Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Deze tekst heb ik niet zelf geschreven, maar wel de kleindochter van een dierbare nonkel, die ons veel te vroeg werd ontnomen:
Vake,
Elke keer als ik een knuffel gaf, sloeg ik die op in mijn hoofd. Elke keer als ik je zag lachen, sloeg ik dat op in mijn hoofd. Elk moment dat ik bij je was, sloeg ik op in mijn hoofd. Maar toch is het moeilijk om al die momenten nu naar boven te halen. En gaat mijn vreugde alleen maar dalen. Ik weet niet wat ik nu moet denken en of ik het wel geloof, Veel kan ik je niet meer schenken, maar er is 1 ding dat ik je beloof. Ik zal je missen, elke dag, Of dat nu wel of niet mag. Ik weet niet of je ons ziet, Maar weet wel, wij hebben nu allemaal verdriet.
50 jaar geleden, zijn jullie samen in het huwelijk getreden. Jullie bootje begon te zeilen over de grote zee van het leven, en onderweg kwamen jullie zon, wolken en af en toe wat stormen tegen. Maar uiteindelijk heeft jullie bootje alles goed doorstaan, dit gouden jubileum is het bewijs dat jullie liefde voor elkaar, altijd is blijven bestaan. Wat is het mooi om na zoveel jaar, nog steeds te schitteren als een gelukkig paar. 50 jaar samen, in goede en slechte dagen, maar steeds zijn jullie elkaar blijven behagen. 50 jaar van samen leven en samen werken, niemand baas en niemand knecht, dat is enkel voor de sterken onder ons weggelegd. Ja, jullie hebben het wel degelijk bewezen: 50 jaar van liefde en trouw, samen hand in hand, dat is de voorwaarde voor een lange huwelijksband. 50 jaar samen, het is een niet geringe tijd, met ups en downs, veel plezier en soms wat spijt. Maar nu hebben jullie wel een hoogtepunt bereikt, waarop een gouden mijlpaal prijkt. Vandaag is een heel speciale dag, misschien met een traantje, maar zeker ook een lach. We hebben alles mooi versierd, want vandaag worden jullie gevierd! Voor jullie, lieve mensen, kunnen wij niets anders wensen, dan geluk en voorspoed, jaar na jaar, en blijf nog heel lang bij ons en bij elkaar! Wij wensen jullie een heel fijne dag, op deze vijftigste huwelijksverjaardag!
50 jaar geleden, Beloofden ze elkaar trouw, En nu ... 50 jaar later, Zijn ze nog steeds gelukkig samen, Als man en vrouw. Een gouden huwelijkspaar, Dat moet gevierd worden, nietwaar? Wij nodigen U van harte uit, Op het Jubileumfeest Van de gouden bruidegom en bruid. Wij vinden het zeker heel fijn, Als jullie er bij kunnen zijn.
Het begon met de uitnodiging voor het eerste Communiefeest van mijn zoon Ik wilde zo graag iets anders dan de anderen ik begon in gedachten wat te spelen met woorden en dit was het resultaat:
Dag lieve mensen allemaal, al spreek ik nog in kindertaal, ik weet zeker dat je dit wel zal verstaan: Vandaag wil ik feesten, maar niet alleen, wees welkom, beste vrienden, één voor één. Zorg voor een vrolijk en fris gezicht, en denk maar dat het kermis is. Voel je gerust als thuis, welkom ben je in ons huis. Wij gaan om 16.00 uur samen aan de tafel, wij gaan eten en drinken, praten en spelen, maar vooral lachen en vrienden zijn. Want als meer mensen met meer mensen eens vrienden wilden zijn, dan zouden er veel minder mensen met pijn en zorgen zijn. Dag wereld, dag mensen, dag vrienden allemaal, wij groeten U en wensen U een fijn onthaal.
Hallo iedereen, welkom op mijn blog. Ik maak regelmatig zelf gelegenheidsgedichten en velen hebben al gezegd hoe doe je dat toch? Ik haal veel inspiratie uit liedjes en teksten die ik hier en daar lees en dan komt de fantasie vanzelf. Mensen zegden me dat ik maar moest beginnen met een boek te maken, maar dat is wat hoog gegrepen. Daarom wil ik hier op mijn nieuwe blog een aantal van mijn werkjes neerschrijven, zodat iedereen er mee kan van genieten en eventueel inspiratie opdoen om zelf ook aan de slag te gaan. Ik wens U veel plezier/ Besoto
