Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
al geruime tijd loop ik met een idee, maar ik zou graag willen weten, zijn jullie daar tevreden mee... ik hou ontzettend veel van poëzie en taal, en nu zou ik graag voor jullie allemaal, dagelijks een taalspelletje willen lanceren, en je kan er nog veel mee bijleren, er is elke week een mooie virtuele bloemenruiker voor de winnaar voorzien, en je kan hem zelf als button gebruiken bovendien, dus, lieve vrienden, laat mij jullie mening weten, dan begin ik alvast aan het samenstellen van mijn quizvragen te zweten ....
Als een boom zijn bladeren verliest, kijken wij soms een beetje triest. naar al die kale takken omhoog, en dan lopen we er omheen met `n boog.
Als een boom weer in bloei komt te staan, begint ook ons hartje vreugdevol te slaan, en ziet men ons soms even spontaan, met `n glimlach door het laantje gaan.
Als een boom op afsterven staat, weet men, voor hem is het te laat. en dan voelen wij een verbindingslijn, wetend dat er ooit een einde zal zijn
Nacht of avond, middag of morgen, maak je om de tijd geen zorgen. Kraaiepoten, grijze haren, laat je drijven door de jaren. Heb lak aan de kalender, wees blij dat je kan zeggen, ik ben er...
Alle handen vertellen een verhaal, ieder heeft een andere taal. De een heeft zachte handen, een ander gekloofd of nagels met randen. Er zijn ook handen, waar je voor moet vrezen. Maar echt ,uit iedere hand kun je een leven lezen...
Liefde is niet betaalbaar Geluk soms onbereikbaar Vriendschap zo kwetsbaar Echter een ding, hebben ze gemeen In moeilijke tijden houden ze je op de been...
Geniet van elke dag, geniet van ieder uur. Beleef je leven met een lach, zie het leven als een avontuur. Blijf jezelf, ga niet acteren, je bent op aarde om te leren.
Het leven is als een hindernisbaan, we komen allen al eens voor `n poortje te staan. Waarbij men soms twijfelt om te springen, maar iedereen zal zich toch tot een beslissing moeten dwingen.
Het leven is als een hindernisbaan, we hebben allen aan de start gestaan. Jong en oud, zal blijven proberen, zich zo min mogelijk te bezeren.
Het leven is als een hindernisbaan, we weten vooraf niet hoe alles zal gaan. maar we kunnenelkaar wel een zetje geven, als we dat nodig hebben in het leven
Ik wil, ik moet en ik zal zeg je in je jonge jaren. Als je ouder wordt kom je vanzelf tot bedaren. Dan zegt menig vrouw of man : ik ben blij dat ik nog wat kan.
Dat jeugdig, laaiend vuur dat zullen, moeten en willen leert het leven je wel af, je gaat langzaamaan verstillen. Dan zegt menig vrouw of man, ik ben blij dat ik nog wat kan.
Dan is het de tijd van mogen, de druk is van het leven af, en probeer je te accepteren wat het leven nam en gaf. Dan zegt menig vrouw of man, ik ben blij dat ik nog wat kan.
Grenzen in je leven, geef je zelf aan. Laat duidelijk weten, tot hoever je zou willen gaan. Laat je niet overhalen, uiteindelijk gaat dat mis. Want jij weet, als geen ander, welke grens voor jou het beste is...
