Mijn eerste blog, Marijcke's Mijmeringen is in de vergeethoek geraakt, weliswaar door mijn eigen schuld, mijn eigen grote schuld.  De laatste jaren heeft het leven heeft mij echter weer zodanig door elkaar geschud dat van schrijven niet veel in huis kwam.

Nu er wat meer rust en stabiliteit is gekomen, het werd tijd, hè? want ik ben ondertussen wel in het tachtigste jaar van mijn woelig leven beland, is er weer de nodige energie gekomen om met een blog bezig te zijn. 

De wandelingen met mijn labrador Kiara zijn gevoelig ingekort, we hebben allebei last van stijve spieren en andere ouderdomskwaaltjes die we moedig proberen te verdoezelen, maar die lange afstanden onmogelijk maken. Maar langs de boord van de Schelde lopen, doen we nog dagelijks. Kiara doet haar behoeften (die ik netjes in de vuilnisbakken deponeer) en besnuffelt iedere grasspriet. Ik kijk naar het immer stromende water van de Schelde, naar de immer voorbijglijdende wolkenvelden en naar de immer binnenstromende golf van toeristen die de chauffeurs van de toerbussen voor mijn deur op Antwerpen loslaten.

Vanaf mijn geliefd bankje zie ik ze voorbijgaan, doorgaans personen van een rijpere leeftijd en komende uit alle vier windstreken van de aarde. De gids voorop met een vlaggetje omhoog geheven. De toeristen gewapend met camera, tablet, smartphone en selfiestick volgen gehoorzaam terwijl ze luisteren naar het enthousiaste gebabbel van de stadsgids. Via oortjes, men leeft wel in 2015, hè!

Wanneer ik niet op wandel ben zit ik veel achter de computer en schrijf. Eindelijk ben ik geworden waar ik altijd al van droomde. Als kind had ik een grote wens: schrijfster worden. Ik was ook best ambitieus want ik wilde een rijke, bekende, talentvolle schrijfster worden. Zo in de stijl van de schrijfster die met de Harry Potter boeken internationale beroemdheid kent, J.K. Rowling. Helaas is die overmoedige droom niet uitgekomen. 

Het leven had voor mij andere zaken in petto. Achteraf beschouwd mag ik niet klagen. Het was een boeiend leven, met veel ups en downs. Als je hier meer over wilt weten kun je eens gaan neuzen in Marijcke's Mijmeringen waarin ik veel prijs geef aan de openbaarheid, misschien wel eens te veel! Tja, gedane zaken nemen geen keer. Het belangrijkjste is dat ik schrijf. Nu. Op dit moment. Ik ben dus toch een schrijfster geworden.Weliswaar op een zeer bescheiden wijze maar ik ben daar heel tevreden mee. 

Iedere week doe ik mee aan een wekelijkse schrijfopdracht van www.schrijvenonline.nl en ik heb daar veel plezier in. De opdracht van deze week was om een stukje te schrijven van 350 woorden over een lied. Het verhaal moet beginnen met de eerste strofe van een zelfgekozen lied. De schrijfcoaches willen dat de inhoud van het lied in contrast staan met de tekst ervan. Na enig nadenken koos ik voor Jacques Brel en het gevoelige "Ne me quitte pas". Voor alle duidelijkheid: het geschrevene is doorgaans grotendeels gebaseerd op de fantasie van de auteur. 

Ne me quitte pas, ne me quitte pas, ne me quitte pas.... Hij deed het wel. Hij verliet haar. Liet zijn vrouw achter als een stuk wrakhout. Aangespoeld op een leeg strand, starend naar een lege toekomst. Het wrakhout van een lekgevaren huwelijksboot. Gesmakt tegen de scherpe rotsen van het dagelijks bestaan. Versplinterd door het spervuur van de maatschappij. Gezonken door het onophoudelijk hameren van het kroost op de voorplecht. Het werd eb en het werd vloed. Tijdens de dag werd het wrakhout verwarmd door de zon. Tijdens de nacht beschenen door het maanlicht. Een strandjutter kwam voorbij. Vond het hout toch nog wel de moeite waard en legde het te drogen bij het open haardvuur. Hij zag de unieke vorm en de tedere lijnen van zijn vondst. Hij was er blij mee. Soms nam hij het in zijn handen om de fijne nerven te strelen en kijk, het wrakhout begon te glanzen. Met voorzichtige vingers begon de strandjutter het hout te bewerken. Met schaaf en beitel werden de vorm en structuur van zijn vondst mooier en mooier. Op een dag was het een kunstwerk. Vol trots liet hij het kunstwerk aan de wereld zien. En de wereld was het met hem eens dat het een waardevol kunstwerk was. Het kunstwerk ontving parels van regen uit een land waar het nooit regende. Het werd een koningin aan de zijde van een man die koning was van een land waar alleen maar liefde woonde. Hun liefde laaide hoog op als het vuur van een vulkaan die men had dood gewaand maar met herwonnen kracht zijn lava over de helling liet vloeien. Velden die in het verleden door de kokende lava werden verschroeid waren weer tot volle bloei gekomen. De koning plukte enkele bloemen en vlocht ze tot een kroon. Hij tooide haar met de bloemenkroon en fluisterde: Jij, mijn liefste, jij bent de kroon op mijn leven.”

De herinnering aan de huwelijkspartner werd een schaduw. Nog minder dan de schaduw van haar hond. Dat hij haar verlaten had was het beste wat er in haar leven was overkomen.