Daar was ineens de zon en dat na de hevige regens van gisteren en de bewolkte donkere luchten tot ver na middernacht en vroege ochtend. Maarten had me gisteren boodschappen gebracht, mijn voorraad kleine EEN persoons wijnflesjes is weer aangevuld, alsmede de vetvrije kwark . Ook luchtige lectuur, hoewel ik daar niet om gevraagd had, bracht hij mee. Hij heeft toch begrepen, dat ik niet altijd beleerd wilde worden in de vorm van zeer interessante biografieen. Mijn overvloed aan tijd kan ik dus weer prachtig vullen, hoef voor luchtige lectuur niet terug te vallen op het type keukenmeiden romans in het Spaans waar de kantoor-en andere artikelen- zaak, gelegen beneden mijn flat, vol van staat. Door mijn frisse lucht manie laat ik 's nachts de flat doorwaaien,zodat het meer dan tamelijk fris was toen ik opstond.
Nu is het schitterend Costa del Sol weer, in huis wijst de thermometer 21 graden aan. Het wordt langzamerhand tijd voor een ontbijt met "een ei hoort er bij".
Geweldig toch dacht ik, die leergierige grootmoeder Aukje Posthuma-Zijlstra waarvan de buren indertijd zeiden"Die heeft het hoog in haar bol", omdat al haar zonen -in die tijd, zij werd 93 jaar-naar de hbs moesten en haar dochters een vak moesten leren EN al haar kinderen pianoles kregen. Beurtschipper grootvader Posthuma las zijn kinderen voor, ik herinner me nog de prachtige platenboeken ,die onder in een kast bij hun thuis lagen.De musicaliteit zat de Zijlstra's in het bloed,mijn moeder had een absoluut gehoor, kon echter niet goed uit het hoofd leren later heb ik tijdens mijn studie begrepen, dat zij dyslectisch geweest was. En die dyslexie hebben enkele achter kleinkinderen geerfd in de vorm van kort geheugen problemen bij taaltaken.
Bovenstaande kwam in mijn herinnering terug bij een televisie programma over muzikaal begaafde kinderen.
He, He, dacht ik toen ik om half twee vanmiddag uit de taxi stapte nadat een en ander die ochtend anders gegaan was dan gedacht, soms is ietsonverwachts wel leuk, maar deze keer beslist niet. Taxista Manuel hadme op tijd -voor elf uur- afgeleverd bij hospitaal USP voor een bloedprik.Dat was vlot gebeurd, ik wilde nog even bij cardiologie langs om de uitslag te vragen van de onlangs afgenomen revisie, waarbij ik 20 uur electroden omgehangen had gekregen, maar noch dr.Said noch zijn secretaresse was in zijn kamer aanwezig.Ga maar even koffie drinken kreeg ik als advies en probeer het iets laterNu moest ik toch op Maarten wachten, die me ergens hier wel zou vinden, ik bedacht ineens, dat die afspraak al enige tijd terug gemaakt was, het was mooi weer om te golfen vlotte kans dat hij er niet meer aan had gedacht , gewoon afwachten, ik moest toch eerst Said treffen voor uitslag en nieuwe afspraak. Ik heb in de loop der tijd heel wat afgewacht .Koffie gedronken, revision uitslag was OK, nieuwe afspraak gemaakt, geen Maarten, hij had er niet meer aan gedacht en was gaan golfen.
"No hay" zei een van de drie ruziende meisjes achter de toonbank toen ik om een fles fino Cobos vroeg, mijn geliefd sherry merk. Nu was me dat al eens eerder overkomen en ook toen had ik er geen genoegen mee genomen."Si hay, seguro, seguro" en zowaar ook dit keer was er een vierde wel belangstellend winkelmeisje , dat in aktie kwam en mij een fles sherry van het door mij gevraagde merk aanreikte.Het leek ineens even op Curacao vlak nadat we daar woonden, je zag het artikel dat je wilde hebben zelf liggen,alleen het lag op de bovenste plank en daar moest een ladder bij komen,daar moest iemand opklimmen om het desbetreffende artikel te pakken en dat was allemaal veel te lastig. "Hebben we niet" zei dan het winkelmeisje in het hollands niet in het papiaments,die taal begrepen die vervelende macamba's niet.Maar macamba's geven niet gauw op, dus de mevrouw die dat artikel wilde bleef maar wijzen en roepen dat het op de bovenste plank lag. Zuchtend rolde dan het winkelmeisje de ladder naar de goede plaats, klom erop, pakte het artikel, rekende af zonder verder boe of bah te zeggen en och eigenlijk kon ik me haar houding wel een beetje voorstellen, ze verdiende een schijntje en voor een schijntje ga je als Curacaose geen ladder op. In het hedendaagse welvarende Spanje verdienen winkelmeisjes wel meer dan een schijntje,behoren echter tot de laagst betaalde klasse en veel moeite doen is er zeker niet bij als je daarvoor een ruzie met twee andere meisjes moet onderbreken,want die ruzie is belangrijk, die klant niet, die is maar lastig, het is immers niet hun eigen zaak. Een eigen zaak hebben is voor velen een droom die zelden uitkomt. In de mercado kan een eigen ruimte gehuurd worden,vele fruit-en groente telers doen dat om zo hun produkten te verkopen,'n enkeling zoals Maria,heeft buiten de mercado-hal om ,een eigen zaak opgezet,haar zaak ligt echter wat hoger dan de straat en ik hoop, dat ze nog geld genoeg heeft om een loopplank te laten aanbrengen,zodat de boodschappen wagentjes makkelijker haar winkel in kunnen. Huisvrouwen moeten nu die wagentjes de winkel in tillen en als ze vol zijn ook weer uit tillen. Je krijgt gauw de neiging om een makkelijker te bereiken fruteria op te gaan zoeken. "Als U mij opbelt en zegt wat U nodig heeft wil ik die boodschappen best bij U thuis brengen "zei Alfonso van super Torreblanca enkele dagen geleden. Die doet aan klantenbinding,als hij ziet dat ik loop te zoeken vraagt hiij waar ik naar zoek en legt de door mij gewenste artikelen op de toonbank, door deze klant vriendelijke houding zal hij nog wel eens chef worden, althans dat hoop ik voor hem.
De natuur aan dit stukje kust is volkomen in balans, gladde zee,heerlijke zon,ikdenk fijn dat ik nog van deze ochtend kan genieten of zoals ik tegen harmen zei toen ik hem met zijn verjaardag feliciteerde, ik ben opgestaan,ik ben er nog op deze schitterende ochtend. Gisteren was ook een fijne dag voor mij, Maarten haalde me thuis op om naar San Pedro te gaan, want op de kleine rustige boulevard zou er gefietst worden met Yasmin. Paola's fiets ging ook mee op het fietsenrek van de auto, daar kon Dana dan mooi op fietsen. Ook gisteren scheen de zon uitbundig ,iedereen was happy, er werd besloten om te gaan lunchen bij pizzeria Manuel. De lekkerste pizza's eet je in San Pedro bij Manuel, die is zeer creatief met beleg op een knapperige pizza basis , zijn rode wijn is top kwaliteit, zijn lokaliteit zowel buiten als binnen aangenaam en als gastheer behoort hij tot de betere.Daar waren wij gisteren , 8 volwassenen en 2 kleine schattige meisjes, Yasmin en het dochtertje van kennissen van Paola en Maarten"we gaan hier weer vaker heen "zei Maarten tegen me ,wat een verschil met de pizzeria's aan jouw kust.
Die manie om op hoge leeftijd nog steeds weerbardtige lokken te willen afknippen is natuurlijk best te verklaren uit de vroegere pijn die het kammen van mijnpijpekrullen veroorzaakte.
De zee buldert,de felle zon zet alles in een stralend licht,mensen die hondjes uitlaten, mensen die door hondjes voortgetrokken worden mensjes die dat vervelend vinden, illegalen die horloge-en andere merkartikelen aan de man of vrouw trachten te slijten, moeders en vaders die kinderen in kinderwagens(buggy's?)langs de boulevard voortduwen,zo'n wagen als Yasmin voor haar brother wilde kopen. Grotere kinderen hollen naar de bulderende, schuimende zee,hollen langs de kust, vele min of meer ontklede mensen in ligstoelen,wat zou dit geheel een leuke legpuzzel plaat zijn,zelf zit ikop het balcon om mijn gewassen haren te laten drogen en als vanzelf gaan mijn gedachten uit naar vroeger,aan mijn moeders ongeruste vraag"Aukje wat doe je daar?",want als kinderen zo lang stil zijn,dan doen ze waarschiijnlijk iets wat niet mag.Ik wist best, dat ik ergens mee bezig was wat beslist niet mocht, ik had een schaar meegenomen naar mijn kamer op zolder om die akelige pijpekrullen die tot op mijn schouders hingen en altijd klitten fijn af te knippen,'s morgens als mijn moeder mijn haren ging kammen deed dat echt pijn.Voor haar doen kwam mijn moeder heel snel de twee trappen op,kwam mijn kamer binnen en begon te huilen. Ik schrok, was het dan zo erg wat ik gedaan had?Mijn vader kwam zijn kantoor op de eerste cerdieing uit,keek van de berg haren op de grond naar mij,schoot in de lach, nam me mee naar de grote spiegel in hun slaapkamer."Ik wil een jongenskop"riep ik,"kan ik mijn haren zelf kammen".De kapper knipte geen jongenskop, maar mijn haar wel fijn kort.Mijn moeder vond dat niets, die treurde nog om die mooie krullen die haar dochtertje zo maar afgeknipt had, mijn vader vond dat korte kopje leuk En als pappa het leuk vond, nou dan was er toch niets gebeurd om over te huilen. Het gekke is, dat ik nog steeds een manie heb om wispelturige krullen af te knippen,zelfs nu nog op zeer hoge leeftijd,als ik dat doe heb ik te laat Harry de kapper gebeld.
De enkele goede vriendinnen en familieleden die ik nog in Nederland heb zouden het inderdaad moeilijk te geloven vinden, dat ik van mijn balcon wegvluchtte voor de sterke zonnewarmte. De zee is niet kalm, hoewel er weinig wind is, rollen de golven met schuuimkoppen tegen de kust op.Het huisvuil wordt op dit moment opgehaald langs de boulevard, ook mijn zakje huisvuil hoort daarbij, want tussen 9 en 11 uur 's morgens komt de portier mijn meestal van 3 dagen opgespaard afval, bij mijn deur weghalen en naar buiten op de boulevard zetten voor de gemeentelijke ophaaldienst..Gisteravond weinig TV gekeken en midden in de stikdonkere nacht werd ik wakker door een melodietje, dat ik wel herkende,maar beslist niet meer wist waar en hoe. Dat melodietje bleef me maar vervelen, zodat ik ten einde raad opstond om een spelletje "free cells" te spelen, een kopje kamillen thee te drinken en een boek te pakken, Het boek dat Ayaan Hirsi Ali geschreven heeft, had ik al uitgelezen, moest even zoeken naar een ander boek en plotsklaps wist ik waar ik dat melodietje en die mooie stem gehoord had, in een TV reclame voor Grolsch bier, die begint met een mooie en goede zangeres die onder piano begeleiding begint te zingen in een klein zaaltje met bierdrinkende mensen.Die reclame was al in geen tijden op de TV geweest , ik verwonderde me weer eens over de werking van onze hersencellen, waarom werd ik daar nu midden in de nacht voor wakker , misschien had ik erge dorst! Plotsklaps wist ik ook weer de titel van het liedje "open your eyes",dat doe ik beslist niet mopperde ik bij mezelf, ik wil ze juist gaan sluiten!.
Deze dag begint met zonneschijn, wat een heerlijke verandering na al die regen-en wind dagen,want de wind is ook afgenomen, er waait nu een heerlijk briesje. Vanmorgen ben ik bezig geweest om te proberen wat versieringen op mijn blog aan te brengen, blogs van medebloggers hebben zulke leuke versieringen, foto's en dergelijke, dat ik mijn hulptroepen in de vorm van Harmen aansprak om eens uit te zoeken hoe dat kon. Nu staan mijn plaatjes niet in documenten, maar in "My pictures" en ik weet niet of "My pictures" wel op de harde schijf staan, ik kon nl. alleen maar browsen, toen ik extra's harde schijf aanklikte, via" My documents", zodat dit probleem voor later bewaard wordt, het is nu te mooi weer om me daarin te verdiepen, of om weer harmen ermee op te zadelen.
Lamlendig na het veel te lange slapen voel ik me, er zullen vast wel kleine huishoudelijke taken zijn,die ik zou kunnen doen, ik denk al meteen "waarom ook eigenlijk",een uitdrukking die van mijn moederafkomstig is, toen zij een keer bij haar kleinkinderen oppaste, omdat mijn broer en zijn vrouw een paar dagen naar een congres waren.Froukje vond zo'n bezoek van mijn moeder heerlijk, alles ging dan zonder strakke leefregels,broer Frank waardeerde het opzij zetten van die regels minder, die wilde op vaste tijden eten en niet op de tijden dat het mijn moeder beter uitkwam, omdat ze zo nodig eerst uitgebreid met een zuster moest telefoneren, Frank wilde op tijd eten zodat hij zonder 'n hongerig gevoel aan zijn huiswerk kon beginnen.Mijn moeder had in haar leven beslist niets op met vaste tijden, wel met EEN etenstijd,vlak voor het naar bed gaan, dan werd er bij ons altijd in de keuken nog iets gegeten, ook dat vond Froukje heerlijk, dat geklets bij nog een boterham voor het slapen gaan, Frank vond het niets. Er werd wel gewandeld met mijn moeder, nou ja wandelen, mijn moeder was te ijdel om makkelijke,volgens haar lelijke schoenen te kopen en strompelde dan ook aan de arm van Froukje voort ,terwijl Frank de afstand door zijn vooruit-en weer terug hollen vele keren aflegde. Mijn moedser moet wel gemerkt hebben, dat zo'n ongeregeld leven niets voor Frank was,want op een avond zei ze "Vanaf morgen gaan we weer op tijd naar bed en er wordt ook op de normale etenstijden gegeten" om daarop meteen de tekst uit te spreken:"Och, waarom ook eigenlijk".
Enkele dagen geleden schreef ik iets over Wet identificatie zorginstelling(WID) bij in ieder geval de postbank. Omdat ik van de ABN/AMRO daar helemaal geen bericht over had gekregen heeft Maarten gisteren eens verder geinformeerd en nu blijkt, dat er nog niet verder nagedacht is over nederlanders in het buitenland die helemaal niet meer naar Nederland gaan. Nu is identificatie bij Abn/Amro geen punt, omdat er een ABN kantoor in Marbella is en bij de postbank wordt nu verder nagedacht over het probleem en dat nadenken kan wel een jaartje duren.Het is hier nu uitgesproken slecht weer,vannacht werd ik wakker door kletterende regen , de dageraad bracht geen zonlicht, het is voor de zoveelste achtereenvolgende dag grijs, grijs en nog eens grijs, bovendien begint het ook nog te onweren.Ik moet er wel uit,brood halen.Mijn kleindochter Yasmin is helemaal idolaat van het idee,dat ze gauw 'n broertje krijgt."Abuela", zei ze . ik wil graag een kinderwagen kopen voor my brother, ze spreekt vloeiend spaans en engels . Ik heb haar verteld, dat ik dacht, dat mammie alles wat nog direkt nodig zou zijn voor haar brother, liever zelf zou willen uitzoeken en niet aan ons beiden zou toevertrouwen. Schoondochter Paola zorgt er heel goed voor, dat Yasmin niet jaloers zal worden als ze straks veel tijd met de baby bezig zal zijn.Zij betrekt Yasmin helemaal bij haar huidige toestand, legt veel uit.
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt en voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kun je zeggen 'k heb een vriend
Toen voor de zoveelste maal het electriciteitscircuit in mijn appartement het liet afweten dacht ik ineens aan een vroegere franse aanduiding van Spanje:ten Z van de Pyreneeen begint Afrika .Deze Zondag is er een van niet ongestoord achter de computer kunnen werken, mijn stressvermindering door middel van een kopje zwarte koffie ging niet, er was geen stroom. Mijn familie hier aan de kust die anders mijn Zondagen wat komt opvrolijken, had andere afspraken. Gelukkig was er zonet ineens weer licht , de kaarsen die ik klaar gezet had zijn overbodig geworden, maar ik berg ze nog niet op, je kan niet weten. Misschien, dat ik nog wat allerlaatste administratieve beslommeringen afwerk, daar heb ik eigenlijk geen zin meer in, ik ga maar verder lezen in het interessante boek van Hirsi Ali:"Mijn Vrijheid".en dan maar weer tot morgen medebloggers ,slaap wel en om Sonja Barend aan te halen:"Morgen gezond weer op."
Als ik het even niet meer zie zitten en maar doelloos loop te ijsberen denk ik na een tijdje <en nu eerst een kopje koffie> Een vroegere vriendin van me zei altijd als ze ergens over piekerde <eerst een biertje> Ontelbare kleine kopjes koffie zijn door mijn keelgat gegleden,sinds ik ergens gelezen heb,dat koffie zo'n goede anti-oxydant is, maak ik me niet meer druk over te veel cafeine. trouwens ik slaap altijd goed op een kopje sterke zwarte koffie. Ik drink cafe solo zoals ze in Spanje zeggen,koffie met melk is cafe con leche en koffie met een beetje melk cafe cortado Als ik zoals ik nu doe over koffie ga leuteren, dan zie ik het echt even niet meer zitten. 't wordt tijd dat ik bij mezelf ga denken NIET ZEUREN.en ga iets doen.Wandelen langs de boulevard is geen optie, een saaie grijze lucht en een hele sterke wind. Er ligt nog een legpuzzel op me te wachten, geen gezellige een van 300 stukjes verschillende groenten soorten, om nu snij-spercie- en andere bonen, groenten-en fruitstukjes tot een groenteboers paradijs om te toveren, laat maar.Ik ga nu eerst maar een cafe solo drinken.
Mijn vader die een groot voorstander was van bewegen, zelf aktiefturner in zijn Sneekse jonge jaren, kon het moeilijk verkroppen, datzijn enige dochter,waar hij bovendien dol op was,op een Zaterdagnamiddag in een hoekje van de kamer zat te lezen, inplaats van wat aktiefs te ondernemen en tot mijn verdriet riep hij dan:"Kom op, jas aan we gaan een stukje lopen zo koud is het niet." Door ervaringwijs geworden wist ik, dat zo'n eindje vaak een uur werd,zuchtendging mijn boek opzij, maar ik wist er wel een slaatje uit te slaan."Ookwat winkels in de stad kijken toch,niet alleen langs de grachten".OK na de grachten de stad in was zijn antwoord. Wandelen met mijnvader vond ik best fijn, hij liep tenminste stevig door.We liepen langs de Bijenkorf, mijn vader kocht sigaren, we staken de Dam over naarde Nieuwe Zijdsvoorburgwal."Gaan we ook nog naar Heck?"
Mijn vader lachte wat geheimzinnig "Nee niet naar Heck, we gaan naar Wynand Fokkink.Had ik nog nooit van gehoord "Wat is daar dan?" "Zal je wel zien,nog even nieuwsgierig blijven" Wynand Fokkink bleekeen wat donkere ruimte met een grote bar,ik vond het maar niets.
"Dit is mijn dochter"zei m'n vader tegen de man achter de bar en diemoest maar eens een likeurtje leren drinken. "Zo, zo en voor U een recht op en neer?Dit lokaal heet een proeflokaal jonge dame".
De barman zette twee glaasjes voor ons neer,die waren zo boordevol geschonken dat er als het ware een kop op de drank zat."Eerst heel voorzichtig de kop eraf drinkenhoor"adviseerde mijn vader.Als ik mijnogen dicht doe herinner ik me weer de scherpe smaak van de likeur .
"De eerste slok is nooit zo lekker jonge dame, neem nog maar een klein slokje" en inderdaad bij het tweede slokje smaakte de likeur veel beter.
Lieve medebloggers hartelijk dank voor al jullie getoonde belangstelling , voor de mooie gedichten, de mooie afbeeldingen, fijne welkomst teksten. Ik verwonderde me al over de vele bezoekers op mijn blog, maar had als computer analfabeet niet door, dat ik in het gastenboek moest kijken! een heel goed week-end gewenst van ommekiek
Vanmorgen te haastig iets aan mijn blog toegevoegd, is dan ook wel te zien, aan 'n slordig "gebakken visje", ik was met verschillende dingen tegelijk bezig , ik bewonder maarten er altijd om dat hij zoiets heel gemakkelijk foutloos kan, ik kan het niet en dat weet ik al heel lang. Vandaag tot nu toe een bijna zonloze dag, zonnig bericht uit Spanje slaat nu nergens op. Echt dus een dag om bankafschriften,die ik altijd in mijn kluis tot later opbergen gooi, eens in hun mappen op te bergen, zag dat de postbank van me verwacht -en las tot mijn grote schrik, dat dat voor alle nederlandse banken geldt-dat ik voor eind van dit jaar persoonlijk bij die banken langs moet komen om me te identificeren. Ik vlieg op deze vergevorderde leeftijd beslist niet meer naar Nederland, zal de tegoeden maar naar mijn Spaanse Bank overmaken, ik krijg langzamerhand een hekel aan administratie.Het wordt al erg vroeg donker, ik verlang nu al weer naar de zomer en zomerdrukte aan stranden.
Een gebakken visje halen bij de visboer, mijn moeder vond dat tijdens de familie vakanties in Sneek hetsummon, ze hoefde die dag dan niet bij de familie te zijn, alleen met een lievelingszuster ging ze op stapen dat "stappen"eindigde altijd met het eten van een gebakken visje, waarbij zij vaak verzuchtte, wat makkelijk toch als je alleen zou wonen, voor niemand hoefde te zorgen, geen aardappels schillen,groenteschoonmaken,alleen voor jezelf zo nu en dan een gebakken visje halen,wat een heerlijk leven zou dat zijn.Mijn moeder was een avondmens ,de late avonden in haar keuken waren tijdens mijn jonge jaren een bronvan genoegen, er werd dan vlak voor het naar bed gaan nog iets lekkers gegeten, mijn broer kwam daar uitzijn kamer ook op af.En ook ik vind een gebakken visje niet te versmaden, al kan ik dat visje niet bij eenvisboer halen en ik moet het zelf in olijfolie bakken.
Tja, als je niet goed op je kalender kijkt alvorens iets te gaan ondernemen, kom ik hier nogal eens voor gesloten deuren te staan. Nu was gisteren hospitaal USP niet gesloten, maar onderweg daar naar toe kreeg ik een onrustig gevoel, omdat taxista Manuel zijn vrouw meegenomen had en ik na begroeting vroeg waar ze naar toe gingen , "dat was naar San Roque het was immers een dia de fiesta, het was allerheiligen ". Nou ja een bloedprik geven zal toch wel kunnen dacht ik.Ik dacht dus verkeerd, want dat kon niet .Maarten zou me komen halen , ik bleef bij de receptie balie geduldig zitten wachten ,kwam te weten, dat alleen eerste hulp afdeling open was, ik was in een soort ER programma verzeild geraakt. Bij Maarten thuis werden voorbereidingen gemaakt voor een bezoek aan het dolfinarium, na koffie en toast bracht Maarten me thuis, voor hem hoefde het dolfinarium niet. Voor mij hoefde eigenlijk de hele dag niet, was zo gezegd een overdreven overbodige dag in mijn repertoire. Overdreven, dat zei mijn broer eens toen ik van een "uitje thuis kwam".Doe niet zo overdreven, ik hoor als het ware nog het timbre waarmee hij het woord uitsprak, later toen hij een dochter had die overdreven op het krijgen van een petticoat, die ik voor haar meegenomen had, reageerde vond hij dat overdrevene prachtig.Ik was thuisgekomen van een driedaags klasverblijf in een uitspanning op de Veluwe.Alleen mijn broer was thuis en ik was zo vol van alles wat ik had meegemaakt, dat ik losbarstte over beroemde mensen die we hadden moeten uitbeelden, de lerares nederlands had me in het oor gefluisterd, dat ik Einstein moest uitbeelden en mijn krullenbos nog erger in de war gemaakt dan die al was. Broerlief was altijd beheerst , hield zich naast zijn studie aan een gedragscode zoals elke ochtend :ochtendgymnastiek, zoals elke dag :minstens een uur viool studeren.Zijn muzikaliteit had hij van mijn moeders familie geerfd, mijn moeder zelf had een absoluut gehoor en haar jongste broer(oom Guus) kon op gehoor piano recitals naspelen.
Ouder worden houdt in "weinig fysieke aktiviteiten, proberen door het aanboren van nieuwe geestelijke inspanning nog wat levensspanning op te bouwen". vandaar dat ik aan een weblog begonnen ben, want in wezen voelde ik me een computer analfabeet en daar moest verandering in komen.Zo'n weblog neemt de plaats in van het ouderwetse dagboek.Aan een dagboek bijhouden ben ik al vele malen in mijn leven begonnen en evenzo vele malen mee opgehouden. Een weblog kent meer mogelijkheden,omdat familie leden en vrienden die een computer hebben meer bij je oudere leven betrokken worden. Door wat te vertellen in een weblog, val ik niet uitsluitend terug op lezen, terwijl ik bovendien ging merken,dat mijn lees concentratie afnam, vaak viel ik al lezend in een makkelijke stoel in slaap,datzelfde heb ik trouwens ook bij televisie programma's .Nu de herfst ook hier aan de Spaanse Costa del Sol zijn intrede heeft gedaan, is mijn fysieke inspanning beperkt tot lopen achter de rollator, ik probeer een uur per dag onderwijl wat boodschappen meenemend,voor zwemmen is het mij nu te koud geworden.
zonnig bericht uit Spanje
