06 dag 4 Montesquieu (Sérignac)   - St. Thècle (Moissac) 10 mei 2012

Oordopjes kunnen wonderen doen! Niets maar ook niets gehoord, ook al lopen allerhande hoevedieren en enkele honden op het erf. Wanneer we de dopjes uitnemen stellen we vast dat het zonder niet te doen zou zijn geweest met het raam open! We zouden nooit zolang en zo rustig, denken we toch, hebben geslapen.

Het ziet er naar uit dat we een prachtige dag krijgen, een wat wazige blauwe hemel, voorteken van een warme zonnige lentedag. Fris als een hoentje zijn we vliegensvlug klaar met ons toilet. Het ontbijt staat al gereed op het overdekte terras met zicht op de tuin.

Maryse, onze gastvrouw, komt verse koffie brengen en we kunnen aan tafel. Het wordt een “Petit dejeuner” zoals ze in Frankrijk gewoon zijn. Iets te karig voor ons….en …. met brood van enkele dagen geleden. Gelukkig krijgen we een overvloed aan vers fruit en is de koffie van prima kwaliteit. De gastvrouw moet duidelijk nog ervaring opdoen….Maar we vergeven het haar, ze is er zich helemaal niet van bewust en aanvaardt onze raadgevingen, met de glimlach.

Om 9h00 staan we vertrekkenklaar. Fier komt onze stoere gastheer afscheid nemen na zijn ochtendwandeling. Ons gastgezin, Maryse en Pierre, hebben duidelijk genoten van ons verblijf en willen absoluut een foto. De sympathieke gastvrouw blijft ons uitwuiven tot we bij het kanaal zijn.

Vlug zijn we bij de brug van Sérignac-sur-Garonne en kunnen we de getorste kerktoren bewonderen. Zouden we het dorp binnen rijden om ons te bevoorraden? We besluiten nog een 10-tal km door te fietsen tot Agen.

 Het is zalig, geen wind en al 20°C, straks moeten we nog zonnecrème gebruiken. Antoine zijn enthousiasme doet de snelheid stijgen, tot Hugo hem tot kalmte aanmaant, we zullen ons rustig houden, beloven we onze ouderdomsdeken.

De Garonne ligt plots heel dicht bij het kanaal en we zien al een tijdje de stad Agen. Zonder dat we het goed beseffen zijn we bij “Le Pont Canal d’Agen”. Deze kanaalbrug over de Garonne is de 2° grootste van Frankrijk. Het is echt een fameus bouwwerk van ongeveer 580m lengte en 9m breed met aan beide zijden een jaagpad. Wat een kanjer zeg….wel 10m boven de stroom. Er zijn 23 boogoverspanningen.

We hebben een prachtig panoramisch zicht over de hoofdstad van het departement Lot-et-Garonne. Het veel te druk verkeer ontneemt ons de moed om de stad binnen te fietsen. Laat ons maar gerust het kanaal volgen langs een groene wandelweg. We komen voorbij een plezierhaven en moeten over een brug. Oef…. we zijn uit de drukte en opnieuw op ons vertrouwd jaagpad.

Bij “écluse de St-Christophe” nr. 33 hebben we voor de eerste maal op onze tocht het geluk aperitieftime te kunnen houden. “La Poule à Vélo” doet ons zonder af te spreken halt houden en binnenstappen.

 De bazin verwacht zo vroeg (?)blijkbaar nog geen klanten. Toch hebben we direct ons lekker fris biertje te pakken. ’t Doet deugd en we genieten nog van een tweede drankje. Ondertussen kunnen we een vrij grote boot zien schutten in het toch wel zeer smalle sluisje. De schipper en zijn bemanning moeten elkaar voortdurend toeroepen, af en toe is er toch een doffe bonk als het schip tegen de houten fenders aanschuurt.

Het is 11h30 wanneer we het omgebouwd sluishuis verlaten. De twee dames hadden verwacht dat wij hier zouden blijven lunchen. Wanneer ik hen duidelijk maak dat we vandaag nog minstens 45 km verder moeten, begrijpen ze ons, blijkbaar is het hier zelfs een auberge.  

Bij de volgende sluis “écluse de Lenoble” moeten we naar de rechter oever en 2km verder opnieuw naar de andere kant.  We fietsen tussen de D813 en het kanaal en heel dicht bij de Garonne. De platanen zijn prachtig en vormen een scherm van schaduw en koelte.

In Laspeyres zien we in de verte twee grote koeltorens met enorme damppluimen. Dit moet de kerncentrale van Golfech zijn. De centrale kreeg de bijnaam “Marmite”  of kookpot gezien het erg storend zicht met torens van wel 180m hoog.

Valence d’Agen is het volgende dorp, we beslissen binnen te fietsen.Hopelijk vinden we wel iets om te lunchen. We zien een mooi gebouw, nieuwsgierig zoals we zijn, rijden we er naar toe….Het is een prachtige gerestaureerd slachthuis, ingericht als slaap en verblijf voor het kanaaltoerisme. Er is nochtans niemand te bespeuren, we kunnen er zomaar binnen en buiten lopen en gebruik maken van het sanitair.

Tegen de zomer zal het officieel in dienst worden genomen, kunnen we lezen. Om het dorp binnen te geraken moeten we op onze kleinste versnelling steil omhoog. Gelukkig is het slechts 150m tot we op de “Grand Place” komen. Oei veel is er hier niet te bespeuren, een rondje door de eerder verlaten straten brengt ons bij de kerk waar we enkele stoeltjes en tafeltjes vóór een deurportaal vinden. Het winkeltje is open en twee jonge dames maken onmiddellijk sandwiches klaar. Terwijl we onze frisdrankjes laten smaken worden we zelfs bediend. Hebben we geluk, nooit hadden we gedacht dat het hier zo kalm en doods zou kunnen zijn! We menen dat het hoofdzakelijk het tijdstip is waarom er helemaal niets te beleven valt. Wij zijn dus wel buiten het toeristische seizoen. ’t Zal binnen enkele weken wel heel anders zijn, veronderstellen we. Vóór we opnieuw afdalen naar het kanaal, zoeken we toch naar de “Lavoirs”. Het zijn oude, goed bewaarde, dorpswasplaatsen. De ronde vorm is wel heel sierlijk, de constructie is rank en goed bewaard.

Aan het kanaal zijn we blij dat we in de schaduw van mooie platanen op een geasfalteerd fietspad, rustig onze tocht kunnen verder zetten. Bij Malause rijden we tussen twee kanalen en iets verder is er een enorm brede Garonne. Feitelijk begrijpen we het niet. We houden een rustpauze. Ik wil zien hoe dat hier in de haak zit. De 2 kanalen zijn Canal du Garonne en Canal de Golfech en de brede stroom is de monding van de Tharn in de Garonne.

We zien regelmatig aanduidingen voor de St-Jacobsroute van Le Puy-en-Velay naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Pelgrims zijn er echter niet te bespeuren….. Nochtans Moissac is sinds de middeleeuwen een belangrijke etappe langs de bedevaartweg naar Santiago de Compostela. De Abdij van Saint­ Pierre is er het levendig bewijs van. Het portaal is wereldberoemd, de versieringen stellen het laatste oordeel voor. Dit portaal is zelfs gebruikt in de film "The name of the Rose" met Sean Connery.

Wanneer we de stad willen binnen rijden zijn we onze vriend Antoine uit het oog verloren. Neen dat is niet de eerste keer…..We weten dat we naar de hoofdkerk moeten fietsen, meestal vinden we daar ons maatje wel. Hij staat er ons breed lachend op te wachten! Antoine trakteert ons, zoals we eerder afgesproken zijn moest dit voorvallen, op een zonneterrasje om alles goed te maken….Een fris wit wijntje op jouw kosten maat, we laten het ons smaken!

We zijn gecharmeerd door alles wat er te zien is in dit stadje. Maar…. We moeten nog 15km verder de heuvels op, zo is ons toch beloofd. Gelukkig heb ik eerder met Mapsourse een geschikte fietsweg uitgedokterd naar ons verblijf voor vandaag.

We moeten het eerder drukke verkeer volgen om de stad uit te geraken. Mijn maatjes volgen mij nu op een lijntje en we fietsen mooi aan de rechterkant van de rijweg. Na 5km volgt een helling “Côte de St Julien” tussen de wijnvelden. Ai ai, een beklimming, dat zijn we niet meer gewoon. Na 4km zwoegen en zweten, moeten we op de top, iedereen laten bijkomen. Gelukkig kan ik Hugo geruststellen, er volgt nog slechts één bergje met een zwakkere helling op de D957. Eenmaal we het kerkje van St.Thècle zien moeten we rechts af en 500m verder zijn we ter bestemming. We worden uitbundig ontvangen door ons Vlaams gastgezin, Annette en Johan samen met hun twee herdershonden.

Het gastgezin komt onmiddellijk met koele drank, wat een ontvangst! Annette en Johan zijn allebei afkomstig uit het Leuvense en verbouwden de typisch Zuiderse woning tot een chambre en table d’hôtes op een domein van 7 hectare. We kunnen onze fietsen in een achter gelegen werkplaats stallen en onze ruime kamers in een naastliggend gebouw betrekken.

“Om 19h00 houden we “L’Apero” op het terras, krijgen we te horen van Annette. Dat moeten ze ons geen tweemaal zeggen natuurlijk……

Na onze douche en een wasje zijn we op het appel. Het gastgezin zit ons al op te wachten, Annette verzorgt de hapjes, terwijl Johan begint met de Ricard en daarna de koele wijn. Het wordt een lange aperitieftime met veel gebabbel en gelach…..We zijn erg verwonderd, het paar verstaat ongelofelijk goed ons West-Vlaams. Ze krijgen jaarlijks heel wat trouwe provinciegenoten in hun B&B, weten ze ons te vertellen.

Terwijl de wijn overvloedig vloeit en door iedereen, het gastengezin inbegrepen gesmaakt wordt, vertellen Annette en Johan hoe zij hier verzeild zijn en hoe het leven hier is. Johan was zelfstandig schoenmaker en kampte met enorme rugproblemen, vanuit zijn beroep. Deze kwaal noodzaakte hem om een ander beroep te zoeken. Op zeker ogenblik besloot het koppel alles in Vlaanderen op te geven en naar het zuiden te trekken en een B&B te runnen.

Nu zijn ze al meer dan 10 jaar hier, ze voelen zich echt thuis en wat meer is, Johan heeft geen rugklachten meer. De joviale man is een “handige Harry” en bezit op zijn domein een atelier waar een metaalbewerkingsbedrijf jaloers zou op zijn. Hij speelt metser, aannemer, mekanieker, lasser, smid, landbouwer, fruitteler en paardenfokker en nog veel meer. De dorpelingen komen geregeld zijn hulp vragen…..kortom een duiveltje doet al.   

De B&B is uitzonderlijk goed gelegen, op een heuvelrug met een prachtig uitzicht over het departement Tarn et Garonne. Overal zie je wijngaarden, fruitbomen bosjes en zonnebloemen. Er heerst een mild klimaat waardoor het zwembad veel bijval kent. Johan is ook paardenkweker en zelfs keurder! Hij bezit enkele haflingers met veulens.

Terwijl Annette ons avondmaal klaarmaakt, toont Johan fier zijn domein. We staan perplex. Wat onze gastheer allemaal presteert is fenomenaal. Zijn paarden zijn passie, maar ook de “ Citroën Méhari” is een juweeltje. Hij heeft het wagentje eigenhandig in zijn oorspronkelijke staat hersteld.

Lekker in het avondzonnetje, genieten we samen van Annette haar kookkunsten. Een volumineus eetfestijn met een uitgebreid voorgerecht, een hoofdgerecht met eend, nadien plaatselijke kazen en een dessert. Alles rijkelijk overgoten met aangepaste streekwijnen. We kunnen, het is dan allang donker, geen deftige zin meer uitbrengen. Gelukkig is onze slaapkamer slechts enkele meters verder. Als een steen vallen we in slaap……Dromen van deze overvloed zeker…… met de bijhorende geluiden…denkelijk!

Start :     Sérignac Montesquieu 9h00     

Aankomst:   St.Thècle 17h30    

Afstand :    73km

Weer:    zon +/- 25°C

Verblijf:

B&B La Débottée Belge 

La Molère – St.Thècle 82200 Montesquieu   bij Moissac

GPS L:01°05'00" O - B:44°11'28" N

Johan & Annette Dekeyzer

0033(0)6 76 53 20 994

www.ladebotteebelge.com

annette.dekeyzer@wanadoo.fr

04-12-2012 om 03:27 geschreven door Via de la Plata

05 dag 3 La Réole – Montesquieu (Sérignac)  9 mei 2012

Wanneer ik wakker word is het bijna 8h00. Pol heeft nog geen zin, elke minuut langer, is voor hem een zaligheid. Nochtans zal alles nu snel moeten gaan.  Wassen en scheren verlopen in record tempo. Gordijnen weg en het raam openen. Wat zalig die ochtendkoelte. Pol begint te beseffen dat Hugo en Antoine al een tijdje klaar zijn…Ik zie ze in de tuin al hun fietsen beladen.

Zoals afgesproken met de gastvrouw zitten we echter om 8h30 aan de ontbijttafel. We worden onmiddellijk door Jean-Michel bediend terwijl Fréderique verse wortel confituur aan het maken is.  De overvloed aan brood, beleg en zelf gemaakte confituren doet ons buikje zwellen. Het gastgezin is blijkbaar teleurgesteld met hun nieuwe president, ze kunnen er maar niet over zwijgen. Dat ze nu zullen geregeerd worden door François Hollande is helemaal niet hun keuze.  De president heeft geen enkele ervaring menen ze. Dank zij de slechte campagne van Sarkozy  is hij verkozen. De Fransen waren de show van hun vorige president beu, blijven ze beweren. Wanneer we naar nog meer uitleg vragen, gaan de schouders van de Binda’s omhoog er volgt een algemene stilte. De honden trekken zich van dit alles niets aan, ze komen regelmatig bedelen.  Jean-Michel zal nog veel en hard moeten optreden, de jonge Sint-Bernardus hond  wilt helemaal niet luisteren!

We zijn het niet gewoon om zolang aan het ontbijt te zitten. Het is ondertussen reeds 9h30.  Maar ja, ons Frans wordt steeds beter! Afrekenen en de fietsen klaar maken.  Een afscheidsfoto en daar gaan we dan voor dag drie!

We kunnen het niet laten, nadat we ons bevoorraad hebben met drank, willen we nog een rondje doen in het stadje. La Réole ziet er een middeleeuws oord uit met charmante smalle straatjes en fraaie vakwerkgevels. Ons gastgezin heeft ons opgedragen zeker het “Benedictijnen klooster” eens van dichtbij te bekijken. Het staat langs de oevers van de Garonne.  Zoals op vele plaatsen zijn de monniken ook hier verdreven ten tijde van de Franse revolutie. Nu zijn, in dit enorme gebouw, de gemeenteadministratie en de rechtbank  ondergebracht.

We moeten over een oude hangbrug naar de andere oever.  Op een plaat aan een van de pijlers kunnen we lezen dat de ontwerper een zekere Eifel is, ja die van de befaamde toren in Parijs. Hoewel dit kunstwerk meer dan honderd jaar oud is, straalt het nog steeds, zoals de meeste van zijn ontwerpen, rankheid en kracht uit. Ik blijf altijd bewondering koesteren voor zo’n bruggenbouwontwerp.

Eenmaal aan de andere kant blijven we de stroom in zijn winterbedding volgen. Het paadje zit geklemd tussen de Garonne links en een met beton versterkte dijk rechts. 3km verder komen we aan “Pont de Tartifume”. Vanaf nu volgen we Canal du Garonne.  We blijven de frisgroene struiken op de oever van de mooie Garonne soms dicht soms heel ver van ons zien. De stroom wringt zich in vele meanders met zelfs hier en daar eilandjes.

Wanneer we 10 km verder in Meilhan-sur-Garonne bij “l’ecluse de Gravières” over een brug naar de andere oever van het kanaal moeten, houden we noodgedwongen een rustpauze. Pol heeft zich duidelijk moeten haasten deze morgen…..zijn sanitaire stop bezorgt hem zelfs natte voeten wanneer hij tussen de struiken bijna in een beek dreigt te sukkelen.

Iedereen is in zijn nopjes. Het is warmer geworden en we volgen op de kanaaloever een uitstekend lopend fietspad. Om de beurt moeten we soms links soms rechts het “Canal” volgen. De oevers zijn overwoekerd door groene struiken, een zalig stukje natuur gevormd door een onnatuurlijk gegeven…..maar ja het kanaal ligt er al zolang! We hadden gedacht dat zolang langs een kanaal rijden vlug zou tegensteken. Niets is minder waar, hier is er elke kilometer iets te beleven. Een boot met uitbundig wuivende opvarenden, een sluis, een brug, sluiswachter gebouwtjes en allerlei watervogels.  Merkwaardig hoe ze hier de sluizen zelf moeten activeren, een eindje vóór de sluis hangt er een kabel boven het water met een soort kermisflos aan. Door hieraan te snokken doen de sluisdeuren automatisch hun werk. Toch vragen we ons af hoe zo’n zelfbediening afloopt wanneer er druk toeristisch bootverkeer is in de zomerperiode. Elke sluis heeft een nummer en een naam, na 30km zijn we aan sluis nr44 in “Mas d’Agenais”.

We zijn 50km ver, iedereen krijgt honger en vooral dorst.  Bij “port de Damazan” vinden we niets. Men verwijst ons om rechts omhoog het dorp binnen te fietsen. Na een taaie korte klim belanden we op een sublieme marktplaats. We staan verstomd. Rondom het plein staan mooie vakwerkpanden op zware houten kolommen.  De ruimte eronder vormt een beschaduwd terras.  Wij willen genieten van de zon en ploffen ons neer op een terrasje naast de stadswaterput.

Bediening op terras zijn ze hier blijkbaar niet gewoon…..het duurt en blijft duren. De patroon heeft het druk met een luidruchtige uitleg aan een paar tooghangers en een als kunstenares uitziende dame. De Ricard heeft hier blijkbaar al overvloedig gevloeid! “Mijn zoon zal jullie wel komen bedienen” roept hij mij toe vanuit zijn chaotische keuken. We bestellen een Ricard, koele witte wijn en een sandwich met vlees en groenten. De jonge garçon komt ons met veel haast bedienen.

 Ondertussen komen we op adem, rusten en kunnen de bewegingen in het dorp gadeslaan……Spijtig genoeg doen ze hier allemaal hun verplaatsingen per auto, deze laten ze ook zelfs nog draaien, ook al blijven ze minuten lang ergens binnen. Terwijl we eten, verlaat de “kunstmadam” met iets teveel lawaai, naar onze mening het café. Amusement is hier blijkbaar verzekerd in dit anders wel rustige dorp.

Na een rustpauze van anderhalf uur, bollen we wat loom naar beneden  en vervolgen onze weg langs het kanaal. Het wordt warmer en onze bidons zijn leeg. Het is nog maar 15h30 en volgens onze excellijst moeten we maar 15km meer verder……We nemen het wijs besluit bij het volgende dorp een terrasje te zoeken.

Bij sluis nr. 39 zijn we in Buzet-sur-Baïse. We rijden zonder veel hoop het verlaten dorp binnen. Wonder boven wonder, naast de kiosk op het dorpsplein is er een café met terras. We zijn de enige gasten en worden direct voorzien van een frisse pint.  De waardin heeft niets te doen en komt een babbeltje slaan, ze is curieus en wilt weten waar we vandaan komen. Momenteel is het rustig maar in juli en augustus wordt het dorp overladen door bootjestoeristen en fietsers beweert ze. We willen haar gerust geloven en bestellen nog een drankje.

Wanneer we terug aan het kanaal komen merken we dat “L’ecluse de Baïse” een dubbele sluis is, met een aftakking. Iets verder zien we een ander water en beseffen dat Baïse feitelijk een rivier is. Dan rijden we over het “Pont Canal de la Baïse”.  Wat een mooie constructie in wit zandsteen, 150m lang en 3 grote bogen. Toch fameus wat ze ooit allemaal verwezenlijkten.

Voortaan moeten we naast de kanaakdijk rijden. Links van ons kilometers lang niet anders dan boomgaarden.  Hugo herkent appel- peren- pruimen en abrikozen of perzikbomen…..Zelfs kiwiplantages vermoedt hij. Alles is overspannen met reusachtige netten op palen, tegen de vogels denken we.

De gps zegt plots dat we aangekomen zijn bij onze vooraf gereserveerde Chambres d’hôtes “Sauvin”. Er is echter niets anders te zien dan fruitbomen.  20m verder bemerkt Antoine echter een zeer klein pijltje. We moeten een paadje volgen en zien tussen de bomen een boerderij met een statig woonhuis ernaast. We zullen er zijn vermoed ik, want straat noch nummer kennen ze hier niet.

Noodgedwongen moeten we op de voordeur bonken. De gastvrouw komt, ietsjes verbouwereerd open doen. Wanneer ik uitleg, dat ik gereserveerd heb, geeft ze spontaan toe dat ze het helemaal vergeten was. Toch zijn we welkom en mogen onze fietsen bergen en krijgen onmiddellijk onze kamers ter beschikking. Maryse, onze gastvrouw is het duidelijk niet gewoon en verteld dat het voor haar allemaal nieuw is.

Ze verhuurt voor het eerst gastenkamers sinds haar dochters het huis uit zijn. We krijgen twee zeer ruime kamers met een groot sanitair gedeelte…..maar zonder toilet. De wc is gemeenschappelijk zowel voor de gasten als voor de eigenaars. De vrouw lijkt duidelijk wat uit haar lood geslagen en is wat wereldvreemd….Ze verteld dat haar dochters haar opgedragen hebben hun kamers te verhuren en deelt mij de prijzen mee. Als ik haar vertel dat wij gereserveerd en een voorafbetaling deden weet ze het helemaal niet meer…..Gelukkig kan ik haar de betalingsbewijzen tonen. Ze vraagt zelfs of wij ook de euro als munt gebruiken….Uiteindelijk wanneer de gastheer Pierre binnenkomt, begrijpen we maar al te best wie hier de baas is. Pierre een joviale wat brute man met een zeer zware lage stem legt uit dat hij “pied noir” is. Een in Algerije geboren Fransman. Hij is een gepensioneerd fruit- en bloemenkweker. Duidelijk iemand die van wanten weet….Alles wat nu niet meer in dienst is als stapelruimte is verhuurd als stoeterij. De fruitteelt is niet meer zo renderend beweert hij.  Zonder Europese subsidies kunnen we niet meer voldoende verdienen. Maar….ons gastgezin zal overduidelijk niets tekort hebben.  

We nemen een zalige douche en kunnen onze fietskledij wassen en drogen in de tuin. ’t Wordt hoog tijd om de omgeving eens te verkennen. Pierre raadt ons aan om ofwel in Agen of Sérignac te gaan eten…..5 minuten verder! Per auto natuurlijk….alles gebeurt hier altijd per auto uiteraard…... We vragen ons zelfs af of het gastgezin wel een fiets heeft en kan fietsen! Wij nemen in ieder geval onze tweewielers en rijden naar het dichtbij gelegen minidorp Sérignac. Op hoop van zegen in dit verlaten gat iets te vinden waar we aan eten en drinken geraken.

3km verder komen we aan een brug over het kanaal, een verroest plaatje doet ons rechts afslaan. Langs een platanendreef komen we in Sérignac. “’t Is hier zo dood als een luis”, zoals men in ’t Brugs zou zeggen. Vertaling voor de niet West-Vlamingen….”er is niemand te bespeuren”. Na wat rondjes belanden we bij het kerkje met zijn bizarre getorste toren.

Op het terras vóór de bistro zit een koppel te eten. Ah, we hebben prijs, allé zo denken we althans. “We zijn gesloten vandaag” roept de man ons haastig toe. Algemene teleurstelling…..de vrouw heeft onze teleurstelling in de gaten. Neem plaats en als jullie wat geduld hebben, zullen wij na ons avondmaal iets voor jullie koken!  Enkele minuten later komen er nog meer eters, blijkbaar bekenden uit het dorp. Zij nemen gewoon plaats. Zij worden onmiddellijk voorzien van een aperitief en wij krijgen eindelijk toch witte koele wijn van de bazin.

De patroon wilde jullie plagen…..beweert madam. We hebben echter niet veel keus zegt ze. We nemen dan maar wat ze willen klaarmaken en bestellen een 2° fles “Coeur de Gascogne”….wat smaakt dat zeg! Het lange wachten doet er ons nog enkele meer bestellen. Wat er ons allemaal voorgeschoteld wordt, is ons niet helemaal duidelijk, groentjes, vlees en deegwaren in ieder geval……We blijven nog lang en gezellig in het avondzonnetje, samen met de eigenaars napraten. Wanneer we af en toe over onze woorden beginnen te struikelen wordt het hoog tijd om onze bedjes te gaan opzoeken ….

Gelukkig hebben we licht op de fietsen en enkele minuten later zijn we terug in ons verblijf. Ai, ai waar zijn de oordopjes……Slaapwel.

Start :       La Réole 9h30    

Aankomst:   Sérignac Montesquieu 17h30    

Afstand :    67km

Weer:    zon +/- 22°C

Verblijf:

Chambre d’hôtes    Sauvin

47130     Montesquieu Sérignac

une ferme rénovée sur la voie verte entre Montesquieu et Sérignac

Maryse et Pierre Amizet

tel 05 53 95 21 56  gsm  06 42 22 82 33

pepinieresamizet@wanadoo.fr

30-11-2012 om 14:12 geschreven door Via de la Plata

04 dag 2 Bordeaux – La Réole  8 mei 2012

Ongelooflijk…… iedereen heeft prima geslapen…. Rond het station is er nochtans veel verkeer te horen.

Om 8h00 stappen we de eetzaal binnen. Continentaal ontbijt in buffetvorm, tegenwoordig is dat, gelukkig maar, in de meeste Franse hotels. “Petit dejeuner” zoals vroeger is voor fietsers absoluut  onvoldoende. Het is hier wel geen eetfestijn…..maar honger zullen we zeker de eerste uren niet krijgen.

De receptiejuffrouw is heel verwonderd wanneer we de sleutel van de berging komen ophalen. “Jullie gaan Bordeaux toch wel een bezoekje brengen” gebied ze ons bijna. Wij antwoorden bevestigend en dragen haar op, ons vóór haar hotel te fotograferen. Wat zij met veel plezier en de bijkomende elegantie komt doen.

Daar gaan we dan voor onze “Canal du Midi” avonturen.

Natuurlijk willen we de wijnhoofdstad bezoeken. Heel vlug komen we aan de Garonne en volgen de prachtige nieuw aangelegde wandel-en fietsboulevard langs de kades.

Bordeaux is niet enkel de hoofdstad van de wijn, het is ook een van de grootste Zuid- Franse havensteden. De wijngaarden liggen uiteraard rondom de stad. Zo herinneren we ons van toen we in 2005 naar Compostela reden. Een urenlange dagtrip op de glooiingen tussen de wijnvelden met hier en daar een grijze chateaugevel. Zo fietsten we door Entre-deux-Mers, Blayais en Libournais. Nooit vergeten we het bezoek aan het beroemde wijndorp Saint-Emilion. (voor het verslag Camino Kriebels 2005 zie linkerzijde van mijn blog)

De statige pakhuizen verwijzen naar de bloei-en kolonieperiode van de 18° eeuw. De uitvoer van wijn met schepen zal wel van op deze kaaien zijn gebeurd. We pedellen traag verder op het houten wandelpad en moeten oppassen voor de vele joggers. Pont de Pierre met zijn 17 bogen is zonder twijfel de allermooiste brug over de statige Garonne. Bij La Grosse Cloche en Porte Cailhau  wagen we ons, tussen het drukke verkeer en de trams, naar de andere kant van de brede boulevard.

Er zijn enkele winkeltjes in de steegjes bij “Basilique St-Michel” waar we ons kunnen bevoorraden met water. We rijden terug op de “Quai de la Monaie” langs “Eglise St-Crois”. Wanneer we opnieuw ter hoogte van het station komen moeten we over “Pont Saint-Jean” naar de rechter oever van de stroom.  Er is een fietspad en we vertrekken uit Bordeaux.

Het wordt heel wat rustiger. We kunnen zelfs naast elkaar rijden. Toch blijven we nog steeds langs de oever van de Garonne. We worden linksaf gestuurd richting Latresne.  Er staan bordjes “Piste cyclable Roger Lapébie”. Deze “Voie verte” kreeg de naam van de plaatselijke Tour de France winnaar 1937. Zoals op vele plaatsen is deze groene weg een oude spoorwegbedding. Dit fietspad gaat van Bordeaux naar Sauveterre-de-Guyenne , zo’n 50km verder.  Het is een fietspad met uitstekend lichtlopend asfalt.

Vanaf Latresne is het een fietsfestijn door groene landschappen. Een afwisseling van bossen, waterpartijen en wijnvelden. We vorderen goed. Het is uitstekend fietsweer met wolken en af en toe zon zo’n 16° à 18°C. Honger en vooral dorst doet ons Créon binnenrijden. Het is 13h00. Op “La Place de la Révolté” moeten we niet lang zoeken naar een eetgelegenheid……want er is er slechts eentje, gelukkig onder de arcades.

Het liefelijk dorpje Créon, ligt in het hart van Entre-deux-Mers tussen bossen en wijngaarden en slechts op 25km van Bordeaux. Een echte Franse oase van rust en eenvoud. In Creperie “Suc’sel” heerst er een ongedwongen gezelligheid.

De inwoners zullen zich zeker niet opjagen.

Na een poosje komt madam met ons een babbeltje slaan. We bestellen een fles koele witte wijn en een garnituur van vis met groeten. Wanneer we iets te lang moeten wachten, of zijn wij te vlugge drinkers, moeten we een 2° karaf laten aanrukken. Als dessert een pannenkoek met ijs en een koffie. Het heeft ons fantastisch gesmaakt.

We betalen een peulschil….in vergelijking met wat we in Vlaanderen gewoon zijn.

Na Créon rijden we door een 300m lange tunnel bij La Sauve. In Guillac, maar dat heb ik voor onze start bij de mapsourse van Garmin opgezocht, kruisen we de “Camino de Santiago”. We moeten even halt houden, het is voor elk van ons een mooi moment. Het is niet mogelijk ook maar iets te herkennen, wij vinden het spijtig dat er geen aanwijzingen staan!

We blijven  constant door en tussen de wijnvelden rijden, zover we ook maar kunnen zien. Na een poos  flink doorfietsen komen we aan het eind van dit mooie fietspad. We zijn na 65km in Sauveterre-de-Guyenne. Door een oude stadspoort komen we onmiddellijk op de marktplaats.

 Alles  staat hier in het teken van wijn.

Rondom la Grande Place staan er statige huizen met arcades op het gelijkvloers.

Hoog tijd om onze dorst te lessen. Volgens de omschrijving in onze gids, krijgen we heuvels tot onze overnachtingsplaats. We moeten nu absoluut wijn drinken. We weten dat dit ons moeilijkheden zou kunnen bezorgen, maar we bestellen enkele koele droge witte wijntjes om op adem te komen! 

Vanaf nu zullen we op de GPS moeten vertrouwen.  We rijden het stadje buiten via een andere stadspoort. Onmiddellijk krijgen we een flinke helling te verwerken.  Door weidse wijnvelden   komen we in St-Martin-de-Lerm. Een piepklein dorpje op de top van een heuvel. De afdaling is zalig met overzichtelijke bochten tot we over een snelstromende rivier “Dropt” moeten. 

Vóór we de volgende helling opklauteren komen we links voorbij een watermolen, “Moulin de Laubens”  We nemen de tijd om enkele foto’s van  deze bijzonder elegante constructie  te maken. Blijkbaar was het eerst een hennep en vlasmolen en dan een graanmolen. Veel later is de molen uitgerust met een elektriciteit-turbine. Momenteel is de molen buiten dienst en uitsluitend een historisch monument, leert ons de pancarte.

Er volgt een korte nijdige beklimming langs een kronkelend pad door de bosrijke natuur langs het “Chateau de Lavison” in St-Sève.  Wanneer we boven komen, rijden we een tijdje op het plateau. De lange flauwe afdaling doet ons in La Réole arriveren. Zonder probleem brengt de GPS ons bij de chambre d’hôtes “Les Galants”.

Het is precies 18h00, wanneer we ontvangen worden door de enthousiaste gastvrouw Fréderique en haar twee grote honden.  We krijgen 2 magnifieke kamers. Hugo en Antoine op de 1° verdieping met een ruim zonneterras, Pol en Bob op de 2° verdieping met een goed uitzicht over de stad. We doen een wasje en een plasje, de gewassen kledij kunnen we op het zonneterras laten uitwaaien.

Na een flinke avondwandeling door het drukke centrum, een matig avondmaal en iets teveel wijn kruipen we iets vroeger dan gewoonlijk in ons bed. De wijn maakt ons loom, we kunnen er maar deugd van hebben ! ! 

Oordopjes zoeken en…..Slaapwel.

Start :         Bordeaux 9h00

Aankomst:   La Réole 18h00    

Afstand :    83km

Weer:    Grijs en af en toe zon +/- 18°C

Verblijf:

Chambres d’hôtes  Les Galants

4 rue Bellot des Minière 33190 LA REOLE

Fréderique et Jean Michel BINDA

Tel: 05 56 71 32 41  Port: 06 70 54 83 82

www.les-galantes.com

frederique.binda@orange.fr

26-11-2012 om 10:46 geschreven door Via de la Plata

03 dag 1  Charleroi – Bordeaux 7 mei 2012

Hoe geraken we weer eens in Charleroi? We vinden  telkens wel een goede ziel, om ons naar de luchthaven te brengen..

De fietsen zijn goed ingepakt en staan in sneltempo op de aanhangwagen. Het is 14h00, we laten Hugo niet zenuwachtig worden, neen dat mogen we onze vriend niet aandoen…..vertrekken maar!

Er heerst steeds meer een grote drukte op de luchthaven van Charleroi, straks wordt het even erg als in Zaventem. We zijn te vroeg, toch aanvaarden ze onmiddellijk onze in dozen verpakte fietsen. De uitzonderlijke bagage wordt gewogen en gescand, in een handomdraai zijn we ingecheckt. Toch weet je nooit hoe ze zullen reageren bij Ryanair…..We hebben geluk deze keer, alles verloopt probleemloos.

Tijd voor ons eerste drankje, de bende is weer bij elkaar. Ons zoveelste avontuur kan beginnen. Het vliegtuig staat vlak bij het gebouw en al stappend is iedereen in de kortste tijd in het toestel. Stipt om 18h20 stijgen we op en om  20h00 zetten we voet op Franse bodem.

De bagageafhandeling  in Bordeaux verloopt vliegensvlug. Wat een verschil met onze Nationale vlieghaven zeg! Wanneer we buiten het gebouw onze fietsen klaarmaken, hebben we ook al vlug in de gaten langs waar we het centrum van Bordeaux kunnen bereiken.

GPS instellen en om 20h45 kunnen we vertrekken. Ik heb met Map Source een fietsvriendelijke weg uitgedokterd. Mooi op een rijtje volgen mijn maatjes. Zonder moeite arriveren we een uur later en 15km verder bij “Hotel du Faisan”. De receptiejuffrouw begroet ons met Franse charmes, ze weet onmiddellijk wie we zijn. Reservatie en betaling is gebeurd met de PC. De fietsen kunnen we bergen in een zijlokaal. 

We kunnen direct onze vier personen kamer betrekken. 

Vlug een douche nemen en een stukje eten is de boodschap. 

Ver moeten we niet, ons hotel ligt recht tegenover het station en eetgelegenheden zijn er hier genoeg. We stappen een typische Franse bistro “la Taverne”  naast het hotel binnen. We bestellen een Affligem, meteen weet “le garçon” dat wij Belgen zijn. We krijgen met veel zwier een uitstekend verzorgd  koel Abdijbiertje.  Laat het smaken vrienden.

Bij onze vis met salades zou het hier zonde zijn moesten we geen wijn drinken. We moeten Bordeaux, de wijnhoofdstad  toch eer aandoen, menen we.

Na ons etentje willen we nog een avondwandeling maken. Het groot stationsgebouw maakt ons nieuwsgierig. Het is 23h30 en er blijft volk haastig binnen en buiten stappen .  

Bordeaux Saint-Jean ziet er een gebouw uit van rond de jaren 1900. Het ligt op de strategische lijn van Lille-Parijs naar de grens met Spanje, Biarritz. De sporen zijn overkoepeld met een metalen dakstructuur ontworpen door de fameuze Gustave Eiffel. Ook de TGV komt hier toe. We staan in bewondering voor zo’n fameus en goed onderhouden gebouw.

Iets na middernacht worden we door de bewakers gevraagd het station te verlaten. Hoog tijd om onze kamer op te zoeken…..Ai met vier op één kamer! We zullen de oordopjes maar gebruiken zeker!

Aéroport Bordeaux – Bordeaux Gare de Saint-Jean    15km

Hotel du Faisan    Madame Audrey

Rue Charles Domercq  28    33800 Bordeaux

05 56 91 54 52

www.hoteldufaisan.fr

contact@hoteldufaisan.fr

23-11-2012 om 11:39 geschreven door Via de la Plata

02 De voorbereiding

 Op onze fietstocht van Brugge naar Eupen van 4 tot 7 augustus 2011, groeide het idee. Het was trouwens mijn eerste grote fietstocht na mijn ongeval in Siena. Hugo verfoeide verleden jaar de bergetappes, hij wilde liever vlakke ritten. Ons maatje Antoine kwam onmiddellijk met een oplossing. “Canal du Midi” wist hij ons te vertellen, is 100% vlak. Dit had hij opgevangen bij een bezoek aan het vakantie salon!

Bij onze terugkeer uit Eupen lag de bal in mijn kamp. Ik kon beginnen zoeken naar een reisweg met korte ritten en overnachtingsmogelijkheden.

Zoals bij onze vorige tochten, zullen we er een vakantie voor genieters van maken. Onze prioriteiten zullen ook deze keer zowel bij het sportieve als het culinaire liggen maar we houden eveneens van de natuur en wat cultuur ! 

Even op Google en je weet het wel….Onze Nederlandse fietsvrienden hebben een geschikte gids  “ Fietsen langs het Canal du Midi” van onze alom bekende Luc Oteman. De man die ons al zoveel mooie ritten deed maken in het verleden. Zoals “Fietsen in Portugal” en de “Zuid-Franse Gorges in de Provence” (zie voor de verslagen naar de linker kolom van mijn blog).

Dit is zeker voor ons de meest geschikte handleiding.

Ik heb dit boekje aangekocht en als leidraad gebruikt, samen met de gegevens van de leden “Wegwijzer Reisinfo” www.wegwijzer.be  Beenhouwerstraat 9 8000 Brugge.

Het grootste probleem bleek echter de datakeuze. In elke familie was er minstens één feest voor een van de kleinkinderen.

De reisweg krijgt stilaan vorm. Data worden definitief, nadat we samen met de dames, op Pol ’s uitgesteld verjaardagsfeest in november, onze agenda vergeleken. Enkel de dagen tussen maandag 7 mei en zaterdag 19 mei bleken nog mogelijk.

Dat je eigenaardige zaken bij Ryanair kunt tegenkomen wisten we. Het bleek onmogelijk 4 tickets te bestellen om in Bordeaux te geraken. De verrassing werd nog groter, toen ook uit de bus kwam dat het onmogelijk was om terug te keren vanuit Montpellier……….met vier tegelijk.

Het heeft alle schijn van oplichterij bij deze low budget maatschappij. Tickets bestellen 2 per 2 lukte wel maar dan telkens met een hogere prijs! Uiteindelijk kostte de reis heen en terug, fietsen inbegrepen 1080€ of 270€ pp. (Opgepast het fietsticket kost per vlucht telkens 50€pp)

Om verrassingen te vermijden moest er ook voor elke dagbestemming naar een overnachting worden gezocht. Deze opgave was tussen kerst en nieuwjaar al in kannen en kruiken.

Nog alles mooi in een excellijst gieten, van dorp naar dorp met afstanden en cumuls per dag. Ik maakte voor iedereen een routeboekje met teksten, trajectkaartjes en overnachtingadressen.

Enkele boeken uit de bibliotheek van “Wegwijzer” leerden mij meer over de geschiedenis van de streek. Algauw wist ik heel wat over de Katharen en hun tegenstellingen met de Katholieke kerk. Maar ook over “Pierre-Paul Riquet” de ontwerper van “Le Canal du Midi”.

Na enkele dagritten om het wintervetlaagje kwijt te geraken vertrokken we op maandag 16 april voor een weekje door Wallonië. Nog enkele weken resten ons om thuis en in de tuin alles op punt te zetten. Het verlangen om te starten is verrassend groot bij de bendeleden.

De hoofdrolspelers van de bende zijn ook nu, zoals vorige jaren:

Hugo, Bob, Antoine en Pol.

20-11-2012 om 17:43 geschreven door Via de la Plata

Canal du Midi

Fietstocht 2012

Met de “Bende van Bob”

Dagboek van een fietstocht

van 07/05 tot 19/05/2012

%% 

19-11-2012 om 18:28 geschreven door Via de la Plata