Vriend Een vriend heeft mij verlaten. Ik ben in alle staten van ontreddering. Uit mijn ogen is gevlogen de glinstering naar een teil vol tranen daar is hij verdronken gezonken tot de bodem hem vond.
Dofheid staart mij vanuit de spiegel aan. De glimlach rond mijn mond tot een grimlach omgebogen.
Eén hand ligt doelloos in mijn schoot. De ander steunt mijn kin. Mijn vriend is weggegaan. Ik verdrink in een teil vol tranen. Heeft het leven nog wel zin? Waarom verlang ik, tot mijn ontzetting naar de dood?
Na enkele jaren van stilzwijgen in dit blog, veroorzaakt door meerdere verhuizen en een verminderde gezondheid, ga ik 'en toch!' proberen de draad met het Seniorennet weer op te pakken. Ik ben begonnen met het blog 'Marijcke's Mijmeringen'. Zeker al meer dan 20 jaar geleden. Toen stond ik nog in het volle leven. Nu sta ik op de zijlijn. En verblijf in rustiger wateren. Zo lang mijn brein nog enigszins marcheert, zal ik blijven schrijven op de dagen dat ik me daar energiek genoeg voor voel. Schrijven en lezen, dat zijn vanaf mijn jeugd mijn grootste hobby's geweest.
Ik hoop dat in de loop van de jaren de inhoud van mijn proza en poëzie geevolueerd is evenals het schrijven op zich. Ik ben begonnen met de kroontjespen en inkt uit de inktpot die in de schoolbank bevestigd was. Het was een grote revolutie met de uitvinding van de bics en vooral de komst van het toetsenbord op de computer was een vooruitgang van jewelste. Gedaan met opnieuw beginnen door onafwendbare inktvlekken of schrijffouten.
Ik heb mij ondertussen wel kunnen uitleven op Facebook-Schrijven-on-Line, maar toen ik onlangs een berichtje kreeg van het Seniorennet, kreeg ik zin om mij weer in een blog uit te leven.
Het heeft veel voeten in aarde gehad voor ik weer kon inloggen, maar met behulp van mijn dochter en de help-desk van het Seniorennet, ben ik in mijn vertrouwde blog 'De tachtigers' geraakt. Het zou mij heel veel plezier doen om contact te maken met 'oude' en 'nieuwe' schrijfkameraden.
Modern sprookje-schrijfopdracht van schrijvenonline.nl
Er was eens een oude vrouw. Haar hart dat nog steeds trouw zijn dienst deed, klopte even sterk als vroeger, waardoor haar lichaam en geest jong bleven. Doorheen dat trouwe hart liepen strepen net zoals door haar gezicht. De zogenaamde rimpels. Op haar manier was de vrouw gelukkig. Ze vond dat ze haar best gedaan had en tevreden op haar verleden kon terugblikken. Ze had ook fouten gemaakt. Het stevig kloppende hart had haar een vurig temperament bezorgd. Ze was wel eens te ver gegaan in haar vrijgevigheid, in haar zorg voor anderen, in haar spontaniteit, in haar naïviteit. Daarin was ze afgestraft. Haar hart was vol, maar haar portemonnee was leeg. Geen huis, geen spaarrekening, geen mooi pensioen. Ze kon nog juist overleven. Op een dag zag ze een groep mensen voor de deur van een indrukwekkend gebouw staan. Ze stonden in de rij en riepen luidkeels dat ze recht hadden op sociale ondersteuning. Ze bedacht zich geen moment. Ze wierp haar identiteitskaart weg en mengde zich onder de wachtenden. Een jonge, zwangere vrouw stopte haar een kind in de armen. Blij met de hulp. De dienstdoende ambtenaar nam aan dat de vrouwen bij elkaar hoorden......
Mijn eerste blog, Marijcke's Mijmeringen is in de vergeethoek geraakt, weliswaar door mijn eigen schuld, mijn eigen grote schuld. De laatste jaren heeft het leven heeft mij echter weer zodanig door elkaar geschud dat van schrijven niet veel in huis kwam.
Nu er wat meer rust en stabiliteit is gekomen, het werd tijd, hè? want ik ben ondertussen wel in het tachtigste jaar van mijn woelig leven beland, is er weer de nodige energie gekomen om met een blog bezig te zijn.
De wandelingen met mijn labrador Kiara zijn gevoelig ingekort, we hebben allebei last van stijve spieren en andere ouderdomskwaaltjes die we moedig proberen te verdoezelen, maar die lange afstanden onmogelijk maken. Maar langs de boord van de Schelde lopen, doen we nog dagelijks. Kiara doet haar behoeften (die ik netjes in de vuilnisbakken deponeer) en besnuffelt iedere grasspriet. Ik kijk naar het immer stromende water van de Schelde, naar de immer voorbijglijdende wolkenvelden en naar de immer binnenstromende golf van toeristen die de chauffeurs van de toerbussen voor mijn deur op Antwerpen loslaten.
Vanaf mijn geliefd bankje zie ik ze voorbijgaan, doorgaans personen van een rijpere leeftijd en komende uit alle vier windstreken van de aarde. De gids voorop met een vlaggetje omhoog geheven. De toeristen gewapend met camera, tablet, smartphone en selfiestick volgen gehoorzaam terwijl ze luisteren naar het enthousiaste gebabbel van de stadsgids. Via oortjes, men leeft wel in 2015, hè!
Wanneer ik niet op wandel ben zit ik veel achter de computer en schrijf. Eindelijk ben ik geworden waar ik altijd al van droomde. Als kind had ik een grote wens: schrijfster worden. Ik was ook best ambitieus want ik wilde een rijke, bekende, talentvolle schrijfster worden. Zo in de stijl van de schrijfster die met de Harry Potter boeken internationale beroemdheid kent, J.K. Rowling. Helaas is die overmoedige droom niet uitgekomen.
Het leven had voor mij andere zaken in petto. Achteraf beschouwd mag ik niet klagen. Het was een boeiend leven, met veel ups en downs. Als je hier meer over wilt weten kun je eens gaan neuzen in Marijcke's Mijmeringen waarin ik veel prijs geef aan de openbaarheid, misschien wel eens te veel! Tja, gedane zaken nemen geen keer. Het belangrijkjste is dat ik schrijf. Nu. Op dit moment. Ik ben dus toch een schrijfster geworden.Weliswaar op een zeer bescheiden wijze maar ik ben daar heel tevreden mee.
Iedere week doe ik mee aan een wekelijkse schrijfopdracht van www.schrijvenonline.nl en ik heb daar veel plezier in. De opdracht van deze week was om een stukje te schrijven van 350 woorden over een lied. Het verhaal moet beginnen met de eerste strofe van een zelfgekozen lied. De schrijfcoaches willen dat de inhoud van het lied in contrast staan met de tekst ervan. Na enig nadenken koos ik voor Jacques Brel en het gevoelige "Ne me quitte pas". Voor alle duidelijkheid: het geschrevene is doorgaans grotendeels gebaseerd op de fantasie van de auteur.
Ne me quitte pas, ne me quitte pas, ne me quitte pas.... Hij deed het wel. Hij verliet haar. Liet zijn vrouw achter als een stuk wrakhout. Aangespoeld op een leeg strand, starend naar een lege toekomst. Het wrakhout van een lekgevaren huwelijksboot. Gesmakt tegen de scherpe rotsen van het dagelijks bestaan. Versplinterd door het spervuur van de maatschappij. Gezonken door het onophoudelijk hameren van het kroost op de voorplecht. Het werd eb en het werd vloed. Tijdens de dag werd het wrakhout verwarmd door de zon. Tijdens de nacht beschenen door het maanlicht. Een strandjutter kwam voorbij. Vond het hout toch nog wel de moeite waard en legde het te drogen bij het open haardvuur. Hij zag de unieke vorm en de tedere lijnen van zijn vondst. Hij was er blij mee. Soms nam hij het in zijn handen om de fijne nerven te strelen en kijk, het wrakhout begon te glanzen. Met voorzichtige vingers begon de strandjutter het hout te bewerken. Met schaaf en beitel werden de vorm en structuur van zijn vondst mooier en mooier. Op een dag was het een kunstwerk. Vol trots liet hij het kunstwerk aan de wereld zien. En de wereld was het met hem eens dat het een waardevol kunstwerk was. Het kunstwerk ontving parels van regen uit een land waar het nooit regende. Het werd een koningin aan de zijde van een man die koning was van een land waar alleen maar liefde woonde. Hun liefde laaide hoog op als het vuur van een vulkaan die men had dood gewaand maar met herwonnen kracht zijn lava over de helling liet vloeien. Velden die in het verleden door de kokende lava werden verschroeid waren weer tot volle bloei gekomen. De koning plukte enkele bloemen en vlocht ze tot een kroon. Hij tooide haar met de bloemenkroon en fluisterde: Jij, mijn liefste, jij bent de kroon op mijn leven.”
De herinnering aan de huwelijkspartner werd een schaduw. Nog minder dan de schaduw van haar hond. Dat hij haar verlaten had was het beste wat er in haar leven was overkomen.
