Na veertien dagen van hard labeur, koude lijden en afzien, mocht men een weekeind naar huis.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na dit weekeind volgde nog een week tot voorbereiding tot de raid op Corsica en de week op Corsica zelf.

De raid op Corsica duurde een vijftal dagen vertrek en terugkomst ingerekend.

Vanuit Melsbroek werd er met verschillende “Flying Box-Cars” gevlogen naar Solenzara  op het eiland Corsica (Frankrijk), dit met een tussenlanding in Marseille, Zuid-Frankrijk.

Na enkele uren vliegen kwamen wij toe op het vliegveld van Solenzara waarbij onmiddellijk de bagage werd uitgeladen, bagage bestaande uit onze persoonlijke zware rugzak, “Backham” door ons “bergham”  genoemd met een inhoud van circa 30 kg, en het persoonlijk wapen (geweer).

Onmiddellijk werd er verzameld in pelotonsverband en werd de aanvang genomen van de eerste etappe naar het bivak gelegen in de richting van de berg Incudine ,1900 meter hoogte.

Wegen werden er niet gebruikt, enkel de ezels- en jagerspaden werden gebruikt, of soms nog erger, er werd doodgewoon door het kreupelhout een weg gehakt met de machette.

Na enkele uren bergop te hebben gemarcheerd werd er halt gehouden om op die bewuste plaats een bivak op te slaan.

Op deze plaats diende het tentje geplaatst te worden en diende men ook ons eigen potje te koken.

Gelukkig stroomde bij dit bivak een bergriviertje waardoor het niet moeilijk was om aan drinkbaar water te geraken.

Het water was hier glashelder maar ijskoud, een verfrissing na een zware tocht.

Dit plezier duurde tot een dode, rotte vis voorbij spoelde waarbij iedereen de maag in zijn lichaam voelde keren.

Gedaan met de pret.

Na een verdiende nachtrust werd  er ’s anderendaags de tweede etappe aangevangen dit meer bepaald naar de schaapherderhutten van “Tova”.

Deze plaats was het laatste bivak voor de eigenlijke beklimming van de Incudine.

Deze etappe liep langs de kam van een niet genoemde berg/heuvel om langs kleine paadjes het bivak “Tova” te bereiken.

De schaapherderhutten stelden niet veel voor.

Het betroffen hier vervallen deels afgebroken stenen bebouwingen waaronder nog de kapel intact was wat betreft de buitenbouw.

Binnenin was er reeds alles eruit gehaald doch dit bleek wel een goede schuilplaats tegen regen/sneeuw en kou.

Deze plaats was dan ook voorzien voor het kader en niet voor jan soldaat.

In dit bivak  werd er ook de briefing gegeven van de komende tocht naar de Incudine, meer bepaald werden de instructies gegeven wat wel en niet kon, de te volgen weg en eventueel gedrag bij ongeval.

Bij deze tocht zouden wij begeleid worden door de dispatchers welke de tocht eerder meermaals hadden verricht.

Na het gebruikelijk bereiden van de maaltijd waarbij nu gebruik werd gemaakt van het meegebrachte water in de veldfles werd er vroeg in de slaapzak gekropen om uitgerust te zijn tegen de voor ons onbekende tocht.

Dag drie werd dan ook aangevangen met de laatste raadgevingen wat betreft parcours en veiligheid daar het peloton in één lint de beklimming zou aanvatten.

Aanvankelijk werd er een berg beklommen welke langs paden en richels ons leidde naar deze top.

De eerste sneeuw werd ervaren alsook enkele gevaarlijke punten welke zonder problemen werden genomen.

De afdaling van deze berg naar het dal van de Incudine was dan weer een pretje waarbij als skiënd op beide voeten naar beneden werd gelopen.

De beklimming van de Incudine was zwaar doch niet gevaarlijk, taak welke men kan vergelijken met een hoge trap op te klimmen, dit met ongelijke treden.

Eens de top bereikt was er de voldoening van de inspanning doch het zicht ging de mist in.

Op deze hoogte was er zodanig veel mist dat wij elkaar nog met moeite konden onderscheiden.

Gezien er op deze plaats verder niets te beleven was werd de afdaling dan ook maar zo vlug mogelijk  aangevangen dit met het oog op de gevaarlijke terugtocht en de opkomende duisternis.

De terugtocht geschiedde langs dezelfde weg zoals gekomen doch leek nu korter maar zeker niet veiliger.

Bij deze terugtocht is een soldaat zijn geweer kwijt geraakt door te vallen, waardoor het geweer een ravijn in donderde.

De soldaat wilde persoonlijk dit wapen gaan ophalen waarbij hij met forse hand werd tegen gehouden gezien dit een werkje was voor een dispatcher.

Hoe deze laatste het werkje heeft geklaard kan ik niet verhalen doch ik weet wel dat het geweer bij de rechtmatige bezitter terug terecht is gekomen.

Bij deze activiteiten moet men zich ook voorstellen dat er op het bivak  en in het dal een temperatuur heerste van ongeveer 20°C terwijl op de toppen van de bergen het vroor bij een temperatuur van –15°C.

Deze schommelingen werden binnen enkele uren ervaren wat de nodige ongemakken meebracht qua kledij.

Na deze tocht welke bij valavond eindigde werd het bivak terug opgeslagen op “Tova”

met het oog op de terugtocht naar het vliegveld dit twee dagen later.

De terugtocht werd dan ’s anderendaags aangevangen dit in pelotonsverband met aan het hoofd de pelotonscommandant KRO (Kandidaat Reserve Officier)  O/Lt (Onder Luitenant) Bov…

Deze terugtocht gebeurde door middel van kompas en stafkaart van dit gebied.

Wegen mochten niet gebruikt worden, de controleposten diende men te mijden zodanig dat wij verplicht waren dwars door het stekelig kreupelhout (maquis) ons een weg te banen met de machette  of een riviertje te volgen.

Dit laatste was ook niet zonder gevaar gezien de oevers bezaaid lagen met rotsblokken welke dan dienden omzeild te worden door de rivier te dwarsen, dit met alle gevolgen van dien.

’s Avonds werd op een geschikte bivakplaats de nachtleger opgezocht doch zonder gebruik te maken van onze tentjes, enkel de slaapzak kon worden uitgerold.

Het vuur welke werd gemaakt met alcoholpotjes diende ingegraven te worden in de aarde om uit het zicht te blijven van de controleurs.

Alle bewegingen dienden dan ook in stilte te gebeuren.

Uiteindelijk werd de nachtrust niet verstoord en werden wij op deze plaats ook niet ontdekt.

De tweede dag van onze terugtocht werd dan nog gekenmerkt door enig bakkelei aangaande het kaart- en kompaslezen waarbij de pelotonscommandant met ons enkele kilometers verloren is gelopen.

De vermoeidheid, het eten en de zware uitrusting leidden tot enige wrevel onder de manschappen.

Uiteindelijk werd er dan toch besloten de openbare weg te gebruiken om alzo op vluggere manier het vliegveld te Solenzara te bereiken.

Onderweg werd er dan nog een bakker op ronde, tegen gehouden welke na ons te hebben bevoorraad met brood, terug naar huis mocht rijden om zijn auto te herladen om dan zijn ronde verder te kunnen zetten.

Na enkele uren werd dan ook het vliegveld bereikt waar intussen tijd de andere pelotons van de compagnie ook reeds waren gearriveerd.

De 16é Compagnie werd dan verzameld op de tarmac waar een kleine plechtigheid

geleid door de compagniecommandant, plaats had.

Tijdens deze plechtigheid werden wij dan ook in het bezit gesteld van het brevet “Commando”  uitgebeeld in de vorm van de “Commandodolk”.

Na deze korte plechtigheid werden wij terug naar de klaarstaande vliegtuigen gebracht welke ons terug naar Melsbroek met tussenlanding te Marseille zouden brengen.

Deze reis is dan ook zonder enig noemenswaardig feit verlopen.

Bij deze werd dan ook het commandokamp afgesloten.

Het behalen van het “commandobrevet” betekende het volwaardig “Para-commando” zijnde waarvoor maanden van intensieve training,  bloed, zweet en tranen had gekost van de deelnemers.

Een hoofdstuk werd hier afgesloten en nu waren de verschillende kampen en manoeuvres aan de beurt, het enige lastiger dan het andere.