Moeder is weg, het boek over Alzheimer van Dirk Musschoot verhaalt heel duidelijk wat ik met mijn moeder thuis meemaak. Het verschrikkelijke is dat zijn moeder is dat zijn moeder begin 70 was, mijn moeder is tenminste al 86 en het lijkt ook nog niet zo erg. De hopeloze herhalingen, vragen en spullen op verkeerde plaatsen leggen. Het niet meer weten wie wie is wanneer mijn kozijntjes langskomen... De agressieve buien. Er zijn echter ook verschillen. Mama herinnert zich niet wat vroeger was. In feite maakt ze zelf verhaaltjes op en gelooft die dan in plaats van de waarheid. Ik denk niet dat mama Alzheimer heeft maar ouderdomsdementie. Ik denk dus niet dat de aftakeling zo vlug zal komen. Wat ze zich het best herinnert zijn liedjes. Teksten van liedjes die ze al jaren niet meer kende komen nu zonder problemen, zelfs de "aangebrande" liedjes van mijn grootvader. Ik hou ervan haar te horen zingen. Niet alle dagen zijn even goed en soms zijn de verwijten die ze me naar het hoofd slingert echt pijnlijk, maar ik weet dat het niet zij is, niet mijn mama. Mijn mama is die lieve moeder die me s'avonds opwacht met een glimlach en duizend maal herhaald dat de katten de hele dag niet buiten wilden en op haar schoot sliepen. Dat ze hun eten niet lustten, terwijl ik goed genoeg weet dat de katten teveel eten krijgen omdat ze vergat dat ze er al gaf. Dat ze me zegt dat mijn zus haar vroeg om te komen eten maar dat ze nog die soep van gisteren had met brood... terwijl de kom soep en het brood onaangeroerd is de ijskast staan. Dat ze me vertelt dat ze de hele vloer heeft geschuurd, terwijl ze gisteren net hetzelfde deed.... Ik hou van mijn mama. Ik weet dat Dirk ook van de zijne hield en ik weet dat het me net zo zal kwetsen als ik ooit mijn mama in een home moet onderbrengen. Ik hoop dat ik het nooit moet doen.
