|
is nog steeds van grote waarde ...
Als de zonne aan de kimme,
haar laatste stralen doet vergaan.
En de vogels weer verstommen
komt er stil soms heimwee aan.
Mijn gedachten gaan dan verder,
waar gaat alles toch naartoe?
Steeds weer morgen, steeds weer avond,
dan weer fris zijn, dan weer moe?
Vele dagen, vele nachten
verdwijnen telkens weer.
En we worden alsmaar ouder,
is dat jammer? doe dat zeer?
'T Is de weg van alle leven,
hier een komen, daar een gaan.
Of een slapen en ontwaken,
niet begrijpen, wel verstaan.
Als de avond is gekomen,
komt dat alles op me aan!
En ik vraag in stil verwijlen,
heb ik alles goed gedaan?
Had ik niemand laten schreien?
bracht ik geen onnodig leed?
Of probeer ik met mijn liefde,
dat men zich gedragen weet!
Is dat alles overwogen,
voordat ik ter ruste ging.
Het is nog steeds van grote waarde
'T Woordje "Avondmijmering"!
J. Bartholomeus
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
