Dit verhaal van menslievendheid van Gerard De Vries vind ik ook een kanjer. Iemand blij maken hoeft echt niet veel te kosten, alleen een beetje moeite....







Ik heb veel gereisd en veel dingen gedaan
om een stuk van de wereld te kunnen zien.
In Amerika ben ik bijna twee jaar lang
truckchauffeur geweest.
En uit die tijd komt dit verhaal.

Ik stond met m'n truck even buiten
een klein plaatsje in het zuiden,
en nam m'n papieren door voor wat betreft
de lading en m'n bestemming.

M'n mobilofoon stond zoals altijd aan
op kanaal 19 en plotseling hoorde ik
op de lijn de stem van een kleine jongen.

Hij zei "He, is er iemand die luistert?
He truckchauffeurs, praat eens tegen Teddybeer".
Ik drukte m'n knop in en zei
"je hebt er eentje, Teddybeer",
en de stem van de jongen kwam weer in de lucht.

"Ik wil je niet van je werk houden
en je eigenlijk niet storen,
want mam heeft gezegd
dat ik je niet mocht oproepen
en van die mobilofoon af moest blijven.

Ja sorry hoor, ik voel me een beetje eenzaam
en het helpt als je 'ns met iemand praten kan,
want dat is een van de weinige dingen die ik kan doen.
Ik kan niet lopen."

Ik nam de microfoon en zei
dat 'ie net zo lang mocht praten als 'ie wilde.
"Dit is eigenlijk de mobilofoon van m'n vader,
maar hij is nu van mam en mij.

M'n pa heeft een ongeluk gehad
en die is d'r niet meer.
Mam werkt voor ons beiden,
en ik ben niet zo'n beste hulp voor haar.

Ik kan niet goed uit de weg.
Ze zegt vaak: 'geen zorgen, we redden het wel',
maar soms hoor ik haar
's avonds laat in bed huilen.

Jullie hebben 't druk maar
d'r is maar een ding dat ik graag zou willen,
omdat m'n vader me wel
eens meenam op een rit.
Maar dat kan nu niet meer."

Niet één chauffeur kwam op 't radiokanaal
zolang die jongen met me in gesprek was.
Ik kreeg medelijden met 'm,
want ik dacht aan m'n eigen knul thuis.

"M'n pa zei indertijd:
'eens zal deze truck voor jou zijn, Teddy',
maar ik zou toch nooit
in een achttienwieler kunnen rijden.

Gelukkig zorgt deze oude zendontvanger
nog voor een beetje verbinding
met al m'n vrienden in de trucks.
He, mam komt zo thuis, dus ik moet sluiten,
maar toeter eens als je langsrijdt,
dan weet ik dat jij 't bent,
en dan kom ik wel weer eens op de lijn."

"Zeg Teddybeer, waar woon je precies?", vroeg ik hem.
Hij noemde z'n adres.
Gelukkig had ik geen bederfelijke vracht.
Ik keerde m'n truck en reed naar z'n huis.
Toen ik de hoek omkwam en de straat
inreed wist ik niet wat ik zag.

Een stuk of twaalf enorme trucks
stonden in colonne geparkeerd.
Alle chaffeurs in de omtrek
hadden de oproep van Teddybeer gehoord
en bezorgden hem nu een waar feest.

Ze tilden hem van de ene truck in de andere
en overal mocht 'ie even achter 't stuur in de cabine.
Als laatste zat 'ie in mijn truck
en daarna zette ik 'm in z'n stoel terug.

Als ik ooit geluk heb gezien,
geluk zoals ik nooit in m'n
leven weer zal zien,
dan was 't dit keer 't geluk
in 't gezicht van die knul.

Ik ging met de pet rond
om z'n moeder ook nog iets te kunnen geven,
en alle jongens namen afscheid van Teddybeer,
voordat z'n moeder thuis zou komen.

Toen ik weer achter 't stuur zat,
stonden er tranen in m'n ogen,
want ik had gezien hoe je heel eenvoudig
iemand blij kunt maken.

Toen kwam er nog een verrassing,
een vrouwenstem op de lijn met
"bedankt van Teddy's moeder,
we wensen jullie alle goeds en zullen
bidden voor een veilige rit.

Jullie hebben een droom van m'n jongen
werkelijkheid gemaakt.
Ik ga maar van de lijn,
anders ga ik zelf nog huilen.
God bless you and goodbye."