Eventjes leek de wereld stil te staan,
pijn droegen wij allen in ons hart.
Jij lag daar, wezenloos,en fel vermagerd in dat ziekenhuis bed.Jou ogen zochten je dierbaren, ze straalden zoveel liefde uit. Steeds vroeg je ons om naar huis te gaan .
Hoewel je al een tijdje bij een van je kinderen woonde,
omdat je hulp behoevend was,
stond je geest die verandering in je leven niet toe.
In je gedachten zat je nog steeds in je eigen huisje, dat gezellig en knus was.
Waar telkens wel een van de zeven kinderen,kwam kijken hoe het met je was.
Je genoot van die gesprekjes en het betuttelen zat je in het bloed. Daarom was het voor jou ook zo'n enorme klap,
toen opa elf jaar vroeger dan jij geroepen werd naar de heer.
Met hart en ziel heb je steeds zijn ziekte gedragen,
wist je hoe je op hem moest inspelen,
nooit heb ik je horen klagen,zelfs niet toen je zo bleek en wit was als een laken en jezelf in bed hoorde, geveld door de griep.Bleef je voor opa zorgen,hulp vragen deed je liever niet.
Door steeds voor je man en kinderen de rots in de branding te zijn, je cijferde steeds jezelf weg, bekommerd om andermans heil.
Miste je opa zozeer,na al dat zorgen kwam de leegte en stilte die als een last ervaren werd.
Je miste opa te zeer.
Wanneer uiteindelijk de sporen van de jaren hun tol eisten
en omringt door je kinderen, je lichaam het liet afweten en je gedachten,een verwarrend kluwen werd.
Besloten je kinderen voor je eigen bestwil ,dat het zo niet langer kon.
Angst voor wat er met jou kon gebeuren , er werd beslist om jou met de beste zorgen te omringen in de warmte van het gezin van een van je kinderen.
Toen je voor de eerste maal in 't ziekenhuis lag,
twee maand geleden,wisten wij dat we ons moesten voorbereiden op jou lange reis.
Hoe kan je hier mee omgaan ? Aanvaarden kon het geen een.Jou liefde te moeten missen,samen komen met alle kinderen,dat was voor jou als moeder het waardevolste hier op aard.
Je lichaam werd terug wat aangesterkt en je ogen twinkelde ondeugend van plezier dat je uit het ziekenhuis ontslagen werd.Je mocht terug mee met je dochter ,de warmte van een gezin.Steeds was er iemand rond  je heen.
Soms verrassend dat je nog steeds zo vol humor was,
want lachen deed je graag en hield van een kwinkslag.
Lang heeft het echter niet mogen duren, na twee weken moest je in allereil terug,
Je kon niet meer praten,maar jou lieve ogen spraken boekdelen, jouw ogen straalde alsnog voor ieder van ons liefde uit. Omringt door je kinderen, sliep je zachtjes in.
Lieve moeder, schoonmoeder,oma,
 Ik dank dat ik jou heb mogen kennen,
je gaf op een simpele manier mee, de waarden van eenvoudig leven. Leven met elkaar in plaats van naast elkaar.
Onvoorwaardelijk van iemand te houden,
Samen leute maken en plezier, er ook zijn bij eventueel verdriet. Iemand opvangen, moed inspreken.
 Evenals iemand te waarderen.
Al is de wonde nog zo vers.
Duizenden woorden kunnen onmogelijk zeggen,
welk een krachtige, liefdevolle,onbaatzuchtige vrouw
je was.
Al ben je niet meer in ons midden, je woont in ons hart !!!

vanwege je schoondochter      

09-09-2007 om 22:58 geschreven door Bruintje