Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
dwing jezelf even voor de spiegel te gaan staan als je zelfvertrouwen heel even is verdwenen een stem fluistert ..kijk je zelf eens goed aan je heb pure wilskracht en goedheid in je genen
blijf immer in jezelf geloven jouw hart is namelijk van goud laat het innerlijke vuur nooit doven anders wordt je van binnen zo koud
zie je de flikkering in je ogen trek je schouders op en blijf even zo staan jouw spiegelbeeld heeft nimmer gelogen dat is jouw kracht om door het leven te gaan ...
Het leven is net als een puzzel, je ziet hem graag compleet, om je heen kijkend, oplettend, zodat je geen enkel stukje vergeet,
soms ben je het zat en leg je de puzzel opzij, in je achterhoofd je afvragend, hoe zat dat ook alweer met mij.
Er is een stukje duister, je bent een stukje kwijt, Denkend waar is dat gebleven, vind ik dat ooit terug met de tijd...
Het blijft passen en meten, en langzaam vallen de stukjes in elkaar. geef niet op , het ene ontbrekende stukje ga je zeker vinden.. En op een dag, dan is je puzzel klaar...
Je voelt je het veiligst bij die mensen die van je houden zoals je bent, je kracht, je positiviteit, je zwakte, de vrienden zoals jij ze kent. Ze zijn er bij wat moeilijkheden, in meesterlijke steun en groei, ze geven houvast in je leven en innerlijk een nieuwe bloei.....
Je kunt ze op je handpalm tellen, maar dat is in feite al genoeg, ze corrigeren je in verbetering en dat is voor inzicht nooit te vroeg. Je lacht en praat veel met elkander kunt heerlijk je geheimen kwijt in woorden die een toekomst bouwen een brede basis in de tijd.......
Vrienden, één land, eenzelfde haven, een boot waarop je samen vaart, met golven, rust, lawaai en stilte, soms opgewonden, soms bedaard. mijn vrienden zijn diverse wegen die in elkander overgaan, omdat je elkaar in praten en zwijgen in enkele woorden kunt verstaan........
Je voelt je het zekerst bij die mensen die van je houden zoals je bent, je aarzeling, je kracht, je zwijgen, dat in gevoelens wordt herkend. Je steekt een kaars aan voor de liefde en als hij opbrandt blijft het licht, vriendschap geeft alle dagen warmte Daarom dit dankbare gedicht........
Ik heb geleerd dat alles gebeurt met een reden; Dat je moet leren van de fouten uit je verleden, Zelfs je gevoel heeft het soms gewoon mis. Ik weet nu dat je soms iemand moet laten gaan, Terwijl je weet dat die iemand voor altijd in je hart blijft bestaan. Ik besef nu dat je moet doen wat je hartje zegt; En niet moet vechten voor iemand die niet voor jou vecht. Ik heb voorgenomen om nooit op te geven; want je moet altijd proberen je dromen na te streven
Ik breng U allen de beste wensen voor het Nieuwe Jaar er staan een paar drukke dagen voor me klaar dus zeg ik nu alvast tot volgend jaar !!!
een jaar is voor je t weet voorbij leef ook t komend jaar als het kan een beetje blij
t kan niet altijd lente zijn er gaat soms wel eens iets mis t leven wisselt net als t seizoen maar als t in je leven het afgelopen jaar even herfst of winter geweest is denk dan een kale boom wordt steeds weer groen
want ook al had je zorgen die gaan weer voorbij na elke nacht komt altijd weer een dag na iedere december wordt t toch weer een keer mei probeer in het nieuwe jaar zoveel als het kan te leven met een lach
De richting van je eigen leven Staat bij je geboorte al beschreven Maar ik ben ervan overtuigd Dat het leven soms 'n andere kant op buigt Maar met elkaar kun je proberen Iets positiefs van het leven te leren Wist je dat 'n beetje begrip en medemenselijkheid Verder gaat dan de eeuwigheid? Eens een lach, dan een traan Met het lot van je medemens begaan Dit is een feit, van onschatbare waarde In deze tijd, op deze aarde Niets staat over het leven geschreven Het leven is een gegeven En ALTIJD DE MOEITE WAARD OM te beleven ...
geluk zit verscholen in zoveel dingen een eerste afspraak met een jongen of een meisje om zomaar over iets te beginnen misschien een onverwacht reisje
je eerste echte kus... de geboorte van je kind een hartelijke omhelzing van je broer of zus t'is een zorgzame liefde die jullie samen bindt
een verjaardag hier of daar... een liefdevolle knuffel is ook een mooi gebaar een mooi bosje bloemen,ja... dat is zonneklaar er zit ongelooflijk veel geluk verscholen in die kleine dingen die je kan beleven ...zomaar!!!
Vroeger als klein mensje in de grote wereld. Stapte ik vrolijk rond en zag ik nergens kwaad. Leerde met vallen en opstaan van mijn ouders. Van hen kreeg ik altijd de beste raad.
Ze hebben zelf zoveel gemist om maar te kunnen geven. Ik heb geen dag van armoede gekend. Meer en meer voel ik mij door die twee lieve mensen, al van kinds af aan altijd heel veel verwend.
Vanaf mijn wieg, en nu nog steeds, Was er geen moeite teveel, nee alles kon. Ja, aan mijn ouders heb ik veel te danken. Zelfs mijn leven, dat ooit bij hen begon.
Hoeveel kan je van iemand houden. Dat jij net zo veel geeft als zij. Waar ik altijd echt op kan bouwen. Zijn vader en moeder voor mij.
Hoeveel kan je aan iemand geven. Die altijd achter jou blijft staan. Er zijn slechts weinig mensen die mij zoveel liefde kunnen geven. Zoals mijn ouders steeds hebben gedaan.
voor ieder mens, groot of klein, met verdriet en pijn wil ik heel graag een helpende hand een steuntje in hun leven zijn iemand helpen kan op zoveel manieren met een klein gebaar iemand laten weten je staat niet alleen er staat nu iemand voor jou klaar alleen al dat te voelen en te weten is een liefdevol gebaar...
