958) stopte na 4 maanden en 16 dagen.
De regering Pierlot II kon 1 dag langer regeren: 4 maanden en 17 dagen, namelijk van 26 september 1944 tot 12 maart 1945.
Regering Martens III moest ook voortijdig stoppen, 4 maanden en 29 dagen.
Martens III ging op 18 mei 1980 van start.
 
Kampioenen van de lange adem
Acht verschillende regeringen bleven langer aan het bewind dan de vastgestelde termijn van 4 jaar. Dé kampioen had meer dan 9 jaar nodig. Die startte op 16 oktober 1884. 
Paul-Henri Spaak startte de kortste regering op 3 maart 1946.
Het was zijn partijgenoot Achilles Van Acker die op 23 april 1954 Van Acker IV startte en pas op 25 juni 1958 ermee ophield, dat is 4 jaar en 2 maanden later. Achille Van Acker miste de sluitingsfeestelijkheden van Expo 58. Hij opent onderaan de lijst van langste regeringen, regeringen die langer duurden dan 4 jaar.

De regering Théo Lefèvre bleef 1 maand langer aan het bewind, 4 jaar en 3 maanden, van 25 april 1961 tot 27 juli 1965.
Charles Rogier II lukte het om vanaf 12 augustus 1847 tot 31 oktober 1852 te regeren: 5 jaar en 2 maanden.
De regering Charles de Broqueville regeerde 6 jaar en 2 maanden, van 1931 tot 1917, midden de Eerste Wereldoorlog.
Een regeerperiode van 6 jaar en 7 maanden: regering Malou I van 1871 tot 1878.
Charles Rogier IV was aan het bewind van 26 oktober 1861 tot 3 januari 1868 of 7 jaar en 2 maanden.
De regering de Smet de Nayer deed het nog iets beter: 7 jaar en 9 maanden, van 5 augustus 1899 tot 24 januari 1907.
Kampioen werd wel de regering Beernaert, de Oostendenaar en Nobelprijswinnaar Beernaert, die bleef 9 jaar en 5 maanden aan het roer. Van 16 oktober 1884 tot 26 maart 1894.

@ www.6minutes.be

wat ik overhad aan mensenliefde
heb ik uit mijn hart geduwd
de teleurstelling in velen
heeft me naar mezelf gestuwd

ik wil nog een paar echte vrienden
wat familie en mijn gezin
de rest kan me gestolen worden
het is tijd dat ik opnieuw begin

ik word een rustige familieman
ik werd ooit teveel bedrogen
en met schouderklopjes
telkens weer voorgelogen

laat me nu maar op mijn bankje zitten
denkend aan hoe het vroeger was
en met een beetje weemoed dromen
van een hart dat juist op tijd genas  
 
http://blog.seniorennet.be/johan1944/

27-10-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Ferdinand Snellaert (1809 - 1872)

Snellaert studeert geneeskunde in Utrecht en Gent, waar hij zich vestigt. Hij geniet er prestige voor zijn initiatieven inzake taal, literatuur en politiek. Hij is bv. een van de stichters van het genootschap De Tael is gan(t)sch het volk en initiatiefnemer voor het petitionnement van 1840. Na de dood van Jan F.Willems in 1846 komt hij aan het hoofd te staan van de V.B. en onderneemt hij pogingen om een zelfstandige Vlaamse partij op te richten die buiten de ideologische strijd zou blijven. Dit mislukt omdat na 1847 de meeste Vlamingen zich bij de langzaam ontstaande liberale of katholieke partij aansluiten. Hij is in 1851 stichtend lid van het Willemsfonds en in 1849 neemt hij het initiatief tot de organisatie van het eerste Nederlandsch (Taal- en) Letterkundig Congres te Gent. In 1856 wordt hij als verslaggever lid van de door minister Pierre de Decker samengestelde Grievencommissie. Ten opzichte van Nederland blijft hij steeds broederschap en verbondenheid voelen, maar na 1835 legt hij zich uiterlijk neer bij de Belgische realiteit. Snellaert beschouwt, in tegenstelling tot de meeste flaminganten van zijn tijd, de Walen als een vreemd en vijandig volk. Levensbeschouwelijk leunt hij, hoewel gelovig, aan tegen het liberalisme. Vanaf 1859-1861 kiest hij partij tegen de jongere liberalen onder leiding van Vuylsteke en schaart hij zich achter de onafhankelijken en katholieken. Duidelijk is het dat hij van 1858 af toenadering zoekt tot democraten en radicalen, terwijl hij gaat beseffen dat de V.B. rekening moet houden met het gezag van de Kerk. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

Graag ook uw gedacht (0)

Een van de webstekken die ik zowat dagelijks bezoek is die van Freddy Van Gaever. Als u het mij vraagt: zet die blog bij uw favorieten.

Vandaag ook weer eens een hilarisch ongelooflijk absurd stukje, ware het niet zo pijnlijk realistisch, over hoe het belziek gerecht als in een zwarte comedie uitspraken doet. Ga het ter plaatse maar eens lezen, nu echter zijn cursiefje van gisteren.

Ja wij zijn verschillend !!

Ik lees hier zojuist dat er in Irak en in Lybie weeral iemand zich heeft opgeblazen. Feitelijk is dit geen nieuws meer. Reeds jaren blijken de kandidaat "opblazers" in de rij te staan om hun leven te geven voor "Allah". De kans dat ze hun "daad" overleven is uiterst gering en meestal schiet er van de "opblazers" niet veel meer over. Wel jammer is dat ze steeds ontelbaren onschuldigen de dood in jagen of voor hun verdere leven verminken. Hoeveel het er dit nu reeds hebben gedaan weten we niet maar het zijn er meerdere honderden en volgens bepaalde bronnen staan er nog steeds veel wachtenden in de rij.

Wat drijft die zelfmoordenaars? Zijn ze "zeker" dat "Allah" er zal voor zorgen om hen na het stellen van hun "daad" in een staat van quasi permanent en eeuwigdurend "orgasme" te brengen? Zullen er inderdaad lange rijen van "maagden" op hen staan wachten? Hoevele lieve Prinsen zullen er voor de vrouwelijke zelfmoordenaars in de tuinen van Allah met open armen klaar staan? Wij weten het niet.

Wat we wel weten is het feit dat indien Freddy Van Gaever morgen zou beslissen om bijna dagelijks toespraken te gaan houden in vele Vlaamse steden voor de "Vlaamse Onafhankelijkheid" en dat hij tijdens die toespraken een oproep zou doen om enkele kandidaat-zelfmoordenaars te vinden om voor die actie voor meer ruchtbaarheid te zorgen en zelfs als Van Gaever vergezeld zou zijn van een pastoor die graag wil bevestigen dat O.L.H. er zal voor zorgen dat de hemelpoorten na de "ontploffing" onmiddellijk zullen openwaaien en talrijke engelen met lekkere spijzen en dranken voor eeuwig zullen ter beschikking staan, wel zelfs dan vrezen we dat Freddy steeds van een kale reis zal terugkeren en in héél Vlaanderen waarschijnlijk niet één kandidaat zal vinden. Filip Dewinter die beter bespraakt is mag het ook proberen. Ook hij zal bot vangen!

Zelfs de beste sprekers van de andere, zogenaamd democratische partijen, zullen hoogst waarschijnlijk niemand vinden. Ook niet voor andere "edele" doelen". Er is dus een duidelijk verschil tussen de "moslimwereld" en de onze.

Mij stoort het niet dat Abdul of Mohammed hun vrouwen in een soort "levende zakken" laten rondlopen. Zeker als die vrouwen daar mee instemmen.
Mij stoort het niet dat de vrouwen van Piet of Jan, tot groot jolijt van andere strandbezoekers, in hun blote borsten op het strand van Nieuwpoort rondwandelen.

Maar er zijn nu eenmaal zaken die wel storen. Wat zou men er van denken indien men een huis op de Grote Markt van Antwerpen of Brussel zou afbreken en er een Minaret in de plaats zou bouwen? Hoe zouden de toeschouwers bij een hulde aan de tombe van de onbekende soldaat reageren indien de Militaire Muziekkapel van dienst zou beginnen met het spelen van "lang zal hij leven!"? Zouden familieleden en gelovigen die in de kerk een begrafenisdienst bijwonen het op prijs stellen indien de pastoor als verassing voor een kort intermezzo heeft gezorgd door een hoempa-hoempa bandje uit Oostenrijk met inbegrip van de jodelaar zou laten optreden? Hoe zouden Moslims reageren indien ze tijdens een gebedsdienst in een Moskee plots zouden vaststellen dat enkele vrouwelijke toeristen in bikini en luid pratend de Moskee zouden binnenwandelen? Men voelt met de ellebogen aan dat al deze incidenten uiterst "storend" zouden werken.

We kunnen dus alleen vaststellen dat Moslims anders zijn dan wij. Wij zeggen niet dat wij of zij "beter" zijn. Neen we zeggen "anders".
Daarom is het een grove fout geweest van vele van onze vroegere "leiders" om ons trachten te dwingen een soort multiculturele "samenleving" te aanvaarden en ons die te willen opdringen. Een vrouw is in verwachting of niet. Een beetje wel en een beetje niet kan niet. Zo kan men ook tradities, gewoonten, gebruiken en culturen niet "mengen".

Daarom menen we dat we er stap per stap terug moeten voor zorgen om in de Wereld en daar waar het nog mogelijk is terug tot meer homogene bevolkingsgroepen te komen. Als men alles meer en meer begint te "mengen" in een samenleving komt men niet tot een betere samenleving maar stilaan geraakt men in een soort "samendoding". Het is mooi te willen geloven dat de oplossing voor het grote nadeel dat de wereldbevolking kent door talrijke en dikwijls totaal verschillende talen te spreken er in bestaat om iedereen één wereldtaal zoals het Esperanto te laten spreken. Maar de werkelijkheid heeft reeds lang onze ogen geopend en we hebben vastgesteld dat dergelijke dromen een illusie blijven. Talen, tradities, culturen, gebruiken moet men koesteren en niet mengen of vernietigen.

Laat er ons dus voor zorgen dat alle beslissingen die ons terug naar de vroegere situatie van quasi homogeniteit kunnen brengen de nodige steun verdienen en dat in het uiteindelijke voordeel van IEDEREEN men alle verdere vermengingen en daardoor uiteindelijke vernietiging van culturen, talen en tradities moet trachten te verhinderen. Als men in een ver land vertoeft en iemand zijn eigen taal hoort spreken voelt men zich onmiddellijk aangetrokken tot die persoon. Hij heeft misschien op vele punten een andere mening, is misschien van een andere stad of politieke partij, maar ik voel me op een of andere wijze verbonden. Hij behoort tot "mijn samenleving". Vreemdelingen die zich volledig integreren zijn welkom zoals de duizenden Vlamingen die naar de USA trokken en waarvan de kinderen na enkele generaties nog alleen hun naam hebben die hen onderscheidt van de lokale bewoners. Zij hebben zich volledig aangepast.

Maar diegenen die zich niet willen aanpassen, die een voor ons onverstaanbare taal blijven spreken, die op hun winkelramen een voor ons onbegrijpelijk soort "Spaghettigeschrift" schilderen, die hun vrouwen kleden als een soort brievenbus en die niet tot onze "samenleving" willen behoren moeten we inderdaad duidelijk maken dat dit niet verder meer kan. Dat we de door onze voorouders achtergelaten rijkdom aan cultuur, gebouwen, tradities, sociale zekerheid enz. niet verder willen laten vernietigen en dat de tijd gekomen is om te beslissen: "aanpassen" of terugkeren naar de streek van uw "samenleving".

Dat dit alles zo correct en ordentelijk als mogelijk zal moeten verlopen is evident. Maar het is nu tijd dat onze "overheid" de verkeerde weg verlaat die ze jaren geleden is gaan volgen. Ook wij willen graag beloven dat indien we ons in andere streken willen vestigen we geen storend element willen zijn in die "samenlevingen" en ons graag zullen willen aanpassen. Indien we dit niet wensen te doen moeten we ook aanvaarden dat men ons vraagt terug te gaan naar de streek die we verlaten hadden.

Zoals ik veel begrip heb voor Moslims die iets tegen alcohol hebben moeten zij ook begrijpen dat ik niet zot ben om hier in de toekomst de kunstjes van "zelfmoordenaars" te moeten bewonderen. Indien iedereen zoveel mogelijk in "zijn gemeenschap" blijft is de kans op een gelukkig leven ook veel groter dan indien men beslist te vertoeven in een "gemeenschap" die men feitelijk niet kan of wil begrijpen of zoals in sommige gevallen zelfs haat.

Men zegge het voort...

Freddy Van Gaever

Op zich hebben deze verkiezingen een louter lokaal belang. Ze zijn echter maatgevend voor de samenstelling van de Eerste Kamer (de senaat) waar tot hiertoe de PVV niet in vertegenwoordigd was.

Zal de huidige regeringsmeerderheid,  VVD (liberalen) en het CDA (christendemocraten) met de gedoogsteun van de PVV van Wilders nu ook in de senaat over een meerderheid beschikken ? 

In 1913 werd Godfried Bomans in Den Haag geboren. Hij werd ooit de meestgelezen auteur van het Nederlandse taalgebied genoemd.

1820 was het geboortejaar, op 2 maart van Edward Douwes Dekker, bekender als Multatuli en auteur van het meesterwerk Max Havelaar. Lees hierover meer op 19 februari.

In 1835 overlijden keizer Franz I van Oostenrijk tevens als Franz II de laatste keizer van het Heilige Roomse Rijk. Hij werd ook de schoonvader van Napoleon Bonaparte die trouwde met Marie-Louise, de oudste dochter van Keizer Franz.

In 1127 overleed Karel de Goede in Brugge. Overleed? Karel de Goede, graaf van Vlaanderen, werd vermoord in de Sint-Donaatskerk.

Karel de Goede werd vermoord toen hij op 2 maart in het jaar 1127 voor het altaar van de Brugse Sint-Donaatskerk knielde. Hij werd ‘de Goede’ genoemd en droeg de titels van Graaf van Vlaanderen, Graaf van Artésië en graaf van Zeeland. Zijn oorspronkelijke naam was: ‘Karel van Denemarken’. 
Karel werd in Denemarken geboren. Zijn geboortejaar is niet exact gekend, het moet rond 1080 zijn geweest. Hij was de zoon van de Deense Koning Knoet de vierde en van Adela van Vlaanderen, dochter van Robrecht de Fries, graaf van Vlaanderen.
Koning Knoet werd vermoord in 1085 en Adela vluchtte naar haar vader, Robrecht de Fries.
Toen Adela hertrouwde bleef zoontje Karel achter bij zijn grootvader. Hij werd opgevoed aan het Hof in Brugge en werd raadgever van zijn neef, graaf Boudewijn VII. Telkens Boudewijn VII op reis ging werd Karel regent om in Vlaanderen de orde te handhaven.
Karel volgde dan in 1119 de kinderloos gestorven Boudewijn VII op. Er waren wel moeilijkheden vooraleer Karel de titel van Graaf van Vlaanderen mocht dragen. Vooral in Zuid-West-Vlaanderen werd hij niet direct erkend mede omdat hij daar had deelgenomen aan het onderdrukken van opstanden van de kleine adel. Dat optreden tegen de rijke familie Erembald uit Veurne zou Karel de Goede uiteindelijk het leven kosten.
Karel de Goede was zeer godsvruchtig en als vorst bestreed hij onrecht en armoede. De grote hongersnood die in de jaren 1124-1125 in heel Europa was uitgebroken, bezorgde hem de bijnaam ‘de Goede’.
 

@ ww.6minutes.be

Gisteren reden we rond in Londen uit de vijfiger jaren. Vandaag een fragment uit een typisch Britse musical uit 1937  "Me and my Girl" van Noel Gay met de overbekende Lambeth Walk. Een Broadway prodctie uit 1987.

Savat

28-10-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Flor Grammens (1899 - 1985)

Flor Grammens met vrouw en zoon Marc    In 1920 belandt Grammens als onderwijzer in de taalgrensstad Ronse. In 1927 begint hij te werken als Davidsfonds-propagandist voor de taalgrens en wordt hij secretaris van het comité Taalgrens Wakker!. Rond 1930 sticht hij de Kristen-Vlaamsche Taalgrensaktie. Hij neemt ontslag uit het onderwijs en aanvaardt een sinecure om zich volledig voor de taalgrenszaak in te zetten. Hij wil aantonen dat de taalwetgeving niet kan worden nageleefd zonder een aanpassing van de provinciegrenzen, omdat Waalse besturen en rechtbanken geen tweetaligheid willen. Daartoe lokt hij processen in beroep uit voor Waalse burgerlijke en correctionele rechtbanken. Grammens' Kristen-Vlaamsche Taalgrensaktie geraakt vanaf 1934 in het slop. Hijzelf evolueert in nationalistische zin en verliest zijn geloof in de parlementaire democratie. In januari 1937 begint Grammens in Edingen en omliggende gemeenten onwettige Franstalige straatnaamborden te overschilderen. Hij laat zich voortdurend opnieuw verbaliseren of zelfs opsluiten en krijgt weldra navolging van honderden, vooral Leuvense, studenten in heel Vlaanderen. Onder druk van Grammens legt de regering in 1938 de eentaligheid op als een bindende interpretatie van de bestuurswet van 1932. Bij de parlementsverkiezingen van 1939 wordt Grammens als onafhankelijke op een VNV-lijst verkozen. Dankzij zijn parlementaire onschendbaarheid kan hij voor de Duitse inval een felle propaganda tegen de Belgische landsverdediging voeren. Tijdens de bezetting treedt Grammens niet toe tot het VNV. Hij protesteert voortdurend bij de bezetter, onder meer tegen de verwaarlozing van het Nederlands in Duitse mededelingen. Hij wordt lid en kort nadien voorzitter van een nieuwe Commissie voor Taaltoezicht, die in het Brusselse onderwijs met grote voortvarendheid te werk gaat en op veel verzet stuit. Grammens trekt de taaltoestanden recht in allerlei besturen en in het onderwijs. Eind oktober 1944 wordt Grammens aangehouden door een verzetsgroep. Hij wordt veroordeeld tot zes jaar opsluiting. Bij zijn vrijlating in 1950 is zijn rol uitgespeeld. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

Het laatste woord van Geert Wilders

bij zijn proces

 
Overal in Europa gaan de lichten uit. Overal op het continent waar onze beschaving bloeide en waar de mens vrijheid en welvaart en cultuur schiep. Overal ligt het fundament van het Westen onder vuur.

Overal in Europa fungeren de elite's als beschermers van een ideologie die al veertien eeuwen uit is op onze vernietiging. Een ideologie die voortkomt uit de woestijn en alleen maar woestijnen kan voortbrengen omdat ze de mens geen vrijheid gunt. De islamitische Mozart, de islamitische Gerard Reve, de islamitische Bill Gates; ze bestaan niet want zonder vrijheid is er geen creativiteit. De islam is een ideologie die zich vooral onderscheidt in moord en doodslag en die alleen maar maatschappijen kan voortbrengen die achterlijk en verpauperd zijn. Vreemd genoeg willen de elites geen slecht woord over die ideologie horen.

Mijn proces staat niet op zichzelf. Alleen de onnozelen denken dat het een incident is. Door heel Europa vechten de multiculturalistische elites een totale oorlog uit tegen hun bevolkingen. Met als inzet de voortzetting van de massa-immigratie, uiteindelijk resulterend in een islamitisch Europa – een Europa zonder vrijheid: Eurabië.

Overal in Europa gaan de lichten uit. Wie op eigen houtje denkt of spreekt loopt gevaar. Vrijheidslievende burgers die kritiek hebben op de islam of zelfs maar stellen dat er een verband bestaat tussen islam en criminaliteit of eerwraak, betalen een bittere prijs en worden bedreigd en gecriminaliseerd. Wie de waarheid spreekt loopt gevaar.

Overal in Europa gaan de lichten uit. Overal staat de Orwelliaanse denkpolitie klaar, overal beducht op gedachte-misdaden, overal er op uit de bevolking terug te werpen binnen de lijnen waarbinnen het geacht wordt te denken.

Dit proces gaat niet over mij. Dit gaat over iets veel groters. Vrijheid van meningsuiting is niet het eigendom van de toevallige elites van een land. Het is een onvervreemdbaar recht, het geboorterecht van ons volk. Er is eeuwen voor gevochten, en nu wordt het opgeofferd om het een totalitaire ideologie naar de zin te maken.

Toekomstige generaties zullen terugkijken op dit proces en zich afvragen wie aan de goede kant stond. Wie opkwam voor de vrijheid en wie het in de uitverkoop wilde doen.

Overal in Europa gaan de lichten uit. Overal wordt onze vrijheid beknot. Daarom herhaal ik de woorden die ik hier eerder vorig jaar sprak:

Het is niet alleen het recht, maar ook de plicht van vrije mensen, en dus ook voor mij als Tweede Kamerlid, zich uit te spreken tegen elke ideologie die de vrijheid bedreigt. Het is dus een recht en een plicht de waarheid over de kwaadaardige ideologie genaamd Islam te spreken. Ik hoop dat de vrijheid van meningsuiting in dit proces zal zegevieren. Ik hoop niet alleen dat ik zal worden vrijgesproken. Maar vooral dat de vrijheid van meningsuiting in Nederland en Europa zal blijven bestaan.

Met dank aan vriend Jos.

29 februari (niet dit jaar)
Februari is de tweede maand van het jaar en telt 28 dagen in gewone jaren, en 29 dagen in schrikkeljaren. Het is dit jaar geen “gewone” maand. 2008 is een ‘schrikkeljaar’ en dus tellen we 29 dagen. 
Februari is genoemd naar de Romeinse god Februus, de god van de zuivering, de purificatie en van de onderwereld. Bij de oude Romeinen was Februaris de maand van de grote reiniging en boetedoening. Februari was toen de laatste maand van het jaar en de schrikkeldag werd aan het einde van het jaar, dus aan februari toegevoegd. Pas in het jaar 456 bij de invoering van de Gregoriaanse kalender werd januari de eerste en februari de tweede maand.

De oud-Nederlandse naam Sprokkelmaand zou een verbastering kunnen zijn van het Latijnse woord “spurcus” of smerig. Er werd toen verwezen naar heidense vruchtbaarheidsfeesten die meestal de spuigaten uitliepen. Sprokkelmaand zou niets met het sprokkelen van hout te maken hebben terwijl een andere verklaring precies naar de schrikkeldagen verwijst. De naam zou zijn afgeleid van “sporkelen” of springen, om de vier jaar dus een dag verspringen.

Een schrikkeldag is een dag voor vrijgezellen. Het wordt op het eerste gezicht een drukke dag. Wie op de 29ste februari wordt geboren moet wel vier jaar wachten op zijn volgende verjaardagsfeestje. 
Bij de ‘beroemde’ jarigen de gebroeders René en Manu Verreth, de gekende acteurs. Zij werden in 1940 geboren.

In 1940 zag ook Sonja Barend, de even bekende Nederlandse TV-presentatrice het levenslicht.

In 468 overleed Paus Hilarius, de 48ste Paus. Hij verkondigde de pauselijke alleenheerschappij.

In 1910 overleed de Antwerpse componist Edward Keurvels. Hij was in zijn tijd een autoriteit bij de opera en was bekend als de organisator van de Dierentuinconcerten.

In 1946 overleed bioloog Victor Van Straelen. De in Antwerpen geboren Van Straelen was directeur van het Nationaal Museum voor Natuurkunde. Hij werd 74.

Op 29 februari 1816 werden de huwelijksfeesten van Kroonprins Guillaume en de Russische tsarendochter Anna Paulowna in Tervuren beëindigd. Lees meer op 27 februari

In 1848 roepen de verschillende Zwitserse kantons het onafhankelijke Zwitserland uit.

En in 1940 wordt in Hollywood de grote succesfilm ‘Gone with the Wind’ bekroond met 8 Oscars.

In de Verenigde Staten is de 29ste februari ‘bachelor day’.

Hoe bereken je een schrikkeljaar ?
Het is hét moment vandaag, het is 29 februari, een schrikkeldag. Denk aan het oude volksrijmpje: ‘Heeft februari negentwintig dagen, dan mogen de meisjes de jongens vragen.’ Maar in welke jaren mogen ze dat, de meisjes? 
Om de vier jaar telt de maand februari geen 28 maar 29 dagen, een extra schrikkeldag. In onze, huidige zogenaamde Gregoriaanse kalender is dat de laatste dag van februari, maand die normaal 28 dagen kent.
Voor deze jaartelling werd er ook al een extra dag toegevoegd, maar toen gebeurde dat op de dag na 23 februari. Die dag na 23 februari werd de extra dag naamloos en nummerloos toegevoegd. Later, bij de overgang naar de Gregoriaanse kalender werd de ‘nummerloze’ dag achter de 28ste gehangen bij de schrikkeljaren.

Om te weten of een jaar al dan niet een schrikkeljaar is is kun je het makkelijkst het jaartal delen door 4. Kan het jaartal, zoals dit jaar 2008, door 4 gedeeld worden dan hebben we recht op een extra dag. Kan de deling niet, zoals volgend jaar 2009 dan blijft februari steken op 28 dagen.
Eeuwjaren, zoals het jaar 2000 was een schrikkeljaar omdat het deelbaar was door 400. Is een eeuwjaar niet deelbaar door 400 zoals 1900 of 2100, dan wordt het geen schrikkeljaar.

Een schrikkeldag wordt aan bepaalde jaren toegevoegd omdat het jaar niet exact 365 dagen telt maar 365 en een kwart. Het invoeren van een schrikkeljaar moet voorkomen dat de kalenderjaren achterlopen op het zonnejaar.

Hoewel het gebruik van schrikkeljaren al dateert van 6 maart 237 voor onze tijdrekening was er al een behoorlijke achterstand op het echte zonnejaar in het jaar 1582. Toen werd op 15 oktober 1582 de Gregoriaanse kalender ingevoerd en de achterstand van 10 dagen in één keer overgeslagen en bijgewerkt.

@ www.6minutes.be

Een van de Engelstalige  commentaren op YT bij deze interessante reportage luidt als volgt : "Dit is precies hoe ik mij Londen herinner, ik was natuurlijk zeer jong maar ik herken de atmosfeer van toen en ik kan zeker het verschil merken tussen toen en nu. Ik woon nog steeds in Londen, maar nu is het een nachtmerrie, de stad is overbevolkt, zonder te spreken over de brutale en ellendige mensen die hier rondlopen. Hoe graag zou ik mijn stad terugwillen zoals we haar zien in deze video" ...

De brave man beweegt zich op het randje van het politiek-correcte taalgebruik, maar iedereen begrijpt waar hij het over heeft.

29-10-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Adolf Daens (1839 - 1907)

Daens studeert filosofie en theologie in Leuven (1866-1868 en 1870-1871). Priester gewijd werkt hij als leraar en parochiepriester. Na een hele reeks professionele problemen keert hij in 1888 terug naar Aalst. Tot groot ongenoegen van zijn bisschop komt zijn naam voor op de publieke stichtingsakte van de Christene Volkspartij (april 1893). Daens heeft wellicht een belangrijk aandeel gehad in de redactie van het programma van de partij en zou het boegbeeld worden. Bij de parlementsverkiezingen van 1894 raakt Daens als lijsttrekker van de Christene Volkspartij verkozen. In mei 1895 wordt hij te Rome aangemaand de politiek te verlaten. Daens gaat hier niet op in, waardoor de conflicten met de bisschop van Gent escaleren. Dit levert hem in de periode 1895-1897 tien sancties op. In 1898 stemt Daens erin toe om af te zien van elke politieke activiteit in ruil voor een bezoldigd kerkelijk ambt. Omdat de kerkelijke overheid haar belofte niet nakomt, keert hij spoedig terug in de daensistische beweging. De bisschop suspendeert (1898) en degradeert hem (1899). Van 1902 tot 1906 is Daens volksvertegenwoordiger voor Brussel. Enkele maanden voor zijn dood verzoent hij zich noodgedwongen met de Kerk en wordt hij uit zijn partij gezet. Daens dankt zijn historische betekenis aan de Daensistische beweging. Die koppelde het sociaal progressisme van de christen-democratie aan de Vlaamse emancipatie. Daens bezat niet de uitgesproken Vlaamsgezinde reflex van de andere belangrijke leiders van zijn partij, maar hij vereenzelvigde zich in belangrijke mate met hun standpunten. In 1905 ondertekende hij, samen met zijn broer Pieter, een daensistisch wetsvoorstel tot vernederlandsing van de universiteit van Gent. Gaandeweg zou Daens andere klemtonen leggen dan de andere pioniers van de Christene Volkspartij en daardoor herhaaldelijk met hen in conflict treden, vooral omtrent de (door Daens afgeremde) radicale en autonome opstelling van de partij. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

De dag dat België een ietsje kleiner werd. 
Lachdag? Op 28 februari 1957 doet een nieuwe figuur zijn intrede in ons leven: Guust Flater, de onhandige vriend van Robbedoes.

In 1954 wordt de Nederlandse cabaretier Youp van ’t Hek geboren.

In 1967 Geert Lambert, politicus met het groene brilletje van Spirit en momenteel lid van Groen!. Morgen ?

Voetballer Jan Ceuleers wordt in 1957 op 28 februari geboren.

In 1944 wordt in Brussel Alexandre Galopin vermoord door het verzet. Hij was ‘gouverneur’ van de machtige Société Génerale. Galopin werd bij het uitbreken van de oorlog door Koning Leopold III en andere vooraanstaanden gevraagd zich bezig te houden met het economische leven in het bezette België. Alexandre Galopin was als gouverneur van de machtige Société Générale (later de Generale Maatschappij), een belangrijke persoon die veel, zo niet alles wist over het economisch leven in België.

In 1963 wordt in Leuven gemanifesteerd door Franstalige studenten. Vlaamse studenten houden een tegenbetoging. Enkele jaren later zou het omgekeerd worden.

 
In 1839 wordt er in politieke kringen zwaar gediscussieerd: zal België ingaan op de Hollandse eisen om grondgebied af te staan in ruil voor het ondertekenen van de XXIV-punten vredesverdrag?
Het was goed maar ook slecht nieuws: de Hollandse koning Willem was bereid de XXIV artikelen te ondertekenen. Daarmee kwam er dan een eind aan de oorlogstoestand tussen België en Nederland. Maar voor wat hoort wat. Het in 1830 opgerichte Koninkrijk België moest gebiedsafstand aanvaarden. 
De Limburgse gebieden over de Maas en het Duitssprekende deel van Luxemburg moesten voortaan verder leven onder de Hollandse vlag. In 1830 sloot heel Luxemburg zich bij het nieuwe België aan en in Limburg werden ook Maastricht en Roermond Belgisch. Het waren spontane beslissingen geweest, gesteund door de lokale autoriteiten en inwoners. Maar dat veranderde na het ondertekenen van de vredesverdragen door Nederland.
In 1830 voor de scheiding telde het Verenigd Koninkrijk 6 miljoen inwoners, waarvan 4 miljoen zuidnederlanders, dus Belgen en slechts 2 miljoen inwoners van de Noordelijke provincies. Bij deze vier miljoen Belgen meegerekend 250.000 inwoners van het Limburgse Overmaas en 121.000 Duitssprekende Luxemburgers, de inwoners van het latere Groothertogdom.
Het gevolg van het verdrag was dat in Luxemburg de steden Diekirch, Grevenmacher en Luxemburg-stad België moesten verlaten en apart gingen om later het Grootherttog te vormen.
Het Franssprekende deel van Luxemburg bleef bij België.
In Limburg bleven Hasselt, Maaseik en Tongeren bij België maar Maastricht en Roermond werden Nederlands.
Na het afscheiden van Limburgers en Luxemburgers werd het Belgische grondgebied kleiner. De werkelijke scheiding gebeurde administratief op 4 april 1839.

@ www.6minutes.be