er is niemand op het strand, het strand is verlaten , zelfs geen kinderen die na de lunch nog even gaan spelen, want bij dit zonnige windstille weer is zo'n leeg strand ook al is het min of meer siesta tijd iets ongewoons.Zelf laat ik de siesta ook maar even zitten, ik slaap de laatste tijd 'snachts beter, natuurlijk wel dankszij zwakke slaappillen en staar zo nu en dan doelloos naar buiten .Zelfs geen mevrouw die haar hondje uitlaat, wel enkele strandhulpen die de matrassen al op gaan stapelen en op zoek zijn naar ongerechtigheden op het strand, zoals papiertjes en misschien zal er ook nog wel eens een nat jongens zwembroekje gevonden worden.Dit kilometers lange strand wordt heel goed bijgehouden,de badplaats waar ik woon is een echte familie badplaats. Een moeder met 3 kleine kinderen is toch maar even naar het strand gekomen, gaat niet in een leunstoel zitten in de zon, kinderen en moeder zijn dik aangekleed , per slot is het bijna kerstmis en ook op dit heerlijke plekje wordt het in de namiddag nu behoorlijk fris. Eigenlijk zou ik de rollator moeten pakken en even langs de boulevard gaan lopen, maar eigenlijk heb ik nog steeds nergens echt zin in, gisteren wel met een zoon weggeweest, gisteren hebben wij beiden nog wel heerlijk in het zonnetje wat gedronken en veel gepraat over de zoon en broer die er niet meer is. Het zal wel slijten zeggen de mensen, verdriet slijt . Nou dat zal dan wel maar onze hele familie beseft zeer en zeer goed, dat het nooit meer wordt zoals het vroeger was. ik doe echt mijn best om mijn oude dagindeling zoveel als mogelijk is bij te houden, alleen mijn levensglas is niet meer half vol, maar half leeg.
Zouist een langdurend telefoongesprek met een van mijn oudste vriendinnen gevoerd, nl. Lucie. Zij belde op om naar mijn gemoedstoestand te informeren en te proberen vat te krijgen op mijn steeds maar rondcirkelenden verdrietige gedachten. Is wel wat gelukt , zelf kon ik ook weer belangstelling krijgen voor haar familie en gelukkig de dag gaat weer verder voorbij. ik zag dat er vanavond een programma op de TV is waar ik altijd met interesse naar gekeken heb, "The Practice "en ik hoop, dat me dat vanavond ook lukt, want een boek lezen is er nog niet bij, daar kan ik me nog steeds niet op concentreren.En "blogger seniorennet.be/lana", proficiat met je mooie blog.Je kunt mijn blog als volgt bereiken "seniorennet.be/aukje"
Och natuurlijk heb ik nergens zin in en dringen dingen uit de buitenwereld niet ECHT tot me door, geen wonder na de geestelijke klap die ik nog moet proberen te gaan verwerken en dat duurt natuurlijk op mijn oudere leeftijd een hele tijd, ik leer natuurlijk niet meer om "daar mee te kunnen leven".Ik probeer wel om zo goed als het gaat mijn oude dagindeling te kunnen aanhouden, dus voor het middagmaal een glaasje sherry te blijven drinken,kipfilet te braden of een stukje vis te bakken meestal met rijst en diepvries groente, veel water te drinken ,veel fruit eten en opbeurend voor mij is altijd een klein kopje zwarte koffie.
Concentreren op lezen gaat moeilijk, trouwens alles waarop ik me echt moet concentreren laat ik achterwege. Elke dag wat in mijn blog schrijven is er voorlopig nog niet bij, vandaag wel weer een prachtige schuimende zee, hier kan ik nog blij mee zijn, nl. dat ik zo ideaal woon. Gisteren was een minder moeizame dag, ben bij mijn hier wonende familie geweest , uit was inderdaad goed voor me.
Uitgaan aan de costa bestaat vnl. uit eten gaan in een restaurant of een enkele maal naar Puerto Banus waar wel eens films in het Engels zonder nasynchronisatie in Spaans worden vertoond, films in engels met spaans onderschrift zijn niet zo in trek.Vroeger, toen ik nog in Curacao woonde kregen we daar in de Openluchtbioscoop wel engelse films met Spaans onderschrift, voor mij fijn, want ik had van de L.O.I. ( Leidse onderwijs instellingen) spaanse lessen naar Curacao laten sturen ,omdat ik 'smorgens wat zinnigers wilde doen, dan alleen koffie drinken en roddelen en ik kon onder die films met Spaans onderschrift mijn Spaans wat bij spijkeren.
Op 16 November is een van mijn zonen overleden, dat is voor mij zeer moeilijk te verwerken en ik schrijf vanaf nu maar te hooi en te gras in mijn blog, beste groeten, ommekiek
To all my blogger friends,I'm sorry I have not been able to write something in my blog, because I am in deep grieve over the death of one of my sons, a blow too difficult to handle and to accept. Warm greetings, ommekiek
Daar was ineens de zon en dat na de hevige regens van gisteren en de bewolkte donkere luchten tot ver na middernacht en vroege ochtend. Maarten had me gisteren boodschappen gebracht, mijn voorraad kleine EEN persoons wijnflesjes is weer aangevuld, alsmede de vetvrije kwark . Ook luchtige lectuur, hoewel ik daar niet om gevraagd had, bracht hij mee. Hij heeft toch begrepen, dat ik niet altijd beleerd wilde worden in de vorm van zeer interessante biografieen. Mijn overvloed aan tijd kan ik dus weer prachtig vullen, hoef voor luchtige lectuur niet terug te vallen op het type keukenmeiden romans in het Spaans waar de kantoor-en andere artikelen- zaak, gelegen beneden mijn flat, vol van staat. Door mijn frisse lucht manie laat ik 's nachts de flat doorwaaien,zodat het meer dan tamelijk fris was toen ik opstond.
Nu is het schitterend Costa del Sol weer, in huis wijst de thermometer 21 graden aan. Het wordt langzamerhand tijd voor een ontbijt met "een ei hoort er bij".
Geweldig toch dacht ik, die leergierige grootmoeder Aukje Posthuma-Zijlstra waarvan de buren indertijd zeiden"Die heeft het hoog in haar bol", omdat al haar zonen -in die tijd, zij werd 93 jaar-naar de hbs moesten en haar dochters een vak moesten leren EN al haar kinderen pianoles kregen. Beurtschipper grootvader Posthuma las zijn kinderen voor, ik herinner me nog de prachtige platenboeken ,die onder in een kast bij hun thuis lagen.De musicaliteit zat de Zijlstra's in het bloed,mijn moeder had een absoluut gehoor, kon echter niet goed uit het hoofd leren later heb ik tijdens mijn studie begrepen, dat zij dyslectisch geweest was. En die dyslexie hebben enkele achter kleinkinderen geerfd in de vorm van kort geheugen problemen bij taaltaken.
Bovenstaande kwam in mijn herinnering terug bij een televisie programma over muzikaal begaafde kinderen.
He, He, dacht ik toen ik om half twee vanmiddag uit de taxi stapte nadat een en ander die ochtend anders gegaan was dan gedacht, soms is ietsonverwachts wel leuk, maar deze keer beslist niet. Taxista Manuel hadme op tijd -voor elf uur- afgeleverd bij hospitaal USP voor een bloedprik.Dat was vlot gebeurd, ik wilde nog even bij cardiologie langs om de uitslag te vragen van de onlangs afgenomen revisie, waarbij ik 20 uur electroden omgehangen had gekregen, maar noch dr.Said noch zijn secretaresse was in zijn kamer aanwezig.Ga maar even koffie drinken kreeg ik als advies en probeer het iets laterNu moest ik toch op Maarten wachten, die me ergens hier wel zou vinden, ik bedacht ineens, dat die afspraak al enige tijd terug gemaakt was, het was mooi weer om te golfen vlotte kans dat hij er niet meer aan had gedacht , gewoon afwachten, ik moest toch eerst Said treffen voor uitslag en nieuwe afspraak. Ik heb in de loop der tijd heel wat afgewacht .Koffie gedronken, revision uitslag was OK, nieuwe afspraak gemaakt, geen Maarten, hij had er niet meer aan gedacht en was gaan golfen.
"No hay" zei een van de drie ruziende meisjes achter de toonbank toen ik om een fles fino Cobos vroeg, mijn geliefd sherry merk. Nu was me dat al eens eerder overkomen en ook toen had ik er geen genoegen mee genomen."Si hay, seguro, seguro" en zowaar ook dit keer was er een vierde wel belangstellend winkelmeisje , dat in aktie kwam en mij een fles sherry van het door mij gevraagde merk aanreikte.Het leek ineens even op Curacao vlak nadat we daar woonden, je zag het artikel dat je wilde hebben zelf liggen,alleen het lag op de bovenste plank en daar moest een ladder bij komen,daar moest iemand opklimmen om het desbetreffende artikel te pakken en dat was allemaal veel te lastig. "Hebben we niet" zei dan het winkelmeisje in het hollands niet in het papiaments,die taal begrepen die vervelende macamba's niet.Maar macamba's geven niet gauw op, dus de mevrouw die dat artikel wilde bleef maar wijzen en roepen dat het op de bovenste plank lag. Zuchtend rolde dan het winkelmeisje de ladder naar de goede plaats, klom erop, pakte het artikel, rekende af zonder verder boe of bah te zeggen en och eigenlijk kon ik me haar houding wel een beetje voorstellen, ze verdiende een schijntje en voor een schijntje ga je als Curacaose geen ladder op. In het hedendaagse welvarende Spanje verdienen winkelmeisjes wel meer dan een schijntje,behoren echter tot de laagst betaalde klasse en veel moeite doen is er zeker niet bij als je daarvoor een ruzie met twee andere meisjes moet onderbreken,want die ruzie is belangrijk, die klant niet, die is maar lastig, het is immers niet hun eigen zaak. Een eigen zaak hebben is voor velen een droom die zelden uitkomt. In de mercado kan een eigen ruimte gehuurd worden,vele fruit-en groente telers doen dat om zo hun produkten te verkopen,'n enkeling zoals Maria,heeft buiten de mercado-hal om ,een eigen zaak opgezet,haar zaak ligt echter wat hoger dan de straat en ik hoop, dat ze nog geld genoeg heeft om een loopplank te laten aanbrengen,zodat de boodschappen wagentjes makkelijker haar winkel in kunnen. Huisvrouwen moeten nu die wagentjes de winkel in tillen en als ze vol zijn ook weer uit tillen. Je krijgt gauw de neiging om een makkelijker te bereiken fruteria op te gaan zoeken. "Als U mij opbelt en zegt wat U nodig heeft wil ik die boodschappen best bij U thuis brengen "zei Alfonso van super Torreblanca enkele dagen geleden. Die doet aan klantenbinding,als hij ziet dat ik loop te zoeken vraagt hiij waar ik naar zoek en legt de door mij gewenste artikelen op de toonbank, door deze klant vriendelijke houding zal hij nog wel eens chef worden, althans dat hoop ik voor hem.
De natuur aan dit stukje kust is volkomen in balans, gladde zee,heerlijke zon,ikdenk fijn dat ik nog van deze ochtend kan genieten of zoals ik tegen harmen zei toen ik hem met zijn verjaardag feliciteerde, ik ben opgestaan,ik ben er nog op deze schitterende ochtend. Gisteren was ook een fijne dag voor mij, Maarten haalde me thuis op om naar San Pedro te gaan, want op de kleine rustige boulevard zou er gefietst worden met Yasmin. Paola's fiets ging ook mee op het fietsenrek van de auto, daar kon Dana dan mooi op fietsen. Ook gisteren scheen de zon uitbundig ,iedereen was happy, er werd besloten om te gaan lunchen bij pizzeria Manuel. De lekkerste pizza's eet je in San Pedro bij Manuel, die is zeer creatief met beleg op een knapperige pizza basis , zijn rode wijn is top kwaliteit, zijn lokaliteit zowel buiten als binnen aangenaam en als gastheer behoort hij tot de betere.Daar waren wij gisteren , 8 volwassenen en 2 kleine schattige meisjes, Yasmin en het dochtertje van kennissen van Paola en Maarten"we gaan hier weer vaker heen "zei Maarten tegen me ,wat een verschil met de pizzeria's aan jouw kust.
zonnig bericht uit Spanje
