Het vrijwilligersleven was qua tucht een stuk lichter geworden, ook de fysieke inspanningen waren merkelijk verminderd.
Aanvankelijk was mijn taak weggelegd als chauffeuroperateur[1] wat dagelijks inhield om zich aan te bieden bij de Overste van de garage en aldaar uw taken te ontvangen voor de ganse dag.
Alzo werd ik aangesteld als chauffeur van de Officier S3, een kapitein welke mij eerder had opgeleid als scherpschutter.
Deze laatste taak bestond enkel tijdens de verplaatsingen naar en kamp of tijdens een manoeuvre.
Zoals eerder vermeld diende ik ook een herscholingscursus radio-operateur te volgen, dit in de kazerne Terra Neuve op de citadel te Namen, dit voor een duur van 4 weken.
Tijdens deze cursus werd het morse bijgebracht en het gebruik van codering.
Een leerrijke en gezellige bedoening vergeleken bij het al voorgaande.
Op het einde een test, examen zou ik dit zeker niet durven noemen, en het brevet werd afgeleverd.
Na deze cursus kon ik mijn kennis verder verrijken in het magazijn “Radio” waar de 1é Sergeant C….. de plak zwaaide.
Deze laatste had dezelfde cursus met mij gevolgd zodanig dat wij vrienden waren geworden tijdens en na de dienst.
In tussen tijd waren ook de miliciens klasse ’64 gearriveerd waarbij er nog maar een taak bij kwam namelijk om de paar weken de dienst verrichten als “Korporaal van Week” de rechterhand van de “Sergeant van Week”.
Uiteindelijk bestond deze taak uit het noteren van zieken bij het ochtend-appél; de zieken begeleiden naar de infirmerie; de compagnie begeleiden naar de eetzaal en verder toezicht bij de bedeling van het eten; nazicht karweien na het eten.
Verder tijdens de loop van de dag karweien verdelen en nazien, de Sergeant van Week bijstaan in zijn taak en tenslotte aanwezig te zijn bij het laatste appél te 22.00 uur en het doven der lichten te 22.30 uur.
Incidenten of inbreuken zelf oplossen en deze eventueel melden aan de “Sergeant van week” welke op zijn beurt de nodige schikkingen trof.
Buiten deze taken werd er tijdens de opleiding van de miliciens hulp geboden aan de onderrichters om de opleiding zelf een weinig een goede banen te leiden.
Deze taken bestonden meestal op enige voorbereiding van een oefening bij dag of nacht en enkele raadgevingen bij een koorden- en/of hindernispiste.
Nadat deze miliciens hun eerste opleiding hadden gehad en zij hun “Groene Muts” hadden bekomen begonnen de verschillende kampen en maneuvers.
Gezien mijn functie chauffeur-operateur werd ik dan ook ingezet in het recce-peloton waarbij ik als reccejeep-chauffeur[2] mijn taak volbracht.
In deze functie ben ik gebleven tot enkele dagen voor ik Korps Para-Commando heb verlaten op 31 maart 1965.
Bij de miliciens van de Klas ’64 waren er ook jongens uit het Waasland, meer bepaald uit St-Niklaas, Beveren-Waas en Temse.
Daar heb ik daar ook een bekend politicus van Temse leren kennen.
Uit deze periode is mij het regimentsmaneuver het beste bij gebleven.
Begin van de maand maart 1965 werd er een maneuver voorzien in de Ardennen waarbij de verschillende batajons van het Regiment Para-Commando aan deelnamen.
Het betrof hier een oorlogje spelen tussen Roden en Blauwen en met Witten als scheidrechters.
Als recce werd ge gemotoriseerd vooruit gestuurd om de wegen en het verder terrein te verkennen om alzo de infanterie toe te laten zich in een bepaalde richting te verplaatsen.
Door de verplaatsingen per jeep was het bijna onmogelijk ons te bevoorraden op allerlei gebied waardoor wij op ons eigen initiatief waren aangewezen.
De Ardennen welke niet zo dicht behuisd is als Vlaanderen gaf ons dan ook minder mogelijkheden tot het bekomen van voedsel en eventueel slaapgelegenheid.
Uiteindelijk zou het peloton Recce drie dagen en nachten niet slapen.
Gezien onze toestand zodanig slecht was om nog verder te functioneren werd er toegestaan dat er enkele uren werden geneutraliseerd om ons bij een burger te warmen en enig voedsel te nuttigen.
Bij deze ontvingen wij warme melk met honing waarvan wij niet genoeg kregen.
Eens buiten werd het nu nog moeilijker gezien wij het enkele ogenblikken warm hadden gehad terwijl het nog vroor en aldaar nog op sommige plaatsen sneeuw lag.
Uiteindelijk werd voor ons na vijf dagen het manoeuver afgeblazen gezien de slechte toestand van de manschappen.
Bij binnenkomst in de kazerne te Flawinne verschoten wij van ons spiegelbeeld, het was alsof een vreemde naar u keek, zwart tot een stuk onder de kledij; deels verbrand van zon en wind; niet geschoren noch gewassen in deze periode.
Een flinke warme douche en een goede nachtrust bracht ons terug te been.

Uiteindelijk was de dag aangebroken dat ik het Regiment Para-Commando zou verlaten daar ik in tussen ook het marsbevel had gekregen om mij op 1 april 1965 aan te bieden bij de Rijkswacht, meer in de Koninklijke Rijkswachtschool te Elsene, Kroonlaan.
Al wat ik verkregen had wat betreft kledij en materiaal diende ik in de QM-magazijn[3] af te leveren waardoor ik nog enkel mijn burgerkledij en mijn valies met enkele persoonlijke spullen had.
In de loop van de namiddag kreeg ik van de Compagnie-kapitein de toelating het Kwartier te verlaten om mij naar huis te begeven.
Thuis gekomen werd de valies geledigd om onmiddellijk terug gevuld te worden met al het nodige met het oog om ’s anderendaags de Rijkswachtschool binnen te stappen.
Een periode in mijn loopbaan werd hierbij afgesloten, periode waar ik nog graag over terugblik.

[1] Autogeleider en radiofonist.
[2] Een reccejeep was niet uitgerust met een bache, er waren enkel twee ruitjes in halve cirkelvorm waardoor de wind vrij spel had op u.
[3] Quartier-Meester magazijn, magazijn waar alles voor de compagnie te verkrijgen was.