Deze tekst heb ik niet zelf geschreven, maar wel de kleindochter van een dierbare nonkel, die ons veel te vroeg werd ontnomen:

Vake,

Elke keer als ik een knuffel gaf, sloeg ik die op in mijn hoofd.
Elke keer als ik je zag lachen, sloeg ik dat op in mijn hoofd.
Elk moment dat ik bij je was, sloeg ik op in mijn hoofd.
Maar toch is het moeilijk om al die momenten nu naar boven te halen.
En gaat mijn vreugde alleen maar dalen.
Ik weet niet wat ik nu moet denken en of ik het wel geloof,
Veel kan ik je niet meer schenken, maar er is 1 ding dat ik je beloof.
Ik zal je missen, elke dag,
Of dat nu wel of niet mag.
Ik weet niet of je ons ziet,
Maar weet wel, wij hebben nu allemaal verdriet.