Op zekere dag ontving ik een brief van mijn vriend die mij uitnodigde voor een vergadering
Hij was de week ervoor geweest, schreef hij, en raadde mij aan dit ook eens mee te maken. Op de afgesproken dag vertrok ik.
Maar groot was mijn verwondering:
de plaats van afspraak was een open veld.
Geen huis, geen zaal, geen stoel of bank te zien. Bovendien was ik daar heel alleen.
Geen enkele andere luisteraar of zelfs spreker kwam opdagen. Eigenaardig!
Had ik mij dan vergist in dag, plaats of uur?
Het was nu al voor de derde maal dat ik de uitnodiging woord voor woord herlas. Straat, plaats, dag en uur: alles klopte.
Was dit weer één van die eigenaardige bevliegingen van mijn vriend?
Ik begreep er niets van.
Gelukkig was het een prachtige, warme zomerdag en maakte ik van de nood een deugd.
Op mijn rug in het warme gras keek ik naar de schaarse avondwolkjes, die zich schijnbaar haastten om nog voor het donker thuis te zijn. Enkel het geruis van duizenden verse eikenbladeren vulde de eeuwenoude stilte die op deze plaats woonde. Het was een stilte die ik nog nooit ervaren had. Je kon haar zien en voelen.
Als je luisterde, kon je haar zelfs horen. Hoelang ik daar lag, wist ik niet.
In ieder geval was het al donker geworden en zag ik mezelf niet meer.
Het was een onbeschrijfelijk gevoel. Ik voelde geen grens meer tussen mezelf en de stilte, tussen mezelf en de nacht. Het was alsof ik zelf dat gras, die warmte, de wind, het leven en de nacht was.
Plotseling zag ik alles zoveel bewuster, ruimer en dieper. En in een fractie van een seconde begreep ik ook deze uitnodiging van mijn vriend.
De titel van de vergadering was immers:
" Als de stilte spreekt, weet dan dat je niet alleen bent. "

bron: liturgische teksten 'thomas'