De fouten van andere mensen leren ons niet hoe te leven. We haasten onze eigen haast, struikelen, vallen, weer opstaan, onze knieën breken, voor het geluk dat we gaan. We geven geen leed om de ervaring van een vreemde. We hoeven geen wijs advies te geven. Toch zullen we de hobbels
niet horen en stoten, hoewel we honderd jaar zullen leven,
zullen we sterven door dwazen.
Op een koude dag,op een herfstdag,ga ik daar weer terug. Onthoud deze zucht van de lente,het verleden om te zien. Ik zal komen en ik zal niet huilen.Onthoud, ik zal niet verbranden. Het lied willekeurig ontmoeten. Nieuwe herfstdageraad. Slechte tijdwetten. Gezongen rouwende geest.Laatste gehuil,voorbij gekreun. Je zult het niet horen ik ben uitgestorven. Het vuur zelf,blinde ogen.Verbrand de droom van het verleden niet. De dag zelf is donkerder dan de nacht.Ooo mijn ziel.
Ik hield van je: liefde is nog steeds misschien. In mijn ziel ben ik nog niet helemaal uitgeblust. Maar laat het je niet meer storen. Ik wil je nergens mee bedroeven. Ik heb je stil liefgehad, hopeloos. Met verlegenheid, dan met jaloezie, we kwijnen weg. Ik hield zo oprecht van je, zo teder, zoals je mij liefde geeft om anders te zijn.
De zon schijnt, het water glinstert.Smile, het leven in alles.
Bomen staan vreugdevol badend in de blauwe lucht.
De bomen zingen, de wateren stralen.
De lucht wordt opgelost door liefde.
En de wereld,bloeiende van de natuur.
Bloemen hier en daar.
Voor jou gespaard.
Het witte zeil wordt wit in de mist van de blauwe zee.
Wat zoekt hij in het verre land?
De golven spelen, de wind fluit. De mast buigt. Helaas! hij zoekt
geen geluk en vlucht niet van geluk.
Onder hem de jet lichter blauw, erboven een zonnestraal goud.
En hij, de rebel, vraagt de storm. Alsof stormen vrede vrede zijn.
Oorlog 1914/1918. Ook de groote oorlog genoemd.
Een soldaat schreef:
Ik was zo vaak zo gewond dat ik naar huis ging kruipen,
maar niet alleen woede, ik kan zelfs worden verwond met
een bloemblad. Ik heb mezelf gewond heel onwillekeurig door de
tederheid van de slordigheid op de vlucht, en toen raakte
iemand gewond, alsof hij op blote voeten over ijs liep.
Waarom loop ik langs de ruïnes van mijn dierbaarste, dierbaren,
ik, zo pijnlijk en gemakkelijk kwetsbaar en zo gemakkelijk
anderen verwond.
Vorst en zon, een geweldige dag. Nog steeds doezelt u,
vriend charmant. Het is tijd, de schoonheid, wordt wakker.
Open dichte ogen naar het noorden Op weg naar het noorden
van Aurora verschijnt het sterrenrijk noorden!
Ja weet u nog, de sneeuwstorm was boos. In de bewolkte hemel
snelde de haze. De maan, als een bleke vlek. Door de wolken
somber geel. En je zat verdrietig . En nu, kijk ik uit het raam.
Onder de blauwe luchten prachtige tapijten. Schijnt in de zon,
de sneeuw ligt. Transparante bos de spar wordt groen door de vorst,
en de rivier onder het ijs schijnt.
De wijn in liefde is geweldig in ons. En het goede brood dat
voor ons in de oven gaat zitten. En de vrouw met wie we zijn.
Aanvankelijk, uitgeput, genieten we. Maar wat doen we met de
roze dageraad? Over de koude hemel, waar is de stilte en de
onaardse vrede, wat moeten we doen met onsterfelijke verzen?
Een moment loopt ongecontroleerd, opnieuw zijn we veroordeeld
om voorbij te gaan. Als een jongen, zijn spellen vergeten.
En, wetend dat er niets is van liefde, wordt alles gekweld
Een bank in de tuin is aardse gratie.Kijkend naar de lucht,je kunt vliegen.Een dutje doen in de schaduw van appelbomen in stilte. Overgave aan dromen,geheim, bij de maan. Je liegt tegen jezelf als een kangoeroe.Je kijkt naar de zomer die door de tuin dwaalt. Hoe gretig de wind honingdauw drinkt, terwijl de zon een heldere hemel schildert, als een vogel in de verte smeltpunt ligt in de liefde van mij, als in een tuinbank.
Kampioen op de vlucht van de kip.Draagt een staart als een pauw.De naam van de haan is een fazant.Zoals zijn ogen een bril dragen.En het gekleurde wonder van veren.Zal elk beest aantrekken.Maar fazanten zijn voorzichtig en het is heel moeilijk om ze te vangen. De fazant pochte: "Gu-gu,ik kan beter rennen dan wie dan ook.Bind je veters, broer, Zullen we rennen in een race?Hoeveel van jullie zijnslim. Zal rennen zonder training?"
In een vergeten kerk sta ik voor de deur. En ga ik rustig naar het altaar. Ik heb lang naar God gevraagd: Redder, zijn er paarden in het paradijs? Immers, dit leven is het beste moment dat ik doorbreng, waarschijnlijk in het zadel. Laat het vreemd aan iemand lijken, er is niets mooiers op aarde. Gekke sprong, kracht en druk,drievoudige fractie van gesmede hoeven, gekke wind, wil en ruimte, ja horizon die je aantrekt. Verkeersborden in de verte leiden ergens onder de weiden, mist en regen. Geloof me, mensen, ik ben niet schuldig, dat ik op paarden werd geboren. En het paard raakt zijn handpalmen aan met zijn lippen, in het gras van de dauw glinstert met diamanten. En de hele wereld in de ogen van paars verdrinkt, en de zon strengen manen vergulden. Misschien kiezen we niet voor het lot, en boven wordt het vuur van mijn ziel gegeven. Vergeef me, Here, maar ik heb geen paradijs nodig, als er geen paarden in het paradijs zijn.
Ik zou je alleen aanraken, ik zou alleen je gezicht zien,ik zou in je ogen duiken. Voorbij de geneugten van het huilen. Ik zou gewoon je stem horen. En een vluchtige blik vangen. Spanning tussen de vingers van het haar. En, de weg zal teruggaan. Ik zal je zachtjes bij de schouders nemen. Bij kussen zalik meverkleden en als ik je de gave van spreken ontzeg, zal ik de weg terug sluiten. Ik zal je wervelen met een wervelwind van verlangens. En bij de afgrond op de rand, zal ik door de vreugde van het lijden leiden,ik zal mijn dorst te drinken geven. Lang, lang, dan droom ik, hoe ik je hand in mijn hand houd, als kussen de ogen en wimpers, en ik druk mijn wang tegen mijn wang. Ik zou je alleen aanraken,ik zou alleen je gezicht zien, ik zou in je ogen duiken, en de geneugten van het huilen opvangen.
Mijn bank hield van me ik bracht koffie naar hem!En, zijn schouders erop strekkend, warmde hij zichzelf op als een Vlaamse kachel. We keken samen naar een doos.Tales of the night pratend.Mijn bank, als een kat, spindeen wiegde me gemakkelijk.Sprong, vastgebonden aan de lamp.Spin naar ons toe op een bungee.De tocht in de deur floot ritselde het oude gordijn.Het was stil. En gezellig.We waren aan het dutten. Hier is de ochtend!
Zware druiven, en appels, en pruimen.Hun contouren zijn duidelijk mals.Allen worden ijverig gedoofd door de eb. Alle dunne aderen onder de huid zijn zichtbaar.Boven de peren ligt een gesneden meloen,granaatappels met een donkere schil voor haar ineengedoken;Een enorme ananas trots in het midden.Bekroont de hele vaas met zijn kroon.Die vaas, versierd met hop.gekruld.De Helleense gebeeldhouwde levende eenvoud:Alleen aan de voet van de herdersfluiten Zijn de kalme lippen van de jongens op elkaar gedrukt.
Als het hart pijn doet,en de koude rilling,aarzel dan niet om lief te hebben,de rest zal volgen. Als je allebei lief hebt en spijt hebt opgehouden, probeer dan vergeef,de rest is de details.Om te sterven of te leven,met dit gevoel is niet verschrikkelijk,je wist hoe je lief moest hebben. De rest is niet belangrijk.
Een meisje in een blauwe gevlamde jurk staat naast me. Een meisje in een blauwe gevlamde jurk Is iemands lot. Een meisje in een blauwe gevlamde jurk. Hoe goed ben je.Ogen vol geluk.Ziel gevuld met liefde.Meisje in een blauwe gevlamde jurk. Eenglimlach zal iedereen dronken maken. Meisje in een blauwe gevlamde jurk. Hoe kan ik een meisje in een blauwe gevlamde jurk vergeten.Dank je van mij.Hou van je en wees geliefd.Laat er lente in mijn ziel zijn. Gedicht over een goede vriend, een mooi meisje. Fernando Di Coeno. Bedankt voor alle hulp en steun.
Ik leef niet zonder jou, ik breng gewoon de dagen door, ik ben in een droom, in werkelijkheid droom ik alleen over jou. En ik wil terugi n de gevangenschap van de magische omhelzing. En al bevend. Van de impulsen van de ziel. Jij bent mijn lucht en licht. En een bedwelmende drank. Amulet, amulet. De wind van passie wenkt. Nee jij - ik ren, ik wil een slokje vocht, ik kan niet leven zonder jou. Ik kan niet punt uit.
Ik wil zo hard schreeuwen als ik kan. Van hoge steile hellingen over hoe ik liefheb. Ik hou van de bloemen in je haar,je gezicht en lippen.Ik hou van de wandeling,zachte handen. Van het geluid van een stem,een beving doorboort me. Je zult zo'n liefde niet vinden,je zult het niet vinden. Dus wees bij mij tot het einde van je jaren, mijn ziel is een onblusbaar licht.
Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus, Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus, Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus,
en het zoemde heen en weer.
Oohhhoo lief klein konijhijntje, Oohhhoo lief klein konijhijntje, Oohhhoo lief klein konijhijntje, Had en vliegje op zijn neus
Jaja, zo dat viel nog wel mee he. maar we zijn er nog niet, weet je wat we doen,
we doen het gewoon nog een keer. jaja.
Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus, Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus, Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus,
en het zoemde heen en weer.
Oohhhoo lief klein konijhijntje, Oohhhoo lief klein konijhijntje, Oohhhoo lief klein konijhijntje, Had en vliegje op zijn neus
Ik zag 's nachts hoe de lente kwam, hoe de maan haar weg verlichtte. Winter bracht haar bij de hand en gooide een deken voor groen. En degene die op dit late uur niet sliep, ontmoette haar als een jonge prinses. Ze krijgt in maart een lentebal. Ze is schattig! Drie maanden zonder rust en slaap. Ze zal het bevel moeten voeren over de aarde. Hoe zal de sierlijke lente omgaan met zo'n belangrijke taak?op haar gewacht De rivieren en bossen hebben op haar gewacht En de steden hebben ook op haar gewacht.Ik merkte dat de jonge vrouw, Berta erg op jou lijkt! Ik zag 's nachts hoe de lente kwam.
Het gezicht van het paard is mooier en slimmer. Hij hoort het geluid van bladeren en stenen. Aandachtig! Hij kent de kreet van het beest en in het vervallen bos het gerommel van een nachtegaal.
En alles wetende,aan wie zal hij zijn wonderbaarlijke
visioenen vertellen ?De nacht is diep. De sterren van de conjunctie stijgen op naar de donkere hemel.
En het paard staat als een ridder op een klok. De wind speelt in zijn lichte haar. Ogen branden als twee enorme werelden.En de manen spreiden zich uit als koninklijke porfier.
Het gezicht van het paard is mooier en slimmer. Hij hoort het geluid van bladeren en stenen. Aandachtig! Hij kent de kreet van het beest en in het vervallen bos het gerommel van een nachtegaal.
En alles wetende,aan wie zal hij zijn wonderbaarlijke
visioenen vertellen ?De nacht is diep. De sterren van de conjunctie stijgen op naar de donkere hemel.
En het paard staat als een ridder op een klok. De wind speelt in zijn lichte haar. Ogen branden als twee enorme werelden.En de manen spreiden zich uit als koninklijke porfier.
Als een koorts,met gouden kruisen.De oude hoofdstukken branden.
Ah, broeders!Wat was ik blij, toen de kerken en klokkentorens,tuinen,
de halfronde kluis plotseling voor me openden.
Hoe vaak in een trieste scheiding, in mijn rondzwervend lot,
Ik dacht aan jou.Zoveel in dat geluid, want mijn hart is samengevoegd.
Zoveel heeft het gereageerd.
Consistentie naar beneden glijden.Op tranen, dat in een welvaart zal
worden gemorst. Je hoeft het alleen maar te overleven, om niet op een dag weg
te glippen.Zodat ik de vrijgevigheid van het leven, de wet van hetuniversum,
ten volle kan waarderen.Leren leren geven en liefhebben,
trots zijn op jezelf in de schepping.
Berouwvol en zwaarlijvig.
Zwaarlijvig om de kracht van expressiete verliezen.
Zijn eigen boosheid, en zijn honger naar veelvuldig
streven naar wraak om mensen te vernederen.
Weg van de laagheid en vleierij, knock-out van het zadel.
De wetten van het geweten de hele vervelende zaak.
Leef waardig momenten. In de hoop van de toekomst,
met liefde tot het punt van uitputting,
en licht vertrouwen in jezelf ...
Bedankt - voor wat je bent.
Bedankt voor de delicate zoetheid.
Bedankt dat je hier bij mij bent, en dat je
soulvolle vreugde hebt.
Bedankt voor het zachte gefluister van de woorden.
Bedankt voor het lachen en de glimlach.
Bedankt voor het luisteren. Dan wijzen op de fout.
Bedankt voor uw zachte handen, voor de stem van
murmurerende en sonore geluiden.
Bedankt voor het ontmoeten van onze manieren,
dat het ijs onder je voeten niet dun is.
Bedankt, voor de vreugde van dieprode lippen.
Laat geen tranen uit de ogen morsen.
Laat de problemen, verdriet en gemeenheid en angst,
met jou zullen ze nooit samenkomen.
Laat het geluk van je naar het raam glimlachen.
Laat de zon schijnen met een straal.
Je zal niet in tranen uitbarsten.
Mijn dromen zijn de eagles die schreeuwen in het azuur van
de blauwe hemel. Onder de woede van lichte schoonheid.
Ze zijn in een wervelwind van storm. De pijl doorboort hun harten,
ze vliegen in de gevallen wildernis. Maar in de herfst is er geen einde.
Lof, en glamour en schreeuwen ...
Wens elkaar niet slecht, het komt op een dag bij je terug.
En de wens van liefde voor jou zal in geluk veranderen.
Wilt u niet dat iemand huilt, dan stikken zij zichzelf.
Wens gezondheid serieus en word zelf gezond.
Wens de vijanden niet alle problemen, ze zullen ze zelf vinden.
Wens hen een leven van 100 jaar. Geloof nooit in
onvriendelijke woorden.
Door de jaren heen, jaren als een zware lading. En met elke seconde van de dag sneller. Ja, de tijd verergert de smaak. Maar is het juist om jezelf wijzer te vinden? Wat is de zin van het leven? Is er een limiet aan? Waarom zijn we hier zonder te weten waar? Onze geest, geen aardse problemen opgelost, roept naar de hemel in de verwachting van een wonder. Wat regeert de wereld, is het alleen maar liefde? Is het goed of slecht? onbegrijpelijk begrijpen. En zal de pijn in mijn hart in mijn hart resoneren, wanneer we onze bestemming niet koesteren?
Hoe vrolijk, schoensmeer scherpe tenen, glijd op een spiegel van staande, vlakke rivieren. En de wintervakantie is briljante om te om armen. Maar we moeten ook de eer kennen, een half jaar sneeuw en sneeuw, tenslotte is het eindelijk een hol van een hol. Bear, verveeld. Het is onmogelijk in de slee te rijden met de strijdkrachten van de jonge honden. En het piepen bij de ovens achter de dubbele beglazing.
Familie, dit is wat ons in de storm zal houden. Het is tenslotte niet bang voor de nevel van levensgolven, het zal beschermen tegen de kou en het beschermen in de regen. Het gezin is ons fort en ons trouw schild.Familie is kinderen en huwelijk. Wat kan sterker zijn dan zulke sterke banden? Hier is iedereen duidelijk en erg dol op, op zijn eigen manier en onvervangbaar. We wensen je een echt gezin, het is geweldig als je familie bij je is. We wensen eenheid altijd en in alles, en geluk zal je vriendelijke thuis vullen.
Eenzaamheid drukt op de schouders.Gedachten dwalen door mijn hoofd.
De kaarsen gingen uit in mijn hart, ben verdrietig in stilte.
Ik ben koppig, trots en naïef, onbevlekt, puur en bescheiden.
Onverstaanbaar kan ergens zijn.
Wel, ergens is sarcasme vol.Ik ben maar een simpele kleine man,
en heb zorg warmte nodig.
Ik heb niet genoeg genegenheid voor mijn hart,
Ik ben me allang vergeten.
Wat is correcter om te geven voor het gevoel van deze naam.
Is het een ziekte of genade? Een beloning of straf?
Span je geest niet, en geloof oprecht.
Liefde is sterker dan kwaad en duisternis,
Sterkere wreedheid en dood. En hoe je het ook noemt,
maar het is onveranderlijk. Alles sterft zonder liefde,
en alles is geschapen door liefde.
Geluk is op aarde op zoek naar het lot, maar niemand zal hun eigen geluk kennen.Geluk in de kindertijd wordt niet aan het kind gegeven.
Wat we hebben, slaan we niet op, verloren, huilen we.
De wereld rond lopen liefde, perfectie zoeken, Maar niemand erkent
dat liefde gelukzaligheid is.We rijden vaak weg van onze geliefden.
En liefde gaat weg een reiziger ongelukkig, we zorgen voor haar,
we prijzen haar.Wat we hebben, slaan we niet op, verloren, huilen we.
Alleen wij geven het geen vooruitgang, geef de autoriteiten het leven.
zaken en thuisland.En we vertrekken naar een andere wereld,
maar zonder leven.En na het afscheid van haar liegen we,
we beoordelen niet langer.We hebben geen, we slaan niet op.
We slaan het niet op, we huilen niet.
Gooi geen steen naar de hond, laat dit maar een dakloze hond zijn.
Maar hij was zo zwaar gewond.Hoewel hij geen bittere tranen kent.
Wat een verraderlijke gastheer.Hij verkocht het voor een koperen stuiver.
Wat zou deze hond dakloos zijn.Ik leerde verraad en leugens.
Nee, hij zal niet huilen van pijn, maar dag na dag, keer op keer,
Hij zucht zijn hond verstoppertje.In het gedeelte van slimme,
vriendelijke ogen.Een hond zit onder het hek, lijdend aan hartzeer,
Maar heeft geen last van schaamte.Hij was ooit een vroegere vriend.
Hij was ooit een vroegere vriend.De hond zal aandachtig naar je luisteren.
De mens zal je makkelijk beledigen.En hij verraadt en beantwoordt je grof.
En de hond houdt van jou daarvoor, wat je net hebt
in deze wereld is mijn hond...
Je bent ver weg van mij. En je schrijft over de bodemloze liefde van je.
En over verdriet razluchnitsy slapeloos.Precies hetzelfde wat ik schrijf.
Zoals we vaak gesprekken horen, dat zonder geluk te scheiden,
het niet gered kan worden. Er waren geen bijeenkomsten,
en er zouden alleen ruzies en strijd zijn. En toch, ik weet niet waarom,
ik wil, ondanks alles, laten we niet scheiden. Ik denk dat
je me zult begrijpen, moet je schouder op schouder en zonder angst
of kou. En als we ruzie maken ok,
de scheiding is nog steeds veel erger.
De nacht komt weer in mijn hart, het doet pijn als een wonde.
Pijn kan niet worden overwonnen.Deze nacht is lang.Maar opnieuw komt
de zon op, en geleidelijk begint het, de nacht verandert in dag.
Ik hou niet van een koude nacht, wanneer er een tekortkoming in mijn hart is.
Vanuit de duisternis lijd ik erg veel, maar de dag brengt me weer, om gelukkig te zijn.
Echte vrienden zijn erg moeilijk te vinden, het is niet gemakkelijk om ze te verliezen, nadat je jezelf hebt gedistantieerd, om te vertrekken. Ware vrienden kunnen niet worden vergeten, in de drukte van hun verloren. Per ongeluk,per ongeluk vallen uit liefde.
Mijn moeder vandaag, en mijn vader huilt van geluk.Met vier kilo ben je nu rijker. Iedereen zal tegen je zeggen, zonder onderscheid. Alles komt in beweging in deze wereld. Waar vier was, binnenkort zal het vierenzeventig zijn. Dus laten we de rest drinken.En eeuwenlang verheerlijken. Wat de natuur heeft gedaan. En natuurlijk...Vader en moeder zult gij eren.
De kracht van het gebed kan niet veranderd worden. De kracht van gebed is het mysterie van eeuwen. Kan gesloten deuren openen, lossen van zware kettingen. Met geloof bid je de wolken zullen smelten, de zon zal verschijnen,de regen zal eindigen.Veel kan een eenvoudig gebed zijn, in een verdriet om te troosten, in tegenspoed om te helpen.Moeders bidden, de kinderen worden gered, biddende zoon, de vader zal het zien.God antwoordt ons altijd als gebeden uit harten komen.
Ik zal bidden, en alles zal gaan zoals het moet, als het nodig is, het betekent zoals je wilt.Je verwijdert onnodige obstakels en je bouwt betrouwbare bruggen. Je zult al mijn vergaderingen onder controle houden, en je zult geen overtollige carry toestaan.Dus de dag zal voorbij gaan en de eeuwigheid zal dichterbij zijn, ik zal alles ontvangen wat je mij wilt geven. 'S Avonds, wanneer ik nadenk.En alles onthoud wat in de middag was, herhaalt mijn ziel in gebed:
"Dank u, Heer, voor alles."
Geef vrouwen bloemen, om het leven nog helderder te maken. Dat alledaagse leven was niet leeg, geef vrouwen bloemen. Hoeveel betekent dit! Geef vrouwen bloemen. En hun jaren zullen niet ouder worden ... Onder de zorgen en drukte. Geef vrouwen bloemen. Hoe ze ons glimlachen.
We zullen alle namen vergeten. Je komt zelf naar mijn cel
en maakt me wakker uit de slaap. Op het eerste gezicht, huiverde,
raad je mijn gedachten. Maar alle eerstgenoemde zullen een leugen
worden. Hoe dan, met een stomme glimlach , lees je op mijn voorgrond.
Over liefde, ontrouw en onstandvastig. Over de liefde die bloeide op aarde.
Maar dan statig en mooier, zonder twijfel en verdoemenis zal ik accepteren.
En naar de bodem zal ik de beker uitputten, neem deel aan je dag.
Ik smeek U, Heer, God!
Alleen geloof in jou zal me helpen. Laat je hart niet in tranen verzinken.
Help me om alle tegenspoed te overleven, wees boven ijdelheid en wrok,
leer me in mijn volwassen jaren, ontmoet geluk en word verliefd.
Help misleiding te voorkomen, geef communicatie van betrouwbare vrienden.
Oh God! Rustig kan ik spreken, ik zal de processen ook verdragen,
alles leren om te begrijpen en te vergeven.
Ik rende de gondel in en bestelde ergens ver weg om te zwemmen. Het werd donker
Het kanaal in de stralen van de zonsondergang glinsterde een beetje, de
wind waaide en de wolk kwam eraan. Voor ons naderde de gondel.
Met een gitaargeluid zong de sonore tenor en hoorde hij luid over de golven.
Woorden van eer: dimmi che m'ami. Venetië! Wie is gelukkig en geliefd, Wiens leven
wordt verwarmd door de sympathie van het hart. Hij komt naar uw ruïnes,
In hen zal de welkomstgroet niet te vinden zijn. U geeft geen antwoord op de oproep.
Zijn vrede is te onwrikbaar. Uw lange slaap zonder klacht en zonder lawaai.
En van veraf wordt de maan verlicht, Venetië, tussen de donkere wateren van witheid.
Alles in zilver en marmer wordt afgescheurd, Was als een sprookjesfee.
De nacht was dalend, warmte en geluk bliezen. Zodra de slaperige golf rolde,
trilde het hart, het geheime verdriet kneep weg, en de tenor zong
"Oh, sol beato" in de verte.
Venetië ...
Waarom verscheen in de vormen van convex-mooi onder de zon van het zuiden in felle kleuren en kleuren voor de ogen van stof? Hier ben ik een vreemdeling, maar eens leefde mijn hart hier. Ik begreep dit, denkend aan de gondels van het zwarte lichaam. Het werd begrepen, het herhalen van de zuidelijke volle woorden, Uit de omstandigheden van het dagelijks leven, zijn eigen vrijheid, werd de man hier mooi, zoals de zon trots is. Hij richtte paleizen in de lagune op en Venetië, onbekend, kroop, bevend, eeuwen. En tot nu toe heeft alles altijd een duidelijk spoor behouden van de vroegere durf en macht, waarover geen dood is.
Ergens, op een dag zullen we nog steeds vrienden zijn. Ergens kom ik op een dag, zeker bij elkaar jij en ik. Misschien, onder het geluid van sneeuwstormen, Of in het zonnige april, in het najaar en misschien in de zomer, het belangrijkste is dat het was. wat het was.
Machtige Achilles brak het bolwerk van Troje. De briljante Patroclus
de overledene stierf. En het zwaard van Hector veegde het gras af
en goot over de vijandige bloeiende gillyflowers. Boven de as vloog
treurig met de sojaboon huilend, en het maansikkelnet van tunieken
barstte uiteen. Vermoeide Achilles landde op de grond, hij droeg de
doden naar zijn geboortegrond. Ah, Griekenland! droom van mijn ziel!
Je bent een sprookje, maar ik ben zachtaardig voor je, zachtaardig,
dan voor Hector, de held, Andromache. Neem je zwaard. Wees de zus
van Servië. Herinner de wereld eraan dat hij Troy heeft gedood.
En voor vandalen, laat het zwaard en het blok zwart worden.
Ooit was ik in Parijs met zijn: Eiffeltoren, Arc de Triomphe, Montmartre,
het Louvre Mona Lisa en de Venus van Milo , de Notre-Dame ...
--------------------------
De jaren gingen voorbij als flarden wit schuim. Je leefde in mij,
veranderde je gezicht. En meegesleurd door een golf, ging ik terug
naar je muren om te sluiten. Maar nooit door het leven van
verandering. Zo'n doorboord hield niet van angst. In elke steen van
dingen bestrating. En elk huis op de dijken van de Seine.
En nooit in de dagen van mijn jeugd voelde niet sterker en zieker.
Uw oude gif van verdrietig verdriet. Aan de onderkant van de
binnenplaatsen, onder de daken van de zolder, waar de jonge
Dante en de jongen Bonaparte van hun dromen, de werelden in
zichzelf schudden.
De laatste wolk van een verspreide storm! Een die je door een
heldere azuur bent. Eén die je een saaie schaduw werpt. Eén die je
een jubelende dag bedroefd.
Je hemel was onlangs helemaal rondom omringd, en bliksem dreigend
om je heen gewikkeld. En jij publiceerde een mysterieuze donder.
En stortte regen op de hebzuchtige aarde.
De tijd verstreek, de aarde werd frisser en de storm vloog,
en de wind, die de bladeren van de boom streelde,
drijft de waarheid vanuit de de hemel.
We zijn ons bewust van onze slavernij.En we willen niet het einde voorzien. En we weten niet hoe we samen moeten leven.Niet met heel mijn hart om te haten.Niet oneindig om verliefd te worden.Deze eeuwige verwijten. Deze sluwe vete.Verlangen beide zijn eenzaam, vijandschap zijn voor altijd dichtbij.En toch pijnlijk liefhebbend, voel ik gewoon de mijne. Dat er geen leven is, waar jij niet bent.Met wat sluwheid en bedrog.Al het leven met elkaar wordt het geschil geleid, en iedereen wil een tiran zijn, niemand wil een slaaf zijn.Vergeet intussen niet te geven, het groeit altijd, overal, zoals de dood, machtige, blinde liefde, als vijandschap.Wanneer de ander afdaalt in het graf.Dan zal een van ons de meedogenloze macht begrijpen.Op dat vreselijke uur, het laatste uur...
Venetië bij nacht: Het maanlicht schijnt fel, de marmeren platen
besmeurend. De leeuw van San Marco slaapt.De kanalen vanVenetië
liggen er rustig bij . Als gevolg van de super-blauwe-bloedmaan
én een gebrek aan regen.Uitgestrekte gondels, gondeliers wachten.
De sterren schijnen met tienduizenden, het is griezelig in de
nachtelijke lucht. De verzilverde massa van de eeuwen viel in slaap.
Ik bewonder de koninklijke roos, ik koester de plechtigheid van lelies,
seringen brengen me dromen, in een krans van madeliefjes dwaal ik
door de velden. Cascade fuchsia, bevroren, bewonderend. Jasmijngeur
prikkelt de borst, en fluistert scharlaken een tulp voor me, pronkerig,
ik ben ook je favoriet, vergeet niet.Ik ontmoet herfst met chrysanten,
met violet zullen we de winter doorbrengen. Waar ik van hou?
Eerlijk antwoord? Bloemen van mensen kunnen niet beledigen.
De waanzin van de witte ochtend keek door het raam, en het was allemaal raar,
mogelijk en allemaal hetzelfde. En het was zo vreemd om aan te raken, als aan
geheime dromen. Maar de bewolkte dag verlichtte de stad, alles werd helder en
strikt in het kader van de dag. Je bent veranderd, de zon, je bent veranderd mijn
dorp. We zijn allemaal "dol op Rock", alle Rock-slaven! "Het licht van de zon,
de afstand van de velden, de schaduw van het verleden. Hoe vreemd lang geleden
De waanzin van de witte ochtend keek door het raam!
Je verbrandt de bruggen achter je niet, je verpest het kaartenhuis niet. God is überhaupt met hen, die graag vechten. Alleen vanwege schulden en schulden!
Je bent ver weg van mij. En je schrijft over de bodemloze liefde van je. 
