Ik draag een koffer met me mee,
het gewicht begint zwaar te tillen
Het verleden zit ingepakt,
 klaar om er uit te willen
Ik zeul de koffer van mijn leven,
 als een last uit het verleden
Vol met dromen die ik had,
 en al het leed dat is geleden
Ik til me een breuk aan de ballast,
 zoute tranen wegen nu door
Alsof het antwoord geven kan,
 op de vraag:
 waar leef ik voor
Ik bezwijk bijna onder het gewicht,
 gebukt hierdoor ga ik door straten
En toch ook met luchtigheid van geluk,
in de koffer die ik niet kan achterlaten