De ganse compagnie werd met vrachtauto’s  en jeeps overgebracht van Flawinne naar Schaffen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Aldaar werden wij voor een duur van één maand gekazerneerd in het opleidingscentrum “Parachutage”

Na onze installatie in het gebouw aan de erekoer kon onmiddellijk de eigenlijke training beginnen.

Deze training bestond erin zo goed mogelijk aan te leren hoe men diende te vallen bij het raken van de grond (ground) en/of de incidenten te leren herkennen en deze op te vangen.

Tevens werd er ook aandacht geschonken aan de nieuwe bevelen, dit in het Engels, welke bij de drill tot het springen hoorden.

Men had twee verschillende  toestellen waaruit men diende te springen namelijk de luchtballon of door ons het “Varken” genoemd en het vliegtuig, destijds beter gekend als “Flying Boxcar” gekenmerkt door zijn dubbele staart 

 Eerst en vooral werd er begonnen met grondoefeningen, oefeningen welke plaats vonden op een dikke mat om de val, al dan niet pijnlijk, zo goed mogelijk op te vangen.

Eens de zijwaartse val zowel links als rechts als de voorwaartse- en achterwaartse val goed onder de knie werd er overgestapt naar een hangend harnas waarbij men de knepen leerde om incidenten tijdens de val op te vangen.

Zo kende men de botsing voor- en achteraan alsook de zijdelingse botsingen, dit tegen een collega of bij het landen op of tegen een hindernis zoals bomen.

Deze grond- en harnasoefeningen zouden dagelijks worden hernomen tot de dag zou aanbreken van het springen zelf.

Bij deze oefeningen werd ook een houten geraamte gebruikt welke het vliegtuig voorstelde om alzo de drill in het vliegtuig zelf aan te leren, gaande van het plaatsnemen, naderhand de banken opplooien, het aanslaan van de staticline[1],  als het verlaten van het vliegtuig.

Het verlaten van het vliegtuig gebeurde langs beide zijden tegelijk aan de achterzijde van de romp.

De eerste welke het vliegtuig zou verlaten van elke “stick”[2] diende enkele seconden in de geopende deur te staan alvorens het licht op “green” werd ontstoken door de piloot.

Om te voorkomen dat de eerste man vroegtijdig het vliegtuig zou verlaten werd deze bij zijn valscherm vastgehouden door de “Dispatcher”[3]

Het “green” licht werd vooraf gegaan door een “red” licht dat enkele seconden vroeger werd ontstoken eveneens door de piloot bij het naderen van “DZ-zone” of “Droppingzone” genoemd.

In de loods waar de oefeningen plaats vonden was er ook een “Fan” bevestigd op een hoogte van ongeveer 7 meter, waaruit men de eerste stap uit een kooi bevestigd onder een luchtballon kon ervaren.

De val op de grond viel mee in die zin dat het mogelijk was toch te landen op beide voeten zonder te vallen, doch o wee als u zich daar aan bezondigde.

Er diende “gerold” te worden zoals het hoorde, anders niets.

Onmiddellijk kreeg de zondaar al de (on)nodige verwensingen naar het hoofd geslingerd door de dispatcher met het gevolg dat de oefening opnieuw diende verricht te worden zoals het hoorde.

De grondoefeningen konden steeds plaats hebben gezien dit een binnengebeuren betrof.

Regen noch wind kon ons deren.

Daarentegen moest het mooi weer zijn om de valschermsprong(en) te kunnen uitvoeren inzonderheid de allereerste sprong dit uit de luchtballon.

De oefeningen in de loods werden ook afgewisseld met kleine drilloefeningen, al was het maar om niet te vergeten, alsook met verschillende sporten zoals turnen; volleyball en de gekende road-works  en crossen.

Fysiek was deze opleiding in zeker geval geen zware opdracht, feit welke men opving met de nodige sporten.

Na vier maanden intensieve training was dit een welgekomen “rust” om even op adem te komen.

Na een veertiental dagen ongeveer begon men aan de eerste sprong, dit uit de luchtballon.

De datum werd ook op voorhand vastgelegd om reden dat  de familie de gelegenheid zou hebben dit zelf mee te maken ter plaatse.

Die bewuste dag zouden geen één maar twee sprongen kunnen plaats hebben wanneer het weer goed was.

In ieder geval werd dit voor velen van ons een “hoogdag”.

Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds schenen er zeven zonnen en was er weinig of geen wind, de uitgelezen dag voor een valschermspringer, ook parachutist genoemd.

Na de vlaggengroet van 08.00 uur op de erekoer werd er verzameld om in pelotonsverband de valscherm te gaan afhalen in het magazijn tevens ook plooikamer, lokaal gelegen rechtover de loods waar de luchtballon was geplaatst.

Daar werd u in het bezit gesteld van de rugvalscherm en een reservevalscherm welke vooraan op de borst aan het harnas van het rugvalscherm werd gehaakt.

De nummers van deze valschermen werden genoteerd en vervolgens kreeg men een bijhorende zak om beide valschermen te bergen tot op het ogenblik van gebruik.

De zak zal later ook meegenomen worden bij de sprong in die zin dat hij tussen de riemen welke in het kruis passeerden werd tussen gestoken, om naderhand de geopende rugvalscherm en de al dan niet geopende reservevalscherm terug naar het magazijn te brengen van de DZ.

De luchtballon welke voorzien was van een kooi was verankerd aan een stalen kabel welke op zijn beurt bevestigd was aan een lier op een vrachtauto.

De vrachtauto was met de reeds in de lucht zijnde ballon was de DZ al opgereden klaar om zijn eerste “slachtoffers” te ontvangen.

Het peloton  bestaande uit een dertigtal personen, waaronder ook het kader werden verdeeld in groepjes van vijf personen.

Per groep werd u naar de ballon gestuurd waar uw eigen dispatcher u stond op te wachten om samen met u naar boven te gaan.

Eens in de kooi gestapt werd u een plaats aangeduid en werd het sein gegeven dat de ballon de lucht in kon.

Zo steeg de ballon tot op ongeveer 1200 feet (voet) of  400 meter hoogte.

Intussen tijd  had u de mogelijkheid het landschap te bewonderen, indien ge geen hoogtevrees had of kreeg.

Eens op de bereikte hoogte werd de eerste springer door de dispatcher aangeduid waardoor deze in de uitsparing van de kooi kwam staan.

Deze uitsparing had de vorm van een deuropening wat dan ook een vergelijking diende te zijn met een geopende deur van een vliegtuig.

Eens post gevat in deze “deur”, dit op reglementaire wijze zoals aangeleerd, werd het bevel gegeven “GO” door de dispatcher, waarop u onmiddellijk de stap in het ijle deed.

Vanaf het verlaten van de kooi tot het openen van de valscherm diende drie (3) seconden geteld  te worden als volgt: 301… 302… 303…

In deze tijdspanne diende het valscherm zich te openen daar dit aan een kabel in de kooi was verbonden met een  riem die tot doel had de valscherm open te trekken.

Een raar gevoel maakte zich van mij meester in mijn buik, tegelijkertijd zag ik voor mij mijn beide voeten verschijnen en op het ogenblik dat u de mening bent toegedaan dat de maag het verder niet zou uithouden, plots een ruk en het is alsof u terug omhoog gehesen word, het valscherm is open.

Weerom een getrainde reactie, kijken of het valscherm volledig is geopend, zoniet gebruik maken van de reservevalscherm.

Alles normaal, trachten te genieten van het wedervaren en het zicht van daarboven.

De aarde nadert daarentegen snel waardoor men reeds op een dertigtal meter van de grond u met een megafoon opmerkzaam maakt om u gereed te maken voor de landing.

Dit signaal is u nog maar juist gegeven waarop het  landingsignaal “NU” volgt.

Met een smak, ongeveer te vergelijken met een vrije sprong van drie meter hoogte, komt men op de grond (grasland)  terecht, voeten samen en “rollen” volgens de windrichting.

Dit laatste is soms maar enkele meters boven de grond waar te nemen waarbij enig geluk mee speelt om geen benen te breken.

Eens veilig geland maken dat het valscherm zo spoedig mogelijk is opgerold en geborgen in de meegebrachte zak, intussen tijd uitkijkende naar de neervallende collega’s.

Alvorens het valscherm in de zak werd geborgen werd het klein nylon koordje welke aan de top van de valschermkoepel werd bevestigd en diende om het valscherm open te trekken, verwijderd en meegenomen als souvenir.

Een euforie maakt zich van u meester en de volgende sprong kan niet vlug genoeg gebeuren, doch hierbij zijn grenzen, een valschermsprong wordt psychisch gelijkgesteld met een werkdag van acht (8) uren, waarbij twee sprongen per dag als maximum werden beschouwd.

De zak met de valschermen diende terug gebracht te worden naar het magazijn waar de nummers nogmaals werden nagekeken en eventuele beschadigingen werden gemeld, dit met het oog op het drogen en plooien voor de volgende sprong.

Een goede raad werd steeds gegeven: “Zorg ervoor als voor een baby; hij redt je leven!”

De eerste sprong was achter de rug.

Intussen tijd was de familie reeds gearriveerd en konden wij deze begroeten aan de ingang van het kwartier.

Uitzonderlijk op zulke dag hadden zij toegang tot de DZ-zone[4] om vandaar ons te kunnen in het oog houden bij een tweede sprong. 

Afspraken werden gemaakt welke tekens er zouden gegeven worden om hun familielid of vriend te kunnen herkennen van op de grond.

Een tweede sprong werd dan ook nog gepland in de loop van de namiddag.

Deze sprong verliep zoals de eerste met dit verschil dat men de risico’s had leren ervaren en er reeds een lichte ongerustheid was ingetreden.

Deze ongerustheid ging bij enkele jongens zover dat zij eens terug met de ballon  boven waren zij niet meer de kooi durfden verlaten, zelfs na enige aanmaningen en pogingen om hen toch uit de kooi te krijgen, werd er geweigerd de sprong te wagen.

Zulke weigering ging gepaard met een “weigering van bevel” waarbij gelijk werd gesteld dat men de hoedanigheid van para-commando verloor met alle gevolgen van dien,  het verlies van de “groene muts” alsook een bijhorende tuchtstraf (enkele dagen, maximum 8 dagen cachot).

Het verschil tussen een sprong uit een ballon of een vliegtuig is het feit dat men bij het verlaten van de kooi onder de ballon, voldoende tijd heeft om na te denken en dat men wel degelijk bewust de “stap” moet zetten om de sprong uit te voeren, terwijl men buitenkomt uit een vliegtuig men door de windkracht deels wordt meegezogen en ook dat men achter elkaar het vliegtuig verlaat waardoor bij enige aarzeling toch nog in de rug druk wordt uitgeoefend door de achteropkomende collega.

In het geheel de sfeer is anders in het vliegtuig dan in de ballon.

De ballon is een oord van stilte maar van gierende zenuwen.

Na deze twee eerste ballonsprongen zouden er nog twee volgen alvorens werd overgestapt naar het vliegtuig.

De eerste dag werd dan ook besloten met een gezellig samen zijn met de familie binnen het kwartier.

Het brevet “Para” werd maar behaald na zeven (7) sprongen waarvan er vier uit een ballon en de resterende drie uit een vliegtuig.

De tijdspanne van deze zeven sprongen werd niet bepaald gezien de weeromstandigheden hier ook meespeelden.

Persoonlijk zal ik tijdens mijn militaire loopbaan zeventien (17)  sprongen uitvoeren.