We verlaten Beieren en rijden een 130 km noordwaarts doorheen Thuringen naar Weimar, een stad in het voormalige Oost-Duitsland, de vroegere DDR.

Wereldcultuur van klassiek tot Bauhaus, parken en tuinen, een woonstad gecombineerd met duitse en europese cultuurgeschiedenis en Goethe, Schiller, Bach en Liszt…

Even een probleem bij het oprijden van de staanplaats "Hermann-Brill-Platz/Stadion". Op het grote plein is het kermis. Het bord voor de parking “MH” is niet bedekt en we volgen de bewijzering. De staanplaats en service, achteraan, is volledig te bereiken. Op elke plaats ondervinden we dat het deze periode heel kalm is op gebied van rondreizende campers (uitgez. Bamberg)

Weimar ligt op een hoogte van ongeveer 200 meter in het midden van Thüringen. De Ilm loopt in een boog door de stad. Het noordelijke deel van de stad wordt ingenomen door de Ettersberg met op de top het concentratiekamp-monument “Buchenwald”.

De oudste nederzettingskern van Weimar is het gebied tussen Graben, Schillerstraße en Stadtschloss met herderplatz als centrum. In de 18e eeuw werden de stadsmuren afgebroken alleen de Kasseturm, die nu dienst doet als studentenclub en de zogenaamde Stadtturm, een stapeltoren van de hertogin Anna Amalia -  Bibliotheek bleven overeind.

Tijdens het bewind van hertogin Anna Amalia, van de 18^e en begin 19e eeuw, speelde de stad een belangrijke rol voor het Weimar classicisme, als gevolg van de aanwezigheid van Wieland, Goethe, Herder, Schiller en Falk, evenals andere belangrijke persoonlijkheden van het tijdperk. Tal van grote kunstenaars verbleven er ook tijdelijk : Bach, List, Schiller, Nietzsche. Johann Wolfgang von Goethe woonde er meer dan 50 jaar en drukte er op meerdere vlakken zijn stempel op.

Met dit alles opgezocht te hebben starten we onze ontdekking door het Weimarhallenpark en langsheen het Bauhaus-museum, met de Weimar-collecties van het Staats Bauhaus (een academie voor architectuur, design en toegepaste kunst van 1919 tot 1933).  Heel wat Bauhaus-gebouwen in Weimar staan op de lijst van het UNESCO-Werelderfgoed. De bijzondere cultuur-historische betekenis over verschillende tijdperken is meerdere malen door Unesco erkend.

Weimar is een studentenstad en dat ondervinden we hier al snel in het drukke gedeelte van de stad.  Via het stadsmuseum en de Kasseturm op de Goetheplatz komen we in de fussgangerzone die ons verder leidt naar het Theaterplatz met een groot standbeeld van de dichters “Goethe en Schiller” tegenover het Deutsches Nationaltheater.  Aan de overkant bevindt zich het 'Huis van de Weimarrepubliek', met een permanente tentoonstelling over het vrouwenkiesrecht, de waarborging van grondrechten, de scheiding van kerk en staat, maar ook couppogingen, massale werkloosheid en moorden – de Weimarrepubliek markeerde een keerpunt in de Duitse geschiedenis. Op de hoek van het plein staat het “Wittumspaleis”, de stadswoning van hertogin Anna Amalia en heden een plek voor cultureel-literaire bijeenkomsten.

Nog meer drukte in de Schillerstrasse met een evenement voor kinderen, dus lopen we er doorheen en missen zo het woonhuis en het museum van Schiller. We volgen het bordje van het toeristenbureau en komen zo op de markt. Met een plannetje van de stad proberen we onze ontdekking gemakkelijker verder te zetten. Op het marktplein bevindt zich het stadhuis en de Neptunusfontein.  Via de Grünermarkt kom je aan de “Bastille en het Stadtschloss” met het grote Ilmpark.  De “Anna Amalia Bibliotheek”  met een unieke boekencollectie, kunstverzameling en bijzondere architectuur bevindt zich in het ‘Grüne Schloss’.

Via onze plannetje zoeken we, het aan het Frauenplan gelegen “Woonhuis van Goethe” op en waar we in het gelijknamige museum een veelomvattende weergave krijgen van zijn laatste levensjaren.

Het belangrijkste kerkgebouw, de Stadskerk van St. Petrus en Paulus, ligt in de oude stad. In de volksmond genoemd de “Herderkirche”.  Sinds 1998 staat deze tevens op de werelderfgoedlijst van Unesco als onderdeel van het ensemble  “Klassiek Weimar”, een inzending van het Unesco-werelderfgoed, dat elf verschillende monumenten van de stad Weimar omvat. (het Belvedere Palace, een rijkelijk ontworpen plezier-paleiscomplex op een heuvel zo'n vier kilometer ten zuiden van het stadscentrum, behoort tevens tot het onderdeel Klassiek Weimar.)

Nog niet alles gezien te hebben keren we terug via het Weimarhallenpark naar onze staanplaats. Het is eigenlijk te warm en te druk om hier lang rond te slenteren.  Bij het opmaken van dit reisverhaal beseffen we dat er nog veel meer te zien is in Weimar (en ook op de andere plaatsen). Dit resulteert in een betere voorbereiding voor een volgend bezoek. Dus Weimar, wij komen ooit eens terug.

We bevinden ons nog steeds in Beieren.  We volgen de B303, een 35 km en rijden de stad Coburg (verbroederd in 1972 met Oudenaarde) binnen.

Aan de rand van de grote parkeerplaats "Parkplatz Anger aan de Schützenstraße" is een apart gedeelte voor bussen en 8 campers.  De plaats is vlakbij het centrum. 

Coburg heeft een goed bewaard gebleven oude binnenstad, die wordt begrensd door nog bestaande delen van de stadsmuur en 3 stadpoorten.  De stad is rijk aan interessante gebouwen, fonteinen, gedenktekens en historische ensembles.

De Veste Coburg steekt 170 meter boven de stad uit en is een van de grootste en best bewaard middeleeuws kasteelcomplex van Duitsland. Het werd voor het eerst genoemd in een document in 1225, uitgebreid tot een staatsfort in de 17e eeuw met een drievoudige ring van muren. Dit complex bevindt zich op een 1,5 km van het centrum. We zetten deze bezichtiging bij op ons lijstje voor een volgende keer.  (Een 2^de motorhomeparking bevindt zich in de buurt van de veste aan de Rosenauer Straße)

We starten onze bezichtiging aan de Ketschentor op 300 m van onze staanplaats en wandelen zo verder via de ‘Albert Platz’ naar het Marktplein met zijn statig stadhuis.  In het midden staat het Prince Albert Monument, een geschenk van koningin Victoria aan de geboortestad van haar overleden man.  Het tegenoverliggende herenhuis werd gebouwd in 1601.  Het is een laatrenaissance gebouw met een rijk versierde gevel en polychrome muurschilderingen.  De Hofapotheek, waar de „Hof-Likör“ volgens geheim recept gemaakt wordt, is een laatgotisch gebouw uit de 15e eeuw met op de hoek van de gevel een Madonna met Kind en een beeldhouwwerk van St. Christopher.

Tussen de Marktplatz en de voet van de vestingheuvel ligt de “Schlossplatz”, met een monument van hertog Ernst I.  Het plein is ontworpen tussen 1830 en 1837.  

Het wordt begrensd door : het voormalige woonpaleis “Ehrenburg” en later uitgebreid tot een renaissancekasteel. Daar tegenover staat het trotse “Edinburgh Palais”, voorheen bekend als het "Wangenheim Palace" en verscheidene keren verbouwd en het “Landestheater” met foyer, spiegelzaal, een auditorium met drie lagen en een toneelconstructie. 

De “Arcades” (een terrassenbouw) vormen aan de oostkant de overgang naar de Hofgarten. Brede trappen met gietijzeren lantaarns leiden naar het dakterras en de binnentuin.

Om het geheel te kunnen aanschouwen klimmen we omhoog om het plein met zijn gebouwen van bovenaf te bekijken. Via het dakterras wandelen we verder tot aan de hoger gelegen katholieke parochiekerk van St. Augustin. Het is een neogotische kerk met een prinselijke crypte, die tussen 1855 en 1860 werd gebouwd.

Meerder kerken bevinden zich in het centrum : De Morizkirche, de oudste kerk in Coburg en de Salvatorkirche in de buurt van de Morizkirche.

Naast de Morizkirche ligt het Gymnasium, een renaissancegebouw uit 1605. Ook het arsenaal (wapenkamer) in de Herrngasse, tussen Schlossplatz en Marktplatz, dateert uit deze periode. 

We eindigen onze stadstoer met de bekendste specialiteit uit Coburg de “Coburgse braadworst”, het 'Coburgse nationale gerecht'.  Het bestaat uit varkensvlees en rundvlees en het speciaal kenmerk is het type grillen, waarvoor noch hout noch houtskool, maar goed gedroogde dennenappels worden gebruikt.  Die mag vandaag zeker niet ontbreken.  

We blijven nog even genieten op een terrasje, het is warm en de stadsparking is niet bedoeld om stoeltjes buiten te zetten.

In de vroege avond maken we nog een wandeling door de grote Rozentuin tegenover onze staanplaats. 

Via de B85 komen we na 22 km op onze volgende bestemming aan de Burgenstrasse, Kronach.

De stad ligt aan de voet van het Frankische Woud, waar de rivieren Haßlach, Kronach en Rodach samenvloeien. De vesting Rosenberg is één van de best bewaarde vestingwerken in Duitsland.  Het stadsbeeld wordt gekenmerkt door de bijna volledig bewaard gebleven oude binnenstad met zandstenen en vakwerkhuizen, een volledig bewaard gebleven stadsmuur, poorten, torens en gewelfde kelders. 

De motorhomeplaats "Hammermühle (Am Sand)" ligt in de nabijheid van supermarkt en grote ketens en op 1 km van het centrum. De heenweg over 2 kleine bruggentjes over de Rodach is niet breed maar de parking, met alle services, aan de linkerkant (staat aangegeven met bord) is een groot plein.

De „Kroniche Housnküh“ is de mascotte van de stad. De bijnaam van de Kronachers als "Kroniche Housnküh" (Kronachsche moerhaas) gaat terug tot de tijd van de belegeringen. Omdat de stad niet direct kon worden ingenomen, probeerden aanvallers de inwoners uit te hongeren door hen af te snijden van de voedsel- en watervoorziening van het omliggende platteland. Volgens de legende gebruikten de mensen van Kronach het laatste levende dier, een vrouwelijke haas en lieten deze vrij rond lopen op de stadsmuur als een list om een grote voorraad voedsel in de stad te simuleren waardoor de aanvallers het beleg als zinloos beschouwden en terug trokken. 

Via de Bamberger Tor, de enige overgebleven stadspoort, komen we in de historische bovenstad op de  Melchior-Otto-Platz.  Gevestigd op een berguitloper en een stedenbouwkundig pareltje tussen het fort en de benedenstad.

De Rosenberg, die al van ver zichtbaar is en boven de stad uittorent,is een kasteel op het hoogste punt van de heuveltop, omgeven door een vesting, waarvan de oorsprong teruggaat tot de 13e eeuw en in de loop der eeuwen uitbreidden van een middeleeuws fort tot een renaissancekasteel en later tot een modern vestingcomplex. In de eerste helft van de 18e eeuw werd een groot deel afgebroken en herbouwd als de zogenaamde Nieuwe Kazerne in barokstijl. Tegenwoordig wordt het fort, dat nog steeds in het exclusieve bezit is van de stad, voornamelijk gebruikt voor toerisme.

Tijdens de 1^ste W.O. diende de Rosenberg-vesting als officiersgevangenenkamp, waarin de Franse kapitein Charles de Gaulle in 1917 tijdelijk werd ondergebracht. Onder de 2^de W.O. bleef de stad relatief ongeschonden. Tijdens de luchtaanvallen vond de bevolking onderdak in de talrijke keldergewelven die door vrijwel de hele berguitloper onder de oude stad lopen.

Kronach kan bogen op een aantal historische gebouwen. Onder de vesting 'Rosenberg', ligt de zogenaamde Bovenstad, de historische oude stad, met een ensemble van gebouwen zoals o.a. het historische stadhuis, gebouwd in 1583, de voormalige markthalen en de parochiekerk van Johannes de Doper.  Aan het einde van de stadsmuur, bij het nieuwe stadhuis op de marktplaats, staat de Heksentoren. Het werd gebouwd in 1444 en was aanvankelijk de noordoostelijke hoeksteen van de stadsversterking. In de kelder bevindt zich een kerker die tot de 17e eeuw dienst deed als gevangenis.

Via de trappen aan de stadtgraben staan we terug in de Benedenstad. We maken nog een wandeling door de kleine fussgangangerzone en keren terug naar onze staanplaats.

Er is nog veel meer te zien in Kronach maar het is veel te warm.  Moe van het klimmen en slenteren door de stad zoeken we op de parking een schaduwrijk plekje. Dit was een eerste bezoekje aan dit stadje maar staat op ons lijstje voor een volgende reis.

We trekken verder naar een volgende bestemming, Kulmbach, gelegen aan de Witte Main op 20 km ten noordwesten van Bayreuth. Aan de westelijke rand van de stad wordt de Main gevormd uit de twee bronrivieren, de Rode en Witte Main.  De stad staat bekend om zijn brouwerij, de Plassenburg, een kasteel op een heuveltop omgeven door renaissance vestingwerken en om de braadworst geproduceerd in Kulmbach.

Aan de "Schwedensteg" vinden we een grote aangelegde camperplaats met alle voorzieningen en op korte afstand van het centrum. We vinden een plaatsje met zicht op het kasteel dat s ’avonds verlicht is.

Het kasteel, de Plassenburg, dat niet alleen een fantastisch uitzicht over de stad biedt, is ook de thuisbasis van het Duitse tinnen beeldjesmuseum - het "Miniatuur Wonderland van Kulmbach".  Talloze tinnen miniaturen reconstrueren de geschiedenis van de mensheid. De Plassenburg is te voet, met de stadsbus of met personenwagen te bereiken. 

Iets buiten het centrum ligt het traditionele Kulmbacher Mönchshof, waar de Frankische brouwtraditie al meer dan 600 jaar bewaard is gebleven. Onder de titel "Vandaag bak ik, morgen brouw ik", kunnen bezoekers diepgaande kennis opdoen over de onderwerpen "bier" en "brood" in het Beierse brouwerij- en bakkerijmuseum en worden meegenomen in de diverse wereld van specerijen in het Duitse kruidenmuseum.

Een wandeling door de stad brengt ons naar de oude driehoekige Holzmarkt met de Zinsfelder fontein de “Zinsfelder Brunnen”.  Deze was aanvankelijk voor het stadhuis geplaatst, maar moest in 1869 plaatsmaken voor de nieuwe waterleiding. De naam Zinsfelder, verwijst naar een middeleeuwse stadsknecht die op het marktplein (marktfeld) de marktrente incasseerde.

We vervolgen onze weg via de Langgasse, met huizen uit de 17e en 18e eeuw, naar het marktplein.  Op de zuidoostelijke hoek staat het stadhuis, uit 1752.  Het stadhuis is versierd met een rococogevel met een koepelachtige gebogen puntgevel.  Het marktplein werd in de 13e eeuw aangelegd na de uitbreiding van de stad als een Frankisch rechthoekig complex. De Luitpoldfontein, gebouwd in 1898 werd tijdens het nazi-tijdperk opgeslagen en werd in 1994 op verzoek van de burgers van Kulmbach op zijn oude locatie herbouwd en weer tot leven gebracht.

In het oostelijk deel van de stad verrijst op een rotsachtig plateau de laatgotische kerk van St. Peter (Petrikirche).  Daar, op de zuidelijke helling van de kasteelheuvel, stond als voorganger een versterkte kerk uit de 12e eeuw. De Sint-Petrikirche, een statige, laatgotische hallenkerk, werd gebouwd vanaf 1439. Deze werd na een oorlogsverwoesting echter verbouwd in 1559.

In de Spitalgasse waar in de middeleeuwen de kapel van het Elisabethenziekenhuis stond, werd een nieuwe protestantse Spitalkirche (Hospitaalkerk) in 1749 voltooid. Het schip van de kerk omringt een dubbele galerij van hout met Bijbelse taferelen op de borstweringspanelen. De plafondschildering beeldt de Hemelvaart van Christus af.  De preekstoel bevindt zich raar boven het altaar en toont Christus als rechter van de wereld met vier evangelisten.

We verkiezen nog onze steun te betuigen in de Alte Feuerwache door plaats te nemen op het terras van deze gelijknamige taverne en na een verkoelende drink begeven we ons terug naar de parking. Het is warm vandaag en voor de rest van de namiddag en vroege avond placeren we ons naast de motorhome. Als het donker wordt hebben we een mooi zicht op de verlichte Plassenburg.

Alvorens we naar een volgende bestemming rijden doen we nog onze inkopen aan het Bahnhof waar alle grote supermarkten en ketens gevestigd zijn.

Bayreuth is een van de mooiste steden van Beieren. Charmante kastelen, historische parken, de Hermitage met zijn dromerige grotten en kunstfonteinen, het Festspielhaus en een selectie van interessante musea. Het ligt aan de Burgenstraße en Bayerische Porzellanstraße.  In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, behoort de stad pas sinds 1810 tot Beieren.

De camperplaatsen bevinden zich aan de Lohengrin Therme en aan de "Grünewaldstraße". Op deze laatste placeren we ons voor bezoek aan de stad en ovenachting. De plaats is gratis maar bij evenementen op de iets verder gelegen Festplatz wordt er parkeergeld gevraagd. Het is vandaag zondag en kermis.  We komen hier toe in de voormiddag en na de middag staat er een bord en een parkwachter aan de oprit om het parkeergeld te innen. Er wordt tegen ons niets gezegd en we staan gratis.

Door de stad stroomt de Rote Main, één van de twee bronrivieren van de Main.  Na de middag nemen we de fiets en gaan we de stad verkennen. We volgen het riviertje aan de overkant van de parking en komen zo in het centrum.

De stad zelf herbergt vele historische gebouwen, een gezellige fussgangerzone met winkels, cafeetjes en restaurants. 

Eeuwenlang was Bayreuth een garnizoensstad. Aanvankelijk waren er markgraaftroepen in het dorp gelegerd.  Na de Tweede Wereldoorlog waren eenheden van het Amerikaanse leger en vanaf 1957 ook troepen van de Bundeswehr en de Federal Border Guard (BGS) ter plaatse. In 1964 werd de nieuw gebouwde markgraafkazerne aan de noordoostelijke rand van de stad overgedragen aan de Duitse strijdkrachten. Met het einde van de Koude Oorlog, in de vroege jaren 1990, eindigde de garnizoenstraditie van de stad grotendeels.

Het “AlteSchloss”, in het centrum van de stad, is een onregelmatig complex van gebouwen uit verschillende periodes.  Na een brand in 1753 werd het in april 1945 een tweede keer het slachtoffer van de vlammen. De nazi's verbrandden daar belastend materiaal op de dag van de Amerikaanse invasie, waarbij het vuur oversloeg naar het gebouw en de aangrenzende huizen. Tegenwoordig is het belastingkantoor gehuisvest achter de gerestaureerde gevel.

Na de 1ste verwoestende brand werd in opdracht van Markgraaf Friedrich van Brandenburg-Bayreuth een nieuwe stadse residentie, “Neue Schloss”, gebouwd iets buiten de stadskern waarin nu enkele musea en expositieruimtes zijn gevestigd. Vlak naast het Neue Schloss werd een recreatietuin “Hofgarten” met kastanje- en eiklanen, ruime grasvelden met oude bomen en kiezelpaden aangelegd.  Eind 18e eeuw werd de hoftuin omgevormd tot een park in Engelse stijl. Het park wordt gedomineerd door een gracht en drie hoofdstraten.

Bayreuth is wereldberoemd geworden door de Richard Wagner Festspiele.

Op 17 april 1870 bezocht Richard Wagner Bayreuth, omdat hij had gelezen over het Margrave Opera House, een theater dat al sinds 1748 bestaat. (sedert 2012 UNESCO- wereldcultuurerfgoed en heden een museum) Het grote podium leek geschikt voor zijn werken. De orkestbak kon echter niet het grote aantal musici aan dat nodig was en de sfeer van de zaal leek niet geschikt voor zijn stuk. Dus speelde hij met het idee om zijn eigen festivalzaal (het Festspielhaus) in Bayreuth te bouwen. De stad steunde hem in dit project en stelde hem een stuk grond ter beschikking, een onbebouwd gebied buiten de stad, de “Grüner Hügel “ (op 2 km van het centrum).  Op 22 mei 1872 werd de eerste steen gelegd voor het Festspielhaus, dat op 13 augustus 1876 ceremonieel werd geopend.  Een festival, dat elk jaar plaatsvindt in het Festspielhaus.

Via de Hofgarten komen we aan “Villa Wahnfried”, het woonhuis van de familie Wagner. In 1874 trok Wagner er in met zijn vrouw Cosima (dochter van Franz Liszt) en hun kinderen. De naam van het huis komt waarschijnlijk door de slogan die op de voorzijde is gegraveerd:„Hier wo mein Wähnen Frieden fand – Wahnfried – sei dieses Haus von mir benannt.“  Het gebouw werd in 2015 gerestaureerd, uitgebreid en ingericht als Richard-Wagner-Museum.  

Eveneens dicht bij Haus Wahnfried is het Liszt-museum in het huis waar componist Franz Liszt overleed. (1811-1886).

Nog niet door ons bezocht maar staat op ons lijstje bij een volgend bezoek is het historische Hermitage Park aan de poorten van de stad, op een 5 km van het centrum.  Gecreëerd als toevluchtsoord voor het hoofse leven. Het is een uitgestrekte complex met een zomerpaleis, gevarieerde waterpartijen, kunstmatige ruïnes en een prachtige oranjerie met als middelpunt de Tempel van de Zon.  Sinds 1970 is de Hermitage elk jaar de locatie voor het Bayreuth Midzomernachtfestival, één van de mooiste en meest romantische festivals in Franken. 

Het enige dat we nog niet gevonden hebben is het Margrave Opera House dat zich toch bevindt in het centrum. Bij het  beklimmen van de trappen van de  kasteelkerk, uit de 18e eeuw, aan de La-Spezia-Platz, ontdekken we dat we onze fietsen naast dat theater geplaatst hebben.  In tegenstelling tot andere barokke theaters staat deze niet vrij op een plein  maar is het geïntegreerd in de straat en dus valt het niet bijzonder op als je niet toevallig je blik opheft naar de dakbalustrade met de 8 stenen figuren met o.a. links en rechts de twee Griekse goden Athena en Apollo.  Het gebouw met drie verdiepingen tellende gevel van zandsteenblokken werd gebouwd in 1746-50.  Het 'Unesco’s Intern. Council on Monuments' beschouwde de dakconstructie als bijzonder waardevol bij zijn beoordeling en classificeerde het als onderdeel van het werelderfgoed.

Na een verkwikkend drankje op een terrasje keren we terug naar onze staanplaats. S’ Avonds maken we nog een rondje op de Festplatz met diverse kermisattracties en fastfood kraampjes.

Geen zin vandaag om vele km’s te rijden en zodoende nemen we een tussenstop in een door ons bekende plaats.  De stad Bamberg kan ons toch nog steeds bekoren en zodoende besluiten we, omdat het weekend is, hier 2 dagen te blijven op de camperplaats "Heinrichsdamm" aan de Rhein-Main-Donau-Damm. 

Het is de grootste middelgrote stad in Beieren, een universiteits-, school- en administratieve stad, de zetel van een hogere regionale rechtbank en het openbaar ministerie van Bamberg.

De oude stad is een van de grootste grotendeels intacte historische stadscentra in Duitsland en is sinds 1993 officieel erkend als UNESCO-werelderfgoed.  Monumentale gebouwen, middeleeuwse charme met kronkelende hoekjes, smalle straatjes, barokke en romantische gevels en middeleeuwse flair vormen de oude binnenstad van Bamberg.

Bamberg's bekende benaming als de "Zeven Heuvels stad" of "Frankische Rome" verwijst naar de bergstad. Van de 11e eeuw tot 1802 was de Domberg het geestelijke en seculiere machtscentrum van het bisdom Bamberg. Hier vindt u de keizerlijke kathedraal, de barokke nieuwe residentie, het oude hof en het Michaelsberg klooster, die zeker de bekendste en meest dominante gebouwen in de stad zijn. De Altenburg, die boven alles uittorent, het groen van het berggebied en de torens van de kerken, die al van ver te zien zijn, vormen het typische decor van Bamberg.

De St. Peter en St. George kathedraal is een van de erfenissen van keizer Hendrik II.  De 1^ste kerk, evenals haar opvolger, brandde echter af. Het derde gebouw, dat zowel laat-romaanse als vroeg-gotische stijlelementen heeft, is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. 

Het oude hof herbergt het Historisch Museum en de Sint-Catharinakapel. 

De “Alte Hofhaltung” deed ooit dienst als residentie van de bisschoppen.  De Poort toont de Moeder Gods, de heiligen Petrus, George, Kunigunde en Heinrich, evenals de gepersonifieerde rivieren Main en Regnitz in een reliëf. Deze poort leidt naar de romantische binnenplaats met vakwerkhuizen. 

Het “Altes Rathaus” is indrukwekkend door de fresco's die de gevel van het gebouw sieren.  Een bijzonder detail : het been van een van een cherubijnen steekt als sculptuur uit de muurfresco's. 

De voormalige vissersnederzetting langs de Regnitz wordt liefkozend "Klein Venetië" genoemd. Dicht opeengepakte vakwerkhuizen, voornamelijk daterend uit de middeleeuwen en kleine tuinen domineren het beeld van deze wijk. 

Rond de Neptunusfontein – door de Bamberger liefkozend Gabelmann genoemd – is het leven op de Grüner Markt in het voetgangersgebied bijzonder kleurrijk. De groente- en fruitkramen van de marktkooplieden zorgen van maandag tot en met zaterdag voor een levendige markt.  De Gabelmann is populair dankzij het uitnodigende fonteinontwerp, de cafés, de terrassen en winkels als ontmoetingsplaats voor jong en oud.

Voor de 2^de maal hier en nu na deze 2 dagen nog niet alles gezien.

Maar vandaag maken we plaats voor de vele aankomende motorhomes die een plaatsje zoeken om ook deze mooie stad te bezoeken.

Onze stopplaats vandaag bevindt zich in Neder-Franken op de camperplaats aan de "Hutrasen". Een locatie vlakbij de Main met ruime plaatsen en gelegen aan de Main-Radweg. Schweinfurt is het centrum van de regio Main-Rhön, die wordt beschouwd als een Beierse kuuroordregio.

Het is warm vandaag en we beperken ons door rustig te slenteren door de binnenstad.

De centrale ligging aan de Main bepaalde de geschiedenis en cultuur van de stad. De regio was bijna vanaf het begin Frankisch en vrij van invloeden van buitenaf, zoals weinig andere gebieden.

In een brief van koning Willem 1254 wordt gesteld dat Schweinfurt vroeger een keizerlijke stad was ("... Swinförde, que olim imperii civitas fuerat"). Deze brief is echter het eerste gedocumenteerde bewijs van Schweinfurt als keizerlijke stad en dus ook als plaats met stadsrechten. De stad bouwde stadsversterkingen die nog steeds gedeeltelijk bewaard zijn gebleven.

In 1802 werd Schweinfurt afgestaan aan Beieren. Als gevolg hiervan verloor de stad zijn keizerlijke vrijheid, evenals de helft van zijn grondgebied, omdat de dorpen die erbij hoorden werden gescheiden. In 1814 viel ze uiteindelijk in handen van het koninkrijk Beieren dat economisch voordeliger bleek te zijn na het wanbeheer van de keizerlijke stad in de 18e eeuw.

Vanaf 1934 werd een economische depressie gevolgd door een economische opleving ondersteund door programma's voor het scheppen van banen en oorlogsbewapening.

Uitgebreide, moderne industriële en residentiële complexen zoals het Willy Sachs-stadion en de kazerne werden gebouwd. De Tweede Wereldoorlog brak uit midden in de bouw periode.

Op 11 april 1945 trokken de Amerikanen de stad binnen en werd het stadsbestuur overgedragen aan het Amerikaanse leger en werd het U.S. Army Garrison Schweinfurt opgericht.  Tijdens de Koude Oorlog (1945-1991) had de Amerikaanse basis de hoogste concentratie Amerikaanse gevechtseenheden in de Bondsrepubliek Duitsland. 

We eindigen onze wandeling doorheen de lange fussgangerzone en via de Maxbrücke en de Marienbrücke komen we terug in de Hutrasen aan onze staanplaats. We maken het ons nog gezellig in de schaduw op de camperplaats met een drankje en maken nog een praatje met de vriendelijke campbeheerder die zijn ronde maakt om het bedrag van de staanplaats te innen.

We verlaten Hessen en rijden de deelstaat Bayern in en volgen de Main langs door ons reeds eerder bezochte plaatsen Miltenberg, Freudenberg en Wertheim naar Marktheidenfeld waar we vorig jaar ook vertoefden.

We plaatsen ons op de grote aangelegde camperplaats aan de "Georg-Mayr-Straße", direct aan de Main, met zicht op de Alter Mainbrücke.

Het beeld van de stad wordt vooral gekenmerkt door deze oude hoofdbrug, de op drie na oudste brug over de Beierse Main.

Via de Mainradweg, gelegen aan de parking komen we in de oude stad.  De historische gebouwen, zijn bijna uitsluitend te vinden in de oude stad. Negen steegjes leiden van de Mainkaai naar de Obertorstraße, Marktplatz en de Untertorstraße.  

Via deze kleine en steile gassen komen we in de fussgangerzone en het marktplein met diverse vakwerkhuizen en de Laurentiuskerk met waardevolle schilderijen en fresco's.

Het oude stadhuis, versierd met het wapenschild van de stad, naast de kerk werd in 1865/66 gebouwd als stadhuis en schoolgebouw.  Achter het oude stadhuis bevindt zich de oude smederij.  

Het Franck Haus, een rijkelijk versierd, blauw herenhuis uit de barokperiode, gebouwd in 1745, is een van de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad. De bouwer was wijnhandelaar en koopman. Hij verbreedde twee bestaande vakwerkhuizen en combineerde ze tot één gebouw met de bouw van een rondboogpoort die naar een binnenplaats leidde.

Kortom : Romantische steegjes, gezellige restaurants en cafés, een grote verscheidenheid aan winkels, het marktplein, het culturele centrum Franck-Haus - en vele verborgen, kleine bezienswaardigheden en attracties: dit is de oude binnenstad van Hädefeld.

Een volgend bezoek was gepland in Michelstadt maar door de opbouw van de kermis en de jaarlijkse bijenmarkt met Pinksteren is de motorhomeparking op de Festplatz aan de "Wiesenweg" afgesloten. Dit bezoek zal dus voor een andere keer zijn.

We vervolgen onze route naar het nabij gelegen stadje Erbach.  Een centraal gelegen en gratis camperplaats aan de "Wiesenweg" vinden we bij het buitenzwembad Alexanderbad.  Voorzien van aansluitingen voor elektriciteit en water. Vanaf daar is het slechts een paar minuten lopen naar het stadscentrum. Het historische stadje is gelegen aan de Mümling, een bijna 60 km lang zijriviertje van de Main. 

Langs de Mümling en in de oude binnenstad vertellen romantische vakwerkhuizen en gebouwen die bij het kasteel horen, over de bewogen geschiedenis van de stad.  De geschiedenis van de stad is nauw verbonden met het grafelijk huis Erbach, dat tot de Rijn-Frankische adel behoorde en tot 1806 het regentschap in de regio bezat.

Een standbeeld van de belangrijkste vertegenwoordiger van de familie, graaf Franz I, in Romeinse toga, siert op het marktplein. Hij introduceerde het ivoorsnijwerk in het Odenwald en wordt als een belangrijke archeoloog beschouwd. 

Kenmerkend voor het stadsbeeld is het kasteel Erbach. Het "nieuwe" gebouw van 1736 dat vandaag de dag te zien is, werd gebouwd op de fundamenten van een middeleeuws kasteel maar kreeg pas in 1902 zijn huidige neo-barokke buitenkant. Deze omvatten de raamomlijsting, het kasteelportaal en het balkon met uitzicht op het marktplein. Het oudste deel van het kasteel is de machtige donjon. Net als de rest van het kasteel werd de toren gebouwd op eikenhouten palen, waarvan sommige tonnen wegen. Het paleisensemble omvat ook de laat-barokke oranjerie met de paleistuin - de zogenaamde lusttuin - die met grote toewijding wordt gekoesterd en verzorgd.

Niet alleen de gebouwen maken het stadje romantisch. Een wandeling langs de oever van de Mümling brengt ons,  stroomafwaarts van het stadscentrum, naar de Mümling Promenade, een aantrekkelijk lokaal recreatiegebied.

We blijven in Hessen en onze volgende korte stop is in Seligenstadt op de motorhomeplaats "Am Schwimmbad 5" naast het zwembad en een minigolfbaan. Op korte afstand van het mooie historisch stadje en tevens de geboortestad van de schilder Hans Memling.  

Seligenstadt heeft een groot aantal historische gebouwen en vakwerkhuizen uit de 17e en 18e eeuw, waarvan sommige rijksmonumenten zijn. Daarom maakt de stad ook deel uit van een van de Duitse vakwerkhuisroute.

Het belangrijkste gebouw in Seligenstadt is de Einhardbasiliek van St. Marcellinus en Petrus; sinds 1925 draagt het de eretitel van Basilica minor, toegekend door paus Pius XI. 

Einhard († 840), biograaf van Karel de Grote, kreeg de nederzetting "Obermulinheim", zoals het dorp oorspronkelijk heette, in 815 cadeau. In Rome verwierf hij op onduidelijke wijze de relikwieën van de martelaren Marcellinus en Petrus, die hij naar Seligenstadt overbracht en stichtte rond 828 het klooster van Seligenstadt. Het klooster werd een economisch en politiek centrum en verwierf uitgebreide bezittingen. Tot op heden is het nog steeds een immens en goed bewaard complex met een mooie aangelegde tuin.  De ongeveer 700 meter lange kloostermuur rond de abdij, is een van de weinige bijna volledig bewaard gebleven kloostercomplexen in Hessen.

De stadsversterkingen uit de12e eeuw en versterkt in de 15e eeuw, hadden oorspronkelijk vier poorttorens en zes bolwerktorens. Van de stadspoorten is alleen de Steinheimpoort van 1603 tot 1605 bewaard gebleven, drie van de bolwerktorens staan nog overeind. 

Het stadhuis op het marktplein werd in 1823 gerenoveerd en is het enige classicistische gebouw met grote arcades.  De vierkante toren is afkomstig van de voormalige parochiekerk, die werd afgebroken toen de gemeentelijke parochie in 1812 de Einhardbasiliek overnam.

Na een bezichtiging van dit alles rijden we verder.

Onze volgende stopplaats. Een rustige locatie speciaal voor motorhomes aan de "Himmelsbornweg"  op slechts 500 meter afstand van de historische oude binnenstad Idstein.

Via het pad langsheen de Wolfsbach komen we al snel bij de 1^ste vakwerkhuizen van de stad.

De schat van Idstein is het oude bouwweefsel: vakwerkhuizen uit de 15e tot de 18e eeuw, sommige met rijk houtsnijwerk, aristocratische woningen en de voorheen statige groep gebouwen in de bovenste Schloßgasse met zijn heksentoren en kasteel. Het pittoreske ensemble van gebouwen van de Kanselarij poort tot de "Heksentoren" werd gebouwd tussen 1497 en 1588 en diende als administratieve en residentiële doeleinden.

Het Killingerhaus op deKönig-Adolf-Platz, tegenwoordig het VVV-kantoor en stadsmuseum, is een van de mooiste van de Idstein-vakwerkhuizen en degene met de rijkste gebeeldhouwde ornamenten. De Kanselarijpoort, werd in 1497 gebouwd als graafkanselarij. Op de eerste verdieping bevindt zich de feestelijke, ruime trouwzaal van de burgerlijke stand.

We wandelen door de Kanselarijpoort naar de Schlossgasse en komen langsheen het voormalig kasteelcomplex, een massief stenen gebouw met vakwerkgevel en traptoren dat dienst deed als "Nieuwe Kanselarij", vervolgens langs het oudste nog bestaande gebouw in Idstein en het herkenningspunt van de stad, de donjon, genaamd de Heksentoren. Maar als je heksen in de toren vermoedt, zul je teleurgesteld zijn. Deze zaten niet gevangen in de heksentoren maar in een kleine toren op de stadsmuur. In feite hield een torenwachter vele eeuwen de wacht op de toren. Zijn belangrijkste taak was het in de gaten houden van vuur. Er is vermoeden dat de donjon ook een schuiltoren was voor het garnizoen van het kasteel, in ieder geval zijn er aanwijzingen voor een dergelijke functie in het metselwerk. Het is nog steeds niet duidelijk waarvoor de 7,50 meter diepe kerker werd gebruikt - de heksentoren bewaart nog steeds zijn geheimen...

Tenslotte komen we aan het Residenzschloss, het woonpaleis in renaissancestijl van de graven en prinsen van Nassau-Idstein met kasteeltuin. Het kasteel werd achtereenvolgens gebruikt als Nassau centraal archief, herstellingsoord, reservehospitaal, kazerne, buitenschoolse woning, lerarenopleiding en opnieuw als militair hospitaal en sinds 1946  huisvest hier het Gymnasium.

Elk straatje heeft zijn eigen charme. Je kan hier uren rondlopen in het stadje. Honger of dorst moet je niet lijden, cafeetjes en restaurantjes in overvloed. Het enige minpuntje voor sommige is misschien de afstand naar een supermarkt maar je geraakt er vanzelf met de fiets al is het wel even klimmen.

Bad Camberg, gelegen in de zogenaamde "Goldener Grund" - vanwege de goudgele korenvelden - is volgens hun website altijd een bezoek waard met o.a. het kuurpark in het hart van de stad met kruidentuin en watertrappelbad. Camberg is sinds 1927 een Kneipp-kuuroord en werd in 1937 de titel van Erkend Spa toegekend. Sinds 1977 is Camberg een door de staat goedgekeurde “Kneipp-spa” waardoor de naam "Bad" werd toegekend aan Camberg in 1981.

Na ons geïnstalleerd te hebben op de camperplaats in de "Jahnstrasse" maken we een wandeling naar het hoger gelegen marktplein met veel hoogwaardige gerestaureerde vakwerkhuizen. De bronzen geit bij de fontein mekkert niet maar kijkt nieuwsgierig naar de drukte op het plein. Meer dan 1000 jaar geleden was dit het centrum van het dorp "Cagenberg", waaruit de stad zich sinds de 13e eeuw ontwikkelde.

In 1357 probeerden roofridders de stad te beroven. De legende gaat dat alle Cambergs dronken waren en sliepen toen ze de stad binnen vielen. De stadsmuur was toen nog in aanbouw. Er woonden echter eksters (in het dialect Atzeln), die de overvalpoging opmerkten en alarm sloegen. Als gevolg hiervan werden de Cambergs gewekt, de aanval werd verijdeld en de rovers sloegen op de vlucht. Tot op de dag van vandaag wordt de Atzel daarom beschouwd als de "onofficiële heraldische vogel" van de stad.

Alleen restanten van de voormalige stadsversterkingen zijn bewaard gebleven. Twee van de voormalige 13 torens staan nog overeind. De bovenste en onderste poorten geven de contouren van de historische oude stad, met in het midden het marktplein. De Untertor-turm staat in de volksmond bekend als de "Scheve Toren van Bad Camberg". De vakwerkhuizen hebben de typische kenmerken van gotiek, renaissance, barok en classicisme. De gebouwen zijn grotendeels ongewijzigd gebleven. In de 19e eeuw werden veel van deze vakwerkgevels bepleisterd vanwege de brandbeveiligingsvoorschriften van de Nassau-regering.

We wandelen verder tot aan het Amthof, het huidige stadhuis, een dominant gebouwencomplex met torens en een kapel. Van 1535 tot 1794 stond het Amt van Camberg onder gezamenlijk bestuur van het Huis Nassau en het keurvorstendom Trier. Het gebouw, waar ook een museum zich huisvest, met een lengte van 155 m is een lust voor het oog voor alle vakwerkliefhebbers.

We blijven hier 1 nacht en na bezoek aan de plaatselijke bakker op de hoek van de Jahnstrasse trekken we verder.

Overzicht van onze reis doorheen verschillende departementen en toeristische routes : 06/2023

De Burgenstrasse met sprookjesachtige kastelen en geweldige panorama's, de Vakwerkroute langs vakwerkhuizen in allerlei stijlen en kleuren, de Sprookjesroute  waar de gebroeders Grimm hun inspiratie vandaan haalden en mooie steden in het departement Thüringen in de voormalige DDR.

Met tevens wat geschiedenis en legendes van de streek en de bezochte stadjes. 

Na km’s autobaan starten we onze route in Hessen :