Begin januari 1964, de nieuwjaarsdagen juist achter de rug, werd er op een koude maandagmorgen afgereisd met de gekende vrachtauto’s naar Marche-Les-Dames voor een duur van 3 weken en ook nog 1 week naar het eiland Corsica (Frankrijk).

Tijdens deze periode zal er worden getraind tot het behalen van de “Commandodolk”.

Deze training is de zwaarste qua fysiek en moreel.

Bij aankomst in het Kwartier Arenberg “Het Kasteel” te Marche-Les-Dames gelegen aan de linker oever van de Maas, werden wij verwelkomd door de Commandant van het kamp, zijnde Majoor MILITIS.

Deze laatste is gekend als medestichter van het Regiment Para-Commando en heeft tijdens WOII gestreden als Commando bij de bevrijding van het eiland Walheren (Nederland) en Antwerpen.

Was als eerste de “Raid op Corsica” gaan verkennen, raid welke door ons zou moeten worden overgedaan als proef tot het slagen van de training.

Door Majoor Militis werden wij op de hoogte gebracht van de vigerende reglementen in dit kamp waar bij elke verplaatsing diende gelopen te worden.

De hygiëne was ook van groot belang daarom diende ook de voeten dagelijks gewassen te worden, dit zoals het scheren en het wassen van de andere lichaamsdelen.

Er zouden zelfs steekproeven worden uitgevoerd ’s morgens bij de vlaggengroet.

Het kampement zelf werd opgeslagen in open tenten waarin ongeveer een 15 tal man verbleven.

Deze tenten waren wel voorzien van een kacheltje in brand gehouden met mazout welke dan in een jerry-can achter de tent was geplaatst.

Deze toestand bracht mee dat er dagelijks een volle jerry-can werd gewisseld voor een lege door bewoners van een andere tent.

Het eerste slachtoffer was diegene welke deelnam aan een nachtoefening of enige afwezigheid.

Het was van poets wederom poets.

Verder kon men zich verwarmen in de slaapzak op een strozak of in de waszaal waar men een grote kachel met kolen rood stookte.

Gezien de winterperiode werd er veel koude geleden.

De eigenlijke oefeningen bestonden erin u de knepen van het beklimmen en afdalen van rotsen bij te brengen en zware hindernissen zowel te water als te land te overwinnen, dit in groep of met uw “pall” (kameraad).

De eerste week werd doorgebracht in onze persoonlijke tentjes welke ’s avonds na de dagtaak dienden te worden opgeslagen in een bos boven het kamp.

Het nachtverblijf werd bereikt door tussen twee rotsen naar boven te klimmen alwaar men dan terecht kwam in een klein bos waar men diende te eten (zelf klaar te maken) en te slapen in de tentjes.

Deze tentjes waarvan u persoonlijk de helft bezat werd samen met een kameraad opgesteld en betrokken.

Tijdens de avond of nacht was er een mogelijkheid tot “alarm” waarbij de ganse boedel werd ingepakt en voor een paar honderd meters werd verhuisd, gelukkig is dit maar tweemaal gebeurd.

’s Morgens na het wekken werd met gans de bagage terug afgedaald naar het eigenlijke kamp langs dezelfde weg waar deze de avond ervoor was beklommen.

Eens terug in het kamp had men dan de mogelijkheid zich te wassen en zich verder klaar te maken voor de nodige inspecties en oefeningen.

Na de vlaggengroet werd er een aanvang genomen van de oefeningen waarbij de rotsen werden beklommen en/of afgedaald.

Deze evenementen gebeurden steeds onder het alziend oog van de dispatcher welke ook controleerde of de beveiliging wel degelijk  en juist was aangebracht.

Ook een koordenpiste werd beklommen welke op deze plaats op ongeveer 5 à 6 meter boven de begane grond was aangebracht, dit gebeurde dan wel zonder enige veiligheid.

Daarentegen een indianenbrug (twee boven elkaar gehangen kabels) dit tussen twee rotsen op een hoogte van ongeveer 90 meter en een dead-ride (schuin naar beneden lopende kabel) werd wel met een veiligheid uitgevoerd.

Fysiek waren deze laatste oefeningen zeker niet zwaar doch hier moest men van durf getuigen.

Een hindernispiste werd boven het kamp aangebracht in de omgeving van eerder geciteerde bos, “Wartet” genaamd, hindernispiste welke gelijkenis vertoonde met deze te Namen op de citadel.

In het kamp zelf was een vijver gelegen met een doorstromend  riviertje dat uitmondde in de Maas.

Op het einde van de vijver was er een kleine waterval welke bij meerdere oefeningen diende afgedaald te worden met een touw  waardoor men doornat uit de rivier tevoorschijn kwam met het gevolg onmiddellijk bevriezing van de kledij ingevolge de lage temperatuur.

Het riviertje door iedereen ook “strontbeek” genoemd liep alvorens in de vijver uit te monden onder een klooster/internaat.

Het riviertje was zeker niet vervuild zoals de naam zou durven vermoeden doch was zeer visrijk.

Persoonlijk heb ik daar karpers van enkele kilo’s zwaar in bemerkt en zelfs één kunnen vangen.

Deze prooi werd dan met goedwil van de kok klaargemaakt voor ons in het kasteeltje.

Op dat ogenblik voor ons een delicatesse in deze barre omstandigheden.

De eerste nacht van het verblijf in het kamp werd onder begeleiding van de dispatchers afgedaald in deze “beek” beginnend onder het klooster om na enkele honderden meters terug deze gewelfde riool te verlaten.

Ondertussen had men met kleren en al in het water gelopen als blinden, terwijl het water reikte tot op een plaats waar men het niet graag heeft.

De natte klederen en schoenen konden niet gedroogd worden in onze tent en dienden in een speciaal daarvoor voorbehouden plaats afgeleverd te worden waar zij werden gedroogd, dit na afgifte van een bewijsstrook.

Alzo gingen er weinig dagen voorbij dat er geen paar natte voeten of nat pak werd opgelopen, feit welke met de tijd begon te knagen aan het moreel.

De oefeningen werden niet alleen in het kamp uitgevoerd ook daarbuiten.

Zo bestond er een zware oefening welke de ganse dag duurde welke ook met tweeën diende uitgevoerd te worden.

Deze oefening begon met het beklimmen van de rots “Tarzan” gevolgd door een kompas- en kaartroute waarbij onderweg door een vervroren gracht diende gewaad te worden en tevens de Maas met een rubberen bootje te diende overgestoken te worden.

Enkele kilometers verder richting Nameche diende men af te dalen in een grot om dan in een fort terecht te komen en dan verder zijn terugtocht aan te vangen naar het kamp in Marche-Les-Dames.

Deze oefening diende in een bepaalde tijd te worden afgewerkt om als geslaagd te worden beschouwd.

Zo ook werd er een speedmars van 10 km ingelast en een veldcross met koordenpiste, dit alles om het fysiek hoog te houden.

Men diende zeker niet te vasten of te diëten om te vermageren, zij kregen het er zo wel af.

Tevens werden wij bijgebracht wat “sjorren” betekende en ook de praktijk werd toegepast bij het bouwen van vlotten.

Deze vlotten welke moesten dienen om met tweeën op het water te gaan of zelfs met een vrachtauto over steken, werden met sparren en touwen in elkaar geknutseld.

Deze oefeningen gebeurden met reddingsvest doch natte pakken verzekerd.

Twee nachtoefeningen zijn mij bijgebleven zijnde:

-bezoek aan het fort

-hindernislopen tussen en op de rotsen.

Het fortbezoek bestond erin dat vooraf een briefing werd gegeven waarin men een gedeelte van buiten moest leren wat betreft de weg terug te vinden in het fort.

Tevens diende men enkele hindernissen te nemen en gevaren te ontwijken, dit alles in de pikdonker.

Wanneer de duisternis was ingetreden werd men naar een omliggend fort gebracht waar men u één voor één naar binnen stuurde om het parkoers af te lopen.

De briefing in het achterhoofd was het tellen van gangen, stappen en het worstelen met het onbekende dat men vorderde tot men de frisse nachtlucht terug kon opsnuiven.

Een paar versleten handschoenen heb ik hieraan overgehouden.

Het hindernislopen op en tussen de rotsen was zeker spectaculairder doch fysiek ook zwaarder.

Onder leiding van de dispatcher werd er vertrokken met geweer en rugzak in het kamp onmiddellijk tussen de rotsen om met touwen en touwladders ons een weg te banen over de hoger gelegen rotsen.

Langs bospaden en rotsrichels werd er een afstand afgelegd welke ik niet kan weergeven in kilometers doch enkel in tijd, ca. 2  à 2 ½ uur.

Moe maar voldaan over deze ervaring terug in het kamp waren wij tevreden onze strozak te mogen opzoeken, ha ja, na eerst terug een volle jerry-can mazout te zijn gaan opsnorren.

Het beklimmen van de rotsen “Tarzan”; “Banaan” en ……. was een heel zware karwei bijzonder wanneer er vrieskou was.

Halverwege het parcours voelde men de vingers niet meer zelfs als men zich kwetste werd de pijn niet gevoeld doch het aan de veiligheidshaken klevend bloed bewees genoeg.

Men moet zeggen dat ook de ene dag de andere niet was, dit ter vergelijking met een sportman wat betreft “presteren”.

De afdaling van de rotsen daarentegen was een leukerdje, dit vergde geen inspanning enkel een weinig durf naar de diepte toe en doen wat u geleerd had qua veiligheid.

Zowel het klimmen als het dalen werd uitgevoerd met een beveiliging rond het middel waarbij een dispatcher, maar meestal een kameraad u diende te beveiligen door de koord goed strak te houden om het neervallen zo miniem mogelijk te houden.

Een greep aan de rots lossen of een voet slecht plaatsen kon genoeg zijn om te vallen.

Deze val werd geremd door de beveiliging, eerder beschreven, doch afhankelijk van de beveiliger zijn attentie.

Vallen stond gelijk met opnieuw beginnen aan de klimpartij tot de klus was geklaard.

Het was zeker geen schande te vallen wanneer men een moeilijk spoor volgde welke u werd aangewezen.

Tijdens de kampperiode is iedereen wel eens gevallen op een of andere rots, zelfs op de diegene die geen naam hadden.

Een sprong  uit het vliegtuig  “Flying  Boxcar” was weer een andere belevenis.

Aanvankelijk werd men met vrachtauto’s gevoerd naar Melsbroek, het militair vliegveld tegen Zaventem, om aldaar op het vliegtuig te stappen.

Ter plaatse aangekomen werd men in een wachtruimte geplaatst en naargelang de weersomstandigheden diende men te wachten of kreeg men de parachuteuitrusting.

Deze laatste diende op een vakkundige wijze bepakt te worden en diende ook goed aan het lichaam aan te sluiten.

Deze verrichtingen werden voor het instappen van het vliegtuig gecontroleerd door de “dispatcher”.

Er zijn dagen geweest dat er uren diende gewacht te worden met de hoop op weersverbetering welke dan niet kwam met resultaat dat er onverichtterzake diende terug gekeerd.  

Eens bepakt en gezakt werd er te voet naar het wachtende vliegtuig gegaan op de “tarmac”[1] om dan dit vliegtuig te betreden en plaats te nemen in uw aangeduide  “stick”.

In het vliegtuig diende men nog de opplooibare banken naar beneden te laten om te kunnen plaats nemen.

De “sticks” (starbord-stick en port-stick)[2] zaten langs weerszijde van het vliegtuig met de rug naar de wand toe.

Een voordeel: men kon boven het geluid van de draaiende motors tegen elkaar roepen.

Een nadeel: men kon van ieders gezicht de ongerustheid en/of schrik aflezen.

Na het vastgespen van de veiligheidsgordel (over de schoot) begaf het vliegtuig zich naar de startbaan om dan met overdonderend lawaai het luchtruim te kiezen richting Schaffen of enige andere manoeuvreplaats.

Bij het naderen van de DZ (droppingzone) werd het bevel gegeven recht te staan gevolgd door het terug opplooien van de zitbank en het aankoppelen van de gordel van de parachute aan een metalen kabel bevestigd aan het plafond.

Deze gordel had tot doel de parachute bij het uitkomen van het vliegtuig open te trekken.

Vervolgens werden de beide achterdeuren van het vliegtuig geopend en verwijderd door de dispatcher en werd het bevel gegeven “Stand in the door”.

Bij dit laatste bevel diende de eerste man van elke stick zich in de opening van het deurgat te komen staan met de armen gespreid zich steunende tegen de wand van het vliegtuig.

De linker voet juist met de tip naar buiten gereed om met de rechter voet “de stap” te doen.

In deze houding werd u ook op de rug tegen gehouden door de dispatcher aangezien er nog een mogelijkheid was dat het vliegtuig nog enige rondjes vloog over de DZ alvorens de sprong kon worden aangevat.

Alzo kon men de ervaring genieten om dan eens hemel en dan eens aarde te zien verschijnen, dit naargelang de stand van het vliegtuig.

Dit laatste kon enkel de man in de deur ervaren.

Intussen tijd werd er ook een rood lichtje ontstoken door de piloot welke na enige seconden veranderde in een groen lichtje waarbij ook het bevel “GO” werd gegeven.

Eén stap en daar gaan wij.

Een windruk  veroorzaakt door het vliegtuig liet ons horizontaal in de lucht hangen en terwijl werd de parachute geopend, zodanig vlug dat men geen benul had dat men naar beneden viel.

Eens de parachute geopend kreeg men terug het nazicht van de parachute door naar de koepel te kijken en de koorden eventueel te onttwisten (draaien uit de ineen gestrengelde koorden).

Indien de parachute in twee zou zijn gedeeld ingevolge een koord welke over de koepel van de  parachute hing was men verplicht de reserveparachute te openen om de valsnelheid af te remmen.

Gelukkig heb ik van deze noodoplossing nooit gebruik moeten maken.

Persoonlijk ben ik wel eens terechtgekomen op de koepel van een andere parachute waardoor mijn parachute naar beneden dwarrelde ingevolge te weinig  luchtdruk.

Een vrije val van enkele tientallen meters was hiervan het vervolg  wat uiteindelijk zonder verdere moeilijkheden is afgelopen.

Dit incident is gebeurd onmiddellijk bij het verlaten van het vliegtuig en gebeurde op ongeveer 300 à 400 meter hoogte, wat tegen de grond fataal zou zijn afgelopen.

Verdere anekdoten ter zake zullen verder in dit boek worden behandeld naargelang de bijpassende gebeurtenis.

De training “valschermspringen” zat er na 4 weken op , training welke werd afgesloten met de overhandiging van de “Para-Wing”, dit tijdens een plechtige “vlaggengroet”.

Na inpakken van de persoonlijke goederen en het meegebrachte materiaal werd er terug afgereisd naar FLAWINNE.

De ganse compagnie werd met vrachtauto’s  en jeeps overgebracht van Flawinne naar Schaffen.

Aldaar werden wij voor een duur van één maand gekazerneerd in het opleidingscentrum “Parachutage”

Na onze installatie in het gebouw aan de erekoer kon onmiddellijk de eigenlijke training beginnen.

Deze training bestond erin zo goed mogelijk aan te leren hoe men diende te vallen bij het raken van de grond (ground) en/of de incidenten te leren herkennen en deze op te vangen.

Tevens werd er ook aandacht geschonken aan de nieuwe bevelen, dit in het Engels, welke bij de drill tot het springen hoorden.

Men had twee verschillende  toestellen waaruit men diende te springen namelijk de luchtballon of door ons het “Varken” genoemd en het vliegtuig, destijds beter gekend als “Flying Boxcar” gekenmerkt door zijn dubbele staart 

 Eerst en vooral werd er begonnen met grondoefeningen, oefeningen welke plaats vonden op een dikke mat om de val, al dan niet pijnlijk, zo goed mogelijk op te vangen.

Eens de zijwaartse val zowel links als rechts als de voorwaartse- en achterwaartse val goed onder de knie werd er overgestapt naar een hangend harnas waarbij men de knepen leerde om incidenten tijdens de val op te vangen.

Zo kende men de botsing voor- en achteraan alsook de zijdelingse botsingen, dit tegen een collega of bij het landen op of tegen een hindernis zoals bomen.

Deze grond- en harnasoefeningen zouden dagelijks worden hernomen tot de dag zou aanbreken van het springen zelf.

Bij deze oefeningen werd ook een houten geraamte gebruikt welke het vliegtuig voorstelde om alzo de drill in het vliegtuig zelf aan te leren, gaande van het plaatsnemen, naderhand de banken opplooien, het aanslaan van de staticline[1],  als het verlaten van het vliegtuig.

Het verlaten van het vliegtuig gebeurde langs beide zijden tegelijk aan de achterzijde van de romp.

De eerste welke het vliegtuig zou verlaten van elke “stick”[2] diende enkele seconden in de geopende deur te staan alvorens het licht op “green” werd ontstoken door de piloot.

Om te voorkomen dat de eerste man vroegtijdig het vliegtuig zou verlaten werd deze bij zijn valscherm vastgehouden door de “Dispatcher”[3]

Het “green” licht werd vooraf gegaan door een “red” licht dat enkele seconden vroeger werd ontstoken eveneens door de piloot bij het naderen van “DZ-zone” of “Droppingzone” genoemd.

In de loods waar de oefeningen plaats vonden was er ook een “Fan” bevestigd op een hoogte van ongeveer 7 meter, waaruit men de eerste stap uit een kooi bevestigd onder een luchtballon kon ervaren.

De val op de grond viel mee in die zin dat het mogelijk was toch te landen op beide voeten zonder te vallen, doch o wee als u zich daar aan bezondigde.

Er diende “gerold” te worden zoals het hoorde, anders niets.

Onmiddellijk kreeg de zondaar al de (on)nodige verwensingen naar het hoofd geslingerd door de dispatcher met het gevolg dat de oefening opnieuw diende verricht te worden zoals het hoorde.

De grondoefeningen konden steeds plaats hebben gezien dit een binnengebeuren betrof.

Regen noch wind kon ons deren.

Daarentegen moest het mooi weer zijn om de valschermsprong(en) te kunnen uitvoeren inzonderheid de allereerste sprong dit uit de luchtballon.

De oefeningen in de loods werden ook afgewisseld met kleine drilloefeningen, al was het maar om niet te vergeten, alsook met verschillende sporten zoals turnen; volleyball en de gekende road-works  en crossen.

Fysiek was deze opleiding in zeker geval geen zware opdracht, feit welke men opving met de nodige sporten.

Na vier maanden intensieve training was dit een welgekomen “rust” om even op adem te komen.

Na een veertiental dagen ongeveer begon men aan de eerste sprong, dit uit de luchtballon.

De datum werd ook op voorhand vastgelegd om reden dat  de familie de gelegenheid zou hebben dit zelf mee te maken ter plaatse.

Die bewuste dag zouden geen één maar twee sprongen kunnen plaats hebben wanneer het weer goed was.

In ieder geval werd dit voor velen van ons een “hoogdag”.

Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds schenen er zeven zonnen en was er weinig of geen wind, de uitgelezen dag voor een valschermspringer, ook parachutist genoemd.

Na de vlaggengroet van 08.00 uur op de erekoer werd er verzameld om in pelotonsverband de valscherm te gaan afhalen in het magazijn tevens ook plooikamer, lokaal gelegen rechtover de loods waar de luchtballon was geplaatst.

Daar werd u in het bezit gesteld van de rugvalscherm en een reservevalscherm welke vooraan op de borst aan het harnas van het rugvalscherm werd gehaakt.

De nummers van deze valschermen werden genoteerd en vervolgens kreeg men een bijhorende zak om beide valschermen te bergen tot op het ogenblik van gebruik.

De zak zal later ook meegenomen worden bij de sprong in die zin dat hij tussen de riemen welke in het kruis passeerden werd tussen gestoken, om naderhand de geopende rugvalscherm en de al dan niet geopende reservevalscherm terug naar het magazijn te brengen van de DZ.

De luchtballon welke voorzien was van een kooi was verankerd aan een stalen kabel welke op zijn beurt bevestigd was aan een lier op een vrachtauto.

De vrachtauto was met de reeds in de lucht zijnde ballon was de DZ al opgereden klaar om zijn eerste “slachtoffers” te ontvangen.

Het peloton  bestaande uit een dertigtal personen, waaronder ook het kader werden verdeeld in groepjes van vijf personen.

Per groep werd u naar de ballon gestuurd waar uw eigen dispatcher u stond op te wachten om samen met u naar boven te gaan.

Eens in de kooi gestapt werd u een plaats aangeduid en werd het sein gegeven dat de ballon de lucht in kon.

Zo steeg de ballon tot op ongeveer 1200 feet (voet) of  400 meter hoogte.

Intussen tijd  had u de mogelijkheid het landschap te bewonderen, indien ge geen hoogtevrees had of kreeg.

Eens op de bereikte hoogte werd de eerste springer door de dispatcher aangeduid waardoor deze in de uitsparing van de kooi kwam staan.

Deze uitsparing had de vorm van een deuropening wat dan ook een vergelijking diende te zijn met een geopende deur van een vliegtuig.

Eens post gevat in deze “deur”, dit op reglementaire wijze zoals aangeleerd, werd het bevel gegeven “GO” door de dispatcher, waarop u onmiddellijk de stap in het ijle deed.

Vanaf het verlaten van de kooi tot het openen van de valscherm diende drie (3) seconden geteld  te worden als volgt: 301… 302… 303…

In deze tijdspanne diende het valscherm zich te openen daar dit aan een kabel in de kooi was verbonden met een  riem die tot doel had de valscherm open te trekken.

Een raar gevoel maakte zich van mij meester in mijn buik, tegelijkertijd zag ik voor mij mijn beide voeten verschijnen en op het ogenblik dat u de mening bent toegedaan dat de maag het verder niet zou uithouden, plots een ruk en het is alsof u terug omhoog gehesen word, het valscherm is open.

Weerom een getrainde reactie, kijken of het valscherm volledig is geopend, zoniet gebruik maken van de reservevalscherm.

Alles normaal, trachten te genieten van het wedervaren en het zicht van daarboven.

De aarde nadert daarentegen snel waardoor men reeds op een dertigtal meter van de grond u met een megafoon opmerkzaam maakt om u gereed te maken voor de landing.

Dit signaal is u nog maar juist gegeven waarop het  landingsignaal “NU” volgt.

Met een smak, ongeveer te vergelijken met een vrije sprong van drie meter hoogte, komt men op de grond (grasland)  terecht, voeten samen en “rollen” volgens de windrichting.

Dit laatste is soms maar enkele meters boven de grond waar te nemen waarbij enig geluk mee speelt om geen benen te breken.

Eens veilig geland maken dat het valscherm zo spoedig mogelijk is opgerold en geborgen in de meegebrachte zak, intussen tijd uitkijkende naar de neervallende collega’s.

Alvorens het valscherm in de zak werd geborgen werd het klein nylon koordje welke aan de top van de valschermkoepel werd bevestigd en diende om het valscherm open te trekken, verwijderd en meegenomen als souvenir.

Een euforie maakt zich van u meester en de volgende sprong kan niet vlug genoeg gebeuren, doch hierbij zijn grenzen, een valschermsprong wordt psychisch gelijkgesteld met een werkdag van acht (8) uren, waarbij twee sprongen per dag als maximum werden beschouwd.

De zak met de valschermen diende terug gebracht te worden naar het magazijn waar de nummers nogmaals werden nagekeken en eventuele beschadigingen werden gemeld, dit met het oog op het drogen en plooien voor de volgende sprong.

Een goede raad werd steeds gegeven: “Zorg ervoor als voor een baby; hij redt je leven!”

De eerste sprong was achter de rug.

Intussen tijd was de familie reeds gearriveerd en konden wij deze begroeten aan de ingang van het kwartier.

Uitzonderlijk op zulke dag hadden zij toegang tot de DZ-zone[4] om vandaar ons te kunnen in het oog houden bij een tweede sprong. 

Afspraken werden gemaakt welke tekens er zouden gegeven worden om hun familielid of vriend te kunnen herkennen van op de grond.

Een tweede sprong werd dan ook nog gepland in de loop van de namiddag.

Deze sprong verliep zoals de eerste met dit verschil dat men de risico’s had leren ervaren en er reeds een lichte ongerustheid was ingetreden.

Deze ongerustheid ging bij enkele jongens zover dat zij eens terug met de ballon  boven waren zij niet meer de kooi durfden verlaten, zelfs na enige aanmaningen en pogingen om hen toch uit de kooi te krijgen, werd er geweigerd de sprong te wagen.

Zulke weigering ging gepaard met een “weigering van bevel” waarbij gelijk werd gesteld dat men de hoedanigheid van para-commando verloor met alle gevolgen van dien,  het verlies van de “groene muts” alsook een bijhorende tuchtstraf (enkele dagen, maximum 8 dagen cachot).

Het verschil tussen een sprong uit een ballon of een vliegtuig is het feit dat men bij het verlaten van de kooi onder de ballon, voldoende tijd heeft om na te denken en dat men wel degelijk bewust de “stap” moet zetten om de sprong uit te voeren, terwijl men buitenkomt uit een vliegtuig men door de windkracht deels wordt meegezogen en ook dat men achter elkaar het vliegtuig verlaat waardoor bij enige aarzeling toch nog in de rug druk wordt uitgeoefend door de achteropkomende collega.

In het geheel de sfeer is anders in het vliegtuig dan in de ballon.

De ballon is een oord van stilte maar van gierende zenuwen.

Na deze twee eerste ballonsprongen zouden er nog twee volgen alvorens werd overgestapt naar het vliegtuig.

De eerste dag werd dan ook besloten met een gezellig samen zijn met de familie binnen het kwartier.

Het brevet “Para” werd maar behaald na zeven (7) sprongen waarvan er vier uit een ballon en de resterende drie uit een vliegtuig.

De tijdspanne van deze zeven sprongen werd niet bepaald gezien de weeromstandigheden hier ook meespeelden.

Persoonlijk zal ik tijdens mijn militaire loopbaan zeventien (17)  sprongen uitvoeren.

Van straffen gesproken buiten het kwartierarrest (ballen); politiekamer (nacht doorbrengen in het cachot) of het cachot (24/24 uur) waren er de kleinere straffen welke onmiddellijk door een overste, meestal de "sergeant" konden opgelegd worden.

Alzo zijn mij nog enkele straffen bijgebleven:

Knop los of afgerukt: zeven knopen op het hemd naaien

Handen in de zakken: zand en water in de broekzakken en dichtnaaien.

Geweer vergeten (1é maal) een nacht met dit wapen (ook ons "lief" genoemd) in bed slapen

                            (2é maal) wapen aan lichaam binden en gans de dag ermee rondlopen binnen het kwartier.

Het dragen van enig nog niet behaald brevet: de ganse dag met een stuk karton rond de hals in het kwartier rondlopen met de tekst erop "Ik ben reeds gebrevetteerd" gevolgd door u zelfgemaakte tekening van het aangehaalde brevet (groene muts; para - wing  of  commandodolk.)

De eigelijke dagtaak begon te 08.00 uur met een "Vlaggengroet"  op de erekoer waarbij de Belgische driekleur werd gehesen terwijl de manschappen in "Geef acht" of "Presenteer geweer" eerder werden bevolen door de  toenmalige rasechte Gentenaar  D.. W….."RSM" (Regiment Sergeant Majoor.)

Deze "vlaggengroet" werd voorafgegaan van een inspectie van de manschappen en hun wapens dit voor de blok.

Bij deze inspectie werd vooral gekeken naar de properheid van de kledij en schoenen alsook werd er aandacht geschonken aan de persoonlijke hygiëne waaronder was- en scheerbeurt en zelfs de voetwassing.

Het wapen wat aanvankelijk een Lee-Enfieldgeweer betrof tijdens de eerste vier maanden om naderhand een Fal-geweer te verkrijgen, dit al dan niet met een plooibare kolf, dit volgens uw functie in het peloton, diende steeds van binnen en van buiten te blinken.

Een pluisje van het kuisvodje in de loop werd als vuil beschouwd gevolgd met de nodige sanctie.

Voor deze "grote" inspectie was er eerder een "Inspectie kamer" geweest door één der sergeanten, onderrichters.

De kamer in het algemeen zelfs de vuilbak werd aan deze inspectie onderworpen.

Van ieder werd  zijn bed en kast nagekeken op onregelmatigheden.

Lakens; dekens en matras dienden geplooid te worden in een blokvorm, met voor iedereen hetzelfde patroon.

De inhoud van de eenpersoonskast diende ordelijk te liggen waarbij de kledij diende gevouwen te worden en de hangkledij aan kapstokken dienden te hangen.

Het geweer diende ook bij nacht of bij afwezigheid in de loop van de week in deze kast te worden geborgen.

In het weekeind wanneer men een gunstverlof genoot werden de wapens gezamenlijk opgeborgen in de wapenkamer van de compagnie.

De kast werd afgesloten met een hangslot welke steeds vast moest zijn

Een open of niet slotvaste kast bij uw fysieke afwezigheid leverde de nodige sancties op, pompen[1].

Na de dagtaak welke eindigde te 18.00 uur was er het avondmaal met erna de laatste karwei waar men zo lang aan bezig kon zijn als men zelf wou.

Deze karwei werd integendeel in een ijltempo afgewerkt om te genieten van de welverdiende rust en de mogelijkheid de kantine te bezoeken.

Uitgaan in de stad Namen was ingevolge de zware fysische oefeningen  praktisch onmogelijk  en ook het budget liet zulks niet toe.

Met een soldij van 150 Bef per 14 dagen komt men niet ver wetende dat een treinreis enkel Namen - Antwerpen evenveel kostte.

Normaliter mocht men om de veertien dagen op zaterdagmorgen 11.00 uur vertrekken om thuis het weekeind door te brengen tot de zondagavond 24.00 uur.

Om karakter te kweken, zo werd het genoemd, ging men voor de eerste maal maar na drie weken naar huis voor een weekeind.

Het weekeind welke men in de kazerne doorbracht was de compagnie van "Piket".

Deze taak bestond in allerlei karweien binnen het kwartier uit te voeren onder leiding van de "Sergeant van week" welke op zijn beurt deze opdrachten kreeg van de "Officier van wacht".

Een werkdag werd ingedeeld in verschillende perioden van elk drie kwartier met telkens één kwartier om het omkleden tussen de verschillende oefeningen mogelijk te maken.

Dit kwartier werd een "break" genoemd ook om de gelegenheid te hebben iets te drinken; nuttigen en een sigaret te roken.

De oefeningen bestonden in de eerste vier maanden uitsluitend uit de voorbereiding van de testen tot het behalen van de "GROENE MUTS".

Deze hielden allerlei oefeningen in op de hindernis- en koordenpiste; turnen om buikspieren aan te kweken; veldcrossen; marsen en speedmarsen.

Buiten deze fysieke oefeningen werd men militair geschoold met drill; wapenkennis en tactiek.

De tactiek ging dan weer gepaard met het nodige water en slijk en het camoufleren van lijf en leden.

Bij nachtoefeningen werd er gebruik gemaakt van kolen om het gelaat zwart te maken zodanig dat wij ons zelf niet meer herkenden in de spiegel.

Als jongen van 16 jaar, werkende als treksteenbewerker[1] (diamantindustrie) te Borgerhout, ( Antwerpen) tussen een 60-tal medewerkers begon ik te dromen om mijn verplichte legerdienst te vervullen als "Para - Commando".
Deze droom werd nog versterkt door het feit dat een toenmalige sergeant Gilbert, neef van een buurman en tevens dorpsgenoot, bij de “Para's” gekazerneerd te Flawinne, (Namen) mij het leven in deze eenheid toelichtte met geuren en kleuren en mij zelfs aanzette om de Onderofficierenschool te Zedelgem binnen te gaan om alzo mijn loopbaan in het leger aan te vatten.
Dit laatste werd mij afgeraden en ik kreeg de toelating niet van mijn ouders dit te verwezenlijken.
De uitspraak van moeder was: "Doe eerst uw "term" en dan kunt ge nog zien of ge erbij blijft."
Er werd dan ook gretig uit gekeken naar de eerste oproepingsbrief om mijn "Drie dagen" te gaan beleven in het "Klein Kasteeltje" te Brussel.
Uiteindelijk zou het hier maar twee leuke dagen betreffen 07 en 08 december 1962 welke werden ingevuld met medische en schriftelijke proeven en het voorlezen van de militaire reglementen waarbij het bewuste artikel " De dood met de kogel" is blijven na zinderen.
Het militair reglement werd in een bomvolle zaal jongelingen voorgelezen, zeg maar bulderen, door een fel besnorde sergeant-majoor terwijl de jongens met open mond van verbazing zaten te luisteren, wie zou iets durven zeggen?
Op het einde van de tweede dag werd er een interview afgenomen door een officier waarbij ge uw keuze tot "het wapen" kon maken.
Het voornaamste was dat u als toekomstig "para - commando" gezond van lijf en ziel moest zijn om tot deze eenheid te worden toegelaten.
Gezien er voor mij op dit gebied geen enkel beletsel was heb ik met volle overtuiging gekozen om toch para - commando te worden.
Het was dan ook mijn eerste soldij, men schrijve "twintig frank (20 Fr)" welke ik ontving voor twee gepresteerde dagen voor het Vaderland.
"Hier naamtekenen, daar twintig frank!"
"Dank U wel, mijnheer."
"Mijnheer, mijnheer, ik ben korporaal."
Bij deze was ik MILITAIR en werd ik voor de eerste maal met onbepaald verlof naar huis gezonden.
Gelukkig, het vervoer was gratis gezien men bij de oproepingsbrief een coupon - retour (treinticket) was gevoegd.
Eens terug thuis en aan het werk, intussentijd was het Kerstmis en Nieuwjaar 1963, ben ik beginnen trainen voor de lichamelijke proeven welke zouden plaatsvinden in de kazerne TERRA NOVA (Terra Neuve) te Namen op de citadel. De datum van deze tests werd ook bepaald door een oproepingsbrief.
Deze proeven bestonden uit een dertig (30) set-ups; 4 X optrekken aan de balk en een loopcross van 3 km op de citadel.
De winter 1962-1963 was zeer hard, het vroor dat het kraakte maar toch diende er gelopen te worden.
Ik oefende in de bossen gelegen op de grens België - Nederland meer bepaald te Nederlands Putte terwijl ik mijn verlofdagen doorbracht bij familie te Putte - Kapellen.
Ik wilde slagen in de proeven en zou slagen.
In de loop van de maand januari 1963 meer bepaald op 09 januari 1963 diende ik mij aan te bieden te Namen op de citadel, in de kazerne TERRA NEUVE voor de proeven.
Aankomende in het station Namen werden wij met een vrachtauto 3-tonner afgehaald en gebracht naar de kazerne op de dicht beboste citadel, op dat ogenblik nog met een laagje sneeuw bedekt.
Aldaar aangekomen dienden wij ons om te kleden in een sportieve kledij, korte broek a.u.b, al was het maar om het sportiever te doen lijken.
De set-ups en het optrekken aan de balk werden in een ijltempo afwerkt op het commando van: "Eén en twee."
Iedereen slaagde in deze proeven.
Nu het zware werk, aan de start van de cross over een afstand van 3 km in de straten op de citadel. "Volg de jeep en go!"
Gelukkig met eerdere kilometers in de benen werden deze afstand afgemaald tegen en relatieve korte tijd, uiteindelijk kwam ik als derde over de eindstreep waarbij de tijd werd opgenomen doch angstvallig werd verzwegen al was het maar voor er de spanning in te houden.
Na de opfrissing onder de douche herhaalde zich het scenario van uitbetaling van soldij, nu maar tien frank (10 Fr) en het terugbrengen naar het station Namen.
Voor de tweede maal werd ik met onbepaald verlof naar huis gestuurd.
Zij die dachten dat wij met de eerste trein terug naar huis zouden sporen hadden zich vergist.
De dorst had zich intussentijd van ons meester gemaakt en diende gelest te worden en met enkele "eendaags" vrienden werd er besloten een glaasje te gaan drinken in een der herbergen omgeving station.
Zo gezegd zo gedaan waarbij wij in een cafeetje terechtkwamen waar het vrouwelijk schoon genoeg voorhanden was.
Voor dit laatste was er op dat ogenblik geen oog, de vuile sportpantoffels dienden degelijk ingepakt te worden om het meegebrachte valies niet te bevuilen.
Na enkele oude kranten te hebben gevraagd in ons schoolfrans werd er in het midden van deze herberg overgegaan tot het inpakken van de sportpantoffels.
Uiteindelijk zaten een viertal jongens op hun knieën op de vloer ijverig bezig met inpakken.
"Pinten uitdrinken en wegwezen jongens!" Hop, op weg naar de trein.
Wat waren wij fier, wij voelden ons zo volwassen want wij zouden para - commando worden en wij waren reeds bij de h…… geweest.