Pluk de dag.

Het gezegde ‘pluk de dag’

kan ik niet meer horen.

Die pluk kan mij 

helaas niet meer bekoren.

Hoe kan ik met een lach

24 uur doorkomen

als veel van dromen

wordt afgenomen

door de wereld ons heen,

die weerloos wentelt 

om haar as

door explosies op de aarde

en in de oceanen

voor het gas

dat wij te duur betalen?

Hoe kan ik met een lach

mijn rekening betalen

voor het licht in de avond

en de warmte in huis

wanneer op tijd en stond

hebberig gespuis

glundert

en mijn inkomen plundert?

Ik vraag raad aan de boom

die voor mijn raam staat

en zwijgend toekijkt

hoe mijn wereld bezwijkt.

Maar, als ik goed luister

hoor ik zijn gefluister:

‘Pluk de mooie uren,

pluk de mooie momenten,

en steun mekaar.

Deze gure herfst 

blijft niet eeuwig duren.

Straks komt er een nieuwe lente.

Alles komt wel weer voor elkaar!