Hier een detailopname van de beelden die het stadhuis sieren. De stadhuisbeelden hebben in de loop der tijd heel wat meegemaakt. De eerste beelden die van 1376 tot 1786 werden geplaatst gevan een overzicht van vierhonderd jaar Brugse sculptuur. Alle beelden waren gepolychromeerd. Tijdens de Franse revolutie probeerde de stedelijke overheid de beelden te redden door ze te verbergen in de Sint-Basiliuskapel. Deze beelden waren een doorn in het oog van de revolutieonairen daar ze de symbolen waren van het ancien regime. Op 30 december 1792 werden de beelden ontdekt en door revolutieonairen naar de Markt gebracht waar ze werden stukgeslagen. In de 19de-eeuw (1852-1862) heeft men alles in de toenmalige tijdsgeest herdaan. Deze beelden waren allen neogotisch en de gekozen steensoort was ongeschikt en hield geen tien jaar stand. In 1959, toen de voorgevel van het stadhuis ging worden vernieuwd, verlieten de laatste beelden de nissen. Na de laatste restauratie zijn alle nissen terug bezet.
De koetsier verstrekt uitleg aan de toeristen. Aan hun kledij te zien is het een mooie en warme dag. Rechts onder naast de ingang van de toegangspoort zie je in de gevel een balkonnetje. Van hierop zweerden de graven de stedelijke rechten en vrijheden van de burgers te zullen eerbiedigen. Nieuwe beslissingen genomen door het stadsbestuur werden vanop dit balkonnetje bekend gemaakt.
Toen vertrokken de koetsen nog vanop de Burg. Hier zijn alle beelden reeds in hun nissen aangebracht. Omdat het een belangrijk gebouw betreft, werd er al altijd veel belang gehecht aan het uitzicht van het gebouw. De buitenkant gaf de pracht en praal weer en toonde hoe rijk en welstellend een stad was.
Deze kaart dateert uit de jaren '60. Het stadhuis en de burgerlijke griffie zijn verlicht. Toen mocht er nog geparkeerd worden op de Burg, het parkeerverbod is een goede beslissing en komt het uitzicht van het plein ten goede. Als men de auto's bekijkt lijkt het wel op een old-timer treffen.
Nog een prachtige opname van het stadhuis badend in de zon. Nog niet alle beelden werd teruggeplaatst. Het stadhuis is een zeer belangrijke plaats voor een stad. Op deze plaats vergaderen burgemeester en schepenen en worden er belangrijke beslissingen genomen. Er worden er burgerlijke huwelijken afgesloten en ook academische zittingen en recepties gehouden.
Deze prentkaart dateert van rond 1900. Let op de kledij van de dames op de voorgrond. Waar het stadhuis staat, stond vroeger het "Ghyselhuus", een arresthuis waar de graaf zijn gijzelaars gevangen hield. Dit gebouw werd gesloopt in opdracht van graaf Lodewijk van Male, die in 1376 de eerste steen legde van het nieuwe schepenhuis. Het werd pas in 1421 voltooid. Het Brugse stadhuis is een laatgotisch monument.
De Burg is de wieg van de stad. De bebouwing op het plein is enig en overkoepeld negen eeuwen bouwkunst. Op de Burg stond vroeger de grafelijke burcht met de burchtkapel. In latere eeuwen heeft er zich rond deze kern een stad gevormd. De oudste gebouwen waren de burcht, met grafelijke woonst en de Sint-Donaaskerk, beiden werden afgebroken. De opname is een recente briefkaart, waar we rechts de winkelgalerij "Ter Steeghere" zien. Op de voorgrond staan paard en koets klaar om de toeristen rond te leiden in Brugge.
Op deze prentkaart zien we een overzicht op de Burg. Wat vooral opvalt is het samengaan van de verschillende bouwstijlen op een eerder kleine ruimte. Het is een samenvoeging van classicerende barok, gotisch met renaissance ornamenten, laatgotisch en romaanse stijl. Uiterst links zien we het voormalig landhuis van het "Brugse Vrije", gevolgd door de burgerlijke griffie, dan het stadhuis, Sint-Basilius en Heilig Bloedkapel en de criminele griffie.
Hier zien we het kleurrijke schilderij "Volkskundig boeket" uit 1984 van de Bretoense schilder Jacques Le Flaguais, die van 1976 tot aan zijn overlijden in 1986 in Brugge woonde. Verder is er nog een suikerbakkerij, patacons, koekplaten en chocoladevormen, een apotheek, een verzameling oude klederdracht, een hoedenmakerij, een pijpenverzameling, devotionalia en andere interressante zaken te bekijken.
In de kruidenierswinkel van de 19de- eeuw en begin 20ste-eeuw stond de droge haring te koop naast de petroleum. Op de toonbank staat de koperen weegschaal en de winkelkoffiemolen. Daar alles nog werd uitgewogen waren de papieren zakken zeker nodig. Het ijzeren hekje diende om het geldschof te beschermen. De kerfstokken hangen naast de papieren zakken. Het is een latje waarin men kerfjes maakte die een bepaald getal of een bedrag konden betekenen. Bovenaan was er een verdikking die er werd afgesneden als de rekening werd betaald. De kerfstok bestond uit twee delen, één voor de winkelier en een voor de koper.
De schoenmakerij die je hier ziet toont zowel de ambachtelijke aspecten als de opkomst van de mechanisatie in het schoenbedrijf als huisnijverheid. Het maken van lederen schoenen vergt veel handenarbeid, daardoor bedroegen de loonkosten 50% van de produktiekosten. De schoenmaker zat meestal op een lage stoel zonder leuning. Voor het maken van een paar schoenen had men als volle vakman een ganse dag nodig. De schoenmaker draagt een blauwe voorschoot met lederen borstlap om zich te beschermen tegen het uitschieten met het schoenmakersmes. De meest gebruikte gereedschappen hingen aan een rek. Zie ook de mooie collectie schoonleesten in de kast naast de schouw. Verder zien we een naaimachine en andere gereedschappen nodig bij het maken van schoenen.
Deze schoolklas is een voorbeeld uit de jaren 1920 met uitlopers tot de jaren vijftig. Schoolbanken met lei en griffel, die kwamen geleidelijkin onbruik na 1920. vooraan de lessenaar van de onderwijzer en het schoolbord. Tegen de zoldering zien we de lange zwarte kachelpijp. Rond de kachel plaatste men een ijzeren hekje om ongelukken te voorkomen. Aan de muur hangt een kruisbeeld en de foto's van Koning Albert I en Koningin Elisabeth. De schoolplaten waren zeer belangrijk voor het leren bekijken van die platen. Verder zien we nog de inhoudsmaten, gewichten en de meetkundige lichamen. Er staat ook n og een rekenraam. In de schoolbank zien we een porseleinen inktpot met pen. De onderwijzer draagt de kleren van de orde van de "Broeders van Liefde" die in heel wat scholen aanwezig waren.
De Vlaamse woonkamer, die in feite een combinatie is van woonkamer en keuken, geeft een beeld van het dagelijkse leefmillieu omstreeks 1900. Centraal zien we de Leuvense stoof die opkwam in de tweede helft van de 19de-eeuw. Links zien we een spinde. Op de vloer zien we een draagbare voetverwarmer, een kinderwieg, een kinderstoel en looprek met wieltjes om de kinderen te leren lopen. Een klossenwinder is vastgemaakt aan de tafel. Op deze tafel staat een glazen vliegenvanger en een petroleumlamp.
Geinspireerd door het Parijse voorbeeld stichtte men in Brugge eveneens een "Chat Noir". Op 14 oktober 1894 kwam men voor het eerst samen in het zaaltje van café Lion Belge in de Langestraat. Het werd al vlug een bloeiende vereniging met veel activiteiten waaronder, het organiseren van literaire voordrachten, van concerten en van kunsttentoonstellingen. Er was ook een leeskabinet en een spaarkas. Waar er in 1898, 43 leden waren, verminderden de acticiteiten na 1900 drastisch, wat het einde betekende. De sprekerston en de affiche van Theophiel Steinlen uit 1896 werden bewaard. De herberg is nog altijd in gebruik. Een cylinderpiano uit 1910 speelt een tiental oude melodietjes. In de voutekelder ziet men voorwerpen in verband met het brouwersvak.
Het uithangbord "De Huzaar" is een polychroom houten beeld, eind 18de-eeuw, van de tabakszaak Van J. Duvivier te Brugge. Deze tabakszaak was gelegen op de hoek van de Vlamingstraat en de Korenbloemstraat. De tabakswinkel werd in 1866 afgebroken samen met enige andere huizen om plaats te maken voor de Stadsschouwburg.
Op 27 augustus 1982 werd de nieuwe vleugel van het museum in gebruik genomen, (ondertussen is er weer een nieuw deel toegevoegd) met op de hoek van de Balstraat en de Rolweg de museumherberg de "Zwarte Kat". De heropening vond plaats op 29 april 1989. Voor de achterkant van het gebouw werd gekozen voor een vergroting door toevoeging van een galerij in glas. In de galerij leidt een trap naar de tentoonstellingruimte op het eerste verdiep.
In de Franse periode werd de Balstraat vertaald in rue de la Balle en die werd officieel aanvaard. De naam Balstraat komt van de naam Balc. In de archieven is er in 1298, 1398, 1427 en in 1543 sprake van Balcstraete. Balstraat komt in 1559 voor het eerst voor in de archieven. De huidige naam Balstraat is in feite een vervorming van de oorspronkelijke benaming Balcstraet.
Het Stedelijk Museum voor Volkskunde werd ingehuldigd op 29 juni 1973 en vond een passend onderkomen in de "Schoenmakersrente", de godshuizen van de schoenmakersknechten in de Balstraat. De inhuldiging werd bijgewoond door Achille Van Acker, minister van staat. Het gebouw daterend uit de 17de-eeuw, bestaat uit acht eenkamerwoningen, waarvan er twee zijn voorzien van puntgevels, terwijl de andere dakkapellen vertonen. Het is beschermd als monument.
