Het lijkt alsof ik niet snel genoeg de boeken kan verslinden voor de winkel sluit. Ik lijk er drie of vier per week te verorberen. (figuurlijk natuurlijk, ik ben geen barbaar.)

De nieuwste van Douglas Kennedy "Het einde van de wereld" (ik weet wat hij bedoelt), is volgens zijn beproefde stijl. Vrouw die aan alle kanten weerwerk ondervindt, mannen van het laagst allooi die er haar voortdurend opleggen, en die haar dochtertje in een verkeersongeluk verliest. Als je niet lager kan vallen wat doe je dan beter dan naar het einde van de wereld trekken? In dit geval naar Canada, waar ze overwint en  nog eens op haar eentje enkele moorden, verdwijningen en verkrachtingen oplost.
Ofwel ben ik zelf niet in de stemming ofwel wordt zijn gegeven een beetje afgezaagd.

Villa Vintage van Isabelle Wolff was veel opgewekter, hoewel er ook een zweem van schuld en boete inzit. De titel slaat op de Vintage kleding zaak die de heldin opent in Londen. Bij haar zoektocht naar designer kleding van voor 1970 komt ze de kleerkast keuren van een oude dame en komt daar een blauwe jas tegen. De dame vertelt het oorlogsverhaal van de jas en dat brengt een boel zaken op gang. Ik heb nooit veel van kleding gemaakt en merkkleding is al heemaal niet aan mij besteed maar ikvond het wel een mooi gegeven. Vintage kleding is meer dan oude jurkjes, het is een geschiedenis op zichzelf, een geschiedenis van de mensen die ze droegen en de gebeurtenissen die deze meemaakten.

De stem van je hart (Susanna Tamaro) is ook zo'n geschiedenis die herkenbaar is. Een oude vrouw die schrijft naar haar kleindochter. ze schrijft over de eenvoudige zaken van alledag maar ook haar inzichten die haar leven haar gaf. Haar onbeantwoordde vragen, haar liefdes en haar teleurstellingen, haar overwinningen en haar verlies. Haar terugblik op een ongeleefd leven en het besef dat "that's all there is".
Het kan zijn dat het weer eens aan mij ligt, maar "is that it?"

Waar zijn al die avonturen waar we van dromen toen we jong waren? Zijn we echt gelukkig wanneer we ons zo voelen? Is het leven zo vluchtig en de herinnering enkel die aan de gemiste kansen? Ben ik depressief of is het de normale gang van zaken?