"Geschiedenis is van iedereen. We zijn er allemaal het product en soms het slachtoffer van. Even terugblikken op een episode zoals de Grote Oorlog zet aan tot bescheidenheid, voorzichtigheid en seriniteit. Een samenleving mag dit niet verwaarlozen."
Luc Vandeweyer, historicus verbonden aan het Algemeen Rijksarchief Brussel, Knack, 7 november 2007 en VIFF flash 26.2, maart-april-mei 2008.
De mensen van voorbij
De mensen van voorbij De mensen van voorbij, ze blijven met ons leven. De mensen van voorbij, ze zijn met ons verweven in liefde, in verhalen, die wij zo graag herhalen, in bloemen, geuren, in een lied, dat opklinkt uit verdriet. De mensen van voorbij, zij worden niet vergeten. De mensen van voorbij, zijn in een ander weten. Bij God mogen ze wonen; daar waar geen pijn kan komen. De mensen van voorbij zijn in het licht, zijn vrij!
In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen tussen de kruizen, rij aan rij, die onze plaats aanwijzen. En aan de hemel blijven de leeuweriken vliegen en dapper kwelen, tussen 't geschut beneden nauwelijks te horen.
Wij zijn de Doden. Enkele dagen geleden nog leefden we, voelden de ochtendstond, zagen de gloed van de avondzon, beminden en werden bemind en nu liggen wij, gevelden, In Vlaanderens velden.
Zet onze strijd met de vijand verder. Met falende handen reiken wij u over de toorts. Aan u haar hoog te dragen. Doet gij dit niet, dan zullen wij in deze aarde geen rust kennen, ondanks de klaprozen In Vlaanderens velden.
In Vlaamse velden klappen rozen open Tussen witte kruisjes, rij op rij, Die onze plaats hier merken, wijl in 't zwerk De leeuweriken fluitend werken, onverhoord Verstomd door het gebulder op de grond.
Wij zijn de doden. Zo-even leefden wij. Wij dronken dauw. De zon zagen wij zakken. Wij kusten en werden gekust. Nu rusten wij In Vlaamse velden voor de Vlaamse kust.
Toe: trekt gij ons krakeel aan met de vijand. Aan u passeren wij, met zwakke hand, de fakkel. Houd hem hoog. Weest gij de helden. Laat de doden Die wij zijn niet stikken of wij vinden slaap noch Vrede - ook al klappen zoveel rozen open In zovele Vlaamse velden.
De doden met hun ogen van aarde met handen en voeten van gras zijn de stilste doden der wereld. Zij zijn gelijk halmen en aren verbaasd zonder woede gevallen. De weerloze akker van Vlaanderen ligt van hun aanwezigheid vol.
Zij roepen hun boodschap van vrede met wrede verhakkelde monden met modderspatten en wonden. De levenden moeten het weten het nooit meer moedwillig vergeten terwijl zij ademen en eten in het heilige rijk der gezonden.
door priester-dichter Anton Van Wilderode (1918-1998)
Bekijk afloop Eerste Wereldoorlog Einde WOI herdacht
Het is negentig jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog ten einde kwam. Op veel plaatsen wordt dit herdacht. Het aandeel van de Amerikaanse strijdkrachten en de afloop van de oorlog werden prachtig in beeld gebracht door de nieuwsdienst van het Amerikaanse leger. Bekijk de beelden hier. Bron: VPRO Geschiedenis
Droeve Tijden
’t Zijn droeve tijden als de oorlog woedt, Als menschen men slacht ‘lijk dieren, Als menschenbloed bij beken vloeit. Als vrede en liefde liggen geboeid Als haat En kwaad, Als nood En dood Grijnzen en vloeken en tieren.
uit "Uit het Hart"
De Oorlogsblinde
Ja kleine, ik kom, ‘k zal je niet laten schreien, Bewaar jij je tranen, zoo kostbaar als goud! Ke kunt ze gebruiken in latere jaren, Als ’t kindje is groot en je vader is oud.
Wanneer ik vertel dat ik, toen je nog klein waart, De plaats van je moeder bij ’t wiegje innam Omdat ik eens vechten ging tegen mijn broeders En blind en verminkt van het front wederkwam!
Nu blijf ik te huis en je moeder gaat werken, Verdienen het voedsel voor jou en voor mij Om ’s avonds te keeren naar twee hulpeloozen; Het lichaam vermoeid, maar de ziel ó zoo blij!
Kom schat, leg je hoofdje maar tegen mijn wangen; Je vader zal dragen zijn kindje zoo licht, Ik zal voor je zingen de slaapdronken liedjes; Dan vallen je oogjes ook spoediger dicht!
Maar als dan je slaapje is uit, lieve kleine, Dan openen d’oogjes en zoeken het licht; Maar vader zijn oogen zien altijd het duister, Die blijven bij dag en bij nacht immer dicht...
Maar als je eens groot bent, mijn hulp’looze schat, Dan zijn deze oogen twee heldere lichten Voor jou in de wereld op ’t duistere pad Om beter je werk te verrichten!
Aan een moeder Haar zoon viel op het slagveld
Je hebt me gezegd: <Mijn zoon is gevallen,- jij hebt hem niet gekend, zijn voorhoofd niet, of zijn lippen niet of zijn handen; geen van allen die nu naast mij zijn, hebben hem gekend, maar enkel waar mijn zoon is gevallen,- op het veld van eer. Als ik stappen hoorde op de straat zei ik: zo zal zijn heimkeer zijn. Dat luisteren en verwachten hoeft nu niet meer. De penningen die ik heb willen besparen om hem een jas te kopen, liggen nog in de kast, naast de oorlogprentjes uit zijn jeugdjaren. Je moest voor mijn zoon een gedicht maken, dat leg ik dan naast de prenten in de kast.>
Ik weet, moedertje, je zou graag lezen: <Wapengeweld, slagveld, held,> want als een eervolle trits, heeft men je die woorden voorgespeld, en van je zoon heb je niets meer dan dat. Woorden die je troosten moeten, omdat je je zoon niet meer zult wekken; je zult zijn koffie niet meer bereiden, steeds als de klok dezelfde uur slaat, hem nooit meer nakijken als hij de straat langs gaat en nou moet je niet meer de woorden bepeinzen die je hem zeggen zou in stervensnood.
Slagveld, veld van eer, vaderland, en de zaak van het recht. Maar ook staat dit geschreven: Je zult niet liegen, niet bedriegen. De laatste kreet van je zoon was: <Moedertje, belieg mij niet, belieg mij niet. Mijn vaderland is dood, in de zoenegloed van mijn moeder die ik derven moet.> -
Je zoon, moedertje, viel niet voor een gerechte zaak, maar zijn bloed werd hem afgeperst door allen, omdat ons de menselike goedheid is ontvallen. Maar ik, wij, wij allen zijn de moordenaars van je zoon en elk woord als eer en held is smaad en hoon. Elk soldaat die valt in de krijg, hij werd getroffen door een sluipmoordenaar. Dit zijn wij allen, allen die het geloof verloren.
Je zoon heeft me gezegd: dit is de goede weg, en ik heb hem gewezen: ja, die weg is de ware. Wij hebben gelogen. <Demokratie>: wij hebben bedrogen.
Als je zoons zoen aan de bloednatte Aarde nu niet de waarheid heeft vrijgekocht, betaald met zijn warm vlees, dan is er weer niets gebeurd. Om je zoon, om je zoon die viel, werp de glazen kralen van je dwaze woorden weg. Als je zoon die viel, als mijn broeder die nog in de kiel staat van de loopgraven, als al de zoons en al de broers, als de miljoenen verlossers,-laatste teken van de visfiguur,- die weerom brengen de bloedige offerande op dit uur, volgens de oude wet, als de miljoenen kruisen, die zij niet te dragen hadden, dan enkel houten armpjes en rij aan rij, niet hebben vrijgekocht de nieuwe erfzonde van machtbegeren en van waan, dan wordt dit sakrifisie, volgens de oude wet gedaan, weer nutteloos.
Alles is schoonheid. -Herinner je nog je zoon toen hij tegenover je aan de ontbijttafel zat. - wij moeien ons eigen geweten, ons begrijpen bevrijden van de waanzonde.
De miljoenen zwarte fatum-kruisen zijn zwijgend, maar hun zwarte, wijd-open wonde heeft het woord gevonden: Alles is waan, alles is zonde; levenden, vergaart de kleine krachten die u nog blijven tot geloof in het levende leven. Alles is zo grenzeloos schoon, luistert naar dit ontluikend begrijpen in ons geweten.
Uit: Paul van Ostaijen - Het Sienjaal - 1918
"In memoriam" (Moederken)
Van oorlogswee ’t verdelgen Ontvluchtend, met de Belgen, Oud-moederken alleen, Ging zij met strompelschrêen
Den weg, den droeve-lange Der ballingschap. Zoo lange En bevend hield de hand Zij uitgestrekt naar ’t land
Van ’t broedervolk, dat sprekend Haar taal, verstond wat smeekend Zij bad, in deernis groot: "Heb meelij! Och ontbloot
Van ’t kroost, dat troost moest geven, Mijn weduwstaat, verdreven Van land en erf beroofd Van ’t plekje grond, waar ’t hoofd
Zoo jaren-zwaar, zoo moede Ter rust reeds neigde…." – En goede Lief-zachte hande’ om God Verlichtten ’t harde lot
Der arme. En in haar oogen Weer glansde, als uit den hooge Gezongen licht, een lach Van vrede. – Doch haar dag
Was om! De ziel heur banden Verbrak en trouwe handen Beschaduwden nog zacht ’t Gelaat, dat vredig lacht
Tot in den dood. – Wij vragen Oud-Moederken te dragen, Ten God’s-troon, om den vreê Voor ’t Vaderland, uw bêe!
Uit het ‘Geïllustreerd Zondagsblad’ van de Nieuwe Tilburgsche Courant Bijschrift: ‘Aan een arm kinderloos "Moederken", weduwe, naar Nederland gevlucht en daar overleden.’ d.d. 8 januari 1916
In Flanders Fields
In Flanders Fields staan de papavers rood onder het zwart gelid der houten kruisen. De leeuwerik vliegt tegen vuur en dood gevederd in de hemel van Diksmuide en zaait zijn lied tussen schrapnels en schroot. Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden nog levenden die liefhadden en streden voor dat schoon land waarvan wij zonen waren. Nu liggen wij alleen in Vlaanderens aarde, in Flanders Fields!
In Flanders Fields staan de papavers rood tegen de grijze schilden van de zerken. De wind waait als een boom boven het groot landschap tussen Langemark en Klerken dat zich beschermt gelijk een moederschoot. Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden nog levenden met leuzen en gebeden voor dat schoon land waarvan wij zonen waren. Nu liggen wij voorgoed in Vlaanderens aarde, in Flanders Fields!
In Flanders Fields staan de papavers rood als roest gespat over verminkte graven. De blauwvoet met zijn zuivere vleugels stoot tegen de hiërogliefen van de namen, de regen leest de zwarte letters bloot. Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden nog levenden almachtig aangetreden voor dat schoon land waarvan wij zonen waren. Nu liggen wij doodstil in Vlaanderens aarde, in Flanders Fields!
Anton Van Wilderode naar John Mc Crae uit de bundel: "Zachtjes, mijn zoon ligt hier." Facet 1988
Eerste initiatiefnemers van "Oeren, 11 november 2008" waren Luc Klaps uit Genk (beheerder, in samenwerking met de Dienst Toerisme, cultuur en informatie, gemeente Alveringem), Leon De Winter uit Zulte (+), Joris Ryckeboer uit Westouter, en Patrick Vancoillie uit Roeselare.
08-04-2018
Govaerts Jozef
Graf 74
Govaerts Pierre Joseph (Jozef) geboren te Tielen op 15 februari 1895
soldaat 2de klas, oorlogsvrijwilliger 5e Linie (Cie Eerherstel 5 D.A.) overleden op 5 augustus 1917
Verwanten: Dhr. Patrick Meynen uit Kasterlee (tekenregister). Er zijn meerdere verwanten bekend bij de gemeente Alveringem.
Leemans Hubert geboren te Zepperen op 11 april 1892
soldaat 2 klasse 1915, oorlogsvrijwilliger 2 Genie / 4 Cie overleden te Hoogstade (hospitaal) op 8 juli 1917 begraven te Oeren op 10 juli 1917
Hubert Leemans maakte deel uit van een groep jonge Zepperenaren van de klas van 1914 die vanuit door de Duitsers bezet gebied stiekem via het noorden van Belgisch-Limburg en via Nederland en Engeland hun dienstplicht gingen vervullen achter het IJzerfront. Hij stierf in het veldhospitaal van Hoogstade aan de verwondingen opgelopen tijdens het gevecht te Oudekapelle.
Bron: Willem Driesen, secretaris Remacluskring Zepperen, refereert naar de uitgave "Zepperen in Twee Grote Oorlogen" - Remacluskring Zepperen 1994, 334 pag.; zie pag. 89 en 96.
Wij ontvingen van dhr. Roger Poulus de volgende bijkomende informatie. We willen Willem Driesen en de Remacluskring Zepperen uitdrukkelijk danken voor hun jarenlange inzet en werk.
Over Hubert Leemans: Vroeger werd er veel gesproken over deze "arme sukkelaar die godvergeten ergens aan de IJzer gesneuveld was en daar moederziel ergens op een militair kerkhof lag". Pas in 1985 hebben we bij toeval het graf teruggevonden in Oeren. Er was toen kortbij een café (in het oud gemeentehuis?) met een geit die plastiek verorberde en in de kerk was er toen juist een tentoonstelling van een kunstenaar. Zo geraakten we op het kerkhof en ontdekten het graf van ons familielid. Als we nu aan de kust zijn of naar de Westhoek komen (trappist van Westvleteren), brengen we ook regelmatig een bezoek aan Oeren. We hebben ook het Belgisch Militair Hospitaal Clep aan de Gapaard te Hoogstade bezocht en de mobiele chirurgische voorpost De Grognie. In Oudekapelle hebben we in café De Kaai gesproken met een zeer oude vrouw die nog naar Frankrijk vluchtte en pas begin jaren '20 terugkwam. Ook bezochten we de bunker in de Grote Beverdijkstraat met Arabische tekens van de Marokkaanse brigades in het Frans leger.
Hubert Leemans was van de genie.
Het spoorwegbataljon der genie heeft in 1917 sporen aangelegd tussen Fortem en Grognie. Ik denk dat het tijdens deze werken was dat ons familielid sneuvelde.
We weten ook niets over de aard van zijn verwondingen.
Uit de statistieken blijkt dat in juli 1917 het aantal gehospitaliseerde gekwetsten verdubbelde.
Ik denk ook dat hij brute pech heeft gehad: voor een snelle medische verzorging werden vanaf 1916 drie chirurgische voorposten opgericht op 2 tot 5 km van het front (Lampernisse, Oudekapelle en Reninge). Zij blijven ongeveer één jaar operationeel. Met de geplande offensieven worden ze in de zomer van 1917 afgeschaft! De mobiele chirurgische voorpost De Grognie werd dus medio 1917 opgeheven en het nieuw veldhospitaal van Vinkem begon zijn activiteiten pas in september 1917.
Familie: Dhr. Albert Hayen uit Genk (10 kinderen), mevr. Mathilde Van Lierde-Hayen te Sint-Truiden (Brustem), mevr. Rena Craeybeckx-Hayen uit Wellen (Ulbeek).
Bernard Philemon geboren te Lembeke op 25 juni 1887 zoon van Leopold en Philomena Van Vooren gehuwd met Leontine Leonia Neerinckx
soldaat 2e klasse, V.M.P. 7e Linie / 6e Cie Hij raakt op 4 november 1917 gekwetst in Diksmuide en wordt met meerdere schedelbreuken geëvacueerd naar het Belgisch militair hospitaal, dat gevestigd is in het Gasthuis Clep. overleden te Diksmuide op 5 november 1917 om 21.00 uur begraven te Oeren op 7 november 1917
Bron: Leon De Winter via internet - Foto Eddy Lambrecht Verwanten: dhr. Rudy Pauwels, de gesneuvelde is de broer van zijn overgrootvader Casimier Bernard.
geboren te Baal op 25 oktober 1889 zoon van Theodoor Louis en De Ryck Lucretia ongehuwd wonend in de Doornstraat te Baal
soldaat Eerste Klasse mil 1909 5 Li 3/1 (9 Cie) stamnummer 105/55119 overleden op 30 september 1917 te Alveringem (vliegtuigbom op het kantonnement Kruisaebele) begraven te Oeren
EXTRA INFO Zijn familie is bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog gelvlucht naar Glasgow in Groot-Brittannië. In mei 1916 krijgt Jan toelating om verlof te nemen en zijn familie in Glasgow te bezoeken.
De Cleene Hector Theodoor Maria geboren te Doel (Oost-Vlaanderen) op 1 mei 1893 zoon van Desiderius Aloysius en Maes Maria Leonia Joanna, gehuwd Doel 16.07.1889 wonend in de Dorpstraat 8 te Doel mulderhelper
adjudant, militievrijwilliger 1912 15 Linie / 9 Cie (ex 5 Linie 3/4), stamnummer 57547 overleden te Diksmuide op 30 juli 1917 begraven te Oeren op 20 oktober 1917
De gesneuvelde staat vermeld op het monument te Doel.
Opdecam Pieter Jozef geboren te Grotenberge op 11 maart 1887 zoon van Ignace Gustaaf en Marie Leopoldine Goeman
wachtmeester, oorlogsvrijwilliger 2 Artillerie/2 Groep/26 Bij overleden te Oostkerke (nu Diksmuide) op 31 oktober 1917 volgens de ER gevallen te 'Acrue' op 29 oktober 1917 en er begraven begraven te Oeren
De naam van de gesneuvelde staat vermeld op de gedenksteen voor de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog te Grotenberge, samen met 14 makkers en één opgeëiste. De gemeente Grotenberge zond in de eerste wereldoorlog 72 soldaten naar het oorlogsfront op een bevolking van 1250 inwoners.
Van Slembrouck Jules M. geboren te Aartrijke op 16 juli 1887 (volgens bidprentje 16 juni) zoon van Joseph en Amelie Heindryckx
soldaat 2e klasse, mil c.s. 1916 5 Jagers te Voet / 3 Cie overleden te Kaaskerke op 16 november 1917 (volgens bidprentje 17 november) begraven te Oeren op 19 november 1917
Jules Van Slembrouck sneuvelde ten gevolge van de verwondingen door obusscherven. Zijn soldatenvriend Gustaaf Huyghe bracht na de oorlog de portefeuille van de gesneuvelde Jules naar de familie Van Slembrouck in Aartrijke. Hij maakte er kennis met de dochter Margriet, broer van Jules en de rest laat zich raden!
Vlegels Jozef geboren te Melsele-Waes op 7 november 1894 zoon van Carolus Lodevicus, landbouwwerkman, en Maria Van Dosselaar ongehuwd
soldaat 2e klas, milicien 1914 3 Linie 4/3 gesneuveld aan den Yzer op 23 juni 1915 oorspronkelijk begraven te Alveringem (Forthem) op 29 juni 1915 herbegraven te Oeren
Verhaeghe Cyriel geboren te Kortemark op 12 november 1885 zoon van Karel en Philomene Caen
soldaat 2 klasse c.s. 1916 21 Linie / 7 Cie overleden op 15 november 1917 begraven te Oeren op 17 november 1917
Bron: bidprentje aangeboden op eBay. Mogelijk verwant: Dhr. Marcel Muylle. Een familielid eette ook Verhaeghe Cyriel en heeft eveneens de eerste wereldoorlog als soldaat meegemaakt. De families Verhaeghe waren zeer talrijk in de streek van Kortemark, Handzame enz. Er is het grote vermoeden dat de gesneuvelde familie moet geweest zijn van zijn groot- en voorouders.
Vanaelst Henricus Franciscus zoon van Jan Baptist en Joanna Vansteenbergen geboren op 11 januari 1894 te Mortsel
soldaat soldaat 2e klas, milicien 1914 Genie, 4e L.A./ 2e Cie // 5e L.A. overleden op 24 mei 1915 te Beerst oorspronkelijk begraven op het kerkhof van Alveringem, ten zuiden van de kerk, grafnummer 8 herbegraven te Oeren op 4 augustus 1922
Sacré Lucien Julien Victor geboren te Luik (Liège) op 3 april 1895
hulp-onderluitenant, oorlogsvrijwilliger 2 Jagers te Voet 3/1 overleden te Diksmuide (Kaaskerke) op 13 juni 1915 oorspronkelijk begraven te Alveringem (graf 111 bis) herbegraven te Oeren
Buyle Alphonsius Seraphinus (Aloïs) geboren te Sint-Niklaas-Waas op 15 juli 1892 zoon van Eduardus Antonius en Stephania Van Puymbroeck, gehuwd te Sint-Niklaas 03.11.1880 wonend in de Langhalsbeekstraat 45 te Sint-Niklaas wever
soldaat 2e klas, oorlogsvrijwilliger 22 Linie / 7 Cie overleden te Hoogstade op 10 mei 1918 om 07.15 uur begraven te Oeren op 13 mei 1918
De gesneuvelde staat op het monument te Sint-Niklaas.
Verwanten: Mevr. Nicole Coenen. Meerdere verwanten bekend bij de gemeente Alveringem.
De Clerck Kamiel geboren te Jabbeke op 30 (of 31) mei 1895
Hij werd onder de wapens geroepen "in den vreemde" omdat hij het land had verlaten. soldaat 2 klas, c.s. 1915 2 Jagers te Voet 2/6 overleden op 15 februari 1918 om 22.20 uur begraven te Oeren op 18 februari 1918
De Cubber Richard Lambert geboren te Opbrakel op 17 september 1893
soldaat 2e klas, mil. 1913 1 Linie 3/3 overleden te Alveringem op 30 juli 1915 begraven te Oeren op 31 juli 1915 (oorspronkelijk graf 1)
Bron: Dhr. André De Clercq Verwanten: De gesneuvelde is de grootoom van dhr. Eric Alliët.
Anekdote: Enkele jaren geleden waren wij zoals ieder jaar op het militair kerkhof in Oeren. Naast mijn verwante, soldaat Richard De Cubber, bleek er tot onze grote verbazing ook een verwante van mijn echtgenote te liggen. Het betreft hier een zekere Simoens, het kan ook geschreven zijn als Symoens, de voornaam zijn we vergeten, waarschijnlijk is het August. Soldaat Simoens of Symoens is als volgt verwant aan mijn echtgenote Linda Lootens: haar moeder, Elvire Saelens, had als peter die gesneuvelde Simoens of Symoens, die had een zuster, Eugenie Simoens. Eugenie was de grootmoeder van mijn echtgenote Linda Lootens. Beide gesneuvelden (De Cubber en Simoens) liggen in de onmiddellijke omgeving van elkaar. Eric Alliet, verwante van gesneuvelde Richard De Cubber (grootoom).
Op 11 november 2016 organiseert het gemeentebestuur van Alveringem voor de vijfde maal een groot herdenkingsmoment met familie en verwanten van slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog in de kerk en op de militaire begraafplaats van Oeren. U zult merken dat er opnieuw een boeiend omkaderingsprogramma is samengesteld. Als bijlage vindt u de uitnodiging en de antwoordkaart. Van harte welkom!
Bij de eerste herdenkingsplechtigheid met verwanten te Oeren in 2008 werd door kunstenaar-graficus Jeroen De Clercq speciaal een herdenkingspin met logo ontworpen.
De rode roos, witte lelie en de druppel water symboliseren de liefde, onschuld of zuiverheid en levenswater (verdriet: onverwerkte emoties zuiveren en het kunnen loslaten).
Deze gestyleerde en unieke pin wordt te koop aangeboden aan 2,00 euro, excl. verzendingskosten.
Lainez Leon geboren te Ingelmunster op 31 januari 1891 zoon van Henri en Maria Louisa Lannoo
soldaat 2e klas, milicien 1911 stamnummer 52198 2 Jagers te Voet 2/4 overleden 'aan den Yzer' op 1 mei 1915 oorspronkelijk begraven te Alveringem, in het midden van het kerkhof, ten zuiden van de kerk (graf 42) op 1 mei 1915 herbegraven te Oeren
bidprentje Velo-Club Vlug & Vrij Ingelmunster
Verwanten: Er zijn meerdere verwanten bekend bij de gemeente Alveringem.
Bent u een afstammeling, een verwante, of zelfs een ver familielid van een gesneuvelde die begraven ligt te Oeren? *** Hebt u bijkomende informatie over een gesneuvelde?
Wilt u een berichtje achterlaten dat iedereen kan lezen? *** Spam wordt onverbiddelijk gewist.
Het kerkhof te Oeren is wellicht de meest pittoreske Belgische militaire begraafplaats. Ze is immers gelegen rond het kerkje uit de 16de eeuw. In Oeren richtte het Belgische leger tijdens de oorlog kantonnementen in voor troepen op halve rust. Vermoedelijk werden de eerste doden er begraven vanaf 1915.
Werk mee aan dit blog! Beoordeel ons blog. Doe mee aan de poll.
Last Post
Oorspronkelijk werd de Last Post gespeeld als afsluiting van de dag, tijdens de inspectie van de posten. Tegenwoordig wordt de Last Post vooral gebruikt bij militaire herdenkingen en begrafenissen. Sedert 24 juli 1927 wordt iedere avond om 20.00 uur onder de gewelven van de Menenpoort te Ieper de “Last Post” geblazen als eerbetoon aan de honderdduizenden gesneuvelden. De Last Post wordt geblazen door de klaroenblazers van het stedelijk brandweerkorps van Ieper.
Oeren is een plaats en deelgemeente van Alveringem, gelegen in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Oeren ligt in de Westhoek aan de Lovaart. Oeren was een zelfstandige gemeente tot in 1971 en werd toen aangehecht bij Alveringem. Het landbouwdorp heeft geen echte dorpskern, maar bestaat uit de voormalige parochiekerk en enkele verspreide hoeven. De kleinste deelgemeente van Alveringem heeft een oppervlakte van 2,89 km². Oeren verloor in 2008 twee inwoners en telt er nu nog 51 (toestand per 31 januari 2009).
De kollebloemen van Vlaanderen
Vlaanderens hart bloedt in zijn kollebloemen open, tussen de kruisjes door, die, rij naast rij geplant, het simpel teeken zijn, waaronder wij steeds hoopen, dat onze milde dood de vree werd voor dit land.
Bij rooden dagerad volgden wij in het blauwe den zoeten leeuwerik, wiens jubel werd gestoord door schroot en vloek en klacht. Tot men ons kwam houwen en op dit Vlaamsche veld ons streven werd gesmoord.
Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen, verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held: verbreekt gij onze trouw, dan wordt in wreedste koortsen ons 't heilig verbod te slapen in dit veld: in elken kollebloem zouden wij blijvend bloeden! In Vlaanderens velden
In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen Tussen de kruisen, rij aan rij die onze plek aangeven; en in de lucht vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend ook al hoor je ze nauwelijks te midden van het kanongebulder aan de grond.
Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden leefden we nog, voelden de dauw, zagen de zon ondergaan beminden en werden bemind en nu liggen we in Vlaanderens velden
Neem ons gevecht met de vijand weer op: Tot u gooien wij, met falende hand de toorts; aan u om haar hoog te houden Als gij breekt met ons die sterven zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen in Vlaanderens velden.
“Waar is nu toch mijn arme man? ‘k Verga van angst! Ik sterf ervan! Ach! wat verschil bij’t voor’ge jaar! We zaten hier zoo blij te gâar. Bij ’t wiegsken van ons jongste kind. En nu zoover door sneeuw en wind. En vorst…en dan! … Och God! Och God! Heb meêlij met mijn bitter lot!"
uit "Uit het Hart"
’t Sneeuwvlokje
Weer daalt de sneeuw in dikke vlokken neder In de enge hut, gezeten bij den haard Wiegt de arme vrouw haar lieve wichtje teder; ’t Heeft buur en vriend zich al bij ’t vuur geschaard. Is alles stil... een ieder schijnt de droomen, Elk vraagt zich af: “men hoort geen Pieter meer, Waar blijft hij toch, wat is hem overkomen?” Helaas! Hij ging en nummer keert hij weer!
Refrein: Daal, koude veder, Op aarde neder, Daal, blanke sneeuw, als troosting voor ’t verdriet! Ja, dekt de graven Van al die braven Die op het veld den eeuw’gen slaap geniet.
Weer daalt de sneeuw, de vlokken volgen elkander, Leest Rosa in haar woning ’n vroeg’re minnebrief Van hem die door de grillen van een ander Op ’t slagveld stierf –haar een’gen minnaar lief-. Bij ’t minst gerucht verschrikt zij, angstig luist’rend, Doch nutteloos, haar treuren helpt niet meer; En d’arme meid, zij stierf, zijn namen fluist’rend: “Vaarwel mijn vriend! Gij ook keert nimmer weer!”
Refrein
Weer daalt de sneeuw.. en als een zinnelooze Dwaalt Lena rond, wanhoopend, ongetroost; “Waar”, roept zij steeds, “Waar schuilt de laffe booze Die me ontnam de vader van mijn kroost?” Doch niet een straal van hoop strekt haar ten rade Haar kleinen zelf begrijpt de moeder zeer Zij schreien ook, en vragen na hun vader, Hij stierf op ’t slagveld, nimmer keert hij weer!
Refrein
Nog daalt de sneeuw... en vijf gemeene moorders Voert men naar ’t somb’re strafuitvoeringsplein, Zij waren eens de vuur’ge rustverstoorders Hun straf bereid omdat het schurken zijn. Zij die weleer voor ’t recht te velden trokken Tot ’s menschen heil, waren zij eens de tolken; Zij vielen ja, doch moedig onverschrokken Met d’heil’ge kreet voor Vaderland en Volken!
Refrein
Lied van de vrede
Kanongebulder en straatgezang. In een vuile stadsregen fiets ik door de straten, helder in 't licht van de schitterende uitstalramen. Gelaten doe ik onverpoosd mijn fietsschel gaan, en kronkel ik tussen soldaten, bourgeois en parvenu's onder glimmende paraplu's als uitgespreide vlerken van vledermuizen. Tegen de gevels van de huizen in de halve duisternis, mat van 't regenwalmen, slaan de golvende galmen uit het tumult van de vredevierende stad.
Op de grote mart, onder bengalese verlichting van de katedraaltoren, en de elektriese lampions van het kiosk, getemperd door neteldoeken regen, speelt de muziek van het tweede lansiers marseillaisen en brabanconne's, meegezongen met vervrongen mond door eene oude patriot naast me, met groenomrande brokkeltanden.
O de psyche van dat volk te voelen in de regenavend. Hoor het juichen, hoor het joelen! en 't klapperen van de natte vlaggen langs de gevels.
De nooit rustende psyche van dat volk staat bloot en massaal als een grazende koe, die maalt en herkauwt, nooit moe de wijde wei verslindend poot vóór poot. De oproerige psyche van dat volk hangt boven en in de stad, maar in de zijsteeg, die ik binnenzwenk en waar het ruikt naar ammoniak, komen de kreten verdoven en zit het weer in zijn dageliks pak.
Mijn schel blijft rustig en ik word door de laatste straten gewiegd op het stille druipen van de regen - hitteverdrijvende betting op deze straten - en 't monotone ruisen van de ketting.
Nu is de laatste lantaren voorbijgeschoven. Vóór me ligt de landelike weg. Nog even komt gerekt bazuingeschal kreunend verdoven, en ver klokkegelui sterft weg. als de klank van een vingertik tegen kristal. Nog even klinkt in mijn oor de stem van het oudje met de groene tanden.
Vóór me ligt de landelike weg, niet zichtbaar in de zwarte korelanden, niet hoorbaar in het vreedzaam ruisen van de regen. Mijn hand die schelt haakt soms in de doornen van een heg. Ik voel de weg, geleid door 't licht - als uit de duimpjessprook onder de tinnen van een verwijderd dorpskasteel... 't Is leeg! 't Is goed. Is 't niets hier niet zoveel... zoveel... En schellend fiets ik de vrede binnen...
Uit: G. Burssens - Liederen uit de Stad en uit de Sel (Nederlandsche Boekhandel - Antwerpen - 1920)
De IJzer
Eerbiedig opgedragen aan Z. M. Koning Albert
Ik weet een klein, een klein Rivierken, Rivierken in het Vlaamsche Land: 't Is krom en slom, maar wijkt geen zierken Hoe 't aan zijn oevers spookt en brandt. Het komt voor eigen Vrijheid uit: 't Rivierken weert, 't Rivierken stuit Den vloed van vuur, van grauw venijn Der duivels van den Rijn.
Dat klein Rivierken is zoo Hoezee! 't Rivierken is de IJzer!
Ik weet een klein, een klein Soldaatken, Soldaatken in het droeve oord... 't Rivierken is zijn trouwe maatken; Soldaatken wordt het hart doorboord... Rioeit op zijn graf een bloemken teer, Soldaatken leeft in 't bloemken weer, En brengt zijn Landjen nog een groet Met 't bloemken van zijn bloed.
Dat klein Soldaatken is zoo groot! Hoezee! 't Soldaatken van den IJzer l
Ik weet een Koning van klein Landje, Ik weet een kleine Koningin. Hun beeltnis straalt er op elk santje, En 't santje straalt elk harte in... De Koning en zijn Vrouwelijn, Ze waken bij 't Rivierken klein, Ze waken met 't Soldaatken mijn .., En als hij valt, ze planten 't kruis, En weenen stil in 't Duinenhuis, En plukken later 't Bloemken rein, En vlechten 't Bloemken rood en schoon In eene wondre Vrijheidskroon: Voor 't Land, als 't Land weer vrij zal zijn!
Die Koning en die Koningin! Wat zijn ze groot! Hoezee! de Vorsten van den IJzer!
J. De Maegt - juni 1918
Anton van Wilderode uit de bundel: "Zachtjes, mijn zoon ligt hier" Facet 1988
Bij avondschemer is hij uitgedragen haastig en stil als werd hij weggeroofd; de zachtste klok snikte driemaal gedoofd alsof driemaal een deur dichtviel met doffe slagen.
Achter zijn uitvaart staan de zuivere dagen des zomers puilende van groen gereed om met zacht gras, traag als het menselijk leed, de plek te dempen die zijn naam zal dragen.
