Haar ogen waren blauw, haar haren grijs,
ze zei dat ze maar weinig dingen wist,
maar wat ze zei, was zo gerijpt... zo wijs,
wel duizendmaal heb ik gedacht: dat is 't !

De hoog're dingen speelden bij haar mee,
zij zag het leven in een ander licht,
zo stond ze ook te kijken naar de zee,
'n glimlach op haar nobele gezicht.

Zo kunnen bomen in het landschap staan
in volle rust en helemaal compleet,
zo is ze ook die morgen doodgegaan
en nooit vergeet ik wat zij voor me deed.

Toon Hermans

16-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Moeder


Je werkte hard voor je gezin
Je werd grijs
Je werd oud
De jaren gingen aan je knagen
Er kwam verzet
Je leefde soms in een andere wereld
Jouw wereld die wij niet begrepen
Je sliep vaak
Af en toe dacht je nog eens aan...
Maar je verzet bleef
Je vocht maar je was bang voor 't onbekende
Zoveel vragen stelde je erover
En dan... zachtjes trok het leven uit je weg
Je draad werd doorgeknipt
Al de vragen werden voor jou opgelost
Je verdween... lichamelijk
Maar in ons hart ben en blijf je zo nabij.

15-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

De wereld is wonderlijk leeg zonder jou.
Er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom ?
Wat heeft het voor zin ?
De merel zit zachtjes te zingen in 't groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z'n best niet te doen.
De wereld kon vol geluk zijn, maar nou:
leeg, zonder jou.

 Annie M.G. Schmidt

14-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Als ik dood ga
hoop ik dat jij erbij bent
dat ik je aankijk
dat jij mij aankijkt
dat ik je hand voel
dan zal ik rustig doodgaan
dan hoeft niemand verdrietig te zijn
dan ben ik gelukkig !

                                                      Remco Campert

13-11-2007 om 09:56 geschreven door André & Ida

De dood is niets,
ik ben maar aan de andere kant.
Ik ben mezelf,  jij bent jezelf.
Wat we voor elkaar waren,
dat zijn we nog altijd.
Noem me zoals je me
steeds genoemd hebt.
Spreek tot me zoals weleer.
Op dezelfde toon,
niet plechtig, niet triest.
Lach om wat ons samen
heeft doen lachen.
Bid, glimlach.
Denk aan mij.  Bid met mij.

12-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Oud worden
schoon oud worden...
Het is zachtjes aan rijp worden
vooraleer je op jouw beurt
zoals het koren gemaaid wordt.
Het is leren luisteren.
Het is geven,
in plaats van ontvangen
en dan stil uit de wereld verdwijnen...

11-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Je heengaan is iets anders
dan... het huis uitgaan,
zacht de deur dichtrekken achter je bestaan
en... niet meer terugkeren.

We zullen je missen... elke dag
in zovele kleine, eenvoudige dingen.
Maar voor ons blijf jij iemand
aan wie altijd zal worden gedacht,
op wie altijd zal worden gewacht !

10-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik ben niet dood.
Ik ben gewoon naar de andere oever.

Het leven verandert.
Het wordt ruimer, voller, inniger ;
geen begrenzing en geen beperking meer,
geen duisternis en geen droefheid meer.

Er is alleen de eeuwige levensdroom
waarin ik zacht en zalig onderga.

Phil Bosmans

09-11-2007 om 11:48 geschreven door André & Ida

Vergeet de mooie dagen niet !
Als je moe bent,
als je geen raad meer weet
en je diep ongelukkig voelt,
denk dan even terug
aan de mooie dagen,
dat je lachte en danste
en dat je tegen iedereen vriendelijk was
als een kind zonder zorgen !

Vergeet de mooie dagen niet !
Vul je hoofd met blijde gedachten,
je hart met vergevingsgezindheid,
tederheid en liefde
en je mond met een lach
en alles wordt weer goed.

08-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

We zullen je missen
elke dag
in kleine,
 eenvoudige dingen,
maar in ons hart
zul je met ons
samenblijven.

"Want leven en dood
zijn één
zoals de rivier en de zee
één zijn".

K. Gibran

07-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen en verpakken
in goede gedachten der herinneringen...

is verwijlen
bij een brok leven
en stilstaan
op de plekken
van pijn en vreugd...

Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
om niet te vergeten...

is moeizaam de draden losmaken
en uit het spinrag
der belevenissen loskomen
en achterlaten
en niet kunnen vergeten.

Ward Bruyninckx

06-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik wou dat ik een vogel was
met zachte witte veren
en dat ik vliegen kon
heel hoog naar jou
om nooit meer terug te keren.

05-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Nooit meer je stem
nooit meer je lach
nooit meer samen genieten
van een mooie dag.
Niets is meer hetzelfde
in ons leven
maar het houden van jou
is altijd gebleven.

04-11-2007 om 23:39 geschreven door André & Ida

Ik ben op reis
al weet ik niet waarheen
maar ergens stond geschreven
dat ik deze weg moest gaan
en al aarzel ik soms even
langs die eindeloze baan

                    Toch weet ik
                    iemand ging me voor
                    en daarom ga ik door...

03-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Lieve vader...

Duizend woorden zijn te weinig
om te zeggen hoe je was.

Duizend woorden zijn te weinig
voor de omvang van de wanhoop
toen je lichaam niet genas.

Duizend woorden zijn te weinig
voor de grootte van jouw moed
vanaf het begin tot aan je afscheidsgroet.

Bedankt voor zovele mooie dingen
die we van jou mochten leren...

02-11-2007 om 20:09 geschreven door André & Ida

De bomen laten hun laatste blaren los,
het graan ligt in de schuren
eenjaar ging voorbij,
het is november geworden.
Met armen vol chrysanten
gaan we naar het kerkhof
en tooien het als een verrijzenistuin.
Kinderen hebben verdriet
bij het graf van hun ouders,
ouders verbijten tranen bij het kruis
waar hun kind begraven ligt.
Familie, vrienden en kennissen
liggen in lange rijen.
Zijn deze kille stenen dan het einde ?

01-11-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik zie je handen voor me liggen
eens zo vaardig, nu zo stil
duizend dingen, duizend zaken
die ik nu opeeens nog weten wil.

Ik wil met je praten,
je horen vertellen,
ik weet, het kan niet meer.


In mijn gedachten
zal je altijd bij me blijven,
ik zal je missen,
elke dag weer...

31-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

De laatste uren voor het einde,
dan wordt die grote wereld klein,
is plotseling alles onbeduidend,
tot aan het laatste beetje pijn.

Wat wij zo indrukwekkend vonden,
verliest zijn glans, verliest zijn zin,
maar achter de gesloten ogen,
glanst een gigantisch groot begin.

Toon Hermans

30-10-2007 om 11:05 geschreven door André & Ida

Langzaam ben je moe gestreden
stilletjes van ons heengegaan
nu is nog het verdriet om 't heden
maar de dankbare herinnering
zal blijven bestaan.
*
Naast het levensgroot gemis,
wat er dag aan dag weer is
zijn er de goede herinneringen
die ons altijd weer omringen.
Deze dingen houden ons op de been
want zoals jij was er maar één.

29-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik kon niet zeggen wat ik voelde
ik heb het ook niet uitgelegd
maar toch wist jij wat ik bedoelde
de stilte had het al gezegd.

Als ik je kuste of griefde
in blijheid of in droefenis
de liefde is pas échte liefde
als de stilte taal geworden is.

Toon Hermans

28-10-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida