Hoe organiseert een leek een weekend voor 20 personen.
Hoe organiseerde ik een weekend uitstap voor ongeveer 20 personen.
Gedurende 20 jaar organiseerde ik samen met mijn vrouw om de 18 maanden een reis van vrijdag tot en met zondag. Het ene jaar in het voorjaar het andere jaar dan weer in het najaar.
Er waren wel wat richtlijnen aan verbonden:
Ieder zorgde voor eigen vervoer, de afstand bleef onder de 300km, de prijs moest betaalbaar blijven en ter plaatse zo weinig mogelijk met de auto rijden. Bij eventuele noodzakelijke verplaatsing zocht ik dan ook telkens naar een ander vervoermiddel. Zoals een stoomtrein, spoorwegfietsen, een tractor met treinwagonnetjes, een kabelbaan en zelfs een boerenhuifkar, of gewoon met de taxi en 1 weekend uit noodzaak met tram bus en trein.
In 2019 gingen we naar Bad munstereifel, een zeer romantisch idyllisch stadje in het Noord Eifel gebied. Inbegrepen 2 nachten HP met 3 gangen diner, lunch op zaterdag en zondag, inkom en gids inbegrepen. In een prachtig hotel met zwembad, sauna en fitness op 1500m van de oude stad. Prijs 200€ per persoon.
Niet meer bellen ik doe het niet meer.
Museum van Anton Pieck
Maar hoe begin hier aan voor iemand geen reisgids of buschauffeur is? Ik heb helemaal geen banden met reisbureaus of toerisme.
Laat mij even schetsen hoe ik dat aanpakte:
Thuis begon ik met het zoeken naar een geschikt dorp of stad, maar het vinden van een geschikte plaats was niet zo eenvoudig. Neem nu de afstand, niet te ver, niet te dichtbij. Maar ik had een systeem gevonden. Ik nam een koord van 12cm en knoopt aan 1 kant een nageltje. En de ander kant bevestigde ik een potlood. Zo trok ik een cirkel op de landkaart en bepaalde de maximum afstand.
Bart en Simonne in Durbuy.
De volgende stap was ter plaatse een fatsoenlijk hotel vinden, zijn er genoeg bedden? Is er parking aan het hotel? Is de streek gepast voor onze wensen? Enz. Soms ging dat vlot, soms moeizaam en zelfs gepaard met zware discussies onderling. Zo betekende dat in Den haag zomaar 22 hotels afschuimen. En ooit gebeurde het dat het uitverkozen hotel failliet ging, ook dat nog. Toch schaffen wir das.
De Chinese tuin in Loo.
Om de knoop door te hakken, dit hotel of toch liever dat aan de overkant sprak ik willekeurig iemand aan in de lift. Ik legde uit dat ik op onderzoek was en vroeg hen hun mening over het hotel. Meestal was dat betrouwbaar. ( Ik lette ook wel op de lichaamstaal.)
Zonder woorden;
Als voorbereiding ging ik 1 jaar op voorhand (dit om hetzelfde seizoen te hebben) een midweek in de buurt logeren. We moesten immers nog een geschikt hotel zoeken, en dat deden we ter plaatse. Zo verbleven we eens in Vijlen (NL) en maakten een uitstap naar Valkenburg. Ik had gezien dat een stoomtrein van Simpelveld (nabij Vijlen) naar Valkenburg reed. Om de grotten van Valkenburg te bezoeken hadden we de keuze tussen zittend in een treintje of te voet door de grotten gaan. Een treintje dat vonden we wel eens iets anders. In de voorste wagon stond een cassette recorder en iedere wagon hing een luidspreker. Dat was onze gids. Wij kozen voor de laatste wagon. In de eerste bocht zagen we nog juist een hoekje van de eerste wagon en verder een afgeronde beige muur. Een veel te stille stem klonk door de luidspreker: “Hier voor ons zien we een tekening van de burcht van Valkenburg en rechts van ons speelt het orkest van Glen Miller. Gretig keken we in het rond. Links zagen we een blote muur, rechts van ons zagen we een vrouwenfiguur die water ging halen. Voor ons zagen we het achterwerk van de eerste wagon. Toen de trein verder reed passeerden we in een vlucht Glen Miller en de burcht van Valkenburg. Deze uitstap was toch niet wat ik wou dus gingen we toch maar te voet in de grotten, met een gids natuurlijk. En dat was fantastisch.
De molen van Hattem.
Ga dan toch langs de infokantoren hoor ik jullie denken.
Infokantoren? Oke we hebben dat geprobeerd. In Hattem was het kantoor slechts 1 halve dag per week geopend, gelukkig waren we die halve dag nog daar. We vroegen naar de uurtabellen van het openbaar vervoer. We mochten alles zelf op een kattenbelletje overschrijven. Een kopij was niet voorradig.
Op de demonstratie van een koekjesbakker.
In Vianden wisten wij meer dan het meisje achter de toog. Ze heeft nog veel van ons geleerd.
In Geroldstein kende men het kasteelmuseum in eigen gemeente niet eens, we zijn dit geheim ook niet aan het hen gaan verklappen.
In Bad munstereifel denkt men dat alle museums nog bestaan ook al zijn de mensen reeds overleden, maar dat er een beiaard is dat weten ze nog altijd niet.
In Kranenburg was het infokantoor onbemand. En ga zo maar verder.
Al snel ondervonden we dat een dubbele check niet overdreven was. Een jaar later nog even teruggaan om te controleren of alles nog wel in orde was stond mee in mijn program..
Door de smalle straatjes in elburg.
Zoals in Hattem was de taveerne voor onze lunch overgenomen, de nieuwe uitbater wist van toeten of blazen van onze afspraak.
In Gerolstein de weg naar de wolven werd aangegeven met een omweg van meer dan 2 uren. Dan hadden we enkel nog een bezoek aan een drukke stad en het bruiswaterfabriek dat was het enige om het weekend op te vullen. We hadden eigenlijk maar voor 1 dag uitstappen, We hadden de keuze het jaar daarop terug gaan en opnieuw rondzoeken of alles cancelen. Ik heb echt getwijfeld. Gelukkig zijn we teruggegaan want wat voor een weekend was dat!! Ik stippelde zelf een wandelweg uit naar de wolven. Resultaat amper een half uur met zicht op een voorhistorische grot op de koop toe. Dan ontdekten we achter de hoek van ons een hotel een prachtige kasteel met een heuse ridderzaal waar we konden dineren, koud en warm buffet.
In Bad munstereifel had de traiteur het opgegeven. 1 maand voor ons vertrek moesten we vlug een taveerne vinden om te kunnen dineren.
Het mooiste gebouw van Bad Munstereifel.
%%%FOTO10%%
Een beiaard aan de gevel van een rijhuis.
In Kranenburg hadden we het eerste jaar nog geen vervoer om van de spoorwegfietsen tot aan de wijnboer te geraken. Toevallig had de wijnboer het tweede jaar een kleine tram gekocht en een nieuwe actie voor vervoer met lunch werd opgestart.
Weer in Gerolstein konden we de huifkar niet reserveren, er kon mogelijk een huwelijk plaatsvinden die dag. Dus het jaar daarop weer terug gaan om te gaan bespreken.
Het grondplan van Elburg.
Nadat we een optie op het hotel hadden vastgelegd gingen we naar het infokantoor, wat zijn de bezienswaardigheden, wandelkaarten verzamelen, wat is te ver, wat is belachelijk duur, wat is saai of ingewikkeld en ga zo maar verder. Gezien de kwaliteit van de infokantoren was dat ook niet altijd even simpel.
Vergeet niet dat alles getimed moest worden. Hoe laat moeten we iedere morgen vertrekken om s ’avonds op tijd terug terug in het hotel te zijn? Kan deze omweg met mooi kasteeltje erbij, of liever niet? Hier staat nog een watermolen op het plan maar die staat er niet meer, wat nu? En hoe dikwijls werd er een kleinigheid gewijzigd zodat de hele timing weer opnieuw moest gemaakt worden. Zoals bijvoorbeeld de uren van de bus in Den Haag of een traiteur die het opgeeft. Wat als de groep liever blijft winkelen? Snel schema aanpassen. Wir schaffen das.!
Een greep uit de weekends, ook kortere uitstappen zijn hier vermeld.
Dit zolang volhouden kan alleen maar omdat de mensen van de dansclub een heel dankbaar publiek was. Steeds tevreden, stipt op tijd en altijd bij elkaar blijven. Ik ben gestopt nu het allemaal nog goed ging. In deze tijd met corona als hoofdrolspeler zou het gewoon niet mogelijk meer zijn. Maar mijn besluit stond al langer vast. Het was mooi en het was genoeg.
het bouwen van een klavecimbel deel 3 laatste deel
HET BOUWEN VAN EEN KLAVECIMBEL DEEL 3
Met dank aan Adriaan Ceulemans.
Bij iedere klavecimbel hoort een klavier. De toets ligt over een stalen pin waarrond een vilt is geplaatst om het balanceren toe te laten en het tokgeluid te dempen.
De toetsen worden, in tegenstelling met wat velen zouden denken niet uit kleine overschotten gezaagd maar wel ui één grote brede plank. Dit om een zo groot mogelijke precisie te bekomen.
Iedere toets wordt genummerd en geboord alvorens te worden uitgezaagd. De hele tonen worden belegd met verdonkerd palisander en de halve met licht palmhout.
Twee viltlagen. Eén boven en één onder de toetsen, om de tokklank zowel bij het op als bij het neergaan te dempen.
Bij het indrukken van een toets zal de groen vilt een dok aanslaan en de plectra in de dok zal de snaar doen trillen.
Na het klavier dienen enkel nog poten en deksel ter afwerking bij het meubel gevoegd.
De grote nauwkeurigheid en de aandacht voor de kleine details verplicht mij, niet de ravenpen, aar wel de fuguurlijke pluim te schenken aan de instrumentenbouwer Adriaan Ceulemans.
