Oh dear, zover zijn we nu al aanbeland, het eerste jaar van de twenty twenties. Ik kan het ook niet helpen maar ik ben nu eenmaal een halve, driekwart of een hele anglofiel.

En dat terwijl ik nu bijna de hele tijd zit terug te grijpen naar dingen die intussen al meer dan een halfeeuwfeest achter de rug hebben.

If you don't like it, get lost or go elsewhere is mijn devies, sans rancune.

Terwijl het laatste kletsje St-Emilion grand cru van een goed jaar achter de kiezen (of in de gootsteen) verdwenen is vond ik in mijn platenkast tijdens de nieuwjaarsnacht – op tv was het hel en verdoemenis, tenzij je verzot bent op Duitse vedetten uit het Conny Froboess & Peter Kraus-tijdperk – nog een ploatjen van ene Jimmy Gilmer & The Fireballs terug.

Ha, heel toepasselijk Bottle of Wine en met aanstekelijke lyrics:

Singin' for nickels and dimes
Times getting rough I ain't got enough
To buy me a bottle of wine

Voor de flurken die denken dat ik nu een pleidooi voor alcoholmisbruik zit te houden: je moest eens weten hoever je ernaast zit. In dat geval heb ik er ook een hele sobere versie van Tom Paxton* (hu, who?) aan toegevoegd.

*Ik ga er niet van uit dat Tom hier op een grote fanschare kan rekenen, geef mij eens ongelijk!

Zo rond 2:25 "They claimed it was a Franch* folksong, I had to learn my own songs!" Weergaloos hoe hij de frogs voor schut zet.

* "French" uiteraard, maar dat zullen de meesten onder u toch wel begrepen hebben, mag ik hopen.

Tegelijkertijd ook nog eens een sneer aan een van de grootste paljassen uit de begindagen van de R&R: Norman Petty (Buddy Holly et al) die ontieglijk veel artiesten bedroog en geheel ten onrechte heelder zakken royalties in eigen zak stak.