Dat smelt, op de voegen van het steen Sijpelt put na put Tot een geheel Waar kristal verdwijnt, En vloeibaar glas verschijnt Als kneedbare was In een oneindige plas Van vocht wat verdwijnt in de lucht De stille winterkou bevriest En verrijst als sneeuwkristal Om wederom naar beneden te dalen Als tedere koude vlokken In een witte wereld
eenzame druppel als kleine diamant schitterend in de zon kruipend over het raam zakt langzaam naar beneden aansluiting zoekend maar nooit vindend je legt je weg alleen af omdat je reis bepaald is kort van duur als de bui over is dan ook jouw leven
Witte wereld verstilt bewondering doet ogen schitteren van plezier kinderstemmetjes gillen pret sleetjes glijden door de straten en deze prachtige sprookjeswereld wil nog graag even blijven
Ik droomde vannacht van de nacht die ons samenbracht. Van de schemer, de gloed van de maan in het duister en van het gevoel dat ik krijg als ik je naam zachtjes fluister. Van het vrije in die tijden, de sterren en het mysterie dat schuilt achter elke muur met slapende zielen en in ieder geluid. Ik droomde van alle warme tranen over je blote koude huid en van het zachte licht dat daarop viel, dat ik op je viel, val, gevallen. En dat je om mijn grappen moest lachen omdat je was wie je bent. Dat je soms geheimzinnig doet en dat niemand je geheimen kent. Ik droomde over de weg waarop we lagen en over wat we zagen toen de hemel naar beneden viel, jij op mij viel omdat ik zei; "Waarom kijk je niet naar de sterren samen met mij?" De nacht maakt alles donker en het is een wonder dat ik jou zie zoals ik jou altijd zie als mijn ogen willen dromen en ik droom iedere nacht over de nacht die ons samenbracht.
Stilte stile om mij heen, even dacht ik dat je echt verdween, maar algauw voelde ik je adem in mijn nek, ik zit helemaal alleen gevangen in een kreunend hek. Probeer te bewegen, schreeuwen is de volgende stap, maar wanneer dit wordt geprobeerd volgt er een klap. stil blijf ik liggen op de grond, en voel alweer haar natte mond. ' jongen jongen je hebt je straf gehad, je was ook nog veel te laat in het donker op pad'
De krekels verstommen de wind begint te zingen de passiebloemen beginnen te ontluiken er hangt iets in de lucht wat zo schoon is als het zuiverste water zo mooi is als een lentedag zo zwoel als de zomer zo passievol kleurrijk als de hersft zo ijzig maar tegelijkertijd zo brandend als de winterse nachten waar de liefde opeens zal vlammen als wij elkaar samen zullen ontmoeten vinden in de zalige onstuimige bruisende als champagne kurken die mooie heftige liefde die altijd zal ontbranden
