Ik weet niet of jullie zich de film Groundhogday herinneren? Ik denk dat hij eind jaren 80 is gemaakt. Een komedie met Bill Murray als cynische reporter in de hoofdrol. In die film moet hij in een klein dorpje een plaatselijk dorpsfeest verslaan: groundhogday!
Nadat het festival gedaan is gaat hij overnachten in hetzelfde hotel waar hij zich de dag voordien had ingeschreven. Blijkt dat hij dezelfde dag telkens weer beleefd... Hij zit gevangen in de tijd.
Zo voel ik me de laatste tijd met mama. Elke dag is weer dezelfde. Elke morgen vraagt ze of de kinderen niet naar school moeten, elke avond waarom ze niet in bed liggen. Zelfs wanneer haar jongste kleinzoon langskomt (hij is 24) vraagt ze weer naar de kleine jongen die hij was en die volgens haar dezelfde middag nog op haar schoot zat. Ze raakt compleet over haar toeren wanneer ik geen kinderen voor ze kan toveren. Ze maakt zich boos op me om de "leugens" die ik haar vertel wanneer ik verklaar dat die kleine kinderen volwassen zijn geworden... zo boos dat ze op en nacht gewoon wegliep, in haar nachtkleed en slippers terwijl het vroor.
Het ergste is dat ze zich overdag dan weer helemaal normaal gedraagt en geen weet heeft van haar rare gedrag wanneer ze moe wordt. "Hoe kan ik nu de katten voor kinderen aanzien?" vraagt ze zichzelf dan af. Wanneer ik haar dan vraag wie ik ben weet ze het helemaal, ook dat haar kleindochter van 27 dit jaar een kindje zal krijgen. Maar een tijdje later vraagt ze weer eens hoe oud ze is, of ze al lang bij me woont en waar de kinderen dan gebleven zijn?
Groundhogday. Deze avond kan ik bijna letterlijk haar zinnen meezeggen wanneer ik thuiskom. Ze zijn elke avond dezelfde. Maar ik hou van haar en geniet van die enkele uren dat ze nog eventjes mijn mama is. Ze worden echter met de dag zeldzamer.
Hoelang hou ik het vol wanneer ik ook mijn werk niet meer heb? Krijg ik ooit nog ander werk? De economische crisis en mijn leeftijd heb ik alvast tegen. Niet wanhopen? Je zou voor minder!
