Van straffen gesproken buiten het kwartierarrest (ballen); politiekamer (nacht doorbrengen in het cachot) of het cachot (24/24 uur) waren er de kleinere straffen welke onmiddellijk door een overste, meestal de "sergeant" konden opgelegd worden.

Alzo zijn mij nog enkele straffen bijgebleven:

Knop los of afgerukt: zeven knopen op het hemd naaien

Handen in de zakken: zand en water in de broekzakken en dichtnaaien.

Geweer vergeten (1é maal) een nacht met dit wapen (ook ons "lief" genoemd) in bed slapen

                            (2é maal) wapen aan lichaam binden en gans de dag ermee rondlopen binnen het kwartier.

Het dragen van enig nog niet behaald brevet: de ganse dag met een stuk karton rond de hals in het kwartier rondlopen met de tekst erop "Ik ben reeds gebrevetteerd" gevolgd door u zelfgemaakte tekening van het aangehaalde brevet (groene muts; para - wing  of  commandodolk.)

De eigelijke dagtaak begon te 08.00 uur met een "Vlaggengroet"  op de erekoer waarbij de Belgische driekleur werd gehesen terwijl de manschappen in "Geef acht" of "Presenteer geweer" eerder werden bevolen door de  toenmalige rasechte Gentenaar  D.. W….."RSM" (Regiment Sergeant Majoor.)

Deze "vlaggengroet" werd voorafgegaan van een inspectie van de manschappen en hun wapens dit voor de blok.

Bij deze inspectie werd vooral gekeken naar de properheid van de kledij en schoenen alsook werd er aandacht geschonken aan de persoonlijke hygiëne waaronder was- en scheerbeurt en zelfs de voetwassing.

Het wapen wat aanvankelijk een Lee-Enfieldgeweer betrof tijdens de eerste vier maanden om naderhand een Fal-geweer te verkrijgen, dit al dan niet met een plooibare kolf, dit volgens uw functie in het peloton, diende steeds van binnen en van buiten te blinken.

Een pluisje van het kuisvodje in de loop werd als vuil beschouwd gevolgd met de nodige sanctie.

Voor deze "grote" inspectie was er eerder een "Inspectie kamer" geweest door één der sergeanten, onderrichters.

De kamer in het algemeen zelfs de vuilbak werd aan deze inspectie onderworpen.

Van ieder werd  zijn bed en kast nagekeken op onregelmatigheden.

Lakens; dekens en matras dienden geplooid te worden in een blokvorm, met voor iedereen hetzelfde patroon.

De inhoud van de eenpersoonskast diende ordelijk te liggen waarbij de kledij diende gevouwen te worden en de hangkledij aan kapstokken dienden te hangen.

Het geweer diende ook bij nacht of bij afwezigheid in de loop van de week in deze kast te worden geborgen.

In het weekeind wanneer men een gunstverlof genoot werden de wapens gezamenlijk opgeborgen in de wapenkamer van de compagnie.

De kast werd afgesloten met een hangslot welke steeds vast moest zijn

Een open of niet slotvaste kast bij uw fysieke afwezigheid leverde de nodige sancties op, pompen[1].

Na de dagtaak welke eindigde te 18.00 uur was er het avondmaal met erna de laatste karwei waar men zo lang aan bezig kon zijn als men zelf wou.

Deze karwei werd integendeel in een ijltempo afgewerkt om te genieten van de welverdiende rust en de mogelijkheid de kantine te bezoeken.

Uitgaan in de stad Namen was ingevolge de zware fysische oefeningen  praktisch onmogelijk  en ook het budget liet zulks niet toe.

Met een soldij van 150 Bef per 14 dagen komt men niet ver wetende dat een treinreis enkel Namen - Antwerpen evenveel kostte.

Normaliter mocht men om de veertien dagen op zaterdagmorgen 11.00 uur vertrekken om thuis het weekeind door te brengen tot de zondagavond 24.00 uur.

Om karakter te kweken, zo werd het genoemd, ging men voor de eerste maal maar na drie weken naar huis voor een weekeind.

Het weekeind welke men in de kazerne doorbracht was de compagnie van "Piket".

Deze taak bestond in allerlei karweien binnen het kwartier uit te voeren onder leiding van de "Sergeant van week" welke op zijn beurt deze opdrachten kreeg van de "Officier van wacht".

Een werkdag werd ingedeeld in verschillende perioden van elk drie kwartier met telkens één kwartier om het omkleden tussen de verschillende oefeningen mogelijk te maken.

Dit kwartier werd een "break" genoemd ook om de gelegenheid te hebben iets te drinken; nuttigen en een sigaret te roken.

De oefeningen bestonden in de eerste vier maanden uitsluitend uit de voorbereiding van de testen tot het behalen van de "GROENE MUTS".

Deze hielden allerlei oefeningen in op de hindernis- en koordenpiste; turnen om buikspieren aan te kweken; veldcrossen; marsen en speedmarsen.

Buiten deze fysieke oefeningen werd men militair geschoold met drill; wapenkennis en tactiek.

De tactiek ging dan weer gepaard met het nodige water en slijk en het camoufleren van lijf en leden.

Bij nachtoefeningen werd er gebruik gemaakt van kolen om het gelaat zwart te maken zodanig dat wij ons zelf niet meer herkenden in de spiegel.

Als jongen van 16 jaar, werkende als treksteenbewerker[1] (diamantindustrie) te Borgerhout, ( Antwerpen) tussen een 60-tal medewerkers begon ik te dromen om mijn verplichte legerdienst te vervullen als "Para - Commando".
Deze droom werd nog versterkt door het feit dat een toenmalige sergeant Gilbert, neef van een buurman en tevens dorpsgenoot, bij de “Para's” gekazerneerd te Flawinne, (Namen) mij het leven in deze eenheid toelichtte met geuren en kleuren en mij zelfs aanzette om de Onderofficierenschool te Zedelgem binnen te gaan om alzo mijn loopbaan in het leger aan te vatten.
Dit laatste werd mij afgeraden en ik kreeg de toelating niet van mijn ouders dit te verwezenlijken.
De uitspraak van moeder was: "Doe eerst uw "term" en dan kunt ge nog zien of ge erbij blijft."
Er werd dan ook gretig uit gekeken naar de eerste oproepingsbrief om mijn "Drie dagen" te gaan beleven in het "Klein Kasteeltje" te Brussel.
Uiteindelijk zou het hier maar twee leuke dagen betreffen 07 en 08 december 1962 welke werden ingevuld met medische en schriftelijke proeven en het voorlezen van de militaire reglementen waarbij het bewuste artikel " De dood met de kogel" is blijven na zinderen.
Het militair reglement werd in een bomvolle zaal jongelingen voorgelezen, zeg maar bulderen, door een fel besnorde sergeant-majoor terwijl de jongens met open mond van verbazing zaten te luisteren, wie zou iets durven zeggen?
Op het einde van de tweede dag werd er een interview afgenomen door een officier waarbij ge uw keuze tot "het wapen" kon maken.
Het voornaamste was dat u als toekomstig "para - commando" gezond van lijf en ziel moest zijn om tot deze eenheid te worden toegelaten.
Gezien er voor mij op dit gebied geen enkel beletsel was heb ik met volle overtuiging gekozen om toch para - commando te worden.
Het was dan ook mijn eerste soldij, men schrijve "twintig frank (20 Fr)" welke ik ontving voor twee gepresteerde dagen voor het Vaderland.
"Hier naamtekenen, daar twintig frank!"
"Dank U wel, mijnheer."
"Mijnheer, mijnheer, ik ben korporaal."
Bij deze was ik MILITAIR en werd ik voor de eerste maal met onbepaald verlof naar huis gezonden.
Gelukkig, het vervoer was gratis gezien men bij de oproepingsbrief een coupon - retour (treinticket) was gevoegd.
Eens terug thuis en aan het werk, intussentijd was het Kerstmis en Nieuwjaar 1963, ben ik beginnen trainen voor de lichamelijke proeven welke zouden plaatsvinden in de kazerne TERRA NOVA (Terra Neuve) te Namen op de citadel. De datum van deze tests werd ook bepaald door een oproepingsbrief.
Deze proeven bestonden uit een dertig (30) set-ups; 4 X optrekken aan de balk en een loopcross van 3 km op de citadel.
De winter 1962-1963 was zeer hard, het vroor dat het kraakte maar toch diende er gelopen te worden.
Ik oefende in de bossen gelegen op de grens België - Nederland meer bepaald te Nederlands Putte terwijl ik mijn verlofdagen doorbracht bij familie te Putte - Kapellen.
Ik wilde slagen in de proeven en zou slagen.
In de loop van de maand januari 1963 meer bepaald op 09 januari 1963 diende ik mij aan te bieden te Namen op de citadel, in de kazerne TERRA NEUVE voor de proeven.
Aankomende in het station Namen werden wij met een vrachtauto 3-tonner afgehaald en gebracht naar de kazerne op de dicht beboste citadel, op dat ogenblik nog met een laagje sneeuw bedekt.
Aldaar aangekomen dienden wij ons om te kleden in een sportieve kledij, korte broek a.u.b, al was het maar om het sportiever te doen lijken.
De set-ups en het optrekken aan de balk werden in een ijltempo afwerkt op het commando van: "Eén en twee."
Iedereen slaagde in deze proeven.
Nu het zware werk, aan de start van de cross over een afstand van 3 km in de straten op de citadel. "Volg de jeep en go!"
Gelukkig met eerdere kilometers in de benen werden deze afstand afgemaald tegen en relatieve korte tijd, uiteindelijk kwam ik als derde over de eindstreep waarbij de tijd werd opgenomen doch angstvallig werd verzwegen al was het maar voor er de spanning in te houden.
Na de opfrissing onder de douche herhaalde zich het scenario van uitbetaling van soldij, nu maar tien frank (10 Fr) en het terugbrengen naar het station Namen.
Voor de tweede maal werd ik met onbepaald verlof naar huis gestuurd.
Zij die dachten dat wij met de eerste trein terug naar huis zouden sporen hadden zich vergist.
De dorst had zich intussentijd van ons meester gemaakt en diende gelest te worden en met enkele "eendaags" vrienden werd er besloten een glaasje te gaan drinken in een der herbergen omgeving station.
Zo gezegd zo gedaan waarbij wij in een cafeetje terechtkwamen waar het vrouwelijk schoon genoeg voorhanden was.
Voor dit laatste was er op dat ogenblik geen oog, de vuile sportpantoffels dienden degelijk ingepakt te worden om het meegebrachte valies niet te bevuilen.
Na enkele oude kranten te hebben gevraagd in ons schoolfrans werd er in het midden van deze herberg overgegaan tot het inpakken van de sportpantoffels.
Uiteindelijk zaten een viertal jongens op hun knieën op de vloer ijverig bezig met inpakken.
"Pinten uitdrinken en wegwezen jongens!" Hop, op weg naar de trein.
Wat waren wij fier, wij voelden ons zo volwassen want wij zouden para - commando worden en wij waren reeds bij de h…… geweest.