Dit zijn enkele toestellen om het klaargemaakte eten warm te houden tot ze op de sectie waren geleverd. Een toestel per sectie. Er waren zes dergelijke toestellen.
Later werden er éénpersoonskamerstjes gemaakt. Rechts zien we de wastafels voor de gedetineerden. Links van de zaal waren dezelfde kamertjes en wastafels aangebracht. Het waren zeer grote zalen, zie de lengte van de gang.
Wanneer men in een sectie kwam gebeurde alles in groep. Vooraan deze foto zien we de eetzaal, achteraan werd handwerk verricht. Alles was onder toezicht van een bewaakster en een zuster.
Wanneer men werd binnengebracht, werden ze opgesloten in een cel tot ze voor de raadkamer waren verschenen. Bij bevestiging van hun aanhouding mochten ze naar de gemeenschappelijke afdeling, sectie genaamd.
De refuge was vanaf 1918 een echt toevluchtsoord die men "Rijksweldadigheidsgesticht" noemde. In die tijd was het vooral bevolkt met bedelaars, landlopers, vrouwelijk mentaal gestoorden en vele andere minder bedeelden en verstotenen uit de maatschappij. Al die mensen waren toevertrouwd aan de zusters Sint-Vicentius a Paulo van Anzegem, die hen in de vele moeilijke momenten bijstonden.
Het gebouw met zijn hoge muren in de Zandstraat, richting expresweg. Men kan zich de vraag stellen : Wie bevolkt dit enorme gebouw ? Wat gebeurd daar eigenlijk ? Hoe brengt men daar de dagen door ?
In de Zandstraat te Sint-Andries, bevindt zich de vroegere "Refuge". Het prachtige gebouw in neo-gotische stijl, werd gebouwd onder leiding van architect L. Bouckaert, tussen 1902 en 1914. Het ganse terrein was twee ha. In 1934 kocht men nog 12 ha weide en akkergrond bij. Op de foto hebben we een algemeen zicht op de refuge. Het stuk akkergrond is nu ingenomen door de expressweg.
In de jaren '90 werd het nieuwe Burghotel gebouwd. Bij het graven stootte men op de funderingen van de St-Donaaskathedraal. Er werd actie gevoerd om ze te behouden en in openlucht te bewaren, maar dan zou het geplande hotel niet kunnen worden gebouwd. Er werd voor een tussenoplossing gekozen. Het hotel werd gebouwd, maar een gedeelte van de funderingen werden omgevormd tot kelders. Deze kelders werden geïntegreerd in de kel- derverdieping van het nieuwe hotel. De restanten van de kathedraal zijn te bezichtigen in het Burghotel.
Op de plek waar eens de St-Donaaskerk stond, liet het echtpaar Duthoit-Lingelet een ruime privéwoning bouwen. In 1930 was het neoclassicistische woonhuis al omgebouwd tot hotel Saint-Georges. In 1987 werd het hotel gesloopt.
Het paviljoen werd in 2002 ingeplant als een tijdelijke constructie. Het vertoont ondertussen tal van sporen en verval en de bouwvergunning ervan is sinds 6 oktober 2006 verlopen. Het stadsbestuur wil bovendien het Burgplein volledig kwalitatief heraanleggen in overleg met de Vlaamse Bouwmeester en vertrekkend van een internationale architectuurwedstrijd. Daarbij zou het element "tijdelijkheid" een belangrijke rol gaan spelen.
Zoals altijd zijn er voor- en tegenstanders in dit dossier. De voorlopige bescherming blijft van kracht. De rechtbank heeft op 16 mei 2007 beslist niet tegemoet te komen aan de vraag van het Brugse stadsbestuur om machtiging te verlenen voor ontmanteling van het paviljoen van Toyo Ito op de Burg.
