De naam Coniferen betekent "kegeldragers".
Ze heten zo omdat de zaaddragende structuren in een kegelvrucht
(of strobilus) georganiseerd zijn.
Er zijn nooit echte vruchten, al kunnen er wel structuren zijn die
fruitachtig overkomen (bijvoorbeeld bij de jeneverbes en bij Taxus.
De bestuiving vindt altijd door de wind plaats.
De coniferen (wetenschappelijke naam Coniferae, vormen een groep
 in het plantenrijk van ruim zeshonderd soorten.
Ze horen tot de naaktzadigen (Gymnospermae) en zijn daarvan de meest
soortenrijke groep, maar de beide groepen zijn niet onderling
verwisselbaar.
Er zijn ook andere naaktzadigen, die dus géén coniferen zijn,
ook al dragen ze de zaden in kegels.
De meeste coniferen zijn altijdgroen, maar er zijn ook enkele soorten
die 's winters de naalden verliezen, zoals de lariks en de moerascipres.

Tussen de tweede en derde rij brengen we skimmia  en
klimoprozen aan.
Vervolgens brengen we vier tot zes rode rozen aan.
De ruimte tussen de kerstbal en de rozen vullen we op
met drie tot vijf dennenappels ( waar we vooraf een
tandenstoker aan hebben gelijmd )
De ruimte tussen de dennenappels vullen we op met sierkersen.

Een kegelvrucht is een met schubben afgezette houtige kegel
van een naaldboom.
Uiteraard heeft een naaldboom nooit bessen.
Er kunnen echter wel schijnbessen voorkomen .
De schijnbes is een kegel en bevat zaad, dat door de schubben
wordt beschermd.
De pijnboompit is zo'n (gepeld) zaadje afkomstig van de pijnboom.
Ook beter bekend als pijnappel. Bij de pijnboom blijft de rijpe kegel
intact, maar bij de echte den (Abies) valt deze uit elkaar en blijft
de spil op de tak staan.
De dennenappel staat op een tak, en ligt onder een dennenboom
in losse schubben.
De kegel bestaat uit spiralen, die te tellen zijn door ze te markeren.

De chrysant heeft bij veel mensen een wat saai imago,
maar toch is het één van de meest verkochte bloemen.
Het is dan ook een bloem die zich heel goed laat
verwerken in de meest uiteenlopende boeketten.
De naam van de bloem komt uit het Grieks: "chrusos"
betekent goud en "anthemon" betekent bloem.

De bloem komt van oorsprong uit China en Japan.
In deze landen stond de bloem in hoog aanzien.
In China was de chrysant zelfs zo speciaal dat alleen
edelen zich met de plant mochten bezighouden.
De Chinese stad Chu-Hsien (chrysantenstad) is
vernoemd naar de bloem.

In Japan kreeg de bloem het predikaat "nationale bloem".
De troon van de vroegere Japanse keizers werden
volledig met chrysanten bedekt, waardoor deze troon
de naam Chrysantentroon kreeg.
Door de bloem af te beelden met zestien stralen, gaven
ze bovendien aan dat er sprake was van goddelijke macht.
In Japan maar ook grote andere delen van Azië staat
de chrysant symbool voor een lang en gelukkig leven.
Pas in 1688 bracht Jacob Layn de chrysant naar ons land.

En tot slot brengen we links en rechts vier rode
cornus alba sibirica-takken aan.

In de kornoeljefamilie (Cornus) zijn struiken te vinden
met bijzonder opvallend gekleurde takken.
De betekenis van Cornus is hoorn, dit vooral omdat het
hout van de Cornus mas zo hard zou zijn als hoorn.
Binnen deze familie vindt je naast struiken ook kruipers
en kleine bomen.
Door de laagstaande zon komen ze in dit jaargetijde
extra goed uit!
Cornus alba ´Sibirica´ is een struik met groen blad,
dat in de herfst schitterend rood verkleurt.
De kale takken die daarna zichtbaar worden hebben
de kleur van rood koraal.
 

Laurier is vooral afkomstig uit het oostelijk Middellandse Zeegebied,
uit landen als Turkije, Georgië en Griekenland.
De laurier is goed bestand tegen zilte wind en dus uitstekend te gebruiken
in gebieden langs de kust.
Een laurier kan groeien in zowel een gematigd warm als een vrij koud klimaat.
Langdurige vorst wordt echter niet verdragen.
Laurier wordt veelvuldig gebruikt voor een haag of erfafscheiding.

Vervolgens maakt men de cirkel rond, gelijk opbouwend, links en rechts,
met beukebladeren , hypericum, weinmannia en camelia.



De Beuk (Fagus sylvatica) is wellicht een van de meest gebruikte loofboomsoorten.
Hij domineert het bos op bijna alle bodemsoorten, behalve de te natte en te arme.
Als typische schaduwboomsoort heeft hij het wel moeilijk in pioniersituaties.
Verjongen onder scherm of in kleine groepen is daarom aangewezen.
De natuurlijke verjonging verloopt onregelmatig door de zeldzame zaadjaren.
De Beuk produceert snel zeer bruikbaar hout.
Hou hem wel in toom want door zijn dominant karakter gaat hij al snel overheersen.

Hypericum ( Latijnse naam )
Hertshooi of Sint Janskruid vind je als wilde plant maar ook als cultivar voor tuinen.
Als takkenvoedsel verkiezen we de gekweekte vormen, daar deze meestal meer
en breder blad hebben en door de takken liever gegeten worden.
Hypericum komt in zowat heel de wereld voor, maar heeft een voorkeur voor iets
koelere klimaten.
Sommige van de meer dan 400 verschillende soorten zijn groenblijvend of
verliezen hun blad pas aan het begin van de winter, andere soorten verkleuren
helemaal op het einde van de zomer.
Hertshooi heeft opvallende grote gele bloemen met lange meeldraden.
Een aantal soorten hertshooi, zoals bv Hypericum adrosaenum, maakt mooie
zaaddozen aan, die gebruikt worden voor boeketten.
Helaas is deze soort niet wintergroen en blijft deze een struik.
De meest als takkenvoedsel gebruikte soort hypericum is Hypericum ‘Hidcote’
een plant van ongeveer 100cm hoog die half wintergroen is.
(kan tegen enkele graden vorst indien beschut)
Deze soort groeit snel uit, en wordt gebruikt in borders als bodembedekker.
Elk voorjaar wordt deze plant gesnoeid waardoor er nieuwe scheuten uitschieten.
Veel takken eten hypericum waardoor deze plant voor takkenliefhebbers uiterst
waardevol is.
Je vindt hem voor een zacht prijsje in bijna elk tuincentrum en hij staat mooi in elke tuin.

Tip: is in de winter de plant bevroren kan je eventueel de stengels toch gebruiken!
Zet ze in water op een beschutte plaats, niet te warm om het doorschieten te
voorkomen, en laat de plant weer scheutjes en bladeren krijgen.

Weinmannia trichosperma  is een wintergroene struik of
kleine boom die inheems is in Chilli. 
Dit geslacht maakt deel uit van de familie Cunoniaceae. 
Deze plant verkiest een leemachtige grond, half schaduw en voldoende vocht.

Aspidistra is de botanische naam van een geslacht van eenzaadlobbige planten.
De naam wordt ook in het Nederlands gebruikt voor planten in dit geslacht die als kamerplant gebruikt worden.
De naam komt uit het Grieks aspis = "schild" of aspidion = "schildje".

Deze planten zijn groenblijvend en kruidachtig.
 De bladeren komen rechtstreeks uit de wortelstokken.
Aspidista's werden al in 1800 van China naar Europa gebracht en behoren tot onze oudste kamerplanten.



De roos Amber Queen is in 1984 gewonnen door Harkness (Engeland)
uit de kruising van Rosa 'Southampton' met 'Typhoon'.
Het is een mooie floribunda struik van 40-60 cm hoog.
De diep ombergele bloemen zijn rond, goed gevuld en geuren heerlijk.
De roos groeit breed, bossig en laag.
De struik heeft de neiging tot uitstoelen.
Het blad is donkergroen en zeer gezond.
Zeer fraaie en rijkbloeiende perkroos!
--
Langs de andere zijde van de oasis brengen we een tweede
aspidastrablad aan, deze echter opgerold, in de breedte.
Het geheel vullen we op met takjes klimop.

Over de fles brengen we een tak hypericum aan waarop
we een tweede Amber Queen roos bevestigen.
In midden van de oasis brengen we kleurige wolfsmelk aan
waarop we een derde Amber Queen roos bevestigen.



Kleurige wolfsmelk (Euphorbia epithymoides) is een plant uit de wolfsmelkfamilie (Euphorbiaceae).
Het is een vaste plant die in Nederland in siertuinen gebruikt wordt
als bodembedekker.
Oorspronkelijk komt de plant uit Centraal-Europa tot aan Turkije
en Oekraïne.
Het witte melksap kan huidirritatie veroorzaken.

Bananenblad kan ook heel goed gebruikt worden als
vervanging van aluminiumfolie.
Het oogt niet alleen leuk maar geeft ook nog een anijsachtig smaakje aan je gerechten. Denk dan bv aan de barbecue;
stukje vis (bv. zalm) wat kruiden, stukje boter, van dit pakketjes maken in bananenblad en vast zetten met sateprikkers.

Bergenia met als Nederlandse naam schoenlappersplant
 is een geslacht van tien soorten overblijvende kruidachtige
 planten in de Steenbreekfamilie (Saxifragaceae).

Bergenia is nauw verwant aan Mukdenia en Oresitrophe;
andere nauw verwante geslachten zijn Astilboides en
 Rodgersia.

De soorten zijn inheems in centraal Azië, van Afghanistan
tot China.
De planten hebben een spiraalvormig geplaatst bladrozet
met bladen van 6-35 cm lang en 4-15 cm breed.
De roze bloemen groeien in een gevorkt bijscherm.

De venijnboom (Taxus baccata)

Taxus is een geslacht van coniferen uit de taxusfamilie (Taxaceae).

Het zijn vrij traaggroeiende bomen of struiken die zeer lang

kunnen leven.

De hoogte kan variëren van 1-40 m en de boomstammen kunnen

een doorsnede tot maar liefst 4 m bereiken.

Ze hebben een roodachtige schors en lancetvormige, vlakke,

donkergroene lange bladeren van 1-4 cm bij 2-3 mm.

Elke kegel bevat één enkel zaad, gedeeltelijk omringd door een

gewijzigde kegelschaal die zich tot een zachte, heldere rode

besachtige structuur ontwikkelt aan het eind.

Dit is een zaadmantel: deze is 8-15 mm lang en breed en open.

Ze is rijp zes tot negen maanden na bestuiving en wordt dan

(inclusief het omsloten zaad) gegeten door lijsters en andere vogels,

die de harde zaden onbeschadigd via hun uitwerpselen verspreiden.

De rijping van de "besjes" wordt uitgespreid over twee tot

drie maanden, om de kans op succesvolle verspreiding van de

zaden te verhogen.

Taxussen zijn meestal tweehuizig.

Alle taxussen zijn zeer dicht verwant aan elkaar, en sommige

botanici behandelen hen allen als ondersoorten of variaties

van enkel één wijdverspreide soort.

Bij deze behandeling is de gebruikte soortnaam Taxus baccata,

de eerste wetenschappelijk beschreven soort.

Het meest afwijkend is Taxus sumatrana.

Deze heeft dunne, sikkelvormige geelgroene bladeren.

Taxus globosa is ook afwijkend met gebladerte dat tussen dat

van de Sumatraanse taxus en de overige taxussoorten in zit.

Alle soorten taxus bevatten het hoogst giftige taxine, een alkaloïde,

met enige variatie in de precieze formule van het alkaloïde

tussen de soorten.

Alle delen van de boom behalve de "bessen" bevatten het alkaloïde.

De besjes zijn eetbaar en zoet, maar het zaad is gevaarlijk giftig.

In tegenstelling tot vogels kan de menselijke maag de zaadlaag

opsplitsen en taxine vrijgeven in het lichaam.

Dit kan fatale resultaten hebben als de zaadmantels zonder de zaden

eerst te verwijderen wordt gegeten.

De grazende dieren, in het bijzonder vee en paarden, worden ook

soms dood gevonden dichtbij taxus na het eten van de bladeren.

Het hout van de taxus is roodachtige bruin (met wit spinthout)

en is tamelijk hard.

Het werd traditioneel gebruikt om bogen te maken.

De venijnboom (Taxus baccata) wordt vaak aangeplant in kerktuinen.

Men stelt soms dat deze boom als symbool van het lange leven

De taxussen worden veel gebruikt in modellerende en siertuinbouw.