Dit wandelpad in de Bourgoyen trok mijn aandacht door de lijn van het pad en de manier waarop de bomen eroverheen buigen. Het kronkelende spoor leidt je vanzelf het beeld in, terwijl het zachte licht en de gedempte kleuren zorgen voor een rustige sfeer. De mosgroene tinten en kale takken geven de foto een natuurlijk karakter.
Kale silhouetten tekenen zich af tegen de winterlucht. De grafische lijnen van dode bomen contrasteren met de zachte tinten van het landschap. In het voorjaar veranderen deze bomen in een levendig decor, wanneer een aalscholverkolonie hier haar intrek neemt.
Een elegante witte reiger in de Bourgoyen. Er was ook een blauwe reiger in de buurt, maar het geduld van een echte vogelaar heb ik niet om te wachten tot ze samen in beeld zouden komen. Al bij al was ik al meer dan tevreden om deze prachtige verschijning te kunnen vastleggen.
Deze keer geen grote plas als decor, maar open grasland en een grijze lucht. Het licht bleef vlak en weinig dankbaar. De vogels tekenden zich scherp af tegen de lucht en brachten toch beweging en leven in een sobere scène. Ook zonder reflecties of mist probeerde ik het moment te lezen en vast te leggen zoals het was: stil, koel en ongepolijst. Soms is het net dat wat een ochtend eerlijk maakt.
Maandagochtend in de Bourgoyen moest ik even wachten op het goeie moment. De reiger stond al perfect, maar verscholen tussen riet en tinten werd hij bijna één met zijn omgeving. Geen spectaculaire actie, geen vlucht — alleen stilte. De Bourgoyen dwingt me telkens weer om te vertragen, te kijken, en vooral te blijven staan.
Na de opname van gisteren in moeilijke omstandigheden wat het licht betreft, vulde de lucht zich met een grote zwerm. Donkere silhouetten tegen een egaal grijze hemel, rustig maar krachtig. Geen zon, geen kleur, maar wel pure natuur en beweging — soms is dat meer dan genoeg.
Volgens de weermannen werd er maandag de hele dag zon voorspeld. Vol goede moed en met veel goesting reed ik daarom in de vroege ochtend richting de Bourgoyen. Mist verwachtte ik niet — daarvoor stond er al te veel wind — maar een prachtig gekleurde zonsopgang, daar hoopte ik wel op. U raadt het al: het werd bewolkt en grijs… en dat bleef het de hele dag zo. Omdat ik er toch was, probeerde ik er het beste van te maken. Aan de grote plas vlogen voortdurend vogels op, wat op zich ook mooie momenten opleverde. De omstandigheden waren echter verre van ideaal en ik moest flink goochelen met de belichting. De eerste foto’s nam ik rond 7.30 uur, toen het eigenlijk nog behoorlijk donker was. Om de opvliegende vogels toch enigszins scherp vast te leggen, werkte ik met ISO 10.000, 1/360s en f/5.6 op mijn Nikon D7500. Gelukkig valt de ruis, mits wat ruisreductie, nog redelijk mee en blijft het resultaat toonbaar.
Uiteindelijk hield ik van de 250 gemaakte foto’s een vijftiental beelden over die de moeite waard waren voor mijn blog. Soms vraagt fotografie gewoon wat doorzettingsvermogen — zelfs onder een grijze hemel.
Wanneer de avond Lievegem omarmt en het blauwe uurtje zijn intrede doet. Twee bomen, stil en verbonden, tekenen zich af tegen de schemering — een landelijk moment waarin niets hoeft, en alles klopt.
In het blauw uurtje komt het landschap tot rust. De laatste gloed van de zon weerspiegelt in een stilgevallen plas, terwijl bomen als stille silhouetten in de verte standhouden. Het landelijke Lievegem ademt een eenvoudige, tijdloze schoonheid—een moment waarop licht, lucht en aarde in stilte samenvallen.
In het grijs van een stille lucht verzamelen spreeuwen zich in de takken van een kale boom. Hun donkere silhouetten steken rustig af tegen de zachte grijstinten van de lucht.
Lang heb ik hier geen spreeuwenzwermen meer gezien, maar de voorbije avonden lijken ze terug van weggeweest. Bij schemering zie ik ze zich opnieuw verzamelen op de elektriciteitsdraden langs open stukken weg. Toen ik aanreed zaten er zeker een honderdtal, maar zodra ik iets verder stopte om een foto te nemen, vlogen de meeste op zodra ze me opmerkten. Toch slaagde ik erin een paar minder schuwe exemplaren vast te leggen. Een paar stops overbelicht om geen silhouetten te krijgen, en zo was het beeld compleet.
Dit is de laatste foto van mijn bezoek aan de kreken. Het was een nevelige dag, maar verrassend genoeg leverde dat een heel vruchtbare fotosessie op met voortdurend veranderend licht. Bij het maken van deze opname was de mist bijna opgelost, waardoor het landschap een zachte, dromerige sfeer kreeg.
Ik heb de kreken al vaak bezocht, maar telkens tonen ze zich anders. Hopelijk kan ik ze ooit eens bewonderen onder een wit sneeuwtapijt—dat moet magisch zijn.
Foto genomen aan de Sint Pietersdijk op een nevelige dag. Ondanks de nevel brak het zachte licht toch door de wolken heen, waardoor het landschap een verrassend warme gloed kreeg. De weerspiegeling op het water en de silhouetten van de bomen versterken de rustige, bijna mysterieuze sfeer van het moment.
Een nevelige namiddag aan de Vrouwkenshoekkreek in Sint-Laureins. Het zwakke winterzonnetje prikt door het wolkendek en laat een zachte gloed over het stille water glijden, terwijl de silhouetten van de bomen aan de horizon langzaam vervagen in de mist. Een sfeervolle foto die opnieuw bewijst dat elk weertype kansen biedt voor mooie fotografie—zelfs een nevelige namiddag met een zwak zonnetje kan het landschap in pure magie hullen.
Tijdens mijn passage door het krekengebied maakte ik deze foto van het rustige weidelandschap. Verspreid over het veld grazen schapen, en in de achtergrond is de kerk van Sint-Margriete duidelijk te zien tussen de bomen en de huizen. Het zachte licht en de lichte nevel geven het geheel een rustige, bijna stilgevallen sfeer die typisch is voor deze streek.
Tijdens mijn bezoek aan het krekengebied maakte ik deze foto aan de Hollanderskreek. Het was een mistige, wat sombere dag, maar dankzij de juiste witbalans kwam er toch subtiel kleur in het beeld. De warme tinten zijn puur natuur — dit is geen sepia-bewerking — en precies die sfeer trok me aan.
Namiddagopname aan de Hollanderskreek, met diffuus nevellicht dat zachte contrasten en pasteltonen geeft. De telelens comprimeert het landschap, terwijl palen en draden een grafisch element vormen. De subtiele weerspiegeling in het rustige water versterkt de verticale lijnen in het beeld.
Tijdens mijn tocht door het Krekengebied kwam ik aan het Hollandersgat in Sint-Laureins. Het was een nevelige dag, waardoor het licht diffuus en zacht werd. Dat zorgde voor een rustige sfeer en weinig contrast, wat de kleuren van het riet mooi tot hun recht liet komen. De smalle doorgang tussen het riet leidde het oog naar de kreek, waar een kleine boot met een blauw zeil lag. De mist maakte de achtergrond zachter en liet de bomen en het water in elkaar overlopen. Het geheel gaf een typisch beeld van het gebied: stil, natuurlijk en een beetje verborgen. Een plek waar de combinatie van water, riet en nevel meteen duidelijk maakt waarom dit landschap zo fotogeniek is.
Sint-Pietersdijk is een nieuwe plek met fotografische mogelijkheden die ik ontdekt heb na vele bezoeken aan de Kreken. Deze kreken zijn een uitloper van het Zwin, net over de Nederlandse grens in Sint-Kruis. Deze foto heb ik omgezet naar zwart-wit, waardoor de lucht nog dramatischer wordt en de bomen bijna lijken alsof ze met Chinese inkt zijn getekend.
Tijdens mijn bezoek aan de kreken rond de Sint Pietersdijk in Sint Kruis liep ik deze serene scène tegen het lijf. Het was een nevlige dag, waardoor alles stiller leek dan anders. Op de omgevallen tak midden in het meer zat één vogel, onverstoorbaar, alsof hij net zo genoot van de rust als ik. Het was zo’n moment waarop je even blijft staan, ademhaalt, en beseft hoe mooi een dag vol nevel kan zijn.
Aan de Sint Pietersdijk in het Nederlandse Sint Kruis bezocht ik opnieuw de kreken die verbonden zijn met het Zwin. Het was een grijze, mistige dag, maar juist dat zachte licht en de serene stilte geven dit landschap zijn bijzondere charme. Voor een natuurliefhebber bestaat slecht weer niet – elke sfeer onthult haar eigen schoonheid.
De avond zakt neer over de Blankenbergse kust. Tijdens het blauw uurtje kleurt de hemel van koel blauw naar warm goud, precies waar de laatste zonnestralen de pier raken. Vanaf het terras van de Surfclub, tijdens een rustige strandwandeling, licht de pier subtiel op tussen de donkere wolken — een spel van schaduw en zon dat het moment zijn bijzondere sfeer geeft.
Op dit moment viel mijn oog niet op het hele veld, maar precies op die ene strook waarin het ochtendlicht doorbrak. De rest bleef in schaduw, maar juist daardoor kwamen de fijne draden van dauw en spinnenwebben scherp naar voren. Ik wilde vastleggen hoe het licht heel even een verborgen structuur zichtbaar maakt — iets dat je alleen ziet als je op het juiste moment kijkt. Dit is zo’n beeld dat ontstaat door simpelweg stil te staan en te wachten tot het licht zelf het onderwerp aanwijst.
Op een kille ochtend langs de oevers van het Leopoldskanaal in Lievegem ligt het landschap stil onder een dunne rijp. De eerste zonnestralen glijden over de weide, waar een eenzaam paard graast. De kale bomen vormen een winterse horizon. Een moment van pure rust, gevangen in het koude licht van een nieuwe dag.
Ik ben Martin
Ik ben een man en woon in Lievegem (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, sport.
Ik pin mij niet vast in één genre fotografie, ik noem mijzelf een universeel hobby fotograaf maar mijn voorkeur gaat toch naar natuur en straatfotografie.
Ik ben Martin