een zinken bloempot , en vullen deze
op met steekschuim met water doordrenkt.
We bouwen het bloemstuk op in piramidevorm.
Eerst brengen we rondom Cytisus preacox
" All Gold " aan.
Dit is een bremsoort met zuiver goudgele bloemen.
Zeer fraaie, winterharde cultivar.



Daarna gebruiken we afwisselend oranje breed
bloemblad gerbera's en witte bacardi chrysanten.
Beide bloemen met een prachtig groen hart.

Gerbera

Gerbera is een geslacht van planten in de familie Asteraceae.
Het geslacht is benoemd naar de Duitse natuurkundige
Traugott Gerber, die een vriend was van Carolus Linnaeus.
Er bestaan ongeveer 30 verschillende soorten gerbera's in
het wild in Zuid-Amerika, Afrika, Madagaskar en tropisch Azië.
De eerste wetenschappelijke beschrijving van een gerbera
is gemaakt door Joseph Dalton Hooker in 1889 toen hij
Gerbera  jamesonii beschreef, een Zuid-Afrikaanse soort.
Veel gerbera's worden gebruikt als sierplant of als
snijbloem in bloemstukken.

Bacardi

Bacardi is één van de succesvolle opvolgers van de oude garde.

Hierbij moet u denken aan het ras Reagan White,

dat jarenlang en nu steeds, in grote getale werd geproduceerd.

Bacardi wordt gekenmerkt door zijn sneeuwwitte lintbloemen.

In het optimale rijpheidstadium is het hart van de bloem grasgroen.

Het witgroene contrast maakt de Bacardi een lust voor het oog

en bruikbaar voor een groot scala aan boeketten.

Vervolgens vullen we de open plaatsen op met wit gipskruid.

We vervolgen met afwisselend oranje gerbera’s en lelies.

Vervolgens vullen we de open plaatsen weer op met wit gipskruid

Daarna vullen we de top van de piramide verder op met Hertshooi.
Cytisus precox " All gold " en rode bessen van Hypericum.

Als top van de afwerking gebruiken een bladdeel van de kentiapalm

en drie oranje rozen.

De Kentiapalm is een plant, die van oorsprong alleen voorkwam           
op de Lord-Howe- eilanden in de Stille Oceaan ten oosten van 
Australie.

Een plant, die alleen in een bepaald gebied (een eiland) voorkomt,

noemen we een endeem.

Heel veel geïsoleerde eilanden hebben endemische planten.

De Kentiapalm (Howea fosteriana) is door zijn sierwaarde over

de hele wereld verspreid en wordt daardoor nu op meerdere

plaatsen in de subtropen aangetroffen.

 Hij wordt ook als kamerplant verkocht.

Evenals andere palmbomen (Arecaceae) heeft de Kentiapalm

een kale stam met bovenin blauwgroene bladeren van twee

tot drie meter lang.

07-07-2009, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Klimop (Hedera helix) is een groenblijvende, houtige klimplant
uit de klimopfamilie (Araliaceae).
De plant groeit op vochtige, voedselrijke grond langs muren en
tegen bomen waaraan de plant zich met korte luchtwortels vastklampt.

Het is een in de gematigde streken groeiende liaan.
De plant kan meters hoog worden.
De klimop lijkt veel op de Atlantische klimop (Hedera hibernica).
Hiernaast kan de klimop kruipende stengels vormen, op zoek
naar nieuw houvast.
Het heeft leerachtige, verspreid staande, bladeren en bloeit in
de herfst van september tot december.

De plant verspreidt een eigenaardige, wat harsachtige, geur.
De bladeren aan de niet bloeiende takken zijn handvormig
gelobd tot gespleten met een hartvormige voet; aan de bloeiende
takken zijn ze eirond en niet gedeeld.
Oudere klimmende planten die voldoende licht ontvangen
kunnen boogvormig afstaande bloeiende zijtakken vormen.
Worden deze zijtakken gestekt dan ontstaat er een klimopplant
die geen klimstengels meer kan vormen.
Deze vorm wordt in siertuinen gebruikt voor de zogenaamde
bolvormige klimop.
De bloemen staan in bolvormige schermen die trosvormig
gerangschikt zijn.
De bloemen zijn klein, tweeslachtig, regelmatig, vijftandig en geelgroen.

Bloeiende klimop is voor vele insecten in de herfst een rijke bron van
nectar en stuifmeel, omdat er dan weinig andere planten bloeien.
De dofzwarte bessen zijn in de lente rijp.

Anjer (Dianthus) is een geslacht van bloemplanten uit de anjerfamilie
Anjers zijn overblijvende of zelden eenjarige, kruidachtige planten met
smalle bladeren.
De bloemkelk is buisvormig, vijftallig en aan de oorsprong omgeven
door twee, vier of zes brede dekbladeren.
De bloemblaadjes zijn meestal gekerfd of gespleten.
De bloem heeft tien meeldraden en twee stampers.

Anjers komen van nature voor in Europa en Azië.
Enkele soorten komen van nature voor in Zuidelijk Afrika.
De grootste producent van sierplanten is tegenwoordig echter Comombia.

In het verleden werd de anjer in de geneeskunde gebruikt bij
maagklachten en koorts.
Tegenwoordig wordt de anjer voornamelijk als sierbloem gebruikt.

 

Zeven anjers, zeven rozen
Een bruidsboeket voor jou
Zeven anjers, zeven rozen
Heb ik heel speciaal gekozen
Ik die zoveel van je hou

Veertien bloemen, veertien maanden
De mooiste uit ons bestaan
Veertien bloemen als die maanden
Die wij zonder einde waanden
Maar toch ben jij weggegaan

Je zal nu trouwen met een andere man
Toch weet ik dat je niet vergeten kan
Hoe we hielden van elkaar
't Sprookje werd helaas nooit waar
't Duurde iets meer dan een jaar

Zeven anjers, zeven rozen
Een bruidsboeket voor jou
Zeven anjers, zeven rozen
Heb ik heel speciaal gekozen
Ik die zoveel van je hou

Veertien bloemen, veertien maanden
De mooiste uit ons bestaan
Veertien bloemen als die maanden
Die wij zonder einde waanden
Maar toch ben je weggegaan

Je straalt van vreugde en je lacht
Misschien heeft hij je nu 't geluk gebracht
Maar denk je nog aan mij
De herinnering blijft je bij
Maar die tijd is toch voorbij

Zeven anjers, zeven rozen
Een bruidsboeket voor jou
Zeven anjers, zeven rozen
Heb ik heel speciaal gekozen
Ik die zoveel van je hou

06-07-2009, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Eindejaarsfeesten


We gebruiken als basis een ronde schotel,
waar we een oasisprikken in het midden aanbrengen.
Vervolgens bevestigen we hierop de oasisbol.

Boven op de oasis prikken we een glazen kerstbal.
Het geheel van de oasis steken we vol met een rij
taxus, een rij conifeer, een rij taxus enz. totdat de oasis
volledig bedekt is.

19-12-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Allerheiligen

Als basis gebruiken we een Oasis Florette medi.
Langs de bodem brengen we mooie gekleurde rand bladeren
aan van de wilde wingerd.
Vervolgens brengen we een tweede rand aan van laurierkers-
bladeren.

De laurierkers (Prunus laurocerasus) is een plant uit
de rozenfamilie (Rosaceae) die van nature voorkomt in
 Zuidoost-Europa en Klein-Azië.
Als boom kan de laurierkers een hoogte van 14 m bereiken,
maar hij komt ook als struik voor, bijvoorbeeld in bossen.
De gebruikelijke hoogte bedraagt 6-8 m.
De plant heeft gewoonlijk een brede en gespreide kroon.
De schors is bruinachtig grijs met duidelijke lenticellen (luchtporiën).
De langwerpige tot lancetvormige bladeren zijn lichtgroen^[en
krijgen met het ouder worden een wat donkerder tint.
In de winter blijven ze groen.
De afmeting varieert van 8 x 2,5 tot 13 x 7cm.

Laurierkers in bloei

Laurierkers met bessen

De laurierkers heeft roomkleurige bloemen die opvallend ruiken.
De bloemen staan in rechtopstaandetrossen van 8-13 cm lang en
hebben kroonbladen van 4-7 mm lang^.
De bloemen bloeien echter enkel bij vrijstaande struiken die veel
licht krijgen.
De struik is al sinds de 16e eeuw in cultuur..
Voor in tuinen en parken is in deze eeuwen een groot aantal
cukltivars ontwikkeld.de cultivars zijn.

Vervolgens brengen we een tweede rand aan van zilverkruiskruid.

 

Zilverkruiskruid is een min of meer mediterrane soort
die aan zee groeit, op rotsige stranden e.d.; veel planten
aan zee zijn wit-viltig, om ze te beschermen tegen de
uitdrogende zoute zeewind.
Omdat het blad van deze soort zo mooi is, heeft men er
eenjarige sierplanten van gekweekt, meestal enigszins
veredeld voor een compactere groei of mooier blad dan
de wilde plant. 
Deze plant heeft net als Jakobskruiskruid bij de nieuwste
indeling van het plantenrijk  de geslachtsnaam Jacobaea
gekregen, vanwege de nauwe genetische verwantschap met
deze plant.
De kruiskruiden zijn nu opgesplitst in drie geslachten, het
aloude Senecio en het nieuwe Jacobaea dat eerst alleen de
soortnaam van Jakobskruiskruid was, en Tephroseris met één
enkele plant (moerasandijvie).

Vervolgens brengen we een derde rand aan van skimmia.

Skimmia is een geslacht van overblijvende groenblijvende, 
planten uit de wijnruitfamilie (Rutaceae).
Het geslacht telt zeven of acht soorten, die in het algemeen
afkomstig zijn uit Oost-Azië.
De dikke, stevige bladeren zijn afwisselend geplaatst.
De geurende bloemen staan in grote, eindstandige pluimen
bij elkaar en jn klein en wit.
De meeste soorten kennen aparte mannelijke en vrouwelijke
exemplaren.
De meeste soorten zijn redelijk winterhard, tot zo'n -10 °C.
Sommige soorten kunnen een tegen de wind beschutte plaats
goed gebruiken.
De bessen zijn giftig, maar acute effecten zijn alleen merkbaar
bij consumptie van grote hoeveelheden.

Als bloemen gebruiken we twee witte sterchrysanten
die we op de top van het bloemstuk aanbrengen.

De chrysant heeft bij veel mensen een wat saai imago,
maar toch is het één van de meest verkochte bloemen.
Het is dan ook een bloem die zich heel goed laat
verwerken in de meest uiteenlopende boeketten.
De naam van de bloem komt uit het Grieks: "chrusos"
betekent goud en "anthemon" betekent bloem.

De bloem komt van oorsprong uit China en Japan.
In deze landen stond de bloem in hoog aanzien.
In China was de chrysant zelfs zo speciaal dat alleen
edelen zich met de plant mochten bezighouden.
De Chinese stad Chu-Hsien (chrysantenstad) is
vernoemd naar de bloem.

In Japan kreeg de bloem het predikaat "nationale bloem".
De troon van de vroegere Japanse keizers werden
volledig met chrysanten bedekt, waardoor deze troon
de naam Chrysantentroon kreeg.
Door de bloem af te beelden met zestien stralen, gaven
ze bovendien aan dat er sprake was van goddelijke macht.
In Japan maar ook grote andere delen van Azië staat
de chrysant symbool voor een lang en gelukkig leven.
Pas in 1688 bracht Jacob Layn de chrysant naar ons land.

En tot slot brengen we links en rechts vier rode
cornus alba sibirica-takken aan.

In de kornoeljefamilie (Cornus) zijn struiken te vinden
met bijzonder opvallend gekleurde takken.
De betekenis van Cornus is hoorn, dit vooral omdat het
hout van de Cornus mas zo hard zou zijn als hoorn.
Binnen deze familie vindt je naast struiken ook kruipers
en kleine bomen.
Door de laagstaande zon komen ze in dit jaargetijde
extra goed uit!
Cornus alba ´Sibirica´ is een struik met groen blad,
dat in de herfst schitterend rood verkleurt.
De kale takken die daarna zichtbaar worden hebben
de kleur van rood koraal.
 

02-12-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

 Halfoogst


Men neemt kippengaas van 35 x 30 cm. en draait hem in een de vorm
van een friethoorntje.
Rond het hoorntje brengt men cocovezel aan, die men omwikkelt met
fijne binddraad.
In het hoorntje brengen we een plastic zakje aan, die we opvullen met
steekschuim. ( Het oasis vooraf goed laten vocht opnemen )
Het hoorntje plooien we vervolgens langs de puntkant licht naar boven.

In de benedenzijde van het steekschuim brengen we enkele takjes Laurier.

enkele steeltjes van de tarwehalmen.Dit half-oost-bloemstuk kunnen we zeker bestempelen als deCornu Copia ( Latijn ) of Hoorn des Overvloeds.

U neemt een houten plankje en bevestigd er een dikke
ijzeren draad op in de vorm van een driehoek.
Deze draad omwindelen met fietsbinnenband-repen van
1 cm breedte.
Beneden aan de kleinste hoek knoopt u vervolgens een
reep vast en breng hem over het bovenste schuine gedeelte.
U draait hem daar tweemaal om en gaat waar naar beneden.
U draait de reep éénmaal rond het onderste deel , laat 1/2 cm.
ruimte tussen de repen en vervolge de handeling weer naar
boven enz.
Bij de laatste ( en langste reep ) knoopt u de reep in de
benedenhoek vast.

Op het plankje bevestigd u het steekschuim ( op schaaltje )
met  oasis-fix, ongeveer één centimeter voor de driehoek
en vanaf de hoogste zijde.
Steek vervolgens zeven galaxibladen in de benedenkant van
het steekschuim zodat het schaaltje niet meer zichtbaar is.

Choisya ternata is een bladhoudende kleine heester (1.5m)
die tot - 10°C verdraagt.
De bloempjes zijn wit en geuren heerlijk naar oranjebloesem.
Ook de bladeren zijn aromatisch.Kan op alle goed gedraineerde
gronden groeien, liefst in de zon of halfschaduw, uit de wind.

Voor de feesttint gebruiken we vier Gerbera's Golden Serena.
Deze prikken we in het steekschuim van groot naar klein vanaf
het hoogste deel van de driehoek.

21-07-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

                                      

                                              Vaderdag

Als basis gebruikt u een houten geschenkdoos met deksel.
( bij de wijnhandelaar te verkrijgen )
Langs de binnenzijde van de doos brengen we een plastic aan.
Een fles ( wijn- champagne ...... ) neemt drie-kwart van de doosvolume in.
Het resterende kwartdeel vullen we op met oasis.
Langs de lengte van de fles brengen we een aspidastrablad aan,
licht opgerold, in de lengte.
In het blad brengen we een Amber Queen roos aan.
Het geheel steken we in de oasis.

 

Aspidistra is de botanische naam van een geslacht van eenzaadlobbige planten.
De naam wordt ook in het Nederlands gebruikt voor planten in dit geslacht die als kamerplant gebruikt worden.
De naam komt uit het Grieks aspis = "schild" of aspidion = "schildje".

Deze planten zijn groenblijvend en kruidachtig.
 De bladeren komen rechtstreeks uit de wortelstokken.
Aspidista's werden al in 1800 van China naar Europa gebracht en behoren tot onze oudste kamerplanten.



De roos Amber Queen is in 1984 gewonnen door Harkness (Engeland)
uit de kruising van Rosa 'Southampton' met 'Typhoon'.
Het is een mooie floribunda struik van 40-60 cm hoog.
De diep ombergele bloemen zijn rond, goed gevuld en geuren heerlijk.
De roos groeit breed, bossig en laag.
De struik heeft de neiging tot uitstoelen.
Het blad is donkergroen en zeer gezond.
Zeer fraaie en rijkbloeiende perkroos!
--
Langs de andere zijde van de oasis brengen we een tweede
aspidastrablad aan, deze echter opgerold, in de breedte.
Het geheel vullen we op met takjes klimop.

Over de fles brengen we een tak hypericum aan waarop
we een tweede Amber Queen roos bevestigen.
In midden van de oasis brengen we kleurige wolfsmelk aan
waarop we een derde Amber Queen roos bevestigen.



Kleurige wolfsmelk (Euphorbia epithymoides) is een plant uit de wolfsmelkfamilie (Euphorbiaceae).
Het is een vaste plant die in Nederland in siertuinen gebruikt wordt
als bodembedekker.
Oorspronkelijk komt de plant uit Centraal-Europa tot aan Turkije
en Oekraïne.
Het witte melksap kan huidirritatie veroorzaken.

De plant kan 45 cm hoog worden en bloeit in mei en juni met gele
bloemen, waarvan de gele schutbladen het opvallendste zijn.
De bloem heeft hartvormige klieren.
De schutbladen onder de bloempjes lijken net normale blaadjes
en zijn niet vergroeid.
De stengels en bladeren zijn behaard en de vrucht is een doosvrucht.

Hoewel de Kleurige wolfsmelk van een zonnige plek houdt, groeit
deze soort ook goed in de halfschaduw.

12-06-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Neem een kwart van een piepschuimbol diameter 25 cm.
Snij Banaanbladeren in vierkantjes van ongeveer 7 op 7 cm.
Prik de vierkantjes in schubvorm vast met naaldjes in het
piepschuim langs de buiten- en binnenzijde .
Werk mooi de zijkanten mee af in de gekozen richting.

In het midden van de binnenzijde laten we plaats open om
een oasisprikker te lijmen.
Eén-vierde deel van een oasisblok ( goed doordringt me water )
brengt u aan op de prikker.
Het oasis licht shuin afsnijden volgens de vorm van het piepschuim.

Vervolgens brengen we langs dezijkanten van het oasis , takjes aan
van de Ligustrum Japonicum " Jack Frost " die u laat rusten over
de de bolboord.

Ligustrum japonicum 'Jack Frost'

zon		zon / schaduw
hoogte		10.0 m
breedte		8.0  m
water		gemiddeld
groeipercentage		gemiddeld
bodem		goed gedraineerde bodem
bloem		romige witte bloemen
zaaizaad		platte zwarte steenvrucht
loofkleur		crème / groen

De bloemblaadjes zijn zalmroze aan de basis en gaan
geleidelijk over in een sfeervol oranje tot roze zweem.
De bloemen hebben een houdbaarheid van ongeveer
twee weken en dienen uitstekend om in te drogen.

Vervolgens vult u de kale plekjes verder op met
Ligustrum japonicum 'Jack Frost' 

09-05-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

20-04-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

We gebruiken een teakhouten, vochtbestendige kom.
We bevestigen een halve oasisblok  in het midden van
de kom met een oasisprikker.
In het midden van de oasis bevestigen we een gedroogd bananenblad in een halve cirkelvorm.

Bananenblad kan ook heel goed gebruikt worden als
vervanging van aluminiumfolie.
Het oogt niet alleen leuk maar geeft ook nog een anijsachtig smaakje aan je gerechten. Denk dan bv aan de barbecue;
stukje vis (bv. zalm) wat kruiden, stukje boter, van dit pakketjes maken in bananenblad en vast zetten met sateprikkers.

http://www.degezondeapotheker.nl/vensterpags/vebananeblad.htm


We brengen vijf rozen aan van groot naar klein te
beginnen met de grootste in het midden van het
bananenblad.
Vervolgens brengen we de volgende vijf rozen
aan van klein naar groot langs de achterzijde van 
het bananenblad.

Aan de zijkant van het oasis steken we een
blad van de schoenmakersplant ( Bergenia 'Glockenturm' ).
We laten het blad over de komrand hangen en pinnen de
 vooraan het blad vast met een rode kersje en sierbladje.

Vervolgens werken we het geheel af met olijfwilgbladeren
die we schubsgewijs in het oasis aanbrengen en laten rusten
op de komrand

Bergenia met als Nederlandse naam schoenlappersplant
 is een geslacht van tien soorten overblijvende kruidachtige
 planten in de Steenbreekfamilie (Saxifragaceae).

Bergenia is nauw verwant aan Mukdenia en Oresitrophe;
andere nauw verwante geslachten zijn Astilboides en
 Rodgersia.

De soorten zijn inheems in centraal Azië, van Afghanistan
tot China.
De planten hebben een spiraalvormig geplaatst bladrozet
met bladen van 6-35 cm lang en 4-15 cm breed.
De roze bloemen groeien in een gevorkt bijscherm.

De Elaeagnus ebbingei of olijfwilg ( bladhoudend )
is een tamelijk snelgroeiende sierstruik die een hoogte
van 3 meter kan bereiken.
De wilg heeft een langwerpig rond blad waarvan de 
bovenzijde glimmend groen is .
Bloeit met wit-geurende bloempjes in het voorjaar.
In tegenstelling tot de bladverliezende variëteiten groeit
deze op zijn best in een humusrijke bodem in volle zon
of halve schaduw.
De struik verdraagt een goede snoei en vormt hierdoor
een uitstekende sierhaag.

08-02-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Aan de kop van de driehoek brengen we een tak van de blauwspar aan.



De blauwspar  is een groenblijvende boom die behoort tot de Dennenfamilie.
De boom wordt 25 tot 30 m hoog en kan soms tot 46 m hoog worden. De blauwspar komt van nature voor in de Rocky Mountains van Zuidoost Idaho, Utah, Colorado, Arizona tot Nieuw Mexico en groeit
op 1800 tot 3000 m hoogte op berghellingen langs rivieren, waar ze voldoende water hebben.
In Canada komt deze soort alleen in struikvorm voor.
In Alaska kan deze soort zelfs groeien in bodems die tot meer dan 50 cm diep blijvend zijn bevroren, maar blijft dan wel zeer laag.
De geschubde schors is dun en schilfert in smalle platen van
5 tot 10 cm lengte af.
De vorm van de boom is conisch, die bij oudere bomen meer
cilindrisch wordt.
De gewoonlijk behaarde scheuten zijn oranjebruin en hebben
duidelijke bladkussentjes.
De bladeren zijn naaldvormig, 15 tot 30 mm lang, ruitvormig op dwarsdoorsnede en hebben een scherpe punt.
De naalden zijn dof grijsgroen tot glimmend blauwgrijs.
In wilde populaties varieert de kleur van boom tot boom sterk.
Op de onderkant komen twee lichte strepen met huidmondjes voor.

De slanke cilindrische kegels hangen aan de takken en zijn
6 tot 12 cm lang.

In gesloten toestand zijn de kegels 2 cm en in open toestand 4 cm breed.

De dunne papierachtige schubben zijn 20 tot 24 mm lang en hebben een golvende rand.

De kegels zijn roodachtig tot violet en kleuren bij het rijp worden lichtbruin.

5 tot 7 maanden na bevruchting zijn de kegels rijp.

De zwarte zaden zijn 3 tot 4 mm lang en hebben een tere lichtbruine vleugel.

Klimop (Hedera helix) is een groenblijvende houtige plant

die groeit op vochtige, voedselrijke grond langs muren en tegen

bomen waaraan de plant zich met korte luchtwortels vastklampt.

Het is een in de gematigde streken groeiende liaan en kan

hierbij vele meters hoog worden.

De klimop lijkt veel op de Atlantische klimop (Hedera hibernica).

Hiernaast kan de klimop kruipende stengels vormen,

op zoek naar nieuw houvast.

Het heeft leerachtige, verspreid staande, bladeren en bloeit in

de herfst van september tot december.

Het verspreidt een eigenaardige, wat harsachtige, geur.

De bladeren aan de niet bloeiende takken zijn handvormig gelobd

tot gespleten met een hartvormige voet; aan de bloeiende takken

 zijn ze eirond en niet gedeeld.

Bloemen en bladeren van oudere planten die voldoende licht

ontvangen kunnen boogvormig afstaande bloeiende zijtakken vormen.

Worden deze zijtakken gestekt dan ontstaat er een klimopplant die

geen klimstengels meer kan vormen.

Deze vorm wordt in siertuinen gebruikt voor de zogenaamde

bolvormige klimop.

De bloemen staan in bolvormige schermen die trosvormig

gerangschikt zijn.

De bloemen zijn klein, tweeslachtig, regelmatig, vijftandig en geelgroen.

Bloeiende klimop is voor vele insecten in de herfst een rijke bron

van nectar en stuifmeel, omdat er dan weinig andere planten bloeien.

De dofzwarte besvruchten zijn in de lente rijp.

Klimop is een goede slaap- en schuilplaats voor allerlei vogels.

De bessen worden in het voorjaar o.a. door merels gegeten.

Viburnum Bodnantense 'Dawn'

Het midden van de driehoek vult men op met zes
wit roze rozen.



En om het geheel af te werken , brengen we een takje
hulst aan in hart van de driehoek.

18-12-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Thema : Allerheiligen

 


FAls basis gebruiken we een Oasis Florette medi
   en diverse bladeren / bladtakjes van klimplanten.

FLangs de uiteinden brengen we een mooi gekleurd
  blad aan van de wilde wingerd.



Wilde wingerd (Parthenocissus)
is een klein geslacht van houtige klimplanten uit de wijnstokfamilie.
Het geslacht is inheems in Noord-Amerika, Oost-Azië en de Himalaya.

FDe onderste rand vullen we op met bladtakjes
   rode  kamperfoelie.

De rode kamperfoelie of Lonicera xylosteum L. is een struik die behoort tot de Kamperfoeliefamilie.
De struik is veel aangeplant en ook verwilderd.
De oudere takken zijn hol en hebben daardoor een botachtige vorm. De naam xylosteum stamt van het Griekse xylos wat hout en osteon wat bot betekent.
De struik komt van nature voor in Eurazië.

De struik wordt 1 tot 2 m hoog. De jonge takken zijn kort aangedrukt behaard. Het aan beide zijden behaarde, 2 tot 6 cm lange blad is eirond tot eivormige met een wigvormige voet.

De rode kamperfoelie bloeit in mei en juni met geelachtig witte, 8 tot 15 mm grote bloemen, die aan de voet vaak roodachtig gekleurd zijn. De bloemkroon is aan de buitenkant viltig behaard.

De glanzend, lichtrode vrucht is een bes, die vanwege de bitterstof xylostein voor mensen giftig is.

De plant komt voor op vochtige, kalkrijke grond in loofbossen, aan bosranden, heggen en in struikgewas.

FVoor de volgende laag gebruiken we de bladtakjes van  de 
   Pyracantha 'Golden Charmer' of vuurdoorn.

De vuurdoorn of Pyracantha is een struik die in aanzien staat, tenminste als je afgaat op het feit hoe vaak je hem in het straat- en tuinbeeld tegenkomt.
Het is een ouwe getrouwe, want al sinds het einde van de zestiende eeuw in cultuur. 

De vuurdoorn trekt zich weinig aan van luchtvervuiling en

is ongevoelig voor schurft

Er zijn perioden geweest dat vuurdoorn maar niet meer werd geplant, gevoeligheid voor schurft (Spilocaea pyracanthae) was daar debet aan. 

Pyracantha 'Golden Charmer' is een flinke struik

De ziekte kwam zoveel voor dat de voornaam van vuurdoorn (Pyracantha) aan de wetenschappelijke naam voor deze ziekte werd toegevoegd.
Maar zelden komt de aantasting nog voor: zwarte vlekken op blad, takken en vruchten ontsieren dan de struik.
Dikwijls luidde dit het voortijdige einde in van vuurdoorn.
Met name appelsoorten (Malus) kunnen door dezelfde schimmelsporen worden aangetast. 

Pyracantha coccinea 'Golden Charmer' heeft grote
oranjegele vruchten .

Onder meer is vuurdoorn een waardplant voor schurft en bacterievuur (Nectria).

Gelukkig is men er inmiddels goed in geslaagd om vuurdoorn's gevoeligheid voor schurft terug te dringen door nieuwe kruisingen op de markt te brengen.

De Pyracantha en alle cultuurvariëteiten hiervan, zijn goed bestand tegen strenge winters.

Vuurdoorns zijn mooie, wintergroene struiken met scherpe doorns op de twijgen.
Deze eigenschap maakt ze bijzonder geschikt als (ook) heg en dat zie je maar weinig.
Meestal wordt vuurdoorn tegen een muur geplant, hetzij vrij groeiend of in leivorm.
De struik kan een hoogte bereiken van twee tot drie meter. Een voedzame, humusrijke grond is nodig voor een goede groei en mooi donker glimmend blad.

In mei - juni bloeit vuurdoorn met een overdaad aan crèmewitte bloemen.
Na de vruchtzetting veranderen de bloemen in een zee van vruchten, die graag door vogels (lijster, merel, spreeuw) worden gegeten.
Na de eerste vorst verschrompelen de vruchten en verslijmt het vruchtvlees.
De zaden komen dan vrij, maar kiemen niet niet eerder dan na veel kou te hebben geleden.

Pyracantha kan worden geleid en heeft daarvoor steun (houten of plastic rooster) aan een muur of schutting nodig.
De hoofdgesteltak wordt aangebonden op het midden van het steunrooster. 

Zijscheuten worden zoveel mogelijk min of meer horizontaal aangebonden.
Alle haaks op het platte vlak staande scheuten worden weggeknipt.
De uitgebonden scheuten worden met eenkwart van hun lengte ingesnoeid om vertakking te stimuleren. Na aanbinden en snoei moet vuurdoorn eruit zien als een volkomen platte struik.
In de volgende jaren wordt de hoofdvorm in stand gehouden: alle haaks op de struik groeiende scheuten worden zonder pardon weggeknipt, zijscheuten op de gesteltakken worden met de helft van hun lengte ingekort.
Oude gesteltakken, die weinig vrucht gaven in het voorgaande jaar, worden zo mogelijk vervangen door jonge scheuten. Opnieuw aanbinden. Als de struik te dicht dreigt te worden moet worden gedund, zodat licht, lucht en zon goed kunnen doordringen op alle scheuten.
Vuurdoorn bloeit op hout dat ten minste twee jaar oud is.

Snoeitijd: midden voorjaar.
In de zomer kunnen 'verkeerd' groeiende scheuten worden weggeknipt. Vuurdoorn kan door sterk snoeien worden verjongd.

Wanneer Pyracantha aan z'n lot wordt overgelaten, zal de struik verwilderen met als gevolg dat je er letterlijk niet meer omheen kunt, er nog maar weinig bessen aan komen en de struik een kort leven is beschoren.
Op de juiste wijze snoeien bevordert de vorming van bloei- en vruchtsporen. Verjong de struik tijdig. Alleen door snoeien kun je er jaren lang plezier aan beleven. 

Pyracantha als (bijna ondoordringbare) haag wordt 2 tot 3 keer per jaar met een heggenschaar in vorm geknipt.
De hoogte en breedte zijn instelbaar.
Ook zo gebruikt zal een vuurdoorn in de nazomer rijkelijk met bessen zijn getooid

FIn het midden schikken we tien witte rozen

FDe kale plekken rond de roosjes vullen we op met de rode
   vruchten van Hertshooi en de bladtakjes van Blauweregen.



Hertshooi (Hypericum) is een plantengeslacht van soorten die bekend zijn om hun geneeskrachtige werking.
Het geslacht omvat struiken en kruiden.
Hertshooi is populair in de sierteelt omdat de soort goed uitstoelt, mooi bloeit in de zomer om daarna aantrekkelijke bessen te krijgen in het najaar.
Wereldwijd zijn kent het geslacht ongeveer 400 soorten.
In Europa komt hertshooi voornamelijk in gematigde en subtropische streken voor.
Bijzonder daarbij is dat de soorten zich aan hebben gepast aan verschillende milieus: water, vochtige gronden en droge grond.



Het geslacht blauweregen (Wisteria) bestaat uit een tiental klimplanten die van nature voorkomen in de Verenigde Staten, China, Korea en Japan.
De houtige klimplanten kunnen zowel linkswindend (bijvoorbeeld de Chinese blauweregen) of rechtswindend zijn (bijvoorbeeld de Japanse blauweregen).
Deze planten kunnen tot 20 meter hoog klimmen en tot 10 meter breed worden en worden vrij vaak als sierplant aangeplant.

26-10-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Thema : Herfstbloemstuk

Corsage - Jong van Hart

         Prik langs de achterzijde van een klimopblad 
         een binddraad   van 8 cm. langsheen de middennerf.
         Plooi de draad in lusvorm langs de bladsteel en  
         neem het blad langs de voorzijde tussen duim en wijsvinger ; 
         wentel de helft van de draad rond de andere helft en

de bladsteel.

Windel stevig rond de stengel en de draad watervaste tape 
          (gutta perka).

                                Typha gras ( één )

Scheur het gras in vier delen over de ganse lengte.

Snij twee delen in de helft, en maak een lus.

Het geheel vastbinden met een binddraad over een lengte
         van 5 cm. tot aan het uiteinde.

Windel rond de draad watervaste tape (gutta perka).

         aaa                                 

       Neem het vastgebonden typha gras.

Breng één roosje in het midden voor het typha gras.

Breng achter deze montage een takje Gypsophila 
         ( gipskruid ) aan en een klimopblad.

Het geheel afmaken met de tweede roos aan de voorzijde
         van  de corsage rustend op een tweede klimopblad.

Maak nu de ganse corsage vast met watervaste
          tape (gutta perka).

De corsage opspelden met twee goudkleurige   
          veiligheidsspeldjes.

                              _______________________

          Rose : Rosa (AnDesRoos) VENDELA ( two )

    
          Cut the stalk of two roses at 1 cm of the flower-bud.

          Prick the stalks with a tie wire of 5 cm up till the heart
          of the rose.

          Wrap a waterproof tape around the stalk and the wire.

          Hedera, (ivy)  ( two )

         Prick a tie wire of 8 cm at the back of an ivy leaf along
         the midrib.

         Fold the wire in a noose along the stalk and take the leaf in 
         front  between thumb and forefinger; wrap one half of the
         wire  around the other half and the stalk.

        Typha gras ( one )

        Tear up the grass in four parts along the length.

        Cut two pieces in a half and make a noose.

        Tie up the entire with the wire for about 5 cm until the end.

        Wrap waterproof tape around the wire.

                    Corsage “ Jong van Hart “ (bodice)

        Take the grass.

        Put one rose in the middle in front of the grass.

        Put at the back a little branch of gypsofila and a leaf of the ivy.

        Complete with the second rose on a ivy leaf at the front of 
        the corsage.

        Tie up the entire corsage with waterproof tape.

         Pin on with two golden safety pins.

30-06-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Donderdag  10 mei 2007
Thema : Moederdag 


                                         
Met het verpakkingsmateriaal van kaas  zetten we in deze cursus vooral de klemtoon op milieu en geven we hierdoor aan materialen een tweede leven.
Een geschikte doos voor dit bloemstuk is de kaasdoos
van Brugse Blomme.

Beplak de volledige doos langs de buitenkant met papier en verf het geheel met een donkerbruine glansverf.
Het deksel niet men vast met een drie centimeter breed korton langs de binnenkant van de doos.

De doos bekleed men langs binnen met een plastick zak.
De helft van de doos met een met water doordrongen blok aosis opvullen.
( Het oasis snijden in een halve circel naar de vorm van de doos )
De andere helft met éénzelfde halve cirkel in piepschuim.

Langs de achterzijde van de oasis brengen we takjes

wit Gipskruid en Lymonium aan zodat het geheel tussen deksel en doos is opgevuld.
Om het piepschuim te bedekken gebuiken we varens.

We bouwen het bloemstuk op vanuit het midden van de
oasis langs de zijkanten naar de voorzijde.
In het midden langs achter brengen we een mooie tak
Epericum aan.
Links en rechts brengen we Eryngium of blauwe distel aan.
Pal voor het apericum plaatsen we een mooie Aqua roos.
De beiden zijden vullen we op met kleine roze en witte
Chrysantthemum.
Om het geheel af te sluiten brengen we vooraan een
drietal Gerbera's aan en een blauwe distel.
Het deksel laat men als afwerking mooi rusten op gipskruid en het lymonium.

 

  

Gipskruid 

( Gypsophila paniculata )

Gipskruid groeit tot ongeveer één meter hoog en breed ,

met opgaande, breed en sterk vorkvormig vertakte, kale stengels.

De bladeren zijn 4 -7 cm lang, ze zijn smal en zeer spits.

De bloemen van gipskruid zijn zeer klein (max. 1 cm doorsnee),

vijftallig, vuilwit, met honderden verenigd in zeer brede, dichte pluimen.

Het gipskruid vraagt een zonnige standplaats.

De bodem eisen: vooral diep, droog, licht, poreus, niet te vruchtbaar en

bij voorkeur kalkhoudend; voldoet niet op vochtige gronden.

Gipskruid is goed bestand tegen harde wind, maar hoge vormen kunnen

wel wat steun nodig hebben ; oudere exemplaren zijn moeilijk te verplanten

Terugsnijden na eerste bloei geeft wat nabloei in september/oktober.

Men plant 3 tot 4 planten/m² ; uitstekend geschikt voor een plaats

midden in de border.

 

Varens

Varens zijn een groep planten, die geen bloemen hebben

 (waarin zaden worden gevormd) en daarom niet tot de

zaadplanten behoren.

Alle varens hebben wortels, een stam (het zijn wel vaatplanten)

en bladen en ze reproduceren zich door middel van sporen en

worden daarom ook wel sporenplanten genoemd.

De meeste soorten hebben een wortelstok, een kruipend stuk

stengel onder de grond.

Alle Europese varens zijn kruidachtige planten met bladen die

uit de wortelstok ontspringen.

Een aantal groepen varens vormen met de stengels een schijnstam

en vormen dan een 'boomachtig' uiterlijk: boomvarens.

 

Er zijn duizenden verschillende soorten varens die verspreid

over de hele wereld voorkomen.

In het bijzonder zijn ze overvloedig in regenwouden , omdat hier

een van de belangrijkste vereisten aan de leefomgeving van de

varen – vocht – is gegarandeerd.

 

Varens zijn niet, of waarschijnlijk niet, een natuurlijke groep.

 Het is aannemelijk dat qua afstamming de paardenstaarten binnen

de bredere groep der varens vallen.

Het woord "varen" heeft dan ook betrekking op een plant met een

bepaalde verschijningsvorm, niet op een lid van een natuurlijke groep.

 

De varens zijn al een zeer oude groep waarvan fossielen bekend zijn

uit het midden van het Devoon, in het Carboon was de groep zeer

vormen en talrijk, hoewel de meeste van deze soorten in het Perm

zijn uitgestorven is de groep altijd nadrukkelijk aanwezig geweest.

 

Eryngium of blauwe distel

Eryngium x oliverianum is ontstaan uit een kruising.

De plant wordt zestig centimeter hoog.

De bladeren zijn scherp gezaagd.

De bloemhoofdjes zijn bezet met een tiental getande omwindselbladeren.

Alle distels verlangen een droge grond en een plaats in de (felle) zon.

Distels komen het beste tot hun recht als ze als eenling zijn geplant.

Ze zijn te gebruiken in rotstuin en heidetuin als accentbeplanting.

Voor gebruik in een droogboeket kunnen ze tijdens de bloei worden afgesneden.

 Hang de distel dan omgekeerd te drogen.

De kleur blijft behouden.

Ook na de bloei kan de distel nog goed worden gebruikt in een boeket.

Ze zijn dan wel hoofdzakelijk bruin van tint. Distel zaait zich zelf weer uit.

 

De plant kan tot 80-120 cm hoog worden, is eerder stijf, met opgaande

weinig bebladerd, slechts bovenaan vertakte en blauw wordende stengels.

Onderste bladeren 5-10cm lang, 3- 6 cm breed, ovaal, met hartvormige voet,

scherp gezaagd, lang gesteeld; bovenste bladeren 3-5-delig en stekelig getand.

Bloemhoofdjes eerder klein (1-2 cm lang, 1-1,5cm breed), lichtblauw,

verenigd in vrij dichte tuilen; onder bloemhoofdjes 6-8, opvallende

omwindselbladen eveneens blauw gekleurd, tot 2,5 cm lang en stekelig getand.

 

De plant vraagt een zonnige plaats, op een goed ontwaterde, diepe,

niet te vruchtbare, kalkrijke bodem.

Voldoet ook op zand- en puingronden; weerstaat goed aan droogte.

Op voedzame gronden tijdig steun voorzien.

Gevoelig voor wortelrot, vooral op vochtige, slecht gedraineerde bodems.

In herfst uigebloeide stengels terugknippen. Niet nodeloos verplanten.

Plantdichtheid: 5-7 planten/m².

De distel is meer een snijbloem dan een borderplant en combineert daardoor

ook gemakkelijk met andere vaste planten. siergrassen en coniferen.

 

Aqua roos.

Zowel de teelt, als ook de oogst- en voorbereidingswerkzaamheden zijn

voor het rozenras 'Aqua' heel arbeidsvriendelijk.

Dit is vooral te danken aan het feit dat deze roos geen bedoorning heeft

en de stevige rechte stengels die zeer gelijkmatig van kwaliteit zijn. 'Aqua'

valt op door de opmerkelijke kleur en springt hierdoor dadelijk in het oog.

Zij is eerst en vooral een roos die bestemd is voor de veeleisende florist.

Chrysantthemum.


Gerbera's

09-05-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Donderdag 5 april 2007
Geurig Paasbloemstuk







Gebruik een groot wit stevig porselijnen bord met een gele randafboording als basis.
Verwarm de 3 centimer lage oasis-fix 12mm en plak hem op één vierde deel van het bord.
Druk het ei stevig vast op de oasis-fix.

Het ei kan men zelf vervaardigen.
Hiervoor werden in het atelier kaarsgieten van de hobbyclubs Hoegaarden stukken gerecycleerde kaars hersmolten en in een eivorm gegoten.
De kaars heeft een hoogte van 25 cm. en een gewicht van 2 kg.

Kleef oasisprikkers vast op het ei met behulp van oasis-fix .op 10 cm. van de kaarswiek en op 5 cm. van de bodem.
Snij een oasisblok in de breedte in twee helften en vervolgens deze in vier gelijke delen.
Dompel twee delen in water totdat deze volledig verzadigd zijn.
Prik eerst het oasisblok vast aan de onderkant,snij een kleine boog uit de andere oasisblok en prik hem vervolgens met deze kant vast.
Laat de bovenste blok steunen op de onderste.
In de onderste oasis brengen we in de basis onze voorafgemaakte corsage aan.

Corsage : Miniboeket dat men bv. gebruiken als tafelversiering.
Alle materiaal wordt één voor één op corsagedraad gezet, dewelke eerste in tweeën geplooid.

We gebruiken Hederabladeren die we doorprikken met  corsagedraad, we draaiende de ene helft van de draad rond de andere en rond het bladsteeltje terwijl we met de duim en de wijsvinger de andere helft in bedwang houden samen met het plantensteeltje. Bij het overige materiaal, brem en Skimmia 'Kew Green' wordt de geplooide corsagedraad vastgezet aan een blad–of bloemsteel en op dezelfde manier rondgedraaid. Voeg alle groen samen tot een boeket waar de Skimmia het middelpunt van wordt. Begin met een Hederablad, plaatst dan de bremtak en tenslotte de Skimmia. Omsluit alles met de rest van de Hederabladeren. Nu worden al deze vast gehouden stelen op hun beurt nog eens samen gebonden met guttalint tot één geheel en onderaan met een tang afgeknipt op dezelfde lengte. Op deze manier kunnen wij nu het corsagestuk plooien in de gewenste richting zonder het te beschadigen. Vervolgens maken we ons bloemstuk van beneden naar boven. We brengen vier rijen choisya aan en drie rijen van drie rozen. Eerste rij : choisya ternata Tweede rij : Felgele rozen Diamond Jubilee Derde rij : choisya ternata brica Vierde rij : Gele rozen Toulouse Lautrec Vijfde rij : choisya ternata brica moonsleeper Zesde rij :Lichtgele/witte rozen White symphonie Zevende rij :Choisya ternata Aztec Pearl en tot slot brengen we een takje brem aan licht buigend over de kaarswiek. Als kroon op het werk laten een fijne witte Freesia al bijgend steunen op de brem. De plant is vernoemd naar de Duitse arts Fr. Freese, een studiegenoot van de ontdekker van de plant, Chr. Fr. Echlon (1795-1868). Echlon verzamelde veel planten in de Kaapkolonie.   Verzorgingstips in de huiskamer:   De fresia's eerst goed vol laten zuigen met schoon water, in de oorspronkelijke verpakking.   Circa 3 cm van de stelen afsnijden.   Vul de vaas met schoon water en voeg daar snijbloemenvoedsel aan toe. Gebruik bij voorkeur snijbloemenvoedsel voor bol- en knolgewassen. Dit middel voorkomt dat de bloemen gaan 'dweilen' als zij doorgroeien op de vaas.   Fresia's zijn gevoelig voor ethyleengas. Het verouderingsproces wordt dan vroegtijdig ingezet, waardoor er minder bloemen open komen. Daarom is het noodzakelijk dat fresia nooit in de buurt van rijpend fruit of uitlaatgassen wordt gezet. Hedera of klimop, een wintergroene klimplant Klimop, een tijdelijke klimplant   We kennen klimop of hedera doorgaans als een klimplant die zichzelf vasthecht aan de ondergrond met wortelvezels of fibrillen, wat echter niet altijd zo is.   Volwassen klimopplanten zijn heesters die helemaal niet klimmen. De plant maakt dan alleen maar bloemen en bessen aan. Alleen als de plant jong is, klimt en kruipt hij.   Om te voorkomen dat hedera stopt met klimmen, moet je hem snoeien. Op die manier verjong je een aantal takken die vervolgens terug aan het klimmen slaan.     Klimop als multifunctionele plant   Hedera is een plant die je dus op verschillende manieren in je tuin kan verwerken: Kruipend als bodembedekker Klimmend om een muur, schutting... te bedekken Bovendien kan je met klimop figuren maken, als je hem plant in een pot met een draadfiguur. Je gebruikt dan best kleinbladige klimop voor een mooi resultaat. Of wat dacht je van een guirlande, een slinger van klimop geleid langs een touw? Ook je ramen kan je ermee omlijsten of je laat hedera een krans vormen om een metalen hoepel.   Klimop & het risico op beschadigingen   Klimop maakt tijdens de groei jonge scheuten aan met hechtwortels waardoor de plant zich kan vasthechten aan een muur of schutting. Zo kan je lelijke muren e.d. camoufleren met een groene deken. Is dat eigenlijk wel zo goed voor de ondergrond? Ja én nee, luidt het antwoord.   Een muur van je huis laten begroeien met klimop heeft verschillende voordelen: de muur blijft droger en de plant vormt een isolerende laag, waardoor minder koude en warmte doorgelaten worden. Dat betekent met andere woorden minder verwarmen in de winter en minder koelen in de zomer. Een natuurlijke vorm van isolatie, zeg maar. Daarnaast vormt hedera een schuil- en nestplaats voor tal van dieren, al beschouwen sommigen dat eerder als een nadeel dan als een voordeel. Je mag meer vogels in je tuin verwachten, maar ook meer insecten.   Op basis van deze voordelen kan je besluiten om een muur te laten begroeien met klimop. Er is echter één belangrijke voorwaarde: de muur waartegen je hedera wil laten opgroeien, mag geen gebreken vertonen. Zo belanden we bij het nadeel van klimop. Zitten er veel scheuren en barsten in de muur, dan kan je er beter geen klimop tegen aan laten groeien omdat de jonge scheuten zich in die spleten wringen en met het groeien schade aanrichten in de zin dat de spleten alleen maar groter worden.   Kan je een klimop dan beter tegen een boom laten opgroeien? Dat hangt ook weer van de boom in kwestie af. Een grote boom zal geen hinder ondervinden van hedera. Meer nog, de boom wordt zo een ideale plek voor de nesten van vogels. Een nadeel is wel dat jonge takken beschadigd kunnen worden door hedera omdat de klimop al het licht opvangt waardoor het assimilatieproces stopt.    Standplaats voor klimop   Hedera groeit het beste op een voedzame en humusrijke zandgrond. Je kan de plant zowel in volle zon, in halfschaduw als in de schaduw planten. Sommige variëteiten vragen wel een bepaalde hoeveelheid zon per dag om uitbundig te groeien.   Klimop en winterhardheid   Klimop is normaliter winterhard en blijft mooi groen in de winter. Alleen bonte klimopsoorten zijn zwakker en minder winterhard.   Klimop snoeien   Om te klimmen moet je hedera om de paar jaar snoeien en alzo verjongen. Zo voorkom je eveneens dat er te veel volwassen klimopranken gevormd worden die zich niet meer hechten aan de ondergrond. De plant komt dan mogelijk los van de ondergrond.   Snoeitips voor hedera:   Snoei de plant in het vroege voorjaar. Snoei de plant vlakbij de wand of boom waartegen hij opgroeit voor een compacte groei.   Klimop vermeerderen   Hedera kan je heel gemakkelijk vermeerderen met stekken. Wel moet je er rekening mee houden dat stekken van bloeiende of volwassen klimop uitgroeien tot struiken die niet klimmen. Neem je stekken van jonge en klimmende hedera, dan zullen de nakomelingen ervan wel klimmen. Het beste tijdstip voor het nemen van een stek is de zomer. Je kan klimop ook afleggen. In dat geval buig je ondertakken van de moederplant af of om. Je legt ze op de grond en bedekt ze gedeeltelijk met aarde. Na verloop van tijd zullen de afleggers wortel schieten, waardoor je een nieuwe plant bekomt.    Soorten klimop   Er bestaan verschillende klimopsoorten, die ook nog eens elk hun variëteiten hebben. We overlopen hieronder de belangrijkste.   Hedera helix Dit is de klassieke en meeste bekende klimopsoort die ook wel gewone klimop genoemd wordt. Deze plant staat bekend als de beste groeier, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Hedera helix groeit van nature in Midden-Europa, en van Noord- tot Zuid-Scandinavië. De maximumhoogte bedraagt twintig meter. De bloei start in september en duurt voort tot oktober, tenminste als Hedera helix een hoogte van om en bij de vijf meter bereikt heeft. De bladeren zijn drie- tot vijflobbig en hebben een eironde tot driehoekige vorm als ze volwassen zijn.    Deze soort kent meerdere variëteiten.   Hedera helix ‘Baltica’: een kleinbladige klimop die sterk winterhard is.   Hedera helix ‘Harald’ met zijn geelwitte omranding.   Hedera helix ‘Goldheart’ en ‘Goldchild’ zijn twee variëteiten met groene en gele kleuren.   ‘Goldheart’ vertoont gele vlekken in het midden van de donkergroene bladeren,   ‘Goldchild’ heeft een gele rand.   Hedera helix ‘Königer’s Variegated’ heeft een zeer fijne witte rand en erg langwerpige lobben.   ‘Deltoidea’ heeft een hartvormig, lichtgroen blad dat rood kleurt onder de winterse zon.   ‘Glacier’ is een zilverbonte kruising met grijsgroene bladeren die een zilvergrijs hart vertonen met daarrond een smalle, witte rand.   ‘Woerner’ heeft donkergroene bladeren en lichte nerven. In het najaar kleurt het blad roodbruin. Dit is een sterke winterharde plant die zowel in de zon als in de schaduw goed groeit. Hedera colchica   Deze Perzische klimop draagt groene, grote en dikke leerachtige bladeren die tot twintig centimeter lang worden. Oorspronkelijk komt de plant uit de Kaukasus. Plant deze variant op een beschutte plaats, want hij is niet erg winterhard. Wel is het een krachtige groeier. Hij bereikt een hoogte van zes meter, al kan je hem ook als bodembedekker gebruiken. Deze klimopsoort geeft de voorkeur aan lichte schaduw, maar zon of schaduw is ook goed, hij bloeit in juni.   ‘Sulphur Heart’ met een groengeel getint hart op een lichtgroen blad, een krachtige groeier.   ‘Dentata Variegata’ is eveneens een krachtige groeier. De bladeren zijn lichtgroen à grijsgroen. De rand is breed en onregelmatig, en geelwit van kleur. Opvallend zijn de grote bladeren. Deze variëteit staat bekend als een sterke winterharde plant.   Hedera hibernica In het Nederlands heet deze soort Ierse klimop. Het is een sterke klimopvariant, die weliswaar minder winterhard is dan gewone klimop. Typisch is het blad dat minder diep gelobd is dan bij andere soorten. De nerven zijn erg licht van kleur. De hoogte bereikt maximaal twintig meter en hij bloeit in september en oktober.   Hedera hibernica ‘Hibernica’ is in de groeiperiode lichtgroen van blad, in de winter kleurt hij ietwat rood. Het is de ideale variëteit om als bodembedekker geplant te worden. Choisya Choisya groeit van nature als struik in het zuiden van de Verenigde Staten en in Mexico. De bladen geuren heerlijk als je ze kneust. De bloei mag rijk genoemd worden. Tijdens de bloei is de struik overdekt met groepjes stervormige bloemen. Bij ons kan Choisya het beste in een flinke pot of kuip worden gehouden, maar ook in een border komt de struik tot zijn recht.   Choisya behoort tot de familie van de ruitachtigen (Rutaceae). Daartoe behoren ook tal van citrusachtigen. Wie eens een blad van Choisya heeft gekneusd, zal de verwantschap niet ontgaan. Het geslacht telt zo'n acht groenblijvende struiken.  Choisya 'Aztec Pearl' kan twee keer in een jaar bloeien. Glanzend groen blad samengesteld uit 3 tot7 bladen die in een kransvorm staanaan de steel. De bladen hebben een kenmerkende 'geul' als hoofdnerf. De stervormige bloemen komen te voorschijn uit de bladoksels. Choisya 'Aztec Pearl' is een hybride, ontstaan uit een kruising van Choisya ternata en Choisya arizonica. De struik kan tot 2 meter hoog worden. De bloemen hebben in knop een roze gloed, eenmaal open zijn ze zuiver wit en ruiken bovendien lekker. Choisya 'Aztec Pearl' bloeit zowel in het voorjaar als de nazomer. In de herfst kan de plant door topstek worden vermeerderd.   Andere soorten Bekender is Choisya ternata, een winterharde, groenblijvende struik, die goed te gebruiken is op een (half)schaduwrijke plaats in de tuin. De tweede naam ternata betekent 'in groepjes van drie', wat op de drie glimmend groene blaadjes van de struik slaat. Ook deze struik bloeit in het voorjaar en de nazomer met groepjes witte bloemen. De struik kan 2 meter hoog worden en is dan iets meer dan 1 meter breed. Choisya ternata 'Sundance' wordt meer dan 2 meter breed en hoog. Bij het uitlopen zijn de bladen goudgeel van kleur, later in het jaar worden ze geelgroen.   Grond en snoeien Choisya is liefhebber van een goed doorlatende, humusrijke grond. Een plaats in de volle zon of halfschaduw is het beste. Ook een plaats tegen een muur op het zuiden is een prima. In het najaar worden scheuten die de vorm bederven, teruggeknipt met tweederde van hun lengte. Choisya moet aan het einde van het voorjaar direct na de bloei worden gesnoeid om een tweede bloei in de nazomer mogelijk te maken. De bloei in de nazomer is wel minder dan de voorjaarsbloei. Knip de uitgebloeide scheuten met 30 centimter terug. Knip in het voorjaar doodgevroren scheuten bij de grond weg. Brem    Brem (Cytisus scoparius) is een struik uit de vlinderbloemenfamilie (Fabaceae) die veel lijkt op de gaspeldoorn, maar geen doorns heeft. De struik kan een hoogte van twee meter bereiken. De takken en twijgen zijn vijfkantig en niet behaard. Wanneer insecten de bloem bezoeken, wordt het stuifmeel op hen afgeschoten. Brem komt zeer algemeen voor, vooral op zandgrond, heidevelden, in duinen en langs spoordijken. Brem heeft maar weinig bladeren en ze zijn erg klein. De onderste zijn drietallig handvormig samengesteld, de bovenste enkelvoudig. De blaadjes vallen gauw af, maar de takken blijven desalniettemin groen. Brem heeft handvormige samengestelde bladeren   De vlindervormige bloemen van de brem zijn  goudgeel en ongeveer 2 cm lang. Ze vormen losse trossen. De bloemstelen zijn ongeveer 1 cm lang. De stijl is opgerold. Brem bloeit in mei en juni en draagt een zwarte peul van 2,5 tot 4 cm lang. Alleen de randen van de peulen zijn behaard, de rest is kaal.   Huishoudelijk gebruik van Brem :   Van de twijgen van brem kunnen bezems gemaakt worden. In het verleden werd de vezel van de plant in tijden van schaarste gebruikt als vervanger van jute.   Medisch gebruik   Brem bevat het giftige sparteïne dat een stimulerende werking heeft op het hart. In de homeopathie wordt de plant daarom ook gebruikt bij hartzwakte. Ook wordt brem gebruikt bij lichte reumatische aandoeningen. Gelieve de aanwijzingen bij medische lemma's in acht te nemen.