Normaal zouden de kleuren het beeld bepalen, maar dit keer koos ik bewust voor zwart-wit. Zonder kleur komt de structuur van de bloemetjes sterker naar voren: de fijne lijntjes van de meeldraden, de zachte overgang van licht naar schaduw, het contrast met de tak. De achtergrond is bewust onscherp gehouden, zodat alle aandacht naar de bloesem gaat. Het is een simpel beeld, maar juist daardoor spreekt het voor mij. Gewoon een moment in de natuur.
Soms zijn het niet de bloemen die recht in het zonlicht staan die de meeste aandacht verdienen. Geen klassieke schoonheid, niet perfect uitgelicht of fier rechtop, geen volledige bloem, geen strakke compositie, maar een fragment. Ik hou ervan hoe het zachte bokeh in de achtergrond deze scène bijna dromerig maakt. Soms moet je bukken, zoeken, of gewoon even stilstaan.
De narcissen staan nog net in hun volle glorie. Ik kon het niet laten om dit moment vast te leggen, nu ze nog hun laatste frisheid tonen. Dat contrast, tussen het frisse geel en het verweerde bruin maakt het voor mij bijzonder. Even straalt de lente nog in al haar eenvoud.
Binnenkort maakt deze vrolijke bende plaats voor andere bloemen, andere kleuren. Maar dit beeld hou ik nog even vast.
Tussen de kronkelende paadjes van het provinciaal domein Het Leen in Eeklo, ontdek je zomaar een piepklein huisje... gebouwd van boomschors en kabouterdromen. Misschien woont er wel een wijze kabouter, een bosfee of een nieuwsgierige eekhoorn? Wie weet wat voor verhalen zich hier afspelen zodra de mensen weg zijn... 🍄🏡
Ik weet niet precies waarom, maar ik blijf vaak hangen bij de kleine dingen. Dit stukje mos bijvoorbeeld — niks spectaculairs op het eerste gezicht. Maar toen ik er met mijn camera dicht op ging, zag ik hoe fijn en fragiel het eigenlijk is.
Ik had mijn macrolens gewoon mee op een wandeling, zonder een groot plan. Maar net dat onverwachte maakt het zo leuk. Je kijkt anders naar de wereld als je weet dat je elk moment iets kleins kan tegenkomen dat toch de moeite is om vast te leggen.
Wat me aanspreekt aan dit soort foto's is de rust. Geen drukte, geen afleiding — gewoon even inzoomen en alles rondom vergeten. Voor mij is dat echt een manier om te vertragen. Even stilstaan, letterlijk en figuurlijk.
Tijdens een wandeling viel mijn oog op de perfecte weerspiegeling van deze bomen in het water. Ik besloot de wereld ondersteboven vast te leggen — en daarna weer ‘recht’ te zetten door de foto 180 graden te draaien. De lucht kwam terug bovenaan, maar toch klopt er iets niet helemaal... Die lichte verwarring, dat moment waarop je twijfelt wat je nu precies ziet, vind ik intrigerend. Het is alsof je even in een andere werkelijkheid stapt, waar alles bekend lijkt maar toch net anders is. Dat gevoel wilde ik vangen in dit beeld.
Tussen de algen en het stilstaande water stond dit kleine bloempje rechtop. Het viel bijna niet op, maar toch trok het mijn aandacht. Door de zachte onscherpte rondom komt het bloempje nog meer naar voren. Alles eromheen vervaagt, maar dit ene kleine bloempje staat scherp in beeld. Wat in eerste instantie slechts drab leek, bleek bij nader inzoomen een wereld op zich.
Een herinnering dat er overal schoonheid zit — als je maar goed kijkt.
Voor deze opname ben ik letterlijk de grond opgegaan, de madeliefjes stonden mooi in het tegenlicht van de namiddagzon, wat hielp om een dromerige sfeer te creëren. De foto is gemaakt met een groot diafragma om een zeer geringe scherptediepte te bekomen. Hierdoor vervaagt zowel de voor- als achtergrond mooi tot een kleurrijke waas, waardoor het onderwerp als vanzelf naar voren komt. Door gebruik te maken van natuurlijk aanwezige bladeren en grassprieten vlak voor de lens, kreeg het beeld extra zachtheid en gelaagdheid. Geen filters, enkel licht en lenswerking en het plastiekzakje ;-) Nikon | 90mm macro | f/2.8 | 1/320s | ISO 100
Soms hoef ik niet ver te gaan om iets moois te zien. Tijdens een wandeling in de lentezon viel mijn oog op dit ene takje. Soms heb je van die dagen waarop alles even stilvalt. Geen grootse landschappen, geen spectaculaire luchten — gewoon een takje, een paar bloesems.
De eerste tekenen van het voorjaar bieden altijd een dankbaar onderwerp voor macrofotografie. Deze bloeiende aalbes trok mijn aandacht door haar subtiele kleuren en de structuur van de bloemtrosjes. De combinatie van knoppen en net geopende bloempjes bood een mooie kans om te spelen met scherptediepte en lichtval. Ik koos bewust voor een groot diafragma om de achtergrond zo zacht mogelijk te houden. Technisch gezien is dit een beeld dat draait om subtiliteit: kleur, licht en scherpte op het juiste punt, zonder overdaad. Precies dat maakt macrofotografie voor mij zo boeiend – de uitdaging zit vaak in het weglaten.
Ik merk dat mijn tuin steeds meer een toevluchtsoord wordt voor vogels. Een voedertafel hier, een paar inheemse struiken daar, en plots zie ik steeds meer soorten langskomen. De groenlingen zijn een van mijn favoriete bezoekers, misschien juist omdat ze niet elke dag verschijnen. Als ze er wél zijn, voelt het als een klein cadeautje.
De eerste tekenen van de lente zijn altijd bijzonder, maar soms komt er een extra vleugje magie bij kijken. Deze narcis, gevangen in een zachte waas, lijkt haast uit een droom te komen. De intense gele kleur doorbreekt de mistige gloed op de voorgrond, waardoor de bloem als een lichtpunt verschijnt. Soms is het niet de helderheid die een foto kracht geeft, maar juist de subtiliteit van wat vervaagd is.
Bij deze opname wilde ik een zachte, dromerige sfeer creëren zonder nabewerking. De truc? Een simpel broodzakje! Door het plastic voorzichtig voor de lens te houden, kreeg ik een diffuus effect in de voorgrond, waardoor het licht zich zacht verspreidt en de roos als middelpunt extra opvalt.
Naast dit creatieve hulpmiddel heb ik een groot diafragma (f/2.8) gebruikt om de achtergrond mooi te vervagen. Het tegenlicht door de bladeren zorgt voor een natuurlijke gloed, terwijl het broodzakje de harde contrasten tempert en een schilderachtig effect geeft.
Na een maand op pad te zijn geweest met straatfotografie, was het fijn om weer de natuur in te trekken—dit keer gewoon in de tuin. Daar trof ik dit roodborstje aan, balancerend tussen de takken. De zachte achtergrond laat het vogeltje mooi uitkomen.
Deze charmante bloemenwinkel brengt kleur en leven in de smalle steegjes. Tussen de historische gevels bloeien lentegevoelens op in een speelse mix van bloemen, planten en decoratieve accenten.
De stad biedt voortdurend nieuwe scènes aan wie tijd neemt om te kijken. Hier, aan het Huis van Alijn, botsen realiteit en kunst op een speelse manier. De geschilderde figuren op de deuren lijken bijna deel uit te maken van het straatbeeld—de slapende man herstelt, terwijl de wandelaar met rugzak energiek voorbijsnelt.
Een vrouw lijkt haar kind uit te leggen hoe het zich moet wassen, net naast een geschilderde figuur die zich wast met verse melk.
Terwijl ik door de stad wandelde, trok deze scène meteen mijn aandacht. Een steiger tegen een statig herenhuis, een groot reclamebanner voor dak- en gevelrenovaties – en daarbovenop, alsof het zo bedoeld was, echte arbeiders die haast naadloos overgaan in de getekende figuren op het doek. Alsof de arbeiders van het doek naar de realiteit zijn gestapt, of omgekeerd.
Soms vangt een foto precies het gevoel van een moment. Ik wandelde hier en werd getroffen door de reflecties, een bijna perfecte spiegeling van de gevels in de Leie. Mijn blik bleef hangen bij de man die me tegemoet kwam. Zijn ontspannen tred, de boodschappentas losjes in de hand, een pet schuin op zijn hoofd. Een alledaags tafereel, en toch had het iets bijzonders.
Elke keer als ik door het Patershol wandel, voelt het alsof ik een stukje verleden betreed. De smalle steegjes, de kasseien, de warme baksteengevels, alles ademt geschiedenis. In deze foto werd ik vooral getroffen door het samenspel van licht en schaduw. De late zon verlicht zachtjes de gevels, terwijl de steeg in de schaduw gehuld blijft, waardoor een bijna mysterieuze sfeer ontstaat.
Soms is straatfotografie niet alleen het vastleggen van een plek, maar ook van een gevoel. Dit was zo’n moment.
De Graslei in Gent. Een plek waar het verleden in de gevels en het heden weerklinkt in het geroezemoes van de stad. In deze foto een moment van rust in de drukte, drie silhoueten op de voorgrond, diep in hun eigen wereld terwijl de stad achter hen voortleeft. Straatfotografie draait om het vangen van het alledaagse. Geen grote gebeurtenissen, geen samengestelde poses, enkel een flard van het leven zoals het zich ontvouwt. Een moment, onbewaakt en echt.
In deze sfeervolle straat in Gent botsen twee werelden op elkaar: een muur vol kleurrijke kinderlijk naïeve tekeningen. Het spel van licht en schaduw versterkte de dynamiek tussen speelsheid en melancholie. De felblauwe poort op de achtergrond lijkt bijna een doorgang naar een andere tijd. Een beeld dat niet alleen een plek, maar ook een verhaal vastlegt.
De wereld verandert, en zij veranderen mee. Twee heren, misschien wel gewend aan een tijd van handgeschreven brieven en telefoons met draaischijf, nu verdiept in de kleine schermen die hun aandacht opeisen. Vroeger klaagden ze over jongeren die altijd met hun telefoon bezig waren. Ach ja, tijden veranderen... en zij scrollen vrolijk mee.
In het hart van Gent, op een zonnige dag, vult muziek de straat. Een straatmuzikant achter zijn keyboard speelt vol overgave, en zijn melodieën lijken de sfeer van het plein te kleuren. Voorbijgangers verplaatsen hun pas, glimlachen, en blijven zelfs zelfs staan om te luisteren.
Voor een groep stadsbezoekers ontvouwt zich een tijdloos tafereel. De bezoekers lijken fysiek verdiept in de details van de gevel, anderen luisteren maar dwalen met hun gedachten af. Door het weglaten van kleur verschuift de focus naar licht, schaduw en textuur. Zwart-wit haalt de essentie van de scène naar boven: de vormen, de compositie, de interactie tussen mens en architectuur.
In de zachte herfstzon in Gent nestelt een man zich op een felrood stoeltje voor de etalage van 'Louise & Madeleine'. Zijn blik op zijn telefoon, de wereld rondom hem lijkt even stil te staan. Het zonlicht strijkt over de historische gevels en glas-in-loodramen, terwijl de warme kleuren van de winkel de nostalgische charme van het Patershol benadrukken.
In een rustige straat in Gent speelt het leven zich af op het trottoir. Een vrouw en een kind zitten samen aan een klein tafeltje, terwijl een oudere vrouw rustig toekijkt. De stoep is een woonkamer geworden. Het licht speelt met de vormen en structuren. Een tafereel dat laat zien hoe de stad niet alleen een plek is om te wonen, maar ook om te leven.
In de schaduw van historische gevels speelt het leven zich af in de kleine straatjes van het Patershol, Gent. De overgang van schaduw naar licht geeft de scène een filmisch karakter, waarin elke voorbijganger een rol speelt in een momentopname van het stadsleven. Straatfotografie draait hier om het vastleggen van deze spontane harmonie tussen mens en omgeving – de kleine verhalen die zich afspelen zonder dat iemand het doorheeft.
Ik ben Martin
Ik ben een man en woon in Lievegem (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, sport.
Ik pin mij niet vast in één genre fotografie, ik noem mijzelf een universeel hobby fotograaf maar mijn voorkeur gaat toch naar natuur en straatfotografie.
Ik ben Martin