Witte berk onder mijn raam. Bedekt met sneeuw, als zilver. Op de pluizige takken met een besneeuwde rand. Brush bloeit met een witte franje. En er is een berkenboom in slaperige stilte. En sneeuwvlokken branden in een gouden vuur. En de dageraad, lui rondlopend. Bestrooit de takken met nieuw zilver.
Sneeuwtederheid, zachte sneeuw, een dunne draad zilver. Witte vlokken van geloofwaardigheidsgolven zullen het tapijt bedekken. Breekbare lijnen tussen de werelden. Kubussen van gebroken ijs, Tule met franje. Blauw met wit, en achter de ster, een ster. Tedere sneeuwval. Sneeuwtederheid. Spins een dans uit de hemel, eeuwigheid, oprechtheid van het Winter Kingdom van wonderen.
De oude hut, waar alles in de sneeuw staat. Grootmoeder, de oude vrouw kijkt uit het raam. Ze juichte de kinderen toe van. Quick-sleeën die rennen, rennen, lachen. Een sneeuwhuis maken. Bellende stemmen zijn overal te horen. In het sneeuwhuis zal er een speels spel zijn.
Herfst - "Saaie tijd ...", het favoriete seizoen van dichters, filosofen, romantici en melancholie. Gedichten over de herfst "wervelen"met woorden-wind, "motregen" met strofen-regens, "verblinden"metepitheta-bladeren ... Voel de adem vande herfst inherfstgedichten voor kinderen en volwassenen.
De winter kwam tot zijn recht. Ze bedekte het thuis met hoeden. Verzilverde takken van bomen. Een skispoor in het bos. Gebonden rivieren en meren. Diamond kreeg een outfit. De zon schijnt op de uitgestrektheid van de rivier waar je niet zult kijken. Vriendinnen sneeuwstorm. Inhalen met de wind. Vogeltrill zakte weg in het bos. Sleeën renden op volle snelheid. Vanaf de berg renden ze naar beneden, delen het plezier met de kinderen. Voer windwals uit " Caprice ". In de schoorsteen, zoals op een pijp.
De winter is vrolijk geworden.Met schaatsen en sleeën.Met een besprenkelde baan.Met een magisch oud sprookje.Op een versierde kerstboom slingeren lantaarns.Laat de vrolijkeke kleine winter eindigen!
De sneeuwstormen in de rotsen stierven weg. Nadat de lucht met licht was overstroomd, spatte de zon zijn stralen op de jubelende baai!
De dag gaat voorbij, handen worden moe. Maar, vermoeidheid overschaduwen.Van de ziel live klinkt In een harmonieus motief vragen.
Het licht van de maan is 's nachts dun. De kust is 's nachts licht. De zee is stil als een kitten. Alles krast op de pier ...
Ieder van ons heeft een kans in het leven, en ieder van ons heeft zijn
eigen hoogtepunt. Wie vloog plotseling op, stierf snel uit, en wie heeft
de helft niet bereikt. Iedereen heeft zijn eigen bestemming, en
iedereen zal de berg Everest vinden. God geeft iedereen een haalbaar
kruis. En hoe gemakkelijk het zou zijn om te gaan.Om te liegen, te
kruipen en weer op te staan. God, om het ons gemakkelijker te maken
op de manier waarop de zalige liefde voor ons helpt.
Met liefde kunnen we alles overwinnen.
De lente is op de gebruikelijke tijd aangebroken. De lente is de tijd voor geliefden. Een eenvoudige dennenboom groeide langs de weg. Kraaien gingen erop zitten.
Tja, wat is daar mis mee? - den, zoals een den. Kraaien zijn een veelvoorkomend iets. Maar in een kudde van een gewone kraai, was er een, stel je voor, wit !!!
Zeg me eens, wie zou de grijze kudde opmerken zonder de witte kraai? En de lentestroom stroomde uit de lucht En de sneeuw, stel je voor, smolt.
's Nachts in de velden, op de tonen van een sneeuwstorm.
Dommelen, zwaaien, berken en sparren.
De maan schijnt tussen de wolken boven het veld.
Een bleke schaduw loopt en smelt.
Het lijkt mij 's nachts: tussen witte berken.
Frost dwaalt in de mistige uitstraling.
's Nachts in een hut, op de tonen van een sneeuwstorm.
Het gekraak van de wieg verspreidt zich stilletjes.
Een maand lang verzilvert het licht in de duisternis.
In het bevroren glas op de banken stroomt.
Het lijkt mij 's nachts: tussen de takken van berken.
Frost kijkt in de stille hutten.
Dood veld, steppeweg!
Blizzard veegt je 's nachts.
Uw dorpen slapen onder het gezang van een sneeuwstorm.
Eenzame sparren sluimeren in de sneeuw.
Het lijkt mij 's nachts: stap niet rond.
Frost dwaalt rond op een doof kerkhof.
Ik heb niet gewacht, ik heb mezelf gebeld. Vertel me, hoe gaat het met je? Ja, het is goed, hier is het tijd om weg te rennen. Maar ik wilde alleen maar zeggen. "Je blog is zo, zo echt mooi".
Winter is gekomen.Winter is gekomen.Ik draag een witte hoed, ik adem witte lucht,mijn wimpers zijn wit ,jassen en wanten, onderscheid me niet in de vorst.Tussen de witte berken.Ik zal verstijven.En een eekhoorn in stilte springt ineens in mijn armen.
We hebben alles achtergelaten wat we hebben meegemaakt, in de winter die eeuwig heeft geduurd. En in de lente onze eenzame harten opgewarmd en ontdooid. Ik zal je wangen met de palmen van je handen aanraken, ik zal naar je vriendelijke ogen kijken. We zijn nu geen vreemden.Twee lotsbestemmingen die we in één hebben samengevoegd.
En in de schemering, onbaatzuchtig. Met zo'n onaardse glimlach word ik dierbaarder dan de
sterren en de wind kostbaarder dan al diegenen
die bij me waren. Voor dit moment ben ik klaar om terug te geven.Ik ben honderd nachten en honderd wegen, zodat je op een dag opnieuw over me heen zult lopen. Er bestaat waarschijnlijk geen grotere dorst. Alleen tederheid verdraait deze wereld. En iedereen is gevuld met tederheid. Wie was verliefd of geliefd?!
Ik ren als de wind op schaatsen.Langs de bosrand.Wanten aan mijn handen.Hoed op mijn hoofd.Een of twee! hier gleed ik uit.Een en twee! bijna salto.Een of twee! strakker op je tenen!Het ijs kraakte, kwaakte.De wind waait van rechts.Kerstbomen-wolven! volle snelheid - Van de vijver naar de sloot.Een of twee! op een gladde helling.Een en twee! grappige benen. Een of twee! vooruit en vooruit.
Ik zie een prachtig patroon op bevroren glas. En fantasie opent zich voor mij. Hier is een besneeuwd bos en een kristallen paleis, een bos van nobele palmen, een fantasiekroon. Iemand met een royale hand van diamanten cascade. Plotseling willekeurig verspreid zoals deze, willekeurig. Miljarden lichten begonnen te spelen in de nacht, als gevolg van het vuur van een eenzame kaars.
Mijn slee gaat vanzelf. Zonder motor,zonder paard. Af en toe rent mijn slee van me weg. Ik heb geen tijd om te paard te gaan. Sleeën,van een plaats en rennen. Mijn sleeën gaan vanzelf. Zonder motor, zonder paard. En onder de heuvel zijn mijn sleeën. Achter een sneeuwbank wachten op mij. Ongehoorzaam, het is saai voor hen om alleen naar boven te klimmen.
Die op een winterochtend, wanneer pluizige sneeuw valt, en een rode dageraad. Op de grijsharige zanden aan de kust kijkt met schroom. Luisterde naar de klokken van het klooster. In de strijd tegen een windvlaag werd dit gerinkel door hen ver door de lucht gedragen. En de reizigers vonden het meer dan eens leuk. Als een stem van dood of onsterfelijkheid. En ik hou van dit geluid! - hij is de bloem van de Grafheuvel, het mausoleum, dat niet zal veranderen; noch het lot, noch de kleine tegenslagen van mensen zullen hem overstemmen; altijd alleen. De sombere heerser van de hoge toren. Hij verkondigt alles aan de wereld, maar hij is zelf een vreemdeling voor alles, aarde en hemel.
