We worden allemaal geboren met een gaatje in de wand tussen de boezems (foramen ovale). Voor de geboorte had dat gaatje een functie maar na de geboorte, als het zuurstofarme bloed op weg naar de longen van het zuurstofrijke bloed moet worden gescheiden, geeft het gaatje juist problemen. Bij drie op de vier mensen sluit het gaatje zich vanzelf kort na de geboorte en bij één op de vier blijft de doorgang open.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Soms geeft een open foramen ovale wel problemen. Er vormen zich dan in de turbulentie rond het gaatje bloedstolsels die via de bloedsomloop worden meegevoerd naar de hersenen waar ze een beroerte kunnen veroorzaken. Bij een verhoogd risico op een beroerte worden er stollingwerende medicijnen voorgeschreven, zoals aspirine. Als de medicijnen niet helpen, kan het gaatje operatief worden gesloten door hartkatheterisatie. Een katheter met een uitvouwbare prothese wordt via de bloedsomloop naar het hart gebracht om het gat te dichten. Dit is een weinig belastende ingreep.

Gaatje in de kamerwand: VSD

Een gaatje in de wand (septum) tussen de kamers (ventrikels) wordt een VentrikelSeptumDefect of VSD genoemd. De grootte kan variëren van enkele millimeters tot enkele centimeters, en het gaatje kan zich bevinden op een lastig te behandelen plek, bijvoorbeeld bij een hartklep.

Het rode bloed mengt zich in de rechterkamer met het daar aanwezige blauwe bloed en stroomt mee naar de longen (paars bloed in de tekening). Aangezien het bloed al verzadigd is met zuurstof, heeft dit geen zin. Het stroomt zonder extra zuurstof op te nemen terug naar de linkervoorkamer en naar de linkerkamer. Vervolgens wordt het weer door het gaatje in het tussenschot geperst voor nog een ronde door de longen. Er loopt met andere woorden een hoeveelheid bloed in een kringetje rond van het hart naar de longen en weer naar het hart, zonder dat het lichaam ooit de kans krijgt de zuurstof in dit bloed te gebruiken. Daarom wordt een groot VSD meestal operatief gedicht.

Dit is nu preventief dichtgemaakt om andere beroerten te vermijden. Spijtig genoeg heb ik er wel eentje (beroerte) gehad, wanneer kan niemand bepalen, heb het ook niet gevoeld. Dit krachtverlies aan mijn linkerzijde komt nooit meer terug. Maar mijn hart kan nu wel meer zuurstof produceren. Vrienden atleten wat heb ik gemist en ik maar trainen, maar mijn hart pompte niet genoeg. Ik had jullie er misschien allemaal kunnen aflopen (hahaha) indien alles optimaal gefunctioneerd had (tot 20% verlies, marathon nu in 2u50 en anders ???).  We kunnen er beter eens om lachen maar toch ... . Moet nu wel voor de rest van mijn leven medicatie nemen, maar ach ook dat went.
Ik heb wel aan de specialisten gevraagd dat ze me de eerstvolgende 20 jaar moeten gerust laten, maar ook dat zal een stille droom blijven. Er is ook nog een probleempje met mijn nieren en ik ga 
(uit nieuwsgierigheid) laten uitmeten hoeveel krachtverlies ik langs mijn linkerzijde heb. Dat is in een notedop mijn eigen gezondheidservaringen en ja ik besef goed genoeg dat er ernstiger zaken in het leven zijn, maar een mens zijn wellbeïng is "soms" toch maar rechtevenredig met zijn gezondheid. Hopelijk kan ik in de nabije toekomst terug een aanvang nemen met mijn "loopjes".