We blijven in Thüringen, in de voormalige DDR en bevinden ons nu, 30 km verder, in Bad Langensalza, de stad met maar liefst 10 parken en tuinen.  Je zou er ook heerlijk kunnen ontspannen in de Friederiken Therme maar die zijn nu voor enkele weken gesloten voor onderhoud. Sinds 1956 mag Langensalza het woord “Bad” voor de stadsnaam zetten. In 1811 werden zwavelbronnen ontdekt in de buurt van Bad Langensalza. Het jaar daarop opende het eerste zwavelbad. Zo begon in 1812 de ontwikkeling van het spa-systeem van de stad, dat nog steeds gebaseerd is op het gebruik van de lokale heilmiddelen, zwavel, zout en geneeskrachtig drinkwater. 

We installeren ons op de motorhomeparking (met alle voorzieningen) in de nabijheid van de Thermen aan de "Böhmenstraße". Betalen doe je bij de Thermen maar omdat nu alleen het restaurant bepaalde uren open is en er niemand aanwezig is om te ontvangen mogen we gratis hier staan.  Achter de hoek is een klein winkelcentra met een Edeka, Action,..

Eerst gaan we de stad verkennen. Bad Langensalza is één van de meest historische steden in Thüringen, zoals blijkt uit de rijke historische gebouwen.  Het maakt deel uit van de Duitse Vakwerkroute.  De oude stad is omgeven door de stadsmuur, die grotendeels bewaard is gebleven. Het werd gebouwd in 1365 na een stadsuitbreiding en omvatte oorspronkelijk 24 verdedigingstorens en zeven poorten. Hiervan zijn 16 wachttorens en één toegangspoort bewaard gebleven. Sommige wallen zijn omgebouwd tot promenades, parken en tuinen. Sinds 1990 is de oude stad grotendeels gerestaureerd.  Oude molenbeken en nieuwe open waterkanalen lopen door de historische oude stad.

Onze route start aan het oudste bewaarde gebouw van de stad, het kasteel van “Dryburg”, gebouwd rond 1200 als stadskasteel van de Heren van Salza en kreeg nadien verschillende reconstructies. Alleen de westgevel heeft de eeuwen doorstaan en verrijst als een grijze stenen kolos tussen de smalle straatjes. Na uitgebreide renovatiewerken in de jaren 1990 dient het nu als woon- en bedrijfsgebouw.

Het is zondag en het zonnetje schijnt volop. De terrassen hebben wel hun klanten maar in de straten is het vrij rustig.

Het dominante gebouw in de oude stad is de Marktkirche van St. Bonifaci met een 73 meter hoge toren, een herkenningspunt dat al van ver te zien is en de belangrijkste protestantse kerk van de stad. 

We wandelen verder over de Marktstrasse langsheen verschillende monumenten van vroegere persoonlijkheden. De historische postroute van Kassel naar Leipzig passeerden hier. De “Replica van de electorale Saksische kolom” in het voetgangersgebied herinnert daaraan. Een verwoestende brand in 1711 bracht delen van de oude stad tot puin. De herenhuizen die op hun plaats zijn gebouwd in barokke stijl kenmerken nog steeds het beeld van de stad vandaag.

Eén van de meest kenmerkende gebouwen op de Neumarkt is het “Stadhuis”met een beiaard van 32 klokken die dagelijks verschillende melodieën speelt en waarbij, in de driehoekige puntgevel, vijf figuren verschijnen op een cirkelvormig segment.  Het werd in 1711 door een stadsbrand getroffen.  Na een jaar werd de gotische toren hersteld en pas in 1742 werd de eerste steen gelegd voor het nieuwe stadhuis en sindsdien onveranderd is gebleven. 

De kleurrijke zuil op de fontein, voor het stadhuis, draagt twee heraldische leeuwen, de ene met het wapen van het keurvorstendom Saksen, de andere met het wapen van de stad. 

Via de Neumarkt komen we bij het stadsmuseum, gevestigd in het voormalige Augustijner kluizenaarsklooster. Van het oorspronkelijke gotische complex zijn de kerktoren, de laatgotische kapel en de kloostergang nog bewaard gebleven.  Op het plein vooraan staat een ruitermonument ("naakte ruiter" genoemd) voor de soldaten van het Thüringer Regiment die in de Eerste Wereldoorlog op de Augustinerplatz zijn omgekomen.

Voor we onze tocht verder zetten even een rustpauze op een terrasje voor een koele drink (met de gekende Thuringse Worst).

Naast het klooster brengt een steile weg ons tot aan de Gottesackerkirche “St. Trinitatis” uit 1734, die nu als concertkerk wordt gebruikt.  Daarachter bevindt zich het “Aboretum” (de bomentuin), één van de meest historische tuinen van de stad, met meer dan 130 soorten bomen, uitgestrekte velden en sculpturen van hout en schelpkalksteen van kustenaars uit vier landen.

Langsheen de stadsmuur komen we terug in Mühlhauserstrasse aan het “Cultuur- en Congrescentrum”, het voormalige “Schützenhaus”.  In 1906 werd het, door brand, tot aan de grond verwoest en na de wederopbouw een jaar later, nam het stadsbestuur het gebouw over. 

Langsheen de Bergstrasse en de Giessturm komen we aan de tweede grote parochiekerk, de laatgotische drie-beukige basiliek St. Stephani”, gebouwd op een heuvel.

Dit alles gezien te hebben keren we terug naar de parking. Onze magen beginnen te grommen, dus tijd voor het avondmaal.

Uitgerust en voldaan keren we terug de stad in. De Botanische tuin die we als eerste tegen komen is voor onbepaalde tijd gesloten.  We wandelen verder naar het pad aan de Salza, de Grabenweg, op zoek naar enkele aangelegde tuinen en het kuurpark.  Via de Rundturm en de Burgturm komen we aan de “Japanischer Garden”.  Door het late uur zijn de parken nu wel gesloten maar we kunnen door de poort toch een glimp opvangen van het machtige aangelegde park van 7000 vierkante meter. Volgens de brochure kan men in het bijhorende theehuis een originele Japanse theeceremonie bijwonen.

Iets verder vinden we de “Rosengarten” maar die valt wat tegen omdat we geen rozen zien.  We wandelen verder over de Kurpromenade tot aan het “Friederikenschlöss” met aansluitend een mooi terrasvormig park met oranjerie en het paviljoen met het zwavelhoudende water.  Het kasteel werd in 1751 gebouwd voor de douairière hertogin Friederike van Saksen-Weißenfels.  Na restauratie dient het nu als ontvangstruimte voor seminars en evenementen.  In het voormalige koetshuis is een historische drukkerij gevestigd.

Tegenover het Schloss , langs de oostelijke stadsmuur, bevindt zich het kuurpark. Een kabbelende beekje is bedoeld om de loop van de voormalige gracht weer te geven. Langs het pad doorheen het “Kurpark” keren we terug langsheen de 35,40 meter hoge “Klagetor”, de enige nog bestaande toegangspoort en één van de weinige overgebleven stadspoorten in heel Thüringen. Het was een drukke en warme dag maar we hebben hier toch veel gezien.

Behalve bossen en bergen vind je hier in Thüringen talrijke leuke plaatsen en bezienswaardigheden. 

Zoals onze volgende stopplaats, Eisenach, bekend om het kasteel de “Wartburg” boven de stad, dat op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat en in de middeleeuwen de zetel was van de landgraven van Thüringen.  De Wartburg werd in 1080 voor het eerst genoemd en zou volgens de sage in 1067 gebouwd zijn. Uit de nederzettingen bij de burcht, ontstond de stad Eisenach. 

Oude sporen van nederzettingen dateren uit de prehistorie, maar de stad Eisenach werd voor het eerst genoemd in een document in 1150. 

In de stad zijn 2 camperplaatsen. We rijden eerst de camperplaats op aan de Karl-Marx-Straße voor de nodige service en rijden daarna naar de grote camperplaats op de "Heinrich-Erhardt-Platz".  Netto en Lidl in de nabije buurt.

De parking is gelegen naast het Automobilbaumuseum, een historische fabriekshal. Waar ooit de beroemde Wartburg van de lopende band rolde, presenteert een tentoonstelling de bewogen geschiedenis van de autobouw in Eisenach.  In 1896 werd de “Fahrzeugfabrik-Eisenach” opgericht, die vanaf 1899 auto's produceerde onder de naam “Wartburg” en in 1928 door BMW werd overgenomen. In de DDR-tijd werden er opnieuw Wartburgs geproduceerd. Sinds 1989 zet Opel in een nieuwe fabriek de traditie voort, terwijl BMW elders in de stad onderdelen en dieselmotoren vervaardigt. 

Na een bezoek aan de plaatselijke supermarkt trekken we de stad in. Vanop de parking ‘immer gerade aus’ komen we in het stadsgedeelte met de winkelstraten. Daar slenteren we eerst wat rond met een stop aan het Thüringse bratwurst kraampje.  Via de Karlstrasse komen we op de Markt. Een bezoekje aan het toeristenbureau leert ons het volgende :

Eisenach is de geboorteplaats van de componist Johann Sebastian Bach (°1685).  Hij werd gedoopt in de Georgenkirche. De kerk werd aan het einde van de 12e eeuw gesticht door Ludwig III. Muziek werd Johann met de papfles ingegeven en het was dan ook logisch dat hij vroeg viool begon te spelen en zijn stem liet horen in het jongenskoor. Hij verbleef er tot zijn tiende levensjaar.  Het museum, het “Bachhaus”, iets buiten het centrum op het Frauenplan, staat volledig in het teken van deze beroemde inwoner. Het herbergt het grootste Bachmuseum ter wereld. Historische woonvertrekken uit de Bachtijd geven een inkijkje in het leven van de middenklas rond het jaar 1700. Het aangrenzende, nieuwe gebouw is gewijd aan Bachs muziek.

De kerkhervormer Maarten Luther,een persoon die bij ons misschien minder bekent is, ging in Eisenach op school en vertaalde later in de Wartburg de bijbel in de Duitse taal.  Hij vond het belangrijk dat ook het gewone volk de Bijbel kon lezen.  Het “Lutherhaus”, aan de Lutherplatz, waarschijnlijk het oudste vakwerkhuis van Thüringen, is nu een museum, ingericht over het leven van deze figuur.

In 1342 verwoestte een grote brand bijna alle gebouwen in de stad.  Alsook het gemeentehuis op de markt met de gemeentelijke documenten.  Enkele jaren later werd de stad getroffen door een eerste pestepidemie.

In de jaren 1550 werden talrijke prachtige bouwwerken in renaissancestijl gebouwd zoals o.a. de voormalige wijnkelder en het Lutherhuis alsook de Sint-Georgenfontein op de markt.

Het huidige stadhuis op de markt, in laatgotische stijl, gebouwd als wijnkelder, werd in 1596 gekozen als het nieuwe stadhuis. Na een grote brand werd het herbouwd en kreeg het later zijn karakteristieke traptoren.

Ook de Georgenkirche, op het marktplein werd tevens meerdere keren herbouwd, zodat het vandaag een gemengd beeld is van verschillende tijdperken. In 1902 werd de toren toegevoegd aan de kerk, die tot dan toe torenloos was geweest. 

Aan de noordkant van het marktplein bevindt zich het statige Stadspaleis, de vroegere residentie van de hertogen. Tegenwoordig herbergt het de kantoren van het stadsbestuur, het stadsarchief en het Thüringer Museum.

De bouw van een stadsmuur begon al in de 12e eeuw.  Aan het einde van de middeleeuwen verloren de stadsversterkingen hun strategisch belang. Tijdens de Dertigjarige Oorlog bood het de stad geen volledige bescherming meer. Toch waren de stadspoorten tot 1832 elke avond gesloten. Met het begin van de industrialisatie en de daaruit voortvloeiende uitbreiding van de stad werden in de loop van de negentiende eeuw grote delen van de stadsmuur gesloopt, evenals vier van de vijf stadspoorten.

Naast enkele bewaard gebleven delen van de muur en overblijfselen, herinnert de “Nikolaitor”, een van de oudste stadspoorten in Thüringen, ons aan deze vesting. Het werd gebouwd rond 1170 waardoor het de oudste stadspoort in Thüringen is. Om verkeersredenen moest ten noorden van de toren in 1888 een brede doorgang worden aangelegd, die werd ontworpen in de vorm van een gekanteelde boog.

Rond dezelfde tijd begon de bouw van de naburige “St. Nicolaaskerk”, die als parochiekerk en kloosterkerk voor de benedictijnse nonnen diende.  Deze romaanse basiliek met drie beuken, verbonden met de Sint-Niklaaspoort en een monument van Luther, vormen een uniek ensemble op de “Karlsplatz”, het oudste marktplein van de stad.

Voor een bezoek aan de Wartburg hebben we de moed niet meer. Het steeds klimmen naar hoger gelegen delen en zeker in deze warmte begint zwaar te wegen. Bij onze staanplaats aangekomen plaatsen we ons buiten met een drankje en aanschouwen dan maar de “Wartburg”, in de verte.  

Omdat we de drukte in grote steden willen ontwijken schrappen we Erfurt op ons lijstje en trekken we verder naar Gotha, met het van verre zichtbare kasteelcomplex Friedenstein op de Schlossberg.

In de stad zijn er 2 gratis parkings zonder voorzieningen voor motorhomes : Am Marstall op de  Parkallee (3x) en een apart gedeelte (met aparte inrit) op de grote parking aan de "Brückenstrasse (x6)". De laatste verkiezen we omdat deze het dichtst bij het centrum is gelegen.

In het verleden was Gotha in rivaliteit met Weimar. Terwijl Weimar het artistieke centrum werd, werd Gotha zijn wetenschappelijke tegenhanger. Door de verschillende belangen van hertogen werd Gotha een stad van natuurwetenschappen en kunst. Vanwege deze reputatie kwamen bekende wetenschappers en kunstenaars naar het hof.

In 1640 ontstond, door de Ernestijnse erfenis, het hertogdom Saksen Gotha met Hertog Ernst I, bijgenaamd De Vrome, als staatshoofd.  Hij maakte van Gotha een woonstad en vormde zo het uiterlijk en de geschiedenis van de stad.  Hij wordt beschouwd als de "grootvader van Europa" omdat zijn nakomelingen in alle Europese koningshuizen te vinden zijn.  

Tijdens de Dertigjarige Oorlog bouwde hij het grootste vroegbarokke paleiscomplex van Europa, onder de naam “Friedenstein”, op de plaats van het gesloopte soevereine kasteel Grimmenstein, met rondom machtige vestingwerken. Hij stierf in 1675 op 73-jarige leeftijd en werd bijgezet in de Margarethakerk in Gotha.

Vanaf de parking is de stad direct te voet bereikbaar. In de voormiddag maken we tijd om de benedenstad te ontdekken.

Via de fussgangerzone komen we op het grote plein, de Neumarkt met de “Margarethakerk”. De laat-barokke hallenkerk werd grotendeels verwoest tijdens de Tweede Wereldoorlog en vervolgens herbouwd in pure schoonheid. We wandelen verder door de Marktstrasse naar de Hauptmarkt met het opvallende rode stadhuis. Het werd gebouwd in 1567 als een enorm warenhuis met winkels op de begane grond en diende als tijdelijke woonplaats van Hertog Ernst de Vroom tijdens de bouw van het kasteel Friedenstein. Vandaag is het de zetel van burgemeester en de burgerlijke stand.

We stappen het toeristenbureau binnen voor een plannetje van de stad zodat we voorbereid onze ontdekking kunnen verder zetten.

En die gaat nu, na de middag, naar het enorme kasteelcomplex. Via trappen, langsheen fonteinen en watervalletjes komen we boven aan de ingang van het Schloss. Een enorm gebouw als je hier boven staat en een heel mooi aanzicht op de benedenstad. En natuurlijk met vooraan het standbeeld van Ernst de Vrome. In de westertoren van het slot bevindt zich het “Ekhof-theater”. Het is het oudste theater van Europa met haast volledig bewaard gebleven toneelinrichting.  Via het binnenplein wandelen we langsheen de rozentuin naar het “Herzogliches Museum Gotha”, één van de grootste kunstmusea in Thüringen. Het kasteelpark is verdeeld in 3 verschillende tuinen : een Engelse tuin, een barokke tuin en een 19e-eeuwse tuin. 

We stappen nog even verder tot aan de 2^de camperplaats aan de Marstall.  Deze voormalige stallen werden gebouwd in 1848. Inmiddels zijn er verschillende appartementen, kantoren en een galerie in het pand ondergebracht.

Via het bospad langsheen het paleispark wandelen we terug naar het centrum. We passeren een prachtig barok-ensemble : het terrein van de zomerresidentie van Hertog Friederich II (kleinzoon van Ernst I). Het naar hem genoemde “Paleis Friedrichsthal” uit 1708 herbergt vandaag de Rijkstechnische school voor bouwkunde, economie en verkeer.  De vroegere vestingwerken rond het kasteel werden verbouwd voor de aanleg van een uitgebreide barokke tuin met standbeelden en fonteingrotten. In opdracht van Friedrich III, werd in 1747 tegenover het Schloss Friedrichsthal, de “Oranjerie” gebouwd. 

Rond 1806 werden de vestingwerken rond de stad verwijderd en kwamen er lanen en straten in de plaats.

Kasteel Friedenstein biedt niet alleen plaats aan wereldberoemde kunst- en cultuurschatten. Rond het kasteel ligt één van de stevigste, barokke vestingwerken van Midden-Duitsland. Een rondgang door de kazematten strekt zich over 300 m.  Een afspraak, voor de rondleiding van 1 uur,  kan gemaakt worden in het toeristenbureau.

Als je Stambomen van de Europese aristocratie bestudeert zal je er vinden bij de Gotha’s voorouders, zoals ook het Belgische koningshuis. De 1^ste koning van België (van 1831 tot 1865) Leopold I van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in Coburg, was de broer van hertog Ernst I van Saksen-Coburg en Gotha.

We verlaten Beieren en rijden een 130 km noordwaarts doorheen Thuringen naar Weimar, een stad in het voormalige Oost-Duitsland, de vroegere DDR.

Wereldcultuur van klassiek tot Bauhaus, parken en tuinen, een woonstad gecombineerd met duitse en europese cultuurgeschiedenis en Goethe, Schiller, Bach en Liszt…

Even een probleem bij het oprijden van de staanplaats "Hermann-Brill-Platz/Stadion". Op het grote plein is het kermis. Het bord voor de parking “MH” is niet bedekt en we volgen de bewijzering. De staanplaats en service, achteraan, is volledig te bereiken. Op elke plaats ondervinden we dat het deze periode heel kalm is op gebied van rondreizende campers (uitgez. Bamberg)

Weimar ligt op een hoogte van ongeveer 200 meter in het midden van Thüringen. De Ilm loopt in een boog door de stad. Het noordelijke deel van de stad wordt ingenomen door de Ettersberg met op de top het concentratiekamp-monument “Buchenwald”.

De oudste nederzettingskern van Weimar is het gebied tussen Graben, Schillerstraße en Stadtschloss met herderplatz als centrum. In de 18e eeuw werden de stadsmuren afgebroken alleen de Kasseturm, die nu dienst doet als studentenclub en de zogenaamde Stadtturm, een stapeltoren van de hertogin Anna Amalia -  Bibliotheek bleven overeind.

Tijdens het bewind van hertogin Anna Amalia, van de 18^e en begin 19e eeuw, speelde de stad een belangrijke rol voor het Weimar classicisme, als gevolg van de aanwezigheid van Wieland, Goethe, Herder, Schiller en Falk, evenals andere belangrijke persoonlijkheden van het tijdperk. Tal van grote kunstenaars verbleven er ook tijdelijk : Bach, List, Schiller, Nietzsche. Johann Wolfgang von Goethe woonde er meer dan 50 jaar en drukte er op meerdere vlakken zijn stempel op.

Met dit alles opgezocht te hebben starten we onze ontdekking door het Weimarhallenpark en langsheen het Bauhaus-museum, met de Weimar-collecties van het Staats Bauhaus (een academie voor architectuur, design en toegepaste kunst van 1919 tot 1933).  Heel wat Bauhaus-gebouwen in Weimar staan op de lijst van het UNESCO-Werelderfgoed. De bijzondere cultuur-historische betekenis over verschillende tijdperken is meerdere malen door Unesco erkend.

Weimar is een studentenstad en dat ondervinden we hier al snel in het drukke gedeelte van de stad.  Via het stadsmuseum en de Kasseturm op de Goetheplatz komen we in de fussgangerzone die ons verder leidt naar het Theaterplatz met een groot standbeeld van de dichters “Goethe en Schiller” tegenover het Deutsches Nationaltheater.  Aan de overkant bevindt zich het 'Huis van de Weimarrepubliek', met een permanente tentoonstelling over het vrouwenkiesrecht, de waarborging van grondrechten, de scheiding van kerk en staat, maar ook couppogingen, massale werkloosheid en moorden – de Weimarrepubliek markeerde een keerpunt in de Duitse geschiedenis. Op de hoek van het plein staat het “Wittumspaleis”, de stadswoning van hertogin Anna Amalia en heden een plek voor cultureel-literaire bijeenkomsten.

Nog meer drukte in de Schillerstrasse met een evenement voor kinderen, dus lopen we er doorheen en missen zo het woonhuis en het museum van Schiller. We volgen het bordje van het toeristenbureau en komen zo op de markt. Met een plannetje van de stad proberen we onze ontdekking gemakkelijker verder te zetten. Op het marktplein bevindt zich het stadhuis en de Neptunusfontein.  Via de Grünermarkt kom je aan de “Bastille en het Stadtschloss” met het grote Ilmpark.  De “Anna Amalia Bibliotheek”  met een unieke boekencollectie, kunstverzameling en bijzondere architectuur bevindt zich in het ‘Grüne Schloss’.

Via onze plannetje zoeken we, het aan het Frauenplan gelegen “Woonhuis van Goethe” op en waar we in het gelijknamige museum een veelomvattende weergave krijgen van zijn laatste levensjaren.

Het belangrijkste kerkgebouw, de Stadskerk van St. Petrus en Paulus, ligt in de oude stad. In de volksmond genoemd de “Herderkirche”.  Sinds 1998 staat deze tevens op de werelderfgoedlijst van Unesco als onderdeel van het ensemble  “Klassiek Weimar”, een inzending van het Unesco-werelderfgoed, dat elf verschillende monumenten van de stad Weimar omvat. (het Belvedere Palace, een rijkelijk ontworpen plezier-paleiscomplex op een heuvel zo'n vier kilometer ten zuiden van het stadscentrum, behoort tevens tot het onderdeel Klassiek Weimar.)

Nog niet alles gezien te hebben keren we terug via het Weimarhallenpark naar onze staanplaats. Het is eigenlijk te warm en te druk om hier lang rond te slenteren.  Bij het opmaken van dit reisverhaal beseffen we dat er nog veel meer te zien is in Weimar (en ook op de andere plaatsen). Dit resulteert in een betere voorbereiding voor een volgend bezoek. Dus Weimar, wij komen ooit eens terug.

We bevinden ons nog steeds in Beieren.  We volgen de B303, een 35 km en rijden de stad Coburg (verbroederd in 1972 met Oudenaarde) binnen.

Aan de rand van de grote parkeerplaats "Parkplatz Anger aan de Schützenstraße" is een apart gedeelte voor bussen en 8 campers.  De plaats is vlakbij het centrum. 

Coburg heeft een goed bewaard gebleven oude binnenstad, die wordt begrensd door nog bestaande delen van de stadsmuur en 3 stadpoorten.  De stad is rijk aan interessante gebouwen, fonteinen, gedenktekens en historische ensembles.

De Veste Coburg steekt 170 meter boven de stad uit en is een van de grootste en best bewaard middeleeuws kasteelcomplex van Duitsland. Het werd voor het eerst genoemd in een document in 1225, uitgebreid tot een staatsfort in de 17e eeuw met een drievoudige ring van muren. Dit complex bevindt zich op een 1,5 km van het centrum. We zetten deze bezichtiging bij op ons lijstje voor een volgende keer.  (Een 2^de motorhomeparking bevindt zich in de buurt van de veste aan de Rosenauer Straße)

We starten onze bezichtiging aan de Ketschentor op 300 m van onze staanplaats en wandelen zo verder via de ‘Albert Platz’ naar het Marktplein met zijn statig stadhuis.  In het midden staat het Prince Albert Monument, een geschenk van koningin Victoria aan de geboortestad van haar overleden man.  Het tegenoverliggende herenhuis werd gebouwd in 1601.  Het is een laatrenaissance gebouw met een rijk versierde gevel en polychrome muurschilderingen.  De Hofapotheek, waar de „Hof-Likör“ volgens geheim recept gemaakt wordt, is een laatgotisch gebouw uit de 15e eeuw met op de hoek van de gevel een Madonna met Kind en een beeldhouwwerk van St. Christopher.

Tussen de Marktplatz en de voet van de vestingheuvel ligt de “Schlossplatz”, met een monument van hertog Ernst I.  Het plein is ontworpen tussen 1830 en 1837.  

Het wordt begrensd door : het voormalige woonpaleis “Ehrenburg” en later uitgebreid tot een renaissancekasteel. Daar tegenover staat het trotse “Edinburgh Palais”, voorheen bekend als het "Wangenheim Palace" en verscheidene keren verbouwd en het “Landestheater” met foyer, spiegelzaal, een auditorium met drie lagen en een toneelconstructie. 

De “Arcades” (een terrassenbouw) vormen aan de oostkant de overgang naar de Hofgarten. Brede trappen met gietijzeren lantaarns leiden naar het dakterras en de binnentuin.

Om het geheel te kunnen aanschouwen klimmen we omhoog om het plein met zijn gebouwen van bovenaf te bekijken. Via het dakterras wandelen we verder tot aan de hoger gelegen katholieke parochiekerk van St. Augustin. Het is een neogotische kerk met een prinselijke crypte, die tussen 1855 en 1860 werd gebouwd.

Meerder kerken bevinden zich in het centrum : De Morizkirche, de oudste kerk in Coburg en de Salvatorkirche in de buurt van de Morizkirche.

Naast de Morizkirche ligt het Gymnasium, een renaissancegebouw uit 1605. Ook het arsenaal (wapenkamer) in de Herrngasse, tussen Schlossplatz en Marktplatz, dateert uit deze periode. 

We eindigen onze stadstoer met de bekendste specialiteit uit Coburg de “Coburgse braadworst”, het 'Coburgse nationale gerecht'.  Het bestaat uit varkensvlees en rundvlees en het speciaal kenmerk is het type grillen, waarvoor noch hout noch houtskool, maar goed gedroogde dennenappels worden gebruikt.  Die mag vandaag zeker niet ontbreken.  

We blijven nog even genieten op een terrasje, het is warm en de stadsparking is niet bedoeld om stoeltjes buiten te zetten.

In de vroege avond maken we nog een wandeling door de grote Rozentuin tegenover onze staanplaats. 

Via de B85 komen we na 22 km op onze volgende bestemming aan de Burgenstrasse, Kronach.

De stad ligt aan de voet van het Frankische Woud, waar de rivieren Haßlach, Kronach en Rodach samenvloeien. De vesting Rosenberg is één van de best bewaarde vestingwerken in Duitsland.  Het stadsbeeld wordt gekenmerkt door de bijna volledig bewaard gebleven oude binnenstad met zandstenen en vakwerkhuizen, een volledig bewaard gebleven stadsmuur, poorten, torens en gewelfde kelders. 

De motorhomeplaats "Hammermühle (Am Sand)" ligt in de nabijheid van supermarkt en grote ketens en op 1 km van het centrum. De heenweg over 2 kleine bruggentjes over de Rodach is niet breed maar de parking, met alle services, aan de linkerkant (staat aangegeven met bord) is een groot plein.

De „Kroniche Housnküh“ is de mascotte van de stad. De bijnaam van de Kronachers als "Kroniche Housnküh" (Kronachsche moerhaas) gaat terug tot de tijd van de belegeringen. Omdat de stad niet direct kon worden ingenomen, probeerden aanvallers de inwoners uit te hongeren door hen af te snijden van de voedsel- en watervoorziening van het omliggende platteland. Volgens de legende gebruikten de mensen van Kronach het laatste levende dier, een vrouwelijke haas en lieten deze vrij rond lopen op de stadsmuur als een list om een grote voorraad voedsel in de stad te simuleren waardoor de aanvallers het beleg als zinloos beschouwden en terug trokken. 

Via de Bamberger Tor, de enige overgebleven stadspoort, komen we in de historische bovenstad op de  Melchior-Otto-Platz.  Gevestigd op een berguitloper en een stedenbouwkundig pareltje tussen het fort en de benedenstad.

De Rosenberg, die al van ver zichtbaar is en boven de stad uittorent,is een kasteel op het hoogste punt van de heuveltop, omgeven door een vesting, waarvan de oorsprong teruggaat tot de 13e eeuw en in de loop der eeuwen uitbreidden van een middeleeuws fort tot een renaissancekasteel en later tot een modern vestingcomplex. In de eerste helft van de 18e eeuw werd een groot deel afgebroken en herbouwd als de zogenaamde Nieuwe Kazerne in barokstijl. Tegenwoordig wordt het fort, dat nog steeds in het exclusieve bezit is van de stad, voornamelijk gebruikt voor toerisme.

Tijdens de 1^ste W.O. diende de Rosenberg-vesting als officiersgevangenenkamp, waarin de Franse kapitein Charles de Gaulle in 1917 tijdelijk werd ondergebracht. Onder de 2^de W.O. bleef de stad relatief ongeschonden. Tijdens de luchtaanvallen vond de bevolking onderdak in de talrijke keldergewelven die door vrijwel de hele berguitloper onder de oude stad lopen.

Kronach kan bogen op een aantal historische gebouwen. Onder de vesting 'Rosenberg', ligt de zogenaamde Bovenstad, de historische oude stad, met een ensemble van gebouwen zoals o.a. het historische stadhuis, gebouwd in 1583, de voormalige markthalen en de parochiekerk van Johannes de Doper.  Aan het einde van de stadsmuur, bij het nieuwe stadhuis op de marktplaats, staat de Heksentoren. Het werd gebouwd in 1444 en was aanvankelijk de noordoostelijke hoeksteen van de stadsversterking. In de kelder bevindt zich een kerker die tot de 17e eeuw dienst deed als gevangenis.

Via de trappen aan de stadtgraben staan we terug in de Benedenstad. We maken nog een wandeling door de kleine fussgangangerzone en keren terug naar onze staanplaats.

Er is nog veel meer te zien in Kronach maar het is veel te warm.  Moe van het klimmen en slenteren door de stad zoeken we op de parking een schaduwrijk plekje. Dit was een eerste bezoekje aan dit stadje maar staat op ons lijstje voor een volgende reis.

We trekken verder naar een volgende bestemming, Kulmbach, gelegen aan de Witte Main op 20 km ten noordwesten van Bayreuth. Aan de westelijke rand van de stad wordt de Main gevormd uit de twee bronrivieren, de Rode en Witte Main.  De stad staat bekend om zijn brouwerij, de Plassenburg, een kasteel op een heuveltop omgeven door renaissance vestingwerken en om de braadworst geproduceerd in Kulmbach.

Aan de "Schwedensteg" vinden we een grote aangelegde camperplaats met alle voorzieningen en op korte afstand van het centrum. We vinden een plaatsje met zicht op het kasteel dat s ’avonds verlicht is.

Het kasteel, de Plassenburg, dat niet alleen een fantastisch uitzicht over de stad biedt, is ook de thuisbasis van het Duitse tinnen beeldjesmuseum - het "Miniatuur Wonderland van Kulmbach".  Talloze tinnen miniaturen reconstrueren de geschiedenis van de mensheid. De Plassenburg is te voet, met de stadsbus of met personenwagen te bereiken. 

Iets buiten het centrum ligt het traditionele Kulmbacher Mönchshof, waar de Frankische brouwtraditie al meer dan 600 jaar bewaard is gebleven. Onder de titel "Vandaag bak ik, morgen brouw ik", kunnen bezoekers diepgaande kennis opdoen over de onderwerpen "bier" en "brood" in het Beierse brouwerij- en bakkerijmuseum en worden meegenomen in de diverse wereld van specerijen in het Duitse kruidenmuseum.

Een wandeling door de stad brengt ons naar de oude driehoekige Holzmarkt met de Zinsfelder fontein de “Zinsfelder Brunnen”.  Deze was aanvankelijk voor het stadhuis geplaatst, maar moest in 1869 plaatsmaken voor de nieuwe waterleiding. De naam Zinsfelder, verwijst naar een middeleeuwse stadsknecht die op het marktplein (marktfeld) de marktrente incasseerde.

We vervolgen onze weg via de Langgasse, met huizen uit de 17e en 18e eeuw, naar het marktplein.  Op de zuidoostelijke hoek staat het stadhuis, uit 1752.  Het stadhuis is versierd met een rococogevel met een koepelachtige gebogen puntgevel.  Het marktplein werd in de 13e eeuw aangelegd na de uitbreiding van de stad als een Frankisch rechthoekig complex. De Luitpoldfontein, gebouwd in 1898 werd tijdens het nazi-tijdperk opgeslagen en werd in 1994 op verzoek van de burgers van Kulmbach op zijn oude locatie herbouwd en weer tot leven gebracht.

In het oostelijk deel van de stad verrijst op een rotsachtig plateau de laatgotische kerk van St. Peter (Petrikirche).  Daar, op de zuidelijke helling van de kasteelheuvel, stond als voorganger een versterkte kerk uit de 12e eeuw. De Sint-Petrikirche, een statige, laatgotische hallenkerk, werd gebouwd vanaf 1439. Deze werd na een oorlogsverwoesting echter verbouwd in 1559.

In de Spitalgasse waar in de middeleeuwen de kapel van het Elisabethenziekenhuis stond, werd een nieuwe protestantse Spitalkirche (Hospitaalkerk) in 1749 voltooid. Het schip van de kerk omringt een dubbele galerij van hout met Bijbelse taferelen op de borstweringspanelen. De plafondschildering beeldt de Hemelvaart van Christus af.  De preekstoel bevindt zich raar boven het altaar en toont Christus als rechter van de wereld met vier evangelisten.

We verkiezen nog onze steun te betuigen in de Alte Feuerwache door plaats te nemen op het terras van deze gelijknamige taverne en na een verkoelende drink begeven we ons terug naar de parking. Het is warm vandaag en voor de rest van de namiddag en vroege avond placeren we ons naast de motorhome. Als het donker wordt hebben we een mooi zicht op de verlichte Plassenburg.

Alvorens we naar een volgende bestemming rijden doen we nog onze inkopen aan het Bahnhof waar alle grote supermarkten en ketens gevestigd zijn.

Bayreuth is een van de mooiste steden van Beieren. Charmante kastelen, historische parken, de Hermitage met zijn dromerige grotten en kunstfonteinen, het Festspielhaus en een selectie van interessante musea. Het ligt aan de Burgenstraße en Bayerische Porzellanstraße.  In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, behoort de stad pas sinds 1810 tot Beieren.

De camperplaatsen bevinden zich aan de Lohengrin Therme en aan de "Grünewaldstraße". Op deze laatste placeren we ons voor bezoek aan de stad en ovenachting. De plaats is gratis maar bij evenementen op de iets verder gelegen Festplatz wordt er parkeergeld gevraagd. Het is vandaag zondag en kermis.  We komen hier toe in de voormiddag en na de middag staat er een bord en een parkwachter aan de oprit om het parkeergeld te innen. Er wordt tegen ons niets gezegd en we staan gratis.

Door de stad stroomt de Rote Main, één van de twee bronrivieren van de Main.  Na de middag nemen we de fiets en gaan we de stad verkennen. We volgen het riviertje aan de overkant van de parking en komen zo in het centrum.

De stad zelf herbergt vele historische gebouwen, een gezellige fussgangerzone met winkels, cafeetjes en restaurants. 

Eeuwenlang was Bayreuth een garnizoensstad. Aanvankelijk waren er markgraaftroepen in het dorp gelegerd.  Na de Tweede Wereldoorlog waren eenheden van het Amerikaanse leger en vanaf 1957 ook troepen van de Bundeswehr en de Federal Border Guard (BGS) ter plaatse. In 1964 werd de nieuw gebouwde markgraafkazerne aan de noordoostelijke rand van de stad overgedragen aan de Duitse strijdkrachten. Met het einde van de Koude Oorlog, in de vroege jaren 1990, eindigde de garnizoenstraditie van de stad grotendeels.

Het “AlteSchloss”, in het centrum van de stad, is een onregelmatig complex van gebouwen uit verschillende periodes.  Na een brand in 1753 werd het in april 1945 een tweede keer het slachtoffer van de vlammen. De nazi's verbrandden daar belastend materiaal op de dag van de Amerikaanse invasie, waarbij het vuur oversloeg naar het gebouw en de aangrenzende huizen. Tegenwoordig is het belastingkantoor gehuisvest achter de gerestaureerde gevel.

Na de 1ste verwoestende brand werd in opdracht van Markgraaf Friedrich van Brandenburg-Bayreuth een nieuwe stadse residentie, “Neue Schloss”, gebouwd iets buiten de stadskern waarin nu enkele musea en expositieruimtes zijn gevestigd. Vlak naast het Neue Schloss werd een recreatietuin “Hofgarten” met kastanje- en eiklanen, ruime grasvelden met oude bomen en kiezelpaden aangelegd.  Eind 18e eeuw werd de hoftuin omgevormd tot een park in Engelse stijl. Het park wordt gedomineerd door een gracht en drie hoofdstraten.

Bayreuth is wereldberoemd geworden door de Richard Wagner Festspiele.

Op 17 april 1870 bezocht Richard Wagner Bayreuth, omdat hij had gelezen over het Margrave Opera House, een theater dat al sinds 1748 bestaat. (sedert 2012 UNESCO- wereldcultuurerfgoed en heden een museum) Het grote podium leek geschikt voor zijn werken. De orkestbak kon echter niet het grote aantal musici aan dat nodig was en de sfeer van de zaal leek niet geschikt voor zijn stuk. Dus speelde hij met het idee om zijn eigen festivalzaal (het Festspielhaus) in Bayreuth te bouwen. De stad steunde hem in dit project en stelde hem een stuk grond ter beschikking, een onbebouwd gebied buiten de stad, de “Grüner Hügel “ (op 2 km van het centrum).  Op 22 mei 1872 werd de eerste steen gelegd voor het Festspielhaus, dat op 13 augustus 1876 ceremonieel werd geopend.  Een festival, dat elk jaar plaatsvindt in het Festspielhaus.

Via de Hofgarten komen we aan “Villa Wahnfried”, het woonhuis van de familie Wagner. In 1874 trok Wagner er in met zijn vrouw Cosima (dochter van Franz Liszt) en hun kinderen. De naam van het huis komt waarschijnlijk door de slogan die op de voorzijde is gegraveerd:„Hier wo mein Wähnen Frieden fand – Wahnfried – sei dieses Haus von mir benannt.“  Het gebouw werd in 2015 gerestaureerd, uitgebreid en ingericht als Richard-Wagner-Museum.  

Eveneens dicht bij Haus Wahnfried is het Liszt-museum in het huis waar componist Franz Liszt overleed. (1811-1886).

Nog niet door ons bezocht maar staat op ons lijstje bij een volgend bezoek is het historische Hermitage Park aan de poorten van de stad, op een 5 km van het centrum.  Gecreëerd als toevluchtsoord voor het hoofse leven. Het is een uitgestrekte complex met een zomerpaleis, gevarieerde waterpartijen, kunstmatige ruïnes en een prachtige oranjerie met als middelpunt de Tempel van de Zon.  Sinds 1970 is de Hermitage elk jaar de locatie voor het Bayreuth Midzomernachtfestival, één van de mooiste en meest romantische festivals in Franken. 

Het enige dat we nog niet gevonden hebben is het Margrave Opera House dat zich toch bevindt in het centrum. Bij het  beklimmen van de trappen van de  kasteelkerk, uit de 18e eeuw, aan de La-Spezia-Platz, ontdekken we dat we onze fietsen naast dat theater geplaatst hebben.  In tegenstelling tot andere barokke theaters staat deze niet vrij op een plein  maar is het geïntegreerd in de straat en dus valt het niet bijzonder op als je niet toevallig je blik opheft naar de dakbalustrade met de 8 stenen figuren met o.a. links en rechts de twee Griekse goden Athena en Apollo.  Het gebouw met drie verdiepingen tellende gevel van zandsteenblokken werd gebouwd in 1746-50.  Het 'Unesco’s Intern. Council on Monuments' beschouwde de dakconstructie als bijzonder waardevol bij zijn beoordeling en classificeerde het als onderdeel van het werelderfgoed.

Na een verkwikkend drankje op een terrasje keren we terug naar onze staanplaats. S’ Avonds maken we nog een rondje op de Festplatz met diverse kermisattracties en fastfood kraampjes.

Geen zin vandaag om vele km’s te rijden en zodoende nemen we een tussenstop in een door ons bekende plaats.  De stad Bamberg kan ons toch nog steeds bekoren en zodoende besluiten we, omdat het weekend is, hier 2 dagen te blijven op de camperplaats "Heinrichsdamm" aan de Rhein-Main-Donau-Damm. 

Het is de grootste middelgrote stad in Beieren, een universiteits-, school- en administratieve stad, de zetel van een hogere regionale rechtbank en het openbaar ministerie van Bamberg.

De oude stad is een van de grootste grotendeels intacte historische stadscentra in Duitsland en is sinds 1993 officieel erkend als UNESCO-werelderfgoed.  Monumentale gebouwen, middeleeuwse charme met kronkelende hoekjes, smalle straatjes, barokke en romantische gevels en middeleeuwse flair vormen de oude binnenstad van Bamberg.

Bamberg's bekende benaming als de "Zeven Heuvels stad" of "Frankische Rome" verwijst naar de bergstad. Van de 11e eeuw tot 1802 was de Domberg het geestelijke en seculiere machtscentrum van het bisdom Bamberg. Hier vindt u de keizerlijke kathedraal, de barokke nieuwe residentie, het oude hof en het Michaelsberg klooster, die zeker de bekendste en meest dominante gebouwen in de stad zijn. De Altenburg, die boven alles uittorent, het groen van het berggebied en de torens van de kerken, die al van ver te zien zijn, vormen het typische decor van Bamberg.

De St. Peter en St. George kathedraal is een van de erfenissen van keizer Hendrik II.  De 1^ste kerk, evenals haar opvolger, brandde echter af. Het derde gebouw, dat zowel laat-romaanse als vroeg-gotische stijlelementen heeft, is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. 

Het oude hof herbergt het Historisch Museum en de Sint-Catharinakapel. 

De “Alte Hofhaltung” deed ooit dienst als residentie van de bisschoppen.  De Poort toont de Moeder Gods, de heiligen Petrus, George, Kunigunde en Heinrich, evenals de gepersonifieerde rivieren Main en Regnitz in een reliëf. Deze poort leidt naar de romantische binnenplaats met vakwerkhuizen. 

Het “Altes Rathaus” is indrukwekkend door de fresco's die de gevel van het gebouw sieren.  Een bijzonder detail : het been van een van een cherubijnen steekt als sculptuur uit de muurfresco's. 

De voormalige vissersnederzetting langs de Regnitz wordt liefkozend "Klein Venetië" genoemd. Dicht opeengepakte vakwerkhuizen, voornamelijk daterend uit de middeleeuwen en kleine tuinen domineren het beeld van deze wijk. 

Rond de Neptunusfontein – door de Bamberger liefkozend Gabelmann genoemd – is het leven op de Grüner Markt in het voetgangersgebied bijzonder kleurrijk. De groente- en fruitkramen van de marktkooplieden zorgen van maandag tot en met zaterdag voor een levendige markt.  De Gabelmann is populair dankzij het uitnodigende fonteinontwerp, de cafés, de terrassen en winkels als ontmoetingsplaats voor jong en oud.

Voor de 2^de maal hier en nu na deze 2 dagen nog niet alles gezien.

Maar vandaag maken we plaats voor de vele aankomende motorhomes die een plaatsje zoeken om ook deze mooie stad te bezoeken.

Onze stopplaats vandaag bevindt zich in Neder-Franken op de camperplaats aan de "Hutrasen". Een locatie vlakbij de Main met ruime plaatsen en gelegen aan de Main-Radweg. Schweinfurt is het centrum van de regio Main-Rhön, die wordt beschouwd als een Beierse kuuroordregio.

Het is warm vandaag en we beperken ons door rustig te slenteren door de binnenstad.

De centrale ligging aan de Main bepaalde de geschiedenis en cultuur van de stad. De regio was bijna vanaf het begin Frankisch en vrij van invloeden van buitenaf, zoals weinig andere gebieden.

In een brief van koning Willem 1254 wordt gesteld dat Schweinfurt vroeger een keizerlijke stad was ("... Swinförde, que olim imperii civitas fuerat"). Deze brief is echter het eerste gedocumenteerde bewijs van Schweinfurt als keizerlijke stad en dus ook als plaats met stadsrechten. De stad bouwde stadsversterkingen die nog steeds gedeeltelijk bewaard zijn gebleven.

In 1802 werd Schweinfurt afgestaan aan Beieren. Als gevolg hiervan verloor de stad zijn keizerlijke vrijheid, evenals de helft van zijn grondgebied, omdat de dorpen die erbij hoorden werden gescheiden. In 1814 viel ze uiteindelijk in handen van het koninkrijk Beieren dat economisch voordeliger bleek te zijn na het wanbeheer van de keizerlijke stad in de 18e eeuw.

Vanaf 1934 werd een economische depressie gevolgd door een economische opleving ondersteund door programma's voor het scheppen van banen en oorlogsbewapening.

Uitgebreide, moderne industriële en residentiële complexen zoals het Willy Sachs-stadion en de kazerne werden gebouwd. De Tweede Wereldoorlog brak uit midden in de bouw periode.

Op 11 april 1945 trokken de Amerikanen de stad binnen en werd het stadsbestuur overgedragen aan het Amerikaanse leger en werd het U.S. Army Garrison Schweinfurt opgericht.  Tijdens de Koude Oorlog (1945-1991) had de Amerikaanse basis de hoogste concentratie Amerikaanse gevechtseenheden in de Bondsrepubliek Duitsland. 

We eindigen onze wandeling doorheen de lange fussgangerzone en via de Maxbrücke en de Marienbrücke komen we terug in de Hutrasen aan onze staanplaats. We maken het ons nog gezellig in de schaduw op de camperplaats met een drankje en maken nog een praatje met de vriendelijke campbeheerder die zijn ronde maakt om het bedrag van de staanplaats te innen.

We verlaten Hessen en rijden de deelstaat Bayern in en volgen de Main langs door ons reeds eerder bezochte plaatsen Miltenberg, Freudenberg en Wertheim naar Marktheidenfeld waar we vorig jaar ook vertoefden.

We plaatsen ons op de grote aangelegde camperplaats aan de "Georg-Mayr-Straße", direct aan de Main, met zicht op de Alter Mainbrücke.

Het beeld van de stad wordt vooral gekenmerkt door deze oude hoofdbrug, de op drie na oudste brug over de Beierse Main.

Via de Mainradweg, gelegen aan de parking komen we in de oude stad.  De historische gebouwen, zijn bijna uitsluitend te vinden in de oude stad. Negen steegjes leiden van de Mainkaai naar de Obertorstraße, Marktplatz en de Untertorstraße.  

Via deze kleine en steile gassen komen we in de fussgangerzone en het marktplein met diverse vakwerkhuizen en de Laurentiuskerk met waardevolle schilderijen en fresco's.

Het oude stadhuis, versierd met het wapenschild van de stad, naast de kerk werd in 1865/66 gebouwd als stadhuis en schoolgebouw.  Achter het oude stadhuis bevindt zich de oude smederij.  

Het Franck Haus, een rijkelijk versierd, blauw herenhuis uit de barokperiode, gebouwd in 1745, is een van de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad. De bouwer was wijnhandelaar en koopman. Hij verbreedde twee bestaande vakwerkhuizen en combineerde ze tot één gebouw met de bouw van een rondboogpoort die naar een binnenplaats leidde.

Kortom : Romantische steegjes, gezellige restaurants en cafés, een grote verscheidenheid aan winkels, het marktplein, het culturele centrum Franck-Haus - en vele verborgen, kleine bezienswaardigheden en attracties: dit is de oude binnenstad van Hädefeld.

Een volgend bezoek was gepland in Michelstadt maar door de opbouw van de kermis en de jaarlijkse bijenmarkt met Pinksteren is de motorhomeparking op de Festplatz aan de "Wiesenweg" afgesloten. Dit bezoek zal dus voor een andere keer zijn.

We vervolgen onze route naar het nabij gelegen stadje Erbach.  Een centraal gelegen en gratis camperplaats aan de "Wiesenweg" vinden we bij het buitenzwembad Alexanderbad.  Voorzien van aansluitingen voor elektriciteit en water. Vanaf daar is het slechts een paar minuten lopen naar het stadscentrum. Het historische stadje is gelegen aan de Mümling, een bijna 60 km lang zijriviertje van de Main. 

Langs de Mümling en in de oude binnenstad vertellen romantische vakwerkhuizen en gebouwen die bij het kasteel horen, over de bewogen geschiedenis van de stad.  De geschiedenis van de stad is nauw verbonden met het grafelijk huis Erbach, dat tot de Rijn-Frankische adel behoorde en tot 1806 het regentschap in de regio bezat.

Een standbeeld van de belangrijkste vertegenwoordiger van de familie, graaf Franz I, in Romeinse toga, siert op het marktplein. Hij introduceerde het ivoorsnijwerk in het Odenwald en wordt als een belangrijke archeoloog beschouwd. 

Kenmerkend voor het stadsbeeld is het kasteel Erbach. Het "nieuwe" gebouw van 1736 dat vandaag de dag te zien is, werd gebouwd op de fundamenten van een middeleeuws kasteel maar kreeg pas in 1902 zijn huidige neo-barokke buitenkant. Deze omvatten de raamomlijsting, het kasteelportaal en het balkon met uitzicht op het marktplein. Het oudste deel van het kasteel is de machtige donjon. Net als de rest van het kasteel werd de toren gebouwd op eikenhouten palen, waarvan sommige tonnen wegen. Het paleisensemble omvat ook de laat-barokke oranjerie met de paleistuin - de zogenaamde lusttuin - die met grote toewijding wordt gekoesterd en verzorgd.

Niet alleen de gebouwen maken het stadje romantisch. Een wandeling langs de oever van de Mümling brengt ons,  stroomafwaarts van het stadscentrum, naar de Mümling Promenade, een aantrekkelijk lokaal recreatiegebied.

We blijven in Hessen en onze volgende korte stop is in Seligenstadt op de motorhomeplaats "Am Schwimmbad 5" naast het zwembad en een minigolfbaan. Op korte afstand van het mooie historisch stadje en tevens de geboortestad van de schilder Hans Memling.  

Seligenstadt heeft een groot aantal historische gebouwen en vakwerkhuizen uit de 17e en 18e eeuw, waarvan sommige rijksmonumenten zijn. Daarom maakt de stad ook deel uit van een van de Duitse vakwerkhuisroute.

Het belangrijkste gebouw in Seligenstadt is de Einhardbasiliek van St. Marcellinus en Petrus; sinds 1925 draagt het de eretitel van Basilica minor, toegekend door paus Pius XI. 

Einhard († 840), biograaf van Karel de Grote, kreeg de nederzetting "Obermulinheim", zoals het dorp oorspronkelijk heette, in 815 cadeau. In Rome verwierf hij op onduidelijke wijze de relikwieën van de martelaren Marcellinus en Petrus, die hij naar Seligenstadt overbracht en stichtte rond 828 het klooster van Seligenstadt. Het klooster werd een economisch en politiek centrum en verwierf uitgebreide bezittingen. Tot op heden is het nog steeds een immens en goed bewaard complex met een mooie aangelegde tuin.  De ongeveer 700 meter lange kloostermuur rond de abdij, is een van de weinige bijna volledig bewaard gebleven kloostercomplexen in Hessen.

De stadsversterkingen uit de12e eeuw en versterkt in de 15e eeuw, hadden oorspronkelijk vier poorttorens en zes bolwerktorens. Van de stadspoorten is alleen de Steinheimpoort van 1603 tot 1605 bewaard gebleven, drie van de bolwerktorens staan nog overeind. 

Het stadhuis op het marktplein werd in 1823 gerenoveerd en is het enige classicistische gebouw met grote arcades.  De vierkante toren is afkomstig van de voormalige parochiekerk, die werd afgebroken toen de gemeentelijke parochie in 1812 de Einhardbasiliek overnam.

Na een bezichtiging van dit alles rijden we verder.

Onze volgende stopplaats. Een rustige locatie speciaal voor motorhomes aan de "Himmelsbornweg"  op slechts 500 meter afstand van de historische oude binnenstad Idstein.

Via het pad langsheen de Wolfsbach komen we al snel bij de 1^ste vakwerkhuizen van de stad.

De schat van Idstein is het oude bouwweefsel: vakwerkhuizen uit de 15e tot de 18e eeuw, sommige met rijk houtsnijwerk, aristocratische woningen en de voorheen statige groep gebouwen in de bovenste Schloßgasse met zijn heksentoren en kasteel. Het pittoreske ensemble van gebouwen van de Kanselarij poort tot de "Heksentoren" werd gebouwd tussen 1497 en 1588 en diende als administratieve en residentiële doeleinden.

Het Killingerhaus op deKönig-Adolf-Platz, tegenwoordig het VVV-kantoor en stadsmuseum, is een van de mooiste van de Idstein-vakwerkhuizen en degene met de rijkste gebeeldhouwde ornamenten. De Kanselarijpoort, werd in 1497 gebouwd als graafkanselarij. Op de eerste verdieping bevindt zich de feestelijke, ruime trouwzaal van de burgerlijke stand.

We wandelen door de Kanselarijpoort naar de Schlossgasse en komen langsheen het voormalig kasteelcomplex, een massief stenen gebouw met vakwerkgevel en traptoren dat dienst deed als "Nieuwe Kanselarij", vervolgens langs het oudste nog bestaande gebouw in Idstein en het herkenningspunt van de stad, de donjon, genaamd de Heksentoren. Maar als je heksen in de toren vermoedt, zul je teleurgesteld zijn. Deze zaten niet gevangen in de heksentoren maar in een kleine toren op de stadsmuur. In feite hield een torenwachter vele eeuwen de wacht op de toren. Zijn belangrijkste taak was het in de gaten houden van vuur. Er is vermoeden dat de donjon ook een schuiltoren was voor het garnizoen van het kasteel, in ieder geval zijn er aanwijzingen voor een dergelijke functie in het metselwerk. Het is nog steeds niet duidelijk waarvoor de 7,50 meter diepe kerker werd gebruikt - de heksentoren bewaart nog steeds zijn geheimen...

Tenslotte komen we aan het Residenzschloss, het woonpaleis in renaissancestijl van de graven en prinsen van Nassau-Idstein met kasteeltuin. Het kasteel werd achtereenvolgens gebruikt als Nassau centraal archief, herstellingsoord, reservehospitaal, kazerne, buitenschoolse woning, lerarenopleiding en opnieuw als militair hospitaal en sinds 1946  huisvest hier het Gymnasium.

Elk straatje heeft zijn eigen charme. Je kan hier uren rondlopen in het stadje. Honger of dorst moet je niet lijden, cafeetjes en restaurantjes in overvloed. Het enige minpuntje voor sommige is misschien de afstand naar een supermarkt maar je geraakt er vanzelf met de fiets al is het wel even klimmen.

Bad Camberg, gelegen in de zogenaamde "Goldener Grund" - vanwege de goudgele korenvelden - is volgens hun website altijd een bezoek waard met o.a. het kuurpark in het hart van de stad met kruidentuin en watertrappelbad. Camberg is sinds 1927 een Kneipp-kuuroord en werd in 1937 de titel van Erkend Spa toegekend. Sinds 1977 is Camberg een door de staat goedgekeurde “Kneipp-spa” waardoor de naam "Bad" werd toegekend aan Camberg in 1981.

Na ons geïnstalleerd te hebben op de camperplaats in de "Jahnstrasse" maken we een wandeling naar het hoger gelegen marktplein met veel hoogwaardige gerestaureerde vakwerkhuizen. De bronzen geit bij de fontein mekkert niet maar kijkt nieuwsgierig naar de drukte op het plein. Meer dan 1000 jaar geleden was dit het centrum van het dorp "Cagenberg", waaruit de stad zich sinds de 13e eeuw ontwikkelde.

In 1357 probeerden roofridders de stad te beroven. De legende gaat dat alle Cambergs dronken waren en sliepen toen ze de stad binnen vielen. De stadsmuur was toen nog in aanbouw. Er woonden echter eksters (in het dialect Atzeln), die de overvalpoging opmerkten en alarm sloegen. Als gevolg hiervan werden de Cambergs gewekt, de aanval werd verijdeld en de rovers sloegen op de vlucht. Tot op de dag van vandaag wordt de Atzel daarom beschouwd als de "onofficiële heraldische vogel" van de stad.

Alleen restanten van de voormalige stadsversterkingen zijn bewaard gebleven. Twee van de voormalige 13 torens staan nog overeind. De bovenste en onderste poorten geven de contouren van de historische oude stad, met in het midden het marktplein. De Untertor-turm staat in de volksmond bekend als de "Scheve Toren van Bad Camberg". De vakwerkhuizen hebben de typische kenmerken van gotiek, renaissance, barok en classicisme. De gebouwen zijn grotendeels ongewijzigd gebleven. In de 19e eeuw werden veel van deze vakwerkgevels bepleisterd vanwege de brandbeveiligingsvoorschriften van de Nassau-regering.

We wandelen verder tot aan het Amthof, het huidige stadhuis, een dominant gebouwencomplex met torens en een kapel. Van 1535 tot 1794 stond het Amt van Camberg onder gezamenlijk bestuur van het Huis Nassau en het keurvorstendom Trier. Het gebouw, waar ook een museum zich huisvest, met een lengte van 155 m is een lust voor het oog voor alle vakwerkliefhebbers.

We blijven hier 1 nacht en na bezoek aan de plaatselijke bakker op de hoek van de Jahnstrasse trekken we verder.

Overzicht van onze reis doorheen verschillende departementen en toeristische routes : 06/2023

De Burgenstrasse met sprookjesachtige kastelen en geweldige panorama's, de Vakwerkroute langs vakwerkhuizen in allerlei stijlen en kleuren, de Sprookjesroute  waar de gebroeders Grimm hun inspiratie vandaan haalden en mooie steden in het departement Thüringen in de voormalige DDR.

Met tevens wat geschiedenis en legendes van de streek en de bezochte stadjes. 

Na km’s autobaan starten we onze route in Hessen :