Vriend Een vriend heeft mij verlaten. Ik ben in alle staten van ontreddering. Uit mijn ogen is gevlogen de glinstering naar een teil vol tranen daar is hij verdronken gezonken tot de bodem hem vond.
Dofheid staart mij vanuit de spiegel aan. De glimlach rond mijn mond tot een grimlach omgebogen.
Eén hand ligt doelloos in mijn schoot. De ander steunt mijn kin. Mijn vriend is weggegaan. Ik verdrink in een teil vol tranen. Heeft het leven nog wel zin? Waarom verlang ik, tot mijn ontzetting naar de dood?
Na enkele jaren van stilzwijgen in dit blog, veroorzaakt door meerdere verhuizen en een verminderde gezondheid, ga ik 'en toch!' proberen de draad met het Seniorennet weer op te pakken. Ik ben begonnen met het blog 'Marijcke's Mijmeringen'. Zeker al meer dan 20 jaar geleden. Toen stond ik nog in het volle leven. Nu sta ik op de zijlijn. En verblijf in rustiger wateren. Zo lang mijn brein nog enigszins marcheert, zal ik blijven schrijven op de dagen dat ik me daar energiek genoeg voor voel. Schrijven en lezen, dat zijn vanaf mijn jeugd mijn grootste hobby's geweest.
Ik hoop dat in de loop van de jaren de inhoud van mijn proza en poëzie geevolueerd is evenals het schrijven op zich. Ik ben begonnen met de kroontjespen en inkt uit de inktpot die in de schoolbank bevestigd was. Het was een grote revolutie met de uitvinding van de bics en vooral de komst van het toetsenbord op de computer was een vooruitgang van jewelste. Gedaan met opnieuw beginnen door onafwendbare inktvlekken of schrijffouten.
Ik heb mij ondertussen wel kunnen uitleven op Facebook-Schrijven-on-Line, maar toen ik onlangs een berichtje kreeg van het Seniorennet, kreeg ik zin om mij weer in een blog uit te leven.
Het heeft veel voeten in aarde gehad voor ik weer kon inloggen, maar met behulp van mijn dochter en de help-desk van het Seniorennet, ben ik in mijn vertrouwde blog 'De tachtigers' geraakt. Het zou mij heel veel plezier doen om contact te maken met 'oude' en 'nieuwe' schrijfkameraden.
