Eerlijk gezegd weet ik het ook niet meer zo precies, hoogstwaarschijnlijk mijn plaats aan het zoeken in de maatschappij in het eerste studiejaar van de jongensschool na de dictatuur van de verschrikkelijke pinguins in de papschool.

Als je braaf was kreeg je van zuster Alena een beloning in de vorm van een uit karton gesneden wit hartje dat je lessenaar versierde. Wie al eens buiten de lijntjes kleurde moest zich tevreden stellen met een grijs exemplaar - het vagevuur - en wie het helemaal verkorven had kon bogen op een zwart gekleurd zieltje - want dat was de eigenlijke betekenis, al begreep ik daar toen de ballen van.

Toegegeven, ik ben er nooit in geslaagd een blank zieltje te veroveren (allicht nu ook nog niet) want je werd verondersteld trouw de zondagsmis bij te wonen, was dat niet het geval kreeg je de dag erna een preek dat je oren uren later er nog van tuitten. Hel en verdoemenis werd mijn deel omdat ik, geheel naar waarheid, op pinksterzondag vader mee moest helpen bij het erwten planten. Dat trauma ben ik in de latere jaren zonder al te veel problemen te boven gekomen.

Anyway, in april van dat jaar werd “Rock Around the Clock” op de wereld losgelaten en dat was het begin van een niet meer te stuiten vloedgolf die tot op de dag van vandaag nazindert.

Ene Elvis Presley dook bij Sam Phillips in Memphis de SUN-studio's in met Scotty Moore en Bill Black. Het resultaat was “That's Allright Mama” tot op heden beschouwd – zij het lichtelijk overdreven – als de geboortedag van de rock 'n roll. Let maar eens op de minimale bezetting sologitaar (Scotty), rhythm (Elvis zelve) en Bill Black's upright bass. Op deze track geen echo, overdubs of drums, het kraakt wel een beetje maar als historisch erfgoed onovertroffen.

Wie maalt er in vredesnaam om de Tsjaikowski's, Chopins of Beethovens als je dit gehoord hebt? Ik in ieder geval niet want na vijf minuten lig ik mij in het beste geval in de armen van Morpheus te wentelen zonder enige rancune.

31-01-2020 om 00:00 geschreven door MichelN