Een sprong  uit het vliegtuig  “Flying  Boxcar” was weer een andere belevenis.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Aanvankelijk werd men met vrachtauto’s gevoerd naar Melsbroek, het militair vliegveld tegen Zaventem, om aldaar op het vliegtuig te stappen.

Ter plaatse aangekomen werd men in een wachtruimte geplaatst en naargelang de weersomstandigheden diende men te wachten of kreeg men de parachuteuitrusting.

Deze laatste diende op een vakkundige wijze bepakt te worden en diende ook goed aan het lichaam aan te sluiten.

Deze verrichtingen werden voor het instappen van het vliegtuig gecontroleerd door de “dispatcher”.

Er zijn dagen geweest dat er uren diende gewacht te worden met de hoop op weersverbetering welke dan niet kwam met resultaat dat er onverichtterzake diende terug gekeerd.  

Eens bepakt en gezakt werd er te voet naar het wachtende vliegtuig gegaan op de “tarmac”[1] om dan dit vliegtuig te betreden en plaats te nemen in uw aangeduide  “stick”.

In het vliegtuig diende men nog de opplooibare banken naar beneden te laten om te kunnen plaats nemen.

De “sticks” (starbord-stick en port-stick)[2] zaten langs weerszijde van het vliegtuig met de rug naar de wand toe.

Een voordeel: men kon boven het geluid van de draaiende motors tegen elkaar roepen.

Een nadeel: men kon van ieders gezicht de ongerustheid en/of schrik aflezen.

Na het vastgespen van de veiligheidsgordel (over de schoot) begaf het vliegtuig zich naar de startbaan om dan met overdonderend lawaai het luchtruim te kiezen richting Schaffen of enige andere manoeuvreplaats.

Bij het naderen van de DZ (droppingzone) werd het bevel gegeven recht te staan gevolgd door het terug opplooien van de zitbank en het aankoppelen van de gordel van de parachute aan een metalen kabel bevestigd aan het plafond.

Deze gordel had tot doel de parachute bij het uitkomen van het vliegtuig open te trekken.

Vervolgens werden de beide achterdeuren van het vliegtuig geopend en verwijderd door de dispatcher en werd het bevel gegeven “Stand in the door”.

Bij dit laatste bevel diende de eerste man van elke stick zich in de opening van het deurgat te komen staan met de armen gespreid zich steunende tegen de wand van het vliegtuig.

De linker voet juist met de tip naar buiten gereed om met de rechter voet “de stap” te doen.

In deze houding werd u ook op de rug tegen gehouden door de dispatcher aangezien er nog een mogelijkheid was dat het vliegtuig nog enige rondjes vloog over de DZ alvorens de sprong kon worden aangevat.

Alzo kon men de ervaring genieten om dan eens hemel en dan eens aarde te zien verschijnen, dit naargelang de stand van het vliegtuig.

Dit laatste kon enkel de man in de deur ervaren.

Intussen tijd werd er ook een rood lichtje ontstoken door de piloot welke na enige seconden veranderde in een groen lichtje waarbij ook het bevel “GO” werd gegeven.

Eén stap en daar gaan wij.

Een windruk  veroorzaakt door het vliegtuig liet ons horizontaal in de lucht hangen en terwijl werd de parachute geopend, zodanig vlug dat men geen benul had dat men naar beneden viel.

Eens de parachute geopend kreeg men terug het nazicht van de parachute door naar de koepel te kijken en de koorden eventueel te onttwisten (draaien uit de ineen gestrengelde koorden).

Indien de parachute in twee zou zijn gedeeld ingevolge een koord welke over de koepel van de  parachute hing was men verplicht de reserveparachute te openen om de valsnelheid af te remmen.

Gelukkig heb ik van deze noodoplossing nooit gebruik moeten maken.

Persoonlijk ben ik wel eens terechtgekomen op de koepel van een andere parachute waardoor mijn parachute naar beneden dwarrelde ingevolge te weinig  luchtdruk.

Een vrije val van enkele tientallen meters was hiervan het vervolg  wat uiteindelijk zonder verdere moeilijkheden is afgelopen.

Dit incident is gebeurd onmiddellijk bij het verlaten van het vliegtuig en gebeurde op ongeveer 300 à 400 meter hoogte, wat tegen de grond fataal zou zijn afgelopen.

Verdere anekdoten ter zake zullen verder in dit boek worden behandeld naargelang de bijpassende gebeurtenis.

De training “valschermspringen” zat er na 4 weken op , training welke werd afgesloten met de overhandiging van de “Para-Wing”, dit tijdens een plechtige “vlaggengroet”.

Na inpakken van de persoonlijke goederen en het meegebrachte materiaal werd er terug afgereisd naar FLAWINNE.