Dit keer gaat het niet om fictie. Felix, mijn mooie, grote, rosse kater is niet meer. Op drie weken tijd was hij zo sterk vermagerd dat hij niet meer op zijn pootjes kon staan. Hij weigerde alle eten en dronk met moeite wat regenwater. Hij had wel nog zijn eigen sterke willetje en toen ik hem probeerde tegen zijn wil te voederen is hij in de tuin gebleven en liet zich niet overhalen binnen te komen. Die nacht stormde het. s Morgens kwam hij zwak en verkleumd naar binnen zodra ik hem riep. Die avond vroeg ik de dierenarts hem te euthanaseren. Felix kwam zon 15 jaar geleden ons leven binnengewandeld. Hij koos ons uit, niet omgekeerd. Hij was een prachtkat, groot en zon zeven kilo zwaar. Hij had ook een zacht karakter en bij gevechten met andere katers bracht hij het er meestal niet te goed vanaf. Hij kon wel goed zingen en zodra ik hem onder mijn raam een serenade hoorde geven sprong ik uit bed om hem van het gevecht te gaan redden. Hij was erg sociaal en mijn tuin werd het domein waar alle katten in de buurt samenschoolden. Het duurde dan ook niet lang voor een kattin bij hem haar heil zocht en haar drie kittens ter wereld bracht in een kartonnen doos bij de kolenschuur. Felix was zo voorzichtig met de kleintjes, je zou denken dat hij de vader was (Maar dat was nu eenmaal onmogelijk!) Toen ik de eigenaar ging vertellen dat zijn kat gejongd had in mijn tuin zei hij dat we ze mochten houden, de moeder ook (Makkelijk, hé?) Ik vond makkelijk een plaats voor de twee katertjes maar het kattinnetje (Bonnie) is gebleven, samen met de moeder (Musti). Ik weet niet hoe oud Felix was maar we schatten tussen de 18 en 20 jaar en toch kwam zijn dood nog veel te snel. Zo gaat het altijd je houdt van ze en ineens zijn ze er niet meer. Het leven gaat door maar het plekje in ons hart dat Felix vulde zal nog een tijdje de pijn voelen vòòr de herinneringen aan zijn leven de herinneringen aan zijn dood vervagen. Bedankt dat je ons uitkoos, Felix.
