Omstreeks de paastijd 1964 werd er een bataljonsmanoeuvre gehouden te Otterburg (Schotland) waar het op dat ogenblik nog winterde, dit voor een duur van veertien dagen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vanuit Zeebrugge werd er vertrokken met het marineschip “Kamina” vaartuig destijds ook gebruikt voor de troepenverscheping naar Kongo.

Na een dag en nacht varen tot Newcastle en onderweg eens zeeziek te zijn geweest werden wij met autobussen naar het eigenlijke kamp gebracht.

Dit kamp bestond uit houten barakken waar een gans peloton kon overnachten.

In deze barakken stonden twee kolenkachels welke roodgloeiend werden gestookt om toch enige opwarming te verkrijgen.

De oefeningen bestaande uit schieten met scherp op verschillende doelen en het bevaren van een rivier welke driemaal haar breedte had overschreden,  werden uitgevoerd wanneer het barre weer het toeliet.

Eén nacht werd er buiten in onze tweepersoonstent geslapen waarbij ’s morgens men half uit de tent was gegleden met slaapzak en al ingevolge de drassige ondergrond.

Een geplande nachtoefening werd niet uitgevoerd gezien de 14 Cie (Walen) deze oefening hadden gedaan met alle gevolgen van dien, enkele mensen met bevroren handen en voeten.

Tijdens de verplaatsingen op het immens oefenterrein werd er gebruik gemaakt van grote trucks speciaal mee overgebracht van België en zelfs van een helikopter type Alouette .

Dit laatste was weer een nieuwe ervaring aangezien er maar met enkele mensen kon in plaats genomen worden. Het vliegen zelf kwam raar over daar de helikopter met de neus naar beneden vloog waardoor men het gevoel kreeg steeds tegen de heuvels aan te vliegen welke dan toch op een veilige hoogte werden overvlogen.

Tijdens de schietoefeningen werd er ook attent op gemaakt om zeker niet op de in het wild lopende schapen te schieten, deze dieren hadden op dit terrein een vrije loop en waren reeds eerder het doelwit geweest van enige barbaren.

Het bevaren van een uit haar oevers getreden rivier werd volgens ik mij kan herinneren uitgevoerd tijdens een weekeind.

Met een tiental personen in een “dingy”[1] werd er op een bepaald punt de rivier betreden en diende een afstand over verschillende kilometers te worden afgelegd.

Tijdens deze vaart werden er verschillende hindernissen genomen waaronder ondiepte bezaaid met stenen; weide afsluitingen waardoor de boot werd beschadigd en lek raakte.

Op een zeker ogenblik raakte de boot de grond en diende iedereen uit te stappen om de boot naar een dieper punt te slepen.

Op het ogenblik dat iedereen de boot had verlaten begon deze te vlotten en door de kracht van het water werd deze meegesleurd.

Wie dichtst bij de boot was wipte met een tijgersprong terug de boot in doch twee kameraden bleven schouder aan schouder midden in de rivier staan.

Terug keren met de boot was onmogelijk zodanig dat zij verplicht waren naar de oever te waden.

Op de plaats waar zij stonden was het zeer ondiep doch hoe meer naar de wal toe hoe dieper, gelukkig hadden zij een reddingsvest aan (was verplicht) zodanig dat zij veilig en wel toch aan wal raakten en enkele honderden meters verder door ons konden opgepikt worden.

Dit alles in een barre koude en met winterkledij aan.

Een booting welke in de zomer plaats had was een leuke bedoening doch nu was het een marteling, mens en gereedschap werden hier zwaar op de proef gesteld.

De koude had ook op ons lichaam gevolg meer bepaald iedereen liep met een neus- en/of keelontsteking waarbij de dokter diende opgezocht te worden.

Een injectie met penicilline in het achterwerk en het blauw ontsmettingsgoedje welke met een borstel tot in het keelgat werd gesmeerd, feit welke u deed kokhalzen, waren de enige medicijnen.

Van een tweede bezoek aan de dokter werd dan ook verder afgezien, een vrijstelling van dienst zat er dan toch niet in en de hulp was erger dan de kwaal. 

Na een verblijf van acht dagen was er een daguitstap voorzien naar Edinburg (hoofdstad van Schotland) alwaar wij enkele winkels en pubs konden bezoeken.

Deze laatste waren tijdens de dag maar enkele uren open en ‘s avonds reeds gesloten om 23 uur.

Om deze uren te omzeilen waren er verschillende private pubs waar wij gelukkig de gelegenheid hebben gekregen zulke pub te kunnen bezoeken.

Meer dan een praatcafé was het zeker niet. Een glas bier (Ale) was voor ons niet te drinken terwijl de wisky prijselijk was.

Een grootstad bezoeken zonder  enige voorafgaandelijke toelichting is niet te doen, daar ook nog het euvel bijkwam dat wij geüniformeerd in deze stad rondliepen.

Iedereen was tevreden terug de autobus te mogen opstappen richting van ons kamp.

Acht dagen later werden wij terug naar Newcastele gevoerd met de autobussen waarbij op de terugweg een ongeval gebeurde met twee bussen waardoor  een der bussen naast de rijbaan in de gracht is terecht gekomen met als gevolg enkele lichtgewonden welke dienden verzorgd te worden in de nabijgelegen kliniek.

Uiteindelijk is alles nog goed verlopen en kon de terugweg met de Kamina worden aangevangen.

Van zeeziekte zijn wij op deze terugweg ook niet gespaard gebleven.