Aartsengel is benaming van een aantal engelen die in de Koran,de Herbreeuwse en in de Christelijke bijbel een bijzondere rol spelen,afgezanten van God die de mensen de juiste richting moesten wijzen.De voornaamste is MICHAËL wordt vaak afgebeeld met een zwaard in zijn hand ,in de openbaringen is hij de leider van de goddelijke heirscharen (legertroepen) in de strijd met satan.
Best captures the spirit of this day is "The Wall" by Vietnam Veteran Tim Murphy who received the Silver Star in Vietnam.
"And Every name's a father or a husband or a son or a daughter or a brother or a cousin to someone or a name might be a classmate or a friend you may recall.There's nearly sixty thousand fallen names still waiting at The Wall"
On veterans day in 1982, the Vietnam veterans memorial was dedicated with the names of 58.132 dead or missing American man and women from the Vietnam war.
Boogschutter
09-09-2007
HELAAS OMA IS NIET MEER
Eventjes leek de wereld stil te staan, pijn droegen wij allen in ons hart. Jij lag daar, wezenloos,en fel vermagerd in dat ziekenhuis bed.Jou ogen zochten je dierbaren, ze straalden zoveel liefde uit. Steeds vroeg je ons om naar huis te gaan . Hoewel je al een tijdje bij een van je kinderen woonde, omdat je hulp behoevend was, stond je geest die verandering in je leven niet toe. In je gedachten zat je nog steeds in je eigen huisje, dat gezellig en knus was. Waar telkens wel een van de zeven kinderen,kwam kijken hoe het met je was. Je genoot van die gesprekjes en het betuttelen zat je in het bloed. Daarom was het voor jou ook zo'n enorme klap, toen opa elf jaar vroeger dan jij geroepen werd naar de heer. Met hart en ziel heb je steeds zijn ziekte gedragen, wist je hoe je op hem moest inspelen, nooit heb ik je horen klagen,zelfs niet toen je zo bleek en wit was als een laken en jezelf in bed hoorde, geveld door de griep.Bleef je voor opa zorgen,hulp vragen deed je liever niet. Door steeds voor je man en kinderen de rots in de branding te zijn, je cijferde steeds jezelf weg, bekommerd om andermans heil. Miste je opa zozeer,na al dat zorgen kwam de leegte en stilte die als een last ervaren werd. Je miste opa te zeer. Wanneer uiteindelijk de sporen van de jaren hun tol eisten en omringt door je kinderen, je lichaam het liet afweten en je gedachten,een verwarrend kluwen werd. Besloten je kinderen voor je eigen bestwil ,dat het zo niet langer kon. Angst voor wat er met jou kon gebeuren , er werd beslist om jou met de beste zorgen te omringen in de warmte van het gezin van een van je kinderen. Toen je voor de eerste maal in 't ziekenhuis lag, twee maand geleden,wisten wij dat we ons moesten voorbereiden op jou lange reis. Hoe kan je hier mee omgaan ? Aanvaarden kon het geen een.Jou liefde te moeten missen,samen komen met alle kinderen,dat was voor jou als moeder het waardevolste hier op aard. Je lichaam werd terug wat aangesterkt en je ogen twinkelde ondeugend van plezier dat je uit het ziekenhuis ontslagen werd.Je mocht terug mee met je dochter ,de warmte van een gezin.Steeds was er iemand rond je heen. Soms verrassend dat je nog steeds zo vol humor was, want lachen deed je graag en hield van een kwinkslag. Lang heeft het echter niet mogen duren, na twee weken moest je in allereil terug, Je kon niet meer praten,maar jou lieve ogen spraken boekdelen, jouw ogen straalde alsnog voor ieder van ons liefde uit. Omringt door je kinderen, sliep je zachtjes in. Lieve moeder, schoonmoeder,oma, Ik dank dat ik jou heb mogen kennen, je gaf op een simpele manier mee, de waarden van eenvoudig leven. Leven met elkaar in plaats van naast elkaar. Onvoorwaardelijk van iemand te houden, Samen leute maken en plezier, er ook zijn bij eventueel verdriet. Iemand opvangen, moed inspreken. Evenals iemand te waarderen. Al is de wonde nog zo vers. Duizenden woorden kunnen onmogelijk zeggen, welk een krachtige, liefdevolle,onbaatzuchtige vrouw je was. Al ben je niet meer in ons midden, je woont in ons hart !!!
Ik zie jou nog met je stuntelige pasjes, waggelend je evenwicht zoeken tussen vallen en stappen. Ik hoor nog je brabbel taaltje, kraaiend van de pret,je oogjes die onderzoekent alles in zich wilden opnemen, leergierig als je bent. Je leek net een acrobaat,elke dag opnieuw wist je me te verbazen met dingen die je voordien nog niet had gedaan. De eerste keer dat ik je warme kinderarmpjes rond mijn hals voelde en je lichaampje stevig tegen me aannestelde, ben ik nooit vergeten evenmin als je kusjes, die me verrukt deden laten staan. Jij kon mijn hart laten zweven vol van liefde voor jou, jouw lachend gezichtje maakte me tot koning zo rijk. Net of ik verscheurd werd zo voelde het aan wanneer ik wist dat je pijn had en ik je niet kon helen, jou niet uit je lijden verlossen kon.De zon scheen pas weer wanneer jij genezen was. Wanneer je ondeugend was geweest en je een standje kreeg van mij, had ik je in mijn hart allang vergeven. Wanneer ik in die onschudige oogjes keek van jou, die me berouwvol aankeken. Trots was ik wanneer jij me bondgenoot maakte van je geheimpjes , je je ziel bloot legde voor mij en jij me blindelings vertrouwde,ook wanneer ik merkte hoe vredelievend dat je bent bij je leeftijd genootjes kom je op voor de zwakkere, die gesart, geplaagt word en probeer je een brug te leggen dat iedereen, iedereens vriendje word al zal je dit steeds niet luken, jij laat de moed niet zakken en vecht op jouw manier voor gerechtigheid. Daarom en om zoveel meer dingen heb ik bewondering voor jou. Evelyn en Michaël zijn de magische woorden voor het bekomen van dit verhaal. Zij zijn de sleutel van verleden, heden, toekomst van mijn bestaan. Elke minuut wil ik van jullie genieten en wil de tijd vasthouden voor altijd. 't lijkt net of ik je gisteren nog liet zogen aan mijn borst, heden staan jullie op de drempel van volwassen zijn, de start van een nieuwe fase in jullie leven. Onverandert tot in de eeuwigheid onze onvoorwaardelijke liefde ,onze trots,ouders te mogen zijn van jullie !!!
Telkens weer een hart vol overgave, weer een trachten op verhouding beter te maken. Kunnen bouwen, je blindelings te vertrouwen.
Telkens weer je hart vol goede voornemens, weer een trachten om me te overhalen, smekent verzoek om datgene te behalen. Slechts jou mond, die de woorden spreken, doch je hart niet voed.
Telkens weer een gebroken hart, pijn te weten dat je mond iets anders zegt dan je geweten.Je ziel die kan rusten wanneer je net iemand wakker hebt geschud.
Het besef van loze kreten,die mij menig maal deerde en telkens weer tijd en meer tijd die nodig is om hetgeen erover is gebleven te helen.
Als ik mijn hand verhef,dan ervoer ik weer pijn,wanneer mijn woorden ontoereikend zijn en dit slechts de enige uitweg lijkt te zijn.
Steeds nog voel ik die onmenselijke drang ineenkrimpend bij harde woorden, beseffent dat er weldra rake klappen gingen komen.
In tweestrijd wanneer ik een korigerende tik wil geven en verdoemde beelden van weleer, die je niet vergeten kan en waarmee je leren leven zal.
Uitputtend is de strijd, die je geweten leverd, of je nu zelf niet bezig bent, waar je indertijd zelf het slachtoffer van was.
Die grenzen liggen zo dicht bij elkaar, dat je nauw moet speuren en best diep in je hart te rade gaat, want je daden zijn onomkeerbaar.
Veel liefde, geduld en begrip doet je hart ontdooien, laat de mens in zich ontplooien.
Weet dat houden van betekent, iemand nemen met zijn goede kanten en zijn gebreken.Het niet aan ons is om een mens zoals klei te kneden,die neemt de vorm aan die je wil.Een mens moet je nemen zoals die is.
Ik zit hier op men kamer en ik staar wat om me heen.Mijn hand zit vol met tranen, want ik voel me zo alleen. Dan dwalen mijn gedachten even terug naar vorig jaar, mijn vader en mijn moeder, waren toen nog bij elkaar. Nu zit ik vol met vragen, maar een antwoord krijg ik niet. Nu is het allemaal anders en dat doet me zulk verdriet. Wat er is gebleven is slechts herinnering, daarom kijk ik af en toe mijn fotoboek maar in.Kijk lieve mama, hier is een foto waar we allemaal op staan, we leken zo gelukkig samen. Toch is papa weg gegaan. Ik kan er niet aan wennen,vraag me af waar hij nu is.Waarom liet hij ons hier alleen en ging hij zomaar van ons heen. Hij had me even kunnen zeggen: "schat ik ga niet weg voor jou, jij blijft mijn meisje, maar weet dat ik niet meer van je moeder hou". Hij laat niets van zich horen doet of dat ik niet besta.Het is toch niet eerlijk ? Nou dat noemt zich mijn pa!
Mooi loop ik in't gelid,net een geoefend soldaat. Schouders recht, volle borst vooruit.
Links,rechts,links,rechts... aan't marcheren komt geen eind...
De loopgraaf ligt te lonken, nog enkel wachtend op het donker, zodat ik ongezien, de loopgraaf te binnen schiet.
Enkel aan de buitenkant, de vijand in't vizier. Rondom mij de makkers, of zijn we doodgewoon, allemaal arme stakkers ?
We hebben iets gemeen en dat houd ons op de been, vroeg of laat, zonder dat we in een "graf" staan, kijken we naar de overkant, om te ontdekken dat daar, net als hier enkel vrienden staan.
Mum, we have a special relationship, that hasn't happened overnight, it s come trough years of learning,sharing...growing... I know ther have been times in my life when I had trouble accepting the things you were trying to teach me... when I thought you were being too strict or old-fashioned... When I thought you did'not understand. But I've come to realise that you understand all along...that you were quiding me, not only with love, but with your experience of life... From the deepest part off my haert, I want to thank you for everything, you have done for me over the years and for the sacrifua you're made for me. I want you to know, that your friendship,("fights") and love mean so much to me. You're always been there when I've needed you.
Thank you, Mum and Dad!!! I love you!!! Evelyn xxx
Steen voor steen ben jij door ijverige handen opgebouwd. Menigeen heb jij bezweet tot vloeken gebracht. Weer en wind trotseerde je. Een heel leven speelde zich af achter jouw muren, onder jouw dak, veilig, beschermd tegen de buitenwereld. Het grootste deel van mijn leven heb ik met je doorgebracht. Herinneringen komen op me af, wanneer ik in 't voorbij gaan naar jou blik, 'k voel een gemis net of een rouwproces zicht in mij voltrekt, nu jij je in vreemde handen bevind, woning van mijn jeugd, ouderlijk huis.
Wanneer jij dromerig voor je uit zit te staren, bekruipt me een wrevelig gevoel, omdat ik je gedachten niet raden kan.
Wanneer je in de verte verdrietig blikt, sluipt angst rond mijn hart dat ik je niet gelukkig maken kan
Wanneer er harde woorden vallen krijg ik een wantrouwig beeld, van klanken, gevoelens die daarachter ligt.
Wanneer mijn hart kreunend van verlangen smacht om een liefdevol gebaar, jou stem die zegt "alles komt wel weer goed",twijfel en verlangen vecht om de eerste plaats.
Wanneer ik achteraf denk bij "nog een kans" en alles me weer tegen slaat, verracht mijn hart en ziel dat zich aan jou te buiten gaat.
Wanneer verstand weet wat het hart niet accepteren kan en je jezelf niet meer in zich terug vind, zich slechts in slaap vergetelheid vind, om zo vrede te hebben met je eigen "ik"
Wanneer de zon schijnt en je denkt dit is niet voor mij bestemd, weet er zijn zovelen die pas reden tot klagen vind.
Wanneer er ons nog een restje liefde, hoop en vergeving rest, wij samen zonder boze tongen,met respect voor elkaar,ons hart terug vergevingsgezind open zouden stellen, ons niet voor onbenullige dingen zouden ergeren aan elkaar
Wanneer wij zonder terughoudendheid alles konden vertellen tegen elkaar,je mijn gevoelens in hun waarde laat, samen oplossingen voor problemen te zoeken,hebben wij elkaar nog heel wat fijns te bieden.
Wanneer wij bij de minste gelegenheid niet als een oester dicht slaan, maar open durven spreken, elkaar de hand geven omdat het de moeite waard is om verder te gaan.
Wanneer wij ongedwongen dingen doen voor elkaar, jij zonder woorden mij verstaat,wij stilaan banden smeden die geen sterveling ooit verbreken kan,Ik jou na deze fase blindelings vertrouwen kan, dan zijn wij koning van elkaar, raak jij bij mij de gevoelige snaar, als we hieraan werken dag na dag, kunnen we samen de problemen van ons leven aan,vermits je beseft we hebben elkaar.
Wanneer al dit verlangen vereeuwigd is, weet ik jij bent moeder, vader, zuster, broeder, vrouw, man, kind, vriend en minaar(es) in één persoon gezeten.
Wanneer ik verliefd werd op jouw eigen ik beging ik de fout zoals zovelen,door jou te "laten" leven , doe dit, doet dat en ik toverde je om in een vreemde.
Wanneer dag na dag mensen met een masker voorlopen,omdat ze dat verwachten van elkaar en je in de spiegel in jezelf een vreemde ziet,berust niet in die kwaal en trek elkaars grimas af die je elkander ongemerkt hebt opgezet.
Wanneer we dan terug onzelf en elkaar herkennen is 't leven terug wonderbaar
Ik was in die diepe put gevallen, was daar helemaal alleen en riep om hulp, maar niemand hoorde mij, de put was te diep, zodat de mensen daarboven mij niet konden horen. Dus moest ik kiezen, sterven in die put of er op eigen kracht eruit te klimmen. Nu enige tijd later, heb ik mijn handen op de grond, zoek ik de kracht om mij op te trekken en met beide voeten ook op de grond te staan. Vraag mij af, of ik dan nog kracht genoeg heb, om die put achter mij dicht te leggen zodat ik er nooit meer inval.
Een woord wisseling in het gezin ,niet op dezelfde golflengte met je vriend.Een sikke neurige baas,een dag die tegen slaat. Een ongeval met je wagen,of niemand bij wie je terrecht kunt met je vragen.Een onverwerkt verdriet dat helaas niemand ziet. Je werk of vriendin verloren,of botte opmerkingen die je hart aan diggelen slaan.Je sukkelt met je gezondheid en rekeningen die de pan uitswingt.
Denk niet dat gebeurd alleen bij mij,en heus ik maak voor jou WEL tijd vrij,ik wil naar je luisteren en weet ,jij staat heus niet meer alleen. Gedeelte smart is halve pijn.Een last word minder zwaar door vele handen gedragen.
Een luisterend oor ,een ruggesteuntje, kan je zoveel moed terug geven, je zelfvertrouwen doet toenemen zodat je terug een doel hebt om te leven !!!
Ik ben Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bruintje.
Ik ben een vrouw en woon in Mol (België) en mijn beroep is verkoopster.
Ik ben geboren op 04/12/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen,lezen,ravotten met Wiskey en Pasja mijn 2 schatten (honden),evenals keuvelen met mijn kinderen en hun uitgebreide vrienden kring.
In een steeds meer eisen stellende maatschappij is het soms zo moeilijk door diverse factoren je "mannetje" te blijven staan.Maar vriendschap en een luisterend oor doen wonderen.Ik zie het elke dag ....
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Deze teksten zijn allen eigen werken,
hebben hun oorsprong gevonden
in hoe ik bepaalde zaken interpreteerde,
of hoe ik me inleefde,
van datgene wat me toevertrouwd werd,
door "iets" of "iemand"
Thank you mum,and dad
